เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 1875 เพลิงโทสะจู่โจมหัวใจ / ตอนที่ 1876 เพลิงโทสะพลุ่งพล่าน

ตอนที่ 1875 เพลิงโทสะจู่โจมหัวใจ / ตอนที่ 1876 เพลิงโทสะพลุ่งพล่าน

ตอนที่ 1875 เพลิงโทสะจู่โจมหัวใจ

มาถึงท่ามกลางสายลับเหล่านั้น เธอมองพวกเขาแวบหนึ่ง ยื่นจดหมายในมือให้หมายเลขหนึ่ง ก่อนจะเดินไปอีกไม่กี่ก้าวแล้วหยุดเดิน มองดูชายวัยกลางคนผู้หนึ่งตรงหน้าที่กำลังออกคำสั่งกับพวกเขา

เธอปลดปล่อยดวงจิตออกไป สัมผัสได้ว่าในนี้นอกจากองครักษ์ลับส่วนหนึ่งแล้ว ในที่ลับก็ไม่มีผู้แข็งแกร่งคอยจับตาดู ด้วยเหตุนี้เมื่อสายตาของเธอกวาดมองผ่านเหล่าสายลับ เพียงส่งสายตาเดียว เหล่าสายลับก็พลันรวมตัวล้อมวงมาตรงกลาง

“พวกเจ้า…อึก!”

พริบตาที่เสียงร้องดังขึ้น ชายวัยกลางคนผู้นั้นเบิกตากว้าง ร่างกายอ่อนแรงล้มลงไป แต่กลับไม่ได้ล้มลงไปบนพื้น ทว่าถูกสายลับที่อยู่ข้างๆ ประคองร่างไว้

“ปี้ซาน” เธอขานเรียก

“ขอรับ” ปี้ซานรับคำเสียงเบา มาหยุดยืนข้างกายเฟิ่งจิ่ว

“เอาเขาจัดการไปให้เรียบร้อย เจ้าปลอมตัวเป็นเขาจะได้ทำงานสะดวก” เฟิ่งจิ่วสั่ง ก่อนส่งยาขวดหนึ่งให้ปี้ซาน “เอาใส่ลงไปในแหล่งน้ำ”

“ขอรับ” ปี้ซานรับคำ เก็บของแล้วประคองร่างของคนคนนั้นออกไป

เฟิ่งจิ่วหันไปมองทุกคน ลดเสียงให้เบาลงแล้วกล่าวว่า “ตื่นตัวให้เต็มที่ ช้าสุดเคลื่อนไหวพรุ่งนี้ค่ำ!”

ทุกคนไม่มีใครรับคำ แต่ต่างก็พยักหน้า ก่อนจะกระจายตัวออกไปอย่างรวดเร็ว เวลานี้เธอเพิ่งจะหมุนตัวเดินออกไป ทันทีที่สายตากวาดมอง ก็พบว่าองครักษ์ลับที่อยู่ไกลออกไปไม่สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติทางนี้

กลับมาที่ตำหนักได้ไม่นาน ชายชุดคลุมสีดำก็กลับมาแล้ว ครั้นเข้ามาข้างใน เขามองหมายเลขเก้าที่อยู่ในที่ลับตา ก่อนขานเรียก “หมายเลขเก้า”

“ขอรับ” เธอเดินก้มหน้าออกมา

“หลังจากข้าออกไป เจ้าอยู่ที่ตลอดหรือไม่?” สายตาของเขาจับจ้องเด็กหนุ่ม

“เรียนนายท่าน เปล่าขอรับ ตอนข้าออกไปเข้าห้องน้ำถือโอกาสเดินแถวๆ นี้รอบหนึ่งขอรับ” เธอตอบไปตามตรง เชื่อว่าถึงเธอไม่บอก เขาก็รู้ว่าเธอไปไหนมา

อาจเพราะเฟิ่งจิ่วตอบโดยไม่ปิดบัง กลับทำให้เขาไม่คิดสงสัยอะไร เพียงพยักหน้า แล้วไม่ถามอะไรอีก

กระทั่งพลบค่ำของวันต่อมา ชายวัยกลางคนผู้หนึ่งเดินเข้ามาในตำหนักพร้อมกับหน้าผากที่เต็มไปด้วยเหงื่อ “นายท่าน แย่แล้ว เกิดเรื่องแล้วขอรับ”

