เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 753 อุ้มพาไป + ตอนที่ 754 ปิดปากเงียบ

ตอนที่ 753 อุ้มพาไป + ตอนที่ 754 ปิดปากเงียบ
ตอนที่ 753 อุ้มพาไป

เฟิ่งจิ่วที่นั่งขัดสมาธิได้ยินคำพูดนี้จึงกะพริบตามองโม่เฉินตรงหน้า เห็นท่าทีบนใบหน้าเขา รวมถึงสายตาตกตะลึงจากทุกคนรอบข้าง มุมปากก็ยกขึ้นเล็กน้อย แล้วยื่นมือไปเกี่ยวเส้นผมสีหมึกที่ลู่ลงปรกแก้มขึ้นมาพลางชำเลืองมอง ทัดไว้หลังใบหูอย่างลวกๆ แล้วถึงจะจับกระบี่คมพยับข้างกายลุกยืนขึ้น

ทว่าเพราะบาดแผลตรงไหล่และแผลอื่นๆ บนร่าง แม้แต่ยืนขึ้นร่างกายยังสั่นเทาเล็กน้อย

เวลานี้ทุกคนเหมือนจะเพิ่งสังเกตเห็นคมพยับเล่มนั้นในมือนาง แต่ละคนต่างนิ่งอึ้ง ความเหนือคาดอย่างต่อเนื่องทำให้พวกเขาไม่รู้จะตอบโต้เช่นไร

“ขอบคุณท่านทั้งหลายมากที่มาช่วยเจ้าค่ะ เฟิ่งจิ่วขอขอบคุณไว้ ณ ที่นี้ด้วย”

แม้สีหน้าของเฟิ่งจิ่วซีดเซียวเล็กน้อย แต่ยังคงถือกระบี่ในมือพลางคารวะไปทางพวกเขา สายตามองผ่านร่างอาจารย์แต่ละคนที่ได้รับบาดเจ็บรวมถึงสามคนนั้นจากตลาดมืด เมื่อสายตามองผ่านเนี่ยเถิงก็หยุดลงพักหนึ่ง จากนั้นค่อยหยุดลงบนร่างเจ้าสำนักกับรองเจ้าสำนัก

“ท่านทั้งหลายอาจไม่ค่อยรู้จักตัวตนข้า” เธอเผยรอยยิ้ม “ข้าคือองค์หญิงจากราชวงศ์เฟิ่งหวง แคว้นระดับเก้า ดังนั้นก็เป็นผู้หญิงจริงๆ เจ้าค่ะ”

ประโยคสุดท้ายเธอมองไปยังโม่เฉินคนนั้น คล้ายว่ากำลังพูดกับเขา

ทั้งป่าทึบพลันเงียบลง ดวงตาแต่ละคู่ต่างหยุดลงบนร่างเฟิ่งจิ่ว เธอที่สวมชุดสีแดงในเวลานี้เส้นผมปล่อยสยาย แม้สีหน้าขาวซีดแต่กลางหว่างคิ้วยังมีความสง่าภาคภูมิ เจ้าเล่ห์มั่นใจ ทว่าไม่มีใครคิดอีกแล้วว่านี่เป็นเด็กหนุ่ม เพราะจะมองซ้ายหรือขวา มองอย่างไรก็เป็นสาวน้อยงามเลิศที่ทรงเสน่ห์

“ตะ แต่ที่กรอกไว้บนตารางลงชื่อเจ้าเป็นชาย…”

อาจารย์คนหนึ่งกลืนน้ำลาย เพียงรู้สึกว่าเหลือเชื่อ องค์หญิงแห่งราชวงศ์เฟิ่งหวง แคว้นระดับเก้า? เฟิ่งจิ่ว? เป็นผู้หญิง? แล้วทำไมต้องแต่งตัวเป็นผู้ชายด้วย?

“ใช่เจ้าค่ะ!”

เธอพยักหน้า กล่าวว่า “เพราะเป็นผู้ชายจะเดินเหินสะดวก หนำซ้ำ…”

เสียงเธอชะงักไป ดวงตาที่แวววาวราวดวงดาวหรี่ลงครึ่งหนึ่ง ท่ามกลางรอยยิ้มอิ่มเอมยังเจือความหยอกล้อและเจ้าเล่ห์ ยิ้มเอ่ยอย่างทีเล่นทีจริงว่า “หนำซ้ำรูปโฉมข้างามเลิศล่มเมือง งามสง่าทั่วหล้าไร้คนเทียบเคียง หากแต่งตัวเป็นหญิงไปเดินข้างนอก ผู้ที่หลงใหลข้ามาล้อมหน้าล้อมหลัง ข้ารับไม่ไหวจริงๆ ทว่าแต่งตัวเป็นผู้ชายจะแตกต่างกัน มีอิสระ สุภาพอ่อนโยน และหล่อเหลาไม่ธรรมดา ทำให้หญิงสาวนับหมื่นนับพันต้องหลงใหล ดีกว่าแต่งเป็นผู้หญิงมากนักจริงๆ”

