เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 813 ยาเซียนสำเร็จขั้นอาจารย์โอสถปรากฏ + ตอนที่ 814 แย่งยาไปหน้าด้านๆ

ตอนที่ 813 ยาเซียนสำเร็จขั้นอาจารย์โอสถปรากฏ + ตอนที่ 814 แย่งยาไปหน้าด้านๆ
ตอนที่ 813 ยาเซียนสำเร็จขั้นอาจารย์โอสถปรากฏ

คนทั้งสองมองหน้ากัน ต่างเห็นความตกตะลึงในดวงตาอีกฝ่าย เวลาต่อมาจึงมุ่งไปยังยอดเขาสำนักยาเซียนพร้อมกันอย่างรวดเร็ว ยามนี้บนท้องฟ้ามีสายฟ้าสองสายผ่าลงมาติดกัน ดังเปรี้ยงรวดเดียวสามครั้ง…

ยาอายุวัฒนะที่ดึงดูดสายฟ้าได้ อย่างต่ำที่สุดต้องเป็นยาอายุวัฒนะระดับห้า นางคลุกคลีกับศาสตร์ยาเซียนแค่ปีเดียว หรือว่ากลั่นยาอายุวัฒนะระดับห้าได้แล้ว? เมื่อนึกถึงความเป็นไปได้นี้ ใจของทั้งสองก็เกิดคลื่นปั่นป่วน

หากเป็นเช่นนี้จริง พรสวรรค์นี้ก็ช่างน่าอัศจรรย์เหลือเกิน!

เวลาเดียวกันนี้เอง ภายในอีกเขตเรือนบนยอดเขาหลัก โม่เฉินที่เห็นสายฟ้าผ่าลงตรงสำนักยาเซียนเช่นกันแววตาสั่นไหวเล็กน้อย ก่อนลุกขึ้นมุ่งไปยังยอดเขาสำนักยาเซียนอีกคน

กวนสีหลิ่นกับเยี่ยจิงรู้ว่าเป็นความเคลื่อนไหวที่เฟิ่งจิ่วก่อขึ้น ก็มุ่งไปทางสำนักยาเซียนพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย แน่นอนว่าไม่ขาดนักเล่นแร่แปรธาตุสองคนบนยอดเขาสำนักยาเซียน รวมถึงอาจารย์โอสถคนที่ตลอดมาไม่เคยโผล่หน้าผู้นั้น

พูดได้ว่า อาจารย์โอสถท่านนั้นมาถึงหน้าอาศรมของเฟิ่งจิ่วเร็วกว่าคนอื่นๆ หนึ่งก้าว เพราะในเวลานั้นที่ยาเซียนสำเร็จ กลิ่นหอมยาที่ไม่อาจปกปิดกำจายออกไป กลิ่นหอมยาเข้มข้นล่องลอยในอากาศ อีกทั้งยังดึงดูดสายฟ้ามา เขารู้ว่าเป็นยาอายุวัฒนะระดับห้าขึ้นไปตั้งแต่แรก ด้วยเหตุนี้จึงตรงมายังอาศรมของเฟิ่งจิ่วทันที

เฟิ่งจิ่วข้างในอาศรมถือยาอายุวัฒนะไว้สามเม็ด สองเม็ดเป็นยาเซียนที่สำเร็จ อีกเม็ดกลายเป็นยาประหลาดไม่รู้ชื่อ ถูกเธอเก็บเข้าห้วงมิติไปตามสะดวก

“ศึกษามานานขนาดนี้ ในที่สุดข้าก็ศึกษาออกมาได้แล้ว” เมื่อเห็นลวดลายยาเซียนบนยาอายุวัฒนะสองเม็ดนี้ รวมถึงกลิ่นอายยาเซียนที่ไหลเอ่อบนนั้น เธอก็ยิ่งพอใจ

“เม็ดหนึ่งสั่งคนส่งไปให้พี่สาว อีกเม็ดก็เก็บไว้ก่อนแล้วกัน! กลั่นยาบำรุงโฉมนี้ออกมาได้ ขอแค่ปรับปรุงเสียหน่อย ก็กลั่นยาอายุวัฒนะที่ทำให้ท่านปู่กลายเป็นหนุ่มได้แล้ว” เธอกล่าวกับตัวเอง ยิ่งพูดยิ่งตื่นเต้น ขณะคิดจะอาศัยความฮึกเหิมนี้กลั่นยาคงรูปลักษณ์ที่ผู้ชายกินได้เช่นกันออกมา ก็ได้ยินว่าด้านนอกมีคนกำลังตะโกนเรียกเธอ จึงเก็บยาอายุวัฒนะแล้วเดินออกมา

“นั่นใคร?”