“ว่ามา” คนที่อยู่บนที่นั่งประธานมองคนข้างล่างแวบหนึ่ง

“ตั้งแต่เที่ยงก็มีคนเกิดอาการผิดปกติหลายคนแล้ว แต่ละคนไม่ได้สติน้ำลายฟูมปาก ตรวจสอบแล้วพบว่าถูกพิษ เกรงว่าจะมีคนแฝงตัวเข้ามา เพราะข้าตรวจสอบที่แหล่งน้ำ แล้วพบว่ามีคนวางยาในแหล่งน้ำของเราขอรับ” ชายวัยกลางคนรายงานด้วยสีหน้าลนลาน ลึกๆ ข้างในหวาดกลัวสุดขีด ได้แต่ยกมือปาดเหงื่อเป็นพักๆ

ได้ยินอย่างนั้น ชายชุดคลุมสีดำขมวดคิ้ว ประกายเยือกเย็นพาดผ่านดวงตา “นี่เป็นวิหารใหญ่ของวิหารราตรี จะมีคนแอบแฝงตัวเข้ามาได้อย่างไรกัน? ทั้งยังเข้ามาอย่างเงียบเชียบไร้เสียงอีก?”

“คุณชาย แย่แล้ว ตำหนักตะวันตกไฟไหม้ขอรับ! ตำหนักอื่นก็ไฟไหม้ด้วย! ไฟลุกลามใหญ่โต ยากควบคุมแล้วขอรับ!” ชายชราเดินเข้ามา ตะโกนด้วยสีหน้าแตกตื่น

ชายชุดคลุมสีดำได้ยินแล้วพลันลุกพรวด สาวเท้าเดินออกไปข้างนอก ทันทีที่ออกไปนอกตำหนักก็เห็นควันไฟลอยขึ้นทางตำหนักทิศตะวันตก เปลวเพลิงลุกลามทั่วทิศ เสียงชุลมุนวุ่นวายดังก้องไปทั่วฟ้า

“ไปสืบมาเดี๋ยวนี้! ใครกันแน่ที่แฝงตัวเข้ามา!” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น ทันใดนั้น ราวกับนึกอะไรขึ้นมาได้ นัยน์ตาหดเล็ก รีบหันกลับไปมองข้างหลัง

ชายชราเห็นเขามองไปข้างหลัง ไม่รู้ว่ากำลังหาสิ่งใดอยู่ จึงอดถามไม่ได้ “คุณชาย เป็นอะไรขอรับ? ท่านหาสิ่งใดอยู่?”

สายตาพิฆาตของชายชุดคลุมสีดำจับจ้องยังจุดลับตาคนจุดหนึ่งที่ยามนี้ว่างเปล่าไร้เงาคน เด็กหนุ่มที่เคยยืนอยู่ตรงนั้น ไม่รู้ว่าเมื่อใด ที่เขาหายตัวไป…

………………………………….

ตอนที่ 1876 เพลิงโทสะพลุ่งพล่าน

“เด็กหนุ่มคนนั้นเล่า?”

เสียงของเขาเปล่งออกมา ราวกับกำลังพึมพำกับตนเอง แต่หลังจากที่เหล่าองครักษ์เงาที่อยู่ในที่ลับตาได้ยินกลับตกตะลึง พวกเขาเพิ่งรู้ตัวตอนนี้เอง เด็กหนุ่มชุดดำคนนั้นไปไหนตั้งแต่เมื่อใดแล้วไม่รู้

ครั้นไม่ได้ยินเสียงตอบรับ ชายชุดดำหรี่ตา “หา! ตามหาสายลับคนอื่นด้วย!”

“ขอรับ!” ยามนี้ เสียงตอบรับของคนเหล่านั้นดังออกมาจากจุดลับตาคน

ทว่าในเวลานี้ ชายชุดคลุมสีดำสาวเท้ายาวๆ เดินออกไปแล้ว ขาของเขาลอยเหนือพื้น มุ่งหน้าไปยังจุดรวมตัวของเหล่าสายลับด้วยความเร็ว หากจนถึงป่านนี้แล้วเขายังดูไม่ออกว่าปัญหาเกิดจากตรงไหน เขาก็ใช้ชีวิตมาเสียเปล่าแล้ว!

เพียงแต่ ไม่ว่าอย่างไรเขาก็นึกไม่ถึง เด็กหนุ่มนั่นกล้าได้อย่างไร! เขากล้าได้อย่างไร!

สองมือกำหมัดแน่น ข้อต่อนิ้วมือส่งเสียงดังกร๊อบ เพลิงโทสะลุกโชตช่วงในใจจนถึงขีดสุด นาทีนี้หากเขาเห็นเด็กหนุ่มนั่นอีกครั้ง เขาจะเด็ดหัวเด็กหนุ่มนั่นให้ได้!