หน้าผากทุกคนมีเงาดำวาบผ่าน มุมปากกระตุกพร้อมๆ กัน และละสายตาไปอย่างหมดคำพูดไปบ้าง

อันตรายครั้งนี้เพิ่งคลี่คลาย นางก็กลับมามีท่าทางไม่เอาไหนเช่นวันวาน ยามนี้ไหนเลยจะมีความโหดเหี้ยมดุดันอย่างตอนที่สู้กับผู้แข็งแกร่งระดับกำเนิดวิญญาณเพียงลำพังและได้รับความช่วยเหลือ หรือมีความน่าเกรงขามสุดสะพรึงเช่นก่อนหน้านี้สักนิด?

เฟิ่งจิ่วคนนี้ อาจารย์ส่วนใหญ่ที่ไม่เคยพูดคุยด้วยรู้เพียงว่านางนิสัยแปลกๆ วันนี้มาเห็นถึงได้พิสูจน์คำวิจารณ์ที่ทุกคนในสำนักศึกษามีต่อนาง

แต่ตามที่พวกเขารู้ ต่อให้นางแต่งตัวเป็นผู้ชายแล้วยังหล่อเหลาสง่างาม แต่ท่ามกลางนักเรียนชายและนักเรียนหญิงไม่น้อยก็ยังคงมีคนตั้งฉายาให้เฟิ่งจิ่วว่าเจ้าหน้าอ่อน…

ครั้นเห็นสีหน้าทุกคนแปลกไป เธอยิ้มเจื่อนๆ คำอวดโอ้หลงตัวเองทำให้เธอเขินอายเกินกว่าจะกล่าวต่อไปอีก ดังนั้นจึงเก็บกระบี่คมพยับขึ้นมา มือหนึ่งเกาะไหล่กวนสีหลิ่น ถอนหายใจออกมาเบาๆ

“พี่สีหลิ่น ท่านแบกข้ากลับไปแล้วกัน! บาดแผลเต็มตัวข้าเจ็บแทบตายแล้ว”

ทว่าสิ้นเสียงเธอ ขณะที่กวนสีหลิ่นกำลังจะแบกเธอขึ้นหลังกลับเห็นร่างสีขาวเข้ามา อุ้มเฟิ่งจิ่วขึ้นมาท่ามกลางสายตาตกตะลึงของทุกคน แล้วเหินกระบี่มุ่งไปยังสำนักศึกษา…

………………………………………………….

ตอนที่ 754 ปิดปากเงียบ

เนี่ยเถิงเห็นภาพเช่นนี้สีหน้าก็คร่ำเครียดทันใด สายตาถมึงทึงจ้องมองร่างที่ห่างออกไปไกลในพริบตา มุมปากเหยียดเม้มเป็นเส้นตรง สุดท้ายก็เรียกพลังขึ้นตามติดพวกเขาไปยังสำนักศึกษา…

สีหน้ากวนสีหลิ่นไม่ค่อยดีเท่าไร เดิมทีย่อเข่าลงครึ่งหนึ่งกำลังจะแบกน้องสาวตน ใครรู้ว่าจะถูกโม่เฉินอุ้มไป หากเปลี่ยนเป็นใครก็ไม่ชอบใจทั้งนั้น ยามนี้จึงโยนกระดานผังแปดทิศไล่ตามพวกเขาไปโดยเร็ว

มีเพียงเซียวอี้หานที่ยืนนิ่งกับที่อย่างอึ้งๆ เขายังไม่ได้สติกลับมาจากคำพูดของเฟิ่งจิ่วก่อนหน้านี้ ก็เห็นเฟิ่งจิ่วถูกโม่เฉินอุ้มไปเสียแล้ว

เจ้าสำนักกับรองเจ้าสำนักสองคนมองหน้ากัน นึกแปลกใจเล็กน้อย พวกเขาเข้าใจโม่เฉิน เขาไม่ใช่คนที่จะทำอะไรเช่นนี้ ทำไม…ถึงอุ้มเฟิ่งจิ่วไปโดยไม่พูดอะไรสักประโยคเดียว?

“อะแฮ่ม!”

เจ้าสำนักกระแอมไอ แววตาน่าเกรงขามมองไปยังทุกคน ก่อนสั่งว่า “ในเมื่อเฟิ่งจิ่วแต่งตัวเป็นชาย และไม่อยากให้คนอื่นรู้ตัวตนว่าเป็นหญิง หลังจากกลับไปก็อย่าเอ่ยถึงเรื่องเกี่ยวกับที่นี่แม้สักคำ”

อาจารย์คนหนึ่งลังเลสักพัก ถึงถามว่า “ท่านเจ้าสำนักขอรับ กระบี่เล่มนั้นที่นางถือไว้เมื่อครู่…หรือจะเป็นคมพยับ กระบี่เทวะในตำนาน?”

