เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 839 กลิ่นอายของบ้าน + ตอนที่ 840 การฟื้นคืนจากยาคงรูปลักษณ์

ตอนที่ 839 กลิ่นอายของบ้าน + ตอนที่ 840 การฟื้นคืนจากยาคงรูปลักษณ์
ตอนที่ 839 กลิ่นอายของบ้าน

“ฉลองปีใหม่นะเจ้าคะ! จะไม่กลับมาได้อย่างไร อีกอย่างได้ยินพวกเหลิ่งซวงบอกว่าท่านย่าตั้งครรภ์แล้ว ต้องกลับมาดูเป็นธรรมดา” เฟิ่งจิ่วยิ้มหยีตา ควงแขนผู้เฒ่าพลางเอ่ยว่า “ท่านปู่ ข้านำของขวัญปีใหม่มาให้ท่านด้วย”

“เหอะๆๆ ดีๆๆ ข้ารู้ว่าแม่หนูเฟิ่งมีน้ำใจ” เขาพยักหน้าอย่างดีใจ ตบๆ มือเธอที่คล้องแขนเขาไว้

“นี่เจอปู่เจ้าก็ลืมพ่อแล้วกระมัง? ทำไมข้าไม่ได้ยินเลยว่าเจ้านำของขวัญมาให้?” เสียงเฟิ่งเซียวดังมาจากด้านหลัง แม้หน้านิ่งกลับยังคงมีรอยยิ้มที่ไม่อาจปกปิดไว้

“มีเจ้าค่ะๆ” เธอหัวเราะร่าขึ้นมา ยามหันกลับไปมองเห็นเด็กน้อยยืนมองเธออยู่ข้างกายท่านพ่อ จึงยิ้มเอ่ยว่า “ยมราชน้อยก็มีด้วย”

“ยมราชน้อย? เด็กคนนี้หรือ” เมื่อสายตาท่านผู้เฒ่าหยุดบนใบหน้าหดเล็กลงของยมราชน้อยที่เหมือนเซวียนหยวนโม่เจ๋ออย่างกับแกะ ก็หรี่ตาลงทันที “หรือว่าโม่หานแต่งงานแล้ว ขนาดลูกชายยังโตถึงเพียงนี้?”

สีหน้าเขาถมึงทึง เห็นเด็กน้อยเช่นนี้ก็คิดไปตามสัญชาตญาณว่าเซวียนหยวนโม่หานอาจจะแต่งงานแล้ว มิเช่นนั้นเด็กที่หน้าตาเหมือนเขาอย่างกับแกะนี่มาจากไหน?

“ท่านปู่ ข้าเป็นน้องชายเขาขอรับ ไม่ใช่ลูกชาย เขายังไม่ได้แต่งกับนางเลย! ลูกชายจะมาจากไหนได้?” เด็กน้อยคารวะผู้เฒ่าเฟิ่งด้วยท่าทางเช่นเด็กโตเกินวัย พูดไปพลางหยุดสายตาที่เฟิ่งจิ่วไปพลาง

ผู้เฒ่าได้ยินเช่นนี้สีหน้าก็ผ่อนคลายลง “น้องชาย? ไม่ใช่ลูกชายก็ดีแล้ว หากเขาแอบไปแต่งงานข้างนอกโดยปิดบังพวกเรา อย่าคิดเชียวว่าข้าจะยกหลานสาวให้เขา”

“ท่านปู่วางใจได้ ไม่หรอกขอรับ” น้ำเสียงไม่ประสาเอ่ยรับประกัน ทุกคนฟังแล้วในใจมีความคิดต่างกันไป สายตามองร่างเขาอย่างอดไม่ได้

กลับเห็นว่าร่างเล็กยืนตัวตรง สีหน้าท่าทางจริงจัง ภายใต้การเสริมของชุดคลุมสีดำที่เรียบง่ายแต่ไม่ขาดความหรูหรา ทั้งตัวเขาทำให้คนหาข้อตำหนิไม่เจอแม้แต่น้อย สง่างามสูงส่งจนน่าชื่นชม

“มาๆ ท่านปู่อุ้มเจ้าเอง”

ผู้เฒ่าเฟิ่งโน้มกายลง ยื่นแขนจะอุ้มเขา ใครจะรู้ว่าเด็กน้อยกลับถอยไปด้านหลังและส่ายหน้า เอ่ยด้วยสีหน้าจริงจังว่า “ข้าไม่ต้องให้คนอุ้มขอรับ”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ นอกจากท่านผู้เฒ่าแล้ว คนอื่นๆ ต่างมีสีหน้าตะลึงเล็กน้อย จากนั้นค่อยหลุดหัวเราะออกมา

หมายถึงไม่ต้องให้คนอื่นอุ้ม ไม่ใช่ไม่ต้องให้คนอุ้มกระมัง?