เธอที่ผมเผ้ายุ่งเหยิงชุดสีเขียวครามบนร่างยับยู่ยี่ ใบหน้ากระด่างกระดำ ไม่รู้ว่าเปื้อนขี้เถ้าหรือผงยาอะไร กลิ่นยาบนตัวกระจายไปในอากาศเมื่อเดินออกมา

“เจ้าคือเฟิ่งจิ่ว?” ชายวัยกลางคนขมวดคิ้วจ้องเฟิ่งจิ่วพลางพินิจมองหัวจรดเท้า

“ใช่ขอรับ แล้วท่านเป็นใคร?” เธอพยักหน้า พร้อมถือโอกาสสางเส้นผม คิดจะใช้นิ้วมือหวีสักหน่อยไม่ให้เสียมารยาทเกินไป แต่เธอไม่เห็นว่าสภาพตอนนี้ย่ำแย่เสียจนแย่ไปมากกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว

“ข้าคืออาจารย์โอสถหวงแห่งยอดเขาสำนักยาเซียน เจ้ากลั่นยาอายุวัฒนะระดับห้าได้ใช่หรือไม่? รีบเอามาให้ข้าดูเสียหน่อย” น้ำเสียงเขาเร่งเร้า ใบหน้ามีทั้งความกังวลและเฝ้ารอ

เฟิ่งจิ่วได้ยินเช่นนี้ก็ไม่รู้สึกอะไร คิดว่าเขาคงเห็นเธอกลั่นยาอายุวัฒนะระดับห้า ค่อนข้างตื่นเต้นอยากเห็นสักหน่อย ด้วยเหตุนี้จึงหยิบขวดหนึ่งในนั้นมาและเทยาอายุวัฒนะออกมา

“เป็นยา…”

เมื่อฝ่ามือเธอกางออก กำลังจะบอกเขาเรื่องคุณสมบัติกับผลลัพธ์ยาอายุวัฒนะเม็ดนี้ ก็เห็นเขาหยิบยาอายุวัฒนะไปจากมือทันที เห็นเช่นนี้เธอเพียงขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่พูดอะไรอีก

“เป็นยาอายุวัฒนะระดับห้า กลิ่นนี้ใส่ดอกปิงหลิงหรือ? ยังมีกลิ่นดอกเจี๋ยเกิ่ง (ดอกระฆังจีน) อีก ดี ดีจริงๆ! สีและกลิ่นนี้ล้วนเป็นเอกลักษณ์ ดี ช่างดีนัก…”

เขาพูดพลางถือยาอายุวัฒนะเดินไปเดินมา ทำท่าทางเหมือนจะเก็บไปเสียเดี๋ยวนี้ เฟิ่งจิ่วมองแล้วสีหน้าแปลกไป คิ้วก็กระตุกแวบหนึ่ง

………………………………………………….

ตอนที่ 814 แย่งยาไปหน้าด้านๆ

“อาจารย์โอสถหวง นี่เป็นยาอายุวัฒนะที่ข้ากลั่น” เฟิ่งจิ่วมายืนตรงหน้าเขา หยีตายิ้มพลางเอ่ย ทว่าขอแค่มองอย่างละเอียด จะมองออกได้ว่านัยน์ตาเธอไม่มีรอยยิ้มสักนิด ตรงกันข้ามกลับมีความเย็นชาบางๆ

“ข้ารู้ว่าเป็นยาอายุวัฒนะที่เจ้าหลอมกลั่น แต่ข้าจะเก็บกลับไปศึกษาเสียหน่อย จริงด้วย เม็ดนี้เป็นยาอะไร ตำรับยามาจากไหน เขียนตำรับยากับขั้นตอนการกลั่นยาเซียนมาให้ข้าดูซิ”

เฟิ่งจิ่วได้ยินน้ำเสียงที่เอ่ยเหมือนเรื่องย่อมเป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว ก็ส่งเสียงหัวเราะเบาๆ “ไม่รู้เลยว่ายาอายุวัฒนะที่ข้ากลั่นเองคนอื่นมีสิทธิ์เก็บไปด้วย หนำซ้ำยังถามหาตำรับยากับขั้นตอนการกลั่นยาเซียนอีก? ท่านนักเล่นแร่แปรธาตุหวง อันที่จริงท่านไม่ควรแซ่หวง ควรเป็นแซ่หนิว (วัว) มากกว่า”

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร! ข้าเก็บยาอายุวัฒนะของเจ้ากลับไปศึกษานั่นถือว่าเห็นค่าเจ้า อย่าคิดว่ากลั่นยาอายุวัฒนะระดับห้าได้แล้วจะวิเศษวิโสนัก เจ้าเป็นเพียงนักเรียนเข้าใหม่สำนักยาเซียนเท่านั้น” สีหน้าเขาถมึงทึงขึ้นมา บนใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ แต่ยังเก็บยาอายุวัฒนะเม็ดนั้นไว้ในมือแน่น ดูท่าทางไม่คิดจะคืนให้แน่ๆ