เวลานี้ เฟิ่งจิ่วกลับอยู่ในป่าหลังตำหนักหลังหนึ่ง ที่นี่ เป็นหนึ่งในทางออกที่จะหนีไปจากที่นี่ ตอนนี้นอกจากสิบหกคนนั้นที่เตรียมถูกส่งไปเป็นสายลับในสี่สำนักใหญ่ถูกส่งตัวออกไปแล้ว คนอื่นล้วนมารวมตัวกันอยู่ที่นี่

“มากันครบแล้วใช่หรือไม่?” สายตาของเฟิ่งจิ่วกวาดมองใบหน้าที่ถอดหน้ากากออกแล้วของพวกเขาทีละคน

“เรียนหัวหน้า นอกจากสมาชิกสิบหกคนที่ถูกส่งตัวออกไปก่อนแล้ว คนอื่นล้วนมากันครบแล้วขอรับ!” เหลยเซียวรายงาน

“ดีมาก! ในเมื่อมากันครบแล้ว ตอนนี้ก็รีบหนีออกไปตามถนนภูเขาเสีย หลังออกจากเขตแดนของที่นี่ ให้แบ่งกันเดินทางเป็นสี่กลุ่ม จำที่ข้าเคยบอกพวกเจ้าไว้ ภายในสามวันรวมตัวกันที่จุดนัดหมาย!”

“ขอรับ!”

ทุกคนรับคำเสียงทุ้ม เพียงแต่ ยังคงสงสัยเล็กน้อย จึงอดถามไม่ได้ “หัวหน้า เราจะไปทั้งอย่างนี้หรือขอรับ? ไม่ฆ่าพวกเขาหรือขอรับ? ปล่อยพวกเขาไปอย่างนี้น่าเสียดายเกินไปแล้ว”

พวกเขานึกว่าจะได้ปลดปล่อยพลังและต่อสู้ครั้งใหญ่ในเวลานี้ ใครจะรู้คำสั่งของหัวหน้ากลับกลายเป็นวางเพลิงแล้วขุดหลุมฝังของเหล่านั้นไว้ใต้ดินของแต่ละตำหนัก ไม่รู้ว่าของพวกนั้นมีประโยชน์อะไร

ได้ยินอย่างนั้น เฟิ่งจิ่วกระตุกมุมปากเล็กน้อย เงยหน้ามองสถานที่ที่มีเปลวเพลิงลุกโชน “ไม่ต้องถึงมือพวกเรา พวกเขาก็จะตายอยู่ที่นี่เอง!”

“บึ้ม!”

“บึ้ม! ปัง! บึ้ม! ปัง! ครืน…”

ราวกับยืนยันคำพูดของเธอ นาทีที่เธอเอ่ยจบประโยค เสียงระเบิดก็ดังสนั่น เสียงระเบิดเหล่านั้นไม่ได้เบาไปกว่าเสียงฟ้าผ่าเลยแม้แต่น้อย มันดังขึ้นท่ามกลางเปลวเพลิง ไม่นาน เสียงบึ้มก็ดังตามมาติดๆ อีกหลายครั้ง อานุภาพร้ายแรงมาก สั่นสะท้านจนกระแสอากาศสะเทือนไปทั้งบริเวณ กระทั่งแม้แต่ผืนดินยังเป็นรอยแยก

ทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนี้รู้สึกเพียงภูเขาสั่นสะเทือนไปทั้งลูก แม้แต่พวกเขาก็ยังยืนตัวโยนไปด้วย หลังจากรีบยืนให้มั่นคง ก็อดมองไปยังเสียงระเบิดดังสนั่นไม่ได้ หน้าตาเหมือนไม่อยากเชื่อ

“เอาล่ะ! ไปเร็ว! เขตอาคมและค่ายกลของที่นี่ข้าทำลายให้พวกเจ้านานแล้ว แค่หนีไปจากที่นี่ก็พอ! ไปกันเถอะ!” เธอพยักหน้า ให้ทุกคนรีบหนีออกไปจากที่นี่

ถึงอย่างไร แม้เธอเลือกที่จะไม่เผชิญหน้าโดยตรง แต่ว่า เมื่อแต่ละตำหนักถูกวางระเบิด ที่แห่งนี้ก็ถือว่าล่มสลายแล้ว ภายใต้อานุภาพของระเบิด จำนวนของคนบาดเจ็บล้มตายก็ต้องน่าดูชมมากแน่ๆ แต่หากจะทำร้ายผู้แข็งแกร่งที่ไม่ถูกยาพิษพวกนั้นไปด้วย ยังคงเป็นไปไม่ได้

ฉะนั้นทำได้เพียงสั่งให้พวกเขารีบหนีไป จะได้ไม่ต้องเผชิญหน้ากันตรงๆ เพื่อสร้างความเสียหายที่ไม่จำเป็น

“ขอรับ!” ทุกคนรับคำ ก่อนจะรีบหนีออกไปตามเส้นทางภูเขาในป่า กระทั้งออกจากเขตแดน ก็แบ่งกลุ่มกันออกเดินทาง