พวกเขาเดินไปพลางพูดคุยกัน มุ่งไปยังตำหนักของท่านผู้เฒ่า ครั้นมาถึงในตำหนัก ในที่สุดก็เห็นซู่ซีที่ท้องโตและใบหน้ามีรัศมีความเป็นแม่

“ท่านย่า”

เฟิ่งจิ่วเข้าไปคารวะอย่างยิ้มแย้ม สายตาที่มีรอยยิ้มหยุดลงบนท้องของนาง “ท่านย่าใกล้จะคลอดแล้วกระมัง?”

“แม่หนูเฟิ่งกลับมาแล้ว!” ซู่ซียิ้มพลางจูงมือเธอมานั่ง ยิ้มเอ่ยว่า “ข้ามปีใหม่ก็น่าจะคลอดแล้ว”

“เช่นนั้นข้าจะอยู่ต่อรอจนท่านย่าคลอดท่านอาตัวน้อยแล้วค่อยไปเจ้าค่ะ” เธอยิ้มบอก

“ถ้าเจ้าไม่รีบกลับสำนักศึกษา ก็พักอยู่บ้านหลายๆ วันสิ ปู่เจ้าพูดถึงเจ้าบ่อยๆ บอกว่าเจ้าไปตั้งหนึ่งปี ก่อนหน้านี้ไม่เคยจากบ้านไปไกลและนานเพียงนี้ จึงกังวลอยู่ตลอดว่าเจ้าจะกินไม่อิ่มหรือถูกรังแกข้างนอก”

เธอได้ยินก็หัวเราะร่า “ที่ผ่านมาข้ารังแกคนอื่นมากกว่า ไหนเลยจะมีคนมารังแกข้าได้?”

“เด็กคนนี้หน้าตางดงามจริงๆ น่าจะเพิ่งสามสี่ขวบกระมัง?” นางมองยมราชน้อยที่ยืนเงียบอยู่ด้านข้าง เพราะตนเองจวนจะเป็นแม่คนแล้ว พอเห็นเด็กน้อยเลยยิ่งเอ็นดูเป็นพิเศษ

ด้วยเหตุนี้นางจึงหยิบผลไม้ชิ้นเล็กสีแดงสดบนโต๊ะมายื่นให้เขา พูดเสียงอ่อนโยนว่า “มา ข้าให้เจ้า”

………………………………………………….

ตอนที่ 840 การฟื้นคืนจากยาคงรูปลักษณ์

“ขอบคุณมากขอรับ” เขาก้าวเข้าไปรับผลไม้ จากนั้นกล่าวขอบคุณแล้วไปยืนข้างกายเฟิ่งจิ่ว

ซู่ซีเห็นดังนั้นก็ยิ้มเอ่ยอย่างกลั้นไม่อยู่ “เด็กคนนี้ว่าง่ายจริงๆ”

“เขาชื่อยมราชน้อย เป็นน้องชายของสหายข้า ช่วงนี้มอบหมายให้ข้าดูแลเจ้าค่ะ”

เฟิ่งจิ่วยิ้มกล่าวพลางเอื้อมมือไปโอบเด็กน้อยมาไว้ในอ้อมแขนตัวเอง ก็เห็นเด็กน้อยจอมหยิ่งมีสีหน้าไม่สบอารมณ์ ใบหูแดงก่ำท่าทางกลับระรื่นอย่างยากจะปิดบัง

ทุกคนเห็นแล้วบนใบหน้าต่างมีรอยยิ้ม เพียงรู้สึกว่าเด็กคนนี้แปลกจริงๆ และเหมือนว่าจะติดเฟิ่งจิ่วมาก ในความระรื่นจากอากัปกิริยาสนิทสนมกับเฟิ่งจิ่วยังมีความเล่นแง่กันบางส่วน

ทุกคนคุยกันสักพัก เพราะไม่ได้กลับมานาน คืนนี้เฟิ่งจิ่วจึงอยู่พักในวัง หลังจากล้อมวงกินข้าวในวันส่งท้ายปีเก่า เธอก็นำของขวัญออกมาให้พวกเขา สุดท้ายสิ่งที่ยื่นให้ท่านปู่คือยาอายุวัฒนะเม็ดหนึ่ง

