เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 1799 ที่แท้ก็อย่างนี้เอง ตอนที่ 1800 การรักษาด้วยพลังชีวิต

ตอนที่ 1799 ที่แท้ก็อย่างนี้เอง / ตอนที่ 1800 การรักษาด้วยพลังชีวิต

ตอนที่ 1799 ที่แท้ก็อย่างนี้เอง

เฟิ่งจิ่วเช็ดทำความสะอาดเลือดบนตัวของเสือน้อยเสร็จ ก็ใช้เสื้อห่อตัวมันไปวางไว้ข้างๆ แม่เสือ นิ้วมือขยับไหว ยาเม็ดหนึ่งก็ปรากฏกลางฝ่ามือ เธอไม่รอช้ารีบยัดใส่ปากของแม่เสือ จากนั้นจึงค่อยทำความสะอาดมือ แล้วพูดเหมือนเป็นเรื่องแน่นอนอยู่แล้ว “รอดสิ! ต้องเย็บปิดแผลจึงจะรอด หากไม่เย็บแล้วปล่อยให้เลือดไหล ก็จะเสียเลือดจนตายได้เลย!”

“แต่ว่า นะ นี่มันเป็นเนื้อจะเย็บเหมือนเสื้อผ้าได้อย่างไรกัน? นี่มันออกจะ…” เขายังคงรู้สึกเหลือเชื่อ เพราะอย่างไรแต่ก่อนก็ไม่เคยเห็นวิธีอย่างนี้มาก่อน

ได้ยินอย่างนั้น เฟิ่งจิ่วอดหัวเราะไม่ได้ ไม่ว่าใครที่เห็นเธอเย็บปิดแผลก็มักจะรู้สึกประหลาดใจอย่างนี้ ก็จริงอยู่ พวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อน ย่อมต้องรู้สึกประหลาดใจอยู่แล้ว

“อาวุโสลู่เป็นหมอไม่ใช่หรือ? เช่นนั้นก็น่าจะรู้ ขอเพียงรักษาได้ และเป็นวิธีการที่ดี ก็ใช้ได้แล้ว!” เธอยิ้มแล้วลุกขึ้นยืน ถูฝ่ามือไปมา หันไปมองรอบๆ ผู้ฝึกตนเหล่านั้นถูกจัดการเรียบร้อยหมดแล้ว แม้แต่ศพก็ไม่เหลือให้เห็น

“แต่ว่า…” ชายชราชุดเทายังอยากถาม แต่ก็ถูกนายท่านลู่ห้ามไว้ก่อน

“เอาล่ะๆ ถามมากไปทำไมกัน”

นายท่านลู่พยักหน้าเป็นเชิงบอกให้เขาถอยไปก่อน จากนั้นก็มองเฟิ่งจิ่ว ยิ้มบอกว่า “พวกเราเดินทางมาด้วยกันตลอดทาง คิดว่าสหายน้อยเฟิ่งเป็นเพียงคนเก็บสมุนไพร กลับไม่นึกว่าสหายน้อยเฟิ่งจะมีวิชาแพทย์และความสามารถเช่นนี้ ช่างเหนือความคาดหมายยิ่งนัก”

“ฮะๆ ไม่หรอกขอรับ! ข้าก็ทำเป็นเท่านี้ อยู่ในป่าในเขาหากเสื้อผ้าขาดก็ต้องเย็บเองนี่ขอรับ! ฝึกไปฝึกมาก็คล่องมือเสียแล้ว” เธอยิ้มตาหยีแล้วบอก ท่าทางขัดเขินและเหนียมอายเล็กน้อย

เธอไม่พูดประโยคนี้ยังดี แต่พอได้ยินอย่างนั้น แม้แต่นายท่านลู่ก็ยังอดมุมปากกระตุกไม่ได้ ที่แท้เด็กหนุ่มก็เย็บเนื้อหนังของเสือตัวนั้นเหมือนที่เย็บเสื้อผ้า? แต่ว่า ทำเป็นเท่านี้จริงหรือ? จากที่เขาเห็นนั้นไม่ใช่แน่ๆ แต่ในเมื่อเจ้าตัวว่าอย่างนั้น เขาก็ไม่อยากถามมากอีก เพราะอย่างไรก็พบเจอกันโดยบังเอิญเท่านั้น กับคนที่บังเอิญเจอกันจะไม่บอกหมดทุกอย่างก็ไม่ใช่เรื่องแปลก

“อ้อ ใช่แล้ว ผู้ฝึกตนพวกนั้นล้วนจัดการหมดแล้ว ของที่ได้จากตัวพวกเขาล้วนอยู่ตรงนี้” นายท่านลู่บอก แล้วหันไปมองลูกชายที่อยู่ข้างๆ “จี้หมิง เอาของให้สหายน้อยเฟิ่งให้หมด”

“ขอรับ” ลู่จี้หมิงเปิดห่อผ้าแล้วยื่นของข้างในไปข้างหน้า “ของเหล่านี้ล้วนได้มาจากผู้ฝึกตนพวกนั้น มีทั้งแหวนมิติ ทั้งถุงฟ้าดิน ของข้างในน่าจะมีไม่น้อย พวกเราไม่ได้เปิดดู”

เฟิ่งจิ่วกระดกคิ้ว มองพวกเขา “ให้ข้าหรือ?”