“ย่อมต้องบอกว่าท่านหน้าด้านอยู่แล้ว มีเพียงหนังวัวถึงจะเทียบได้” เฟิ่งจิ่วฉีกยิ้ม “หนำซ้ำ ข้ากับท่านก็ไม่ใช่ว่าสนิทกันนักกระมัง? เอามา คืนยาอายุวัฒนะให้ข้าด้วย” เธอยื่นมือไปพลางพูด สื่อให้เขาคืนยาอายุวัฒนะมา

ในใจกลับกำลังคิดว่าคนอื่นถือยาอายุวัฒนะไว้ แม้กำลังประเมินระดับยาก็ยังต้องใช้ของคีบ เธอเป็นคนหลอมกลั่นยาเซียน ยาอายุวัฒนะผ่านมือเธอนั้นเป็นเรื่องหนึ่ง แต่คนผู้นี้กลับดีนัก ใช้มือจับขึ้นมาตรงๆ ก็ไม่รู้ว่ามือนั้นล้างสะอาดหรือไม่ ยาอายุวัฒนะถูกถือไว้ในมือเช่นนั้น ภายหน้าใครจะกล้ากิน?

นึกถึงตรงนี้แล้ว สีหน้าเธอคร่ำเครียดเล็กน้อย กลั่นยาออกมาได้อย่างยากเย็น นึกไม่ถึงว่าจะถูกทำให้สกปรก ซ้ำยังคิดแย่งไปอย่างโจ่งแจ้ง? เหอะๆ น่าสนใจจริงๆ

“คืนอะไรอีก? ไม่ได้ยินข้าบอกหรือว่าจะเก็บกลับไปศึกษา? เจ้าฟังคำพูดข้าไม่ชัดเจนหรืออย่างไร? ข้าเป็นถึงอาจารย์โอสถแห่งสำนักยาเซียน จะเก็บยาอายุวัฒนะเจ้าไปไม่ได้เชียวหรือ อวดดีเกินไปจริงๆ ใครสอนเจ้ากลั่นยาเซียน? สองคนนั้นในสำนักยาเซียนที่หยุดอยู่ระดับนักเล่นแร่แปรธาตุมาสิบกว่าปีหรือ? อาจารย์เป็นอย่างไรศิษย์ก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ พูดไม่รู้เรื่องเหมือนกัน!”

เขาด่าไปเรื่อยโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น จากนั้นสะบัดแขนเสื้อ เดินผ่านเฟิ่งจิ่วเตรียมจะจากไปทันที

พวกเจ้าสำนักที่เร่งรุดมาได้ยินคำพูดนี้พอดี สีหน้าแต่ละคนต่างหนักใจอย่างประหลาด โดยเฉพาะกวนสีหลิ่น เขาที่เป็นถึงพี่ชายเห็นว่ามีคนรังแกน้องสาวตน แย่งของของนางไปแล้วยังกล้าคุยโวโอ้อวดเช่นนี้ มือก็กำหมัดขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ อยากแต่จะพุ่งเข้าไปสั่งสอนฝ่ายนั้นให้หนักสักยก

แต่เขาผ่านวัยหุนหันพลันแล่นมาแล้ว และเข้าใจว่าทุกเรื่องต้องคิดก่อนทำ ที่นี่ไม่เพียงมีเขา ยังมีนักเล่นแร่แปรธาตุจากสำนักยาเซียนอีกสองคน รวมถึงเจ้าสำนัก รองเจ้าสำนัก และเหล่านักเรียนที่โดนสายฟ้าสามครั้งดึงดูดมา ในสถานการณ์เช่นนี้จึงลงมือสั่งสอนคนไม่ได้จริงๆ

ทว่าหากเจ้าสำนักกับรองเจ้าสำนักไม่จัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย ภายหลังเขาก็ไม่ถือสาที่จะจัดการอาจารย์โอสถหวงคนนี้เสียหน่อย!

ยามนี้ สีหน้าของสองคนจากสำนักยาเซียนซีดไปเล็กน้อย บนใบหน้าเผยความอึดอัดใจ ขายหน้า และโกรธเคืองเล็กน้อย คนที่พวกเขาเคารพปฏิบัติตนเช่นนี้ พวกเขารู้สึกเสียใจมาก…มากจริงๆ

เจ้าสำนักกับรองเจ้าสำนักเห็นสีหน้าเฟิ่งจิ่วยิ่งเย็นชา ในดวงตาฉายประกายหนาวเหน็บ ก็อดใจหายวูบไม่ได้ แล้วส่งเสียงตวาดทันที “ก่อเรื่องอะไรกัน! เป็นถึงอาจารย์โอสถกลับแย่งยาอายุวัฒนะจากนักเรียน กลายเป็นระบบอะไรไปแล้ว! ยังไม่รีบคืนยาอายุวัฒนะให้เขาอีก!”

………………………………………………….