“ท่านปู่ สิ่งนี้ข้าเตรียมมาให้ท่านเป็นพิเศษ หลอมกลั่นตั้งนานถึงจะกลั่นออกมาได้” เธอยื่นขวดที่บรรจุยาอายุวัฒนะให้เขา “ท่านปู่ ท่านกินเสียที่นี่เลยเถอะ! ให้ข้าดูผลลัพธ์หน่อย”

“แม่หนูคนนี้ ให้พ่อกับย่าล้วนเป็นของดี แต่ให้ปู่แค่ยาอายุวัฒนะเม็ดเดียวเช่นนี้? จะไม่งกเกินไปหรือ?” เขาเอ่ยอย่างแสร้งทำเป็นโกรธ มุมปากกลับกดลงอย่างอดไม่อยู่ ก่อนจะรับขวดนั้นมา ถามว่า “นี่เป็นยาอายุวัฒนะอะไร?”

“ท่านปู่ นี่สิถึงจะเป็นของดี เพราะสมุนไพรหายากมาก ข้าจึงกลั่นมาแค่เม็ดเดียวเช่นนี้ แม้แต่ของท่านพ่อยังไม่มีเลย!”

“ข้าดูซิ คงเป็นยาบำรุงสินะ?” เฟิ่งเซียวยิ้มเอ่ย เห็นว่ายาอายุวัฒนะที่ผู้เฒ่าเทออกมาแผ่กลิ่นหอมสดชื่นเป็นพักๆ

“หรือว่าเป็นยาบรรลุขั้น?” เขาคาดเดา

เฟิ่งจิ่วส่ายหน้า มองไปยังท่านปู่อย่างมีเลศนัย “ท่านกินไปก็รู้เอง”

ผู้เฒ่าเฟิ่งเห็นเช่นนี้ก็ขานรับ แล้วกินยาอายุวัฒนะเม็ดนี้ต่อหน้าทุกคน เพียงยาอายุวัฒนะเข้าปาก ก็รู้สึกว่ากลิ่นหอมยากระจายไปทั่วปาก กระแสลมพลังวิญญาณพร้อมกลิ่นหอมยาไหลเข้าสู่ในร่าง กลายเป็นกระแสเล็กๆ นับไม่ถ้วนให้ความชุ่มชื้นแก่ร่างกาย

การเปลี่ยนแปลงภายในร่างกาย ในสายตาคนนอกจะมองไม่เห็น แต่เขากลับรู้สึกได้ ความรู้สึกแปลกๆ กระจายไปในร่างกาย วิ่งแล่นไปตามสรรพคุณยา รูปลักษณ์ภายนอกของเขาก็เกิดการเปลี่ยนแปลงตามไปด้วย

เดิมทีเขาเหมือนชายวัยกลางคน แต่ยามนี้รูปโฉมเขากลับเปลี่ยนไปทีละน้อยๆ ฟื้นกลับมาอ่อนวัยด้วยความเร็วที่เห็นได้ด้วยตาเปล่า ไม่เพียงฟื้นคืนรูปลักษณ์ แม้แต่รูปร่างยังเปลี่ยนแปลงไปด้วย ท่ามกลางสายตาตกตะลึงที่เหลือเชื่อของทุกคน ในเวลาแค่ครึ่งก้านธูป ชายวัยกลางคนที่เดิมทีอายุสี่สิบห้าสิบปีก็กลายเป็นชายหนุ่มอายุยี่สิบกว่า

“อึก! นะ นี่…”

เฟิ่งเซียวมองบิดาที่เปลี่ยนไปจนอ่อนวัยกว่าเขาด้วยความตกใจและอึ้งตะลึง ไม่รู้จะตอบโต้เช่นไรไปชั่วขณะหนึ่ง เพียงรู้ว่าบิดาของเขาเปลี่ยนกลับมามีหน้าตาเช่นตอนหนุ่มจริงๆ รูปลักษณ์เช่นนั้นคือหนุ่มรูปงามที่ไม่เคยมีมาก่อน

เหลิ่งซวงกับเหลิ่งหวาก็เห็นเป็นครั้งแรก แม้แต่พวกองครักษ์ตระกูลเฟิ่งข้างๆ ยังเห็นยาอายุวัฒนะที่วิเศษเช่นนี้เป็นครั้งแรก แต่ละคนแม้ผ่านร้อนผ่านหนาวมาไม่น้อย แต่ตอนนี้เมื่อเห็นภาพดังกล่าวก็ยังรู้สึกว่าในใจเต็มไปด้