“หึๆ ไม่ใช่ให้เจ้า แต่ของพวกนี้เดิมก็เป็นของเจ้าอยู่แล้ว!” นายท่านลู่หัวเราะ

“แต่ว่า คนพวกนี้ข้าไม่ได้เป็นคนฆ่าเสียหน่อย!” เฟิ่งจิ่วกะพริบตาปริบๆ ไม่ได้ยื่นมือออกไปรับ

เหล่าชายฉกรรจ์ที่ยืนอยู่ด้านหนึ่งได้ยินอย่างนั้นก็อดกลอกตาไม่ได้ ลอบคิดในใจ เจ้าหนุ่มนี่โง่หรืออย่างไร? ของมากมายอยู่ตรงหน้า กลับยังลังเลอยู่อย่างนั้น? แม้พวกเขาจะไม่ได้เปิดดูของข้างใน แต่แค่คิดก็รู้แล้ว ด้วยพลังของผู้ฝึกตนพวกนั้น พวกเขาต้องมีของมีค่าติดตัวไม่น้อยแน่

“แต่เจ้าเป็นคนทำให้พวกเขาหมดสตินี่นา!” นายท่านลู่พูดกลั้วเสียงหัวเราะ มองเฟิ่งจิ่ว แล้วยิ้มบอก “สหายน้อยเฟิ่งไม่ต้องลำบากใจ แค่รับไว้ก็พอ สำหรับตระกูลลู่ของเรา ของพวกนี้ก็เป็นเพียงสิ่งของเล็กน้อยเท่านั้น”

ได้ยินอย่างนั้น เฟิ่งจิ่วอึ้งงันเล็กน้อย “ที่แท้บ้านท่านลุงลู่ก็มีเงินมากมายขนาดนี้เลยหรือ! เช่นนั้นก็ได้! ท่านลุงลู่พูดขนาดนี้แล้ว อย่างนั้นข้าก็ไม่เกรงใจแล้ว รอถึงในเมืองเมื่อใด ข้าจะเลี้ยงมื้อใหญ่พวกท่านเอง!” เอ่ยจบเธอถึงยื่นมือออกไป ยิ้มตาหยีพลางรับของมาเก็บไว้

………………………………….

ตอนที่ 1800 การรักษาด้วยพลังชีวิต

ได้ยินอย่างนั้น นายท่านลู่หัวเราะ ยิ่งอยู่ก็ยิ่งรู้สึกถูกชะตากับเด็กหนุ่มคนนี้ เขาเป็นคนจิตใจดี ครั้นเห็นแม่เสือถูกรุมโจมตีมีอันตรายถึงชีวิตก็ยื่นมือเข้าช่วย ทว่ายามที่ต้องโหดเขาก็โหด วิธีการจัดการปัญหาเด็ดขาดไร้ที่ติ

ตรงหน้ามีสมบัติล้ำค่าอยู่ก็ยังหน้าไม่เปลี่ยนสี ไม่แสดงท่าทีละโมบ หลังเอ่ยคำปฏิเสธไปแล้วก็รับของไว้อย่างผ่าเผย ไร้ท่าทีประดักประเดิด การแสร้งบ่ายเบี่ยงนี้กลับดูเป็นธรรมชาติในสายตาเขา เห็นได้ว่าเด็กหนุ่มมีนิสัยใจคอที่แตกต่างจากคนอื่น

“สหายน้อยเฟิ่ง ไม่ทราบว่าอาจารย์ของเจ้า…” ชายชราชุดเทาที่ยืนเหม่ออยู่ด้านหนึ่งถามขึ้น เพียงแต่ยังถามไม่ทันจบ ก็ถูกเฟิ่งจิ่วตัดบทก่อน

“อาวุโสลู่ ท่านอย่าได้ถามถึงอาจารย์ข้าเลย อาจารย์ของข้าเป็นคนแปลกๆ ตอนข้าลงเขามาเขากำชับไว้ว่าห้ามพูดถึงชื่อของเขาต่อหน้าผู้อื่น” เฟิ่งจิ่วยิ้มตาหยี ขณะอธิบาย

“อย่างนี้เองหรือ!” ชายชราชุดเทาเพียงนึกเสียดาย เดิมทีเขานึกว่าหากตามหาอาจารย์ของสหายน้อยเฟิ่งเจอ บางทีอาจรักษาอาการป่วยของนายท่านได้ นึกไม่ถึงว่าอีกฝ่ายกลับเป็นผู้ปลีกกายจากโลกภายนอก