เจ้าสำนักได้ยิน แววตาคร่ำเคร่งก็หยุดลงบนร่างอาจารย์คนนั้น เอ่ยเสียงเข้มว่า “เป็นกระบี่คมพยับ กระบี่เทวะในตำนานไม่มีผิด นางต้องมีวาสนาเป็นแน่ถึงได้กระบี่มา กระบี่เล่มนี้เกี่ยวพันกับอะไรหลายอย่าง เรื่องที่เห็นและได้ยินที่นี่ก็เอ่ยถึงอีกไม่ได้เช่นกัน”

“ขอรับ พวกเราทราบแล้ว”

ทุกคนพยักหน้าขานรับอย่างตั้งใจจริง และรู้ว่าเรื่องนี้เกี่ยวพันกับเรื่องใหญ่ยิ่ง หากทำพลาดไป ไม่เพียงจะสร้างปัญหาให้เฟิ่งจิ่ว ยังจะนำหายนะมาให้สำนักศึกษาพวกเขาด้วย

“เจ้าได้ยินหรือยัง?” สายตาเจ้าสำนักหยุดลงบนร่างเซียวอี้หานที่ยังเหม่อลอย

เซียวอี้หานดึงสติกลับมา ทำสีหน้าจริงจังบอกว่า “ท่านเจ้าสำนักโปรดวางใจ ข้าจะไม่พูดแน่นอน”

ในใจเขามีเพียงความประหลาดใจ ไหนเลยจะคิดพูดเรื่องนี้ออกไป ยิ่งไปกว่านั้นเรื่องที่เจอวันนี้ทำให้เขายากจะเชื่อเกินไปจริงๆ คนที่ถูกเขาเรียกว่าน้องชาย นึกไม่ถึงว่าจะมีกำลังพอต่อสู้กับผู้แข็งแกร่งระดับกำเนิดวิญญาณได้เพียงลำพัง หนำซ้ำยังเป็นผู้หญิงอีก

“ดี กลับไปเถอะ! คนที่บาดเจ็บไม่มากประคองคนบาดเจ็บหนักด้วย” เจ้าสำนักกล่าวจบถึงจะนำออกไปก่อน ให้รองเจ้าสำนักพาคนอื่นด้านหลังกลับไป

ส่วนอีกด้านหนึ่ง โม่เฉินที่อุ้มเฟิ่งจิ่วร่อนกระบี่สายตามองไปด้านหน้า หัวใจกลับสั่นไหวเล็กน้อย ร่างกายแข็งทื่อ เพราะตั้งแต่ถูกเขาอุ้มมาคนในอ้อมแขนก็จ้องมองเขาตลอด สายตาพินิจมองนั้นชัดเจนไม่มีปิดบังแม้แต่น้อย ทำให้เขาไม่อาจผ่อนคลายลงได้

“คุณชายโม่เฉิน?” เฟิ่งจิ่วจ้องมองเทพจุติที่กำลังเม้มริมฝีปาก

เขาได้ยินเช่นนี้แต่ไม่ก้มหน้าลง เพียงกล่าวอย่างเย็นชาว่า “มีอะไรก็พูดมา”

“ท่านกอดข้าแน่นเกินไปแล้ว” เฟิ่งจิ่วกล่าวอย่างหยอกล้อ

โม่เฉินตัวแข็งไปนิดแล้วก้มหน้าลงทันที จึงสบกับสายตาเย้าหยอกของอีกฝ่ายเข้าพอดี เขามองนางแวบหนึ่งถึงจะละสายตาออกไป แขนที่กอดนางไว้จึงคลายลงไปบ้างตามร่างกายที่ผ่อนคลาย

เฟิ่งจิ่วยิ้มๆ ค่อยๆ สบายขึ้น หลับตาลงบอกว่า “ข้าเหนื่อยนิดหน่อย จะหลับสักพัก” หลังผ่านการต่อสู้อันดุเดือดมา สิ่งที่เหลือมีเพียงบาดแผลกับความเหนื่อยล้า ผ่านพ้นวิกฤตร่างกายก็อ่อนปวกเปียก แล้วผล็อยหลับไป

เนิ่นนานโม่เฉินถึงค่อยก้มหน้าลงมองสาวน้อยที่หลับไปในอ้อมแขนเขา ในดวงตาฉายแววสับสน

ไม่ต้องถามเขาก็รู้ คนคนนั้นที่เขาตามหาก็คือนาง

แต่นึกไม่ถึงว่าเขาจะพบนางตั้งแต่แรก และยิ่งนึกไม่ถึงว่าจะเป็นนาง

………………………………………………….