ถึงแม้อย่างนั้น เขยังอดจดจ้องเฟิ่งจิ่วไม่ได้ มองพิจารณาอย่างละเอียด ก่อนถามอีกว่า “ข้าดูวิชาแพทย์ของสหายน้อยเฟิ่ง น่าจะไม่ธรรมดาเช่นกันกระมัง? ยังมียาเหล่านั้นอีก คงไม่ใช่ยาธรรมดา”

“ฮะๆ”

เฟิ่งจิ่วยิ้มแห้งๆ มองพวกเขาอย่างขัดเขิน “เมื่อครู่ข้าก็บอกแล้วไม่ใช่หรือ? ข้าก็เป็นเท่านี้เอง อีกอย่างยังเป็นทักษะที่ได้มาจากการฝึกฝนเย็บเสื้อผ้า ยาสมุนไพรข้ากลับรู้จักบางส่วน แต่เรื่องวิชาแพทย์นั้น! รักษาสัตว์เลี้ยงหรือสัตว์ร้ายนั้นยังพอได้ แต่หากเป็นคนก็ไม่กล้าพูดแล้ว”

ได้ยินอย่างนี้ พวกของนายท่านลู่แต่ละคนต่างมุมปากกระตุก เอาเถิด! ที่แท้เขาก็เป็นหมอสัตว์ อย่างนั้นแม้จะมีวิชาแพทย์ที่เก่งกาจเพียงใด พวกเขาก็ไม่กล้าเชิญเขาให้มารักษานายท่านของพวกเขาแล้ว!

“ส่วนยาพวกนั้น” เธอฉีกยิ้มกว้าง “อาจารย์ของข้าให้ข้าไว้ป้องกันตัว เขาบอกว่าข้างล่างมีคนชั่วเยอะ ต้องมีอะไรป้องกันตัวไว้บ้างจึงจะไม่เสียเปรียบคนอื่น”

“เข้าใจๆ” ชายชราถอนหายใจเบาๆ พยักหน้า เป็นเชิงบอกว่าไม่ต้องอธิบายแล้ว

“เอาล่ะ พักผ่อนกันก่อนเถิด!” นายท่านลู่สั่ง มองเฟิ่งจิ่ว “สหายน้อยเฟิ่งเองก็พักก่อนเถิด!”

“ขอรับ” เฟิ่งจิ่วพยักหน้ายิ้มตาหยี เดินมานั่งลงข้างเสือขาว

เห็นอย่างนั้น คนของตระกูลลู่ก่อไฟอีกหนึ่งกอง นายท่านลู่นั่งพิงต้นไม้แล้วหลับตาพักผ่อน

กลางดึกสงัด เสียงของสัตว์ร้ายดังออกมาจากในป่ารางๆ เสียงแมลงร้องดังขึ้นท่ามกลางค่ำคืน ผสมผสานกับเสียงของกิ่งไม้ที่แตกยามถูกไฟเผา

แม้จะยังเฝ้าระวังต่อสถานการณ์รอบข้าง แต่กลับสู้ความเหนื่อยล้าที่ถาโถมเข้ามาไม่ไหว นอกจากสี่คนที่ผลัดกันเฝ้าเวรยาม คนอื่นต่างค่อยๆ หลับไปอย่างสะลึมสะลือ

ลมหายใจของทุกคนค่อยๆ สม่ำเสมอ เมื่อเลยช่วงเที่ยงคืนไป ยามเช้าตรู่มาเยือน ท้องฟ้าค่อยๆ สว่างขึ้น แม่เสือขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะเบิกตาโพลง

ตอนที่แม่เสือตื่นขึ้นมา เฟิ่งจิ่วที่นอนหลับพิงตัวแม่เสืออยู่ก็ลืมตา สบตากับดวงตาตกตะลึงระคนมึนงงของแม่เสือเข้าพอดี

เห็นสีหน้าอย่างนั้น เธออดยิ้มมุมปากไม่ได้ “เจ้ายังไม่ตาย ไม่ต้องตกใจขนาดนั้นก็ได้”

เธอกวาดมองคนรอบๆ อย่างเงียบงัน เห็นว่าไม่มีใครสังเกตจุดที่เธออยู่ ด้วยเหตุนั้น ท่ามกลางสายตาสงสัยของแม่เสือ มือของเธอลูบแผลที่ท้องของแม่เสือ ประกายแสงสีเขียวเล็กๆ ออกมาจากกลางฝ่ามือของเธอ สาดทับลงไปบนแผล พลังชีวิตทำให้แผลของแม่เสือสมานตัวกันอย่างรวดเร็ว ผ่านไปไม่นาน แผลของมันก็หายดีแล้ว

………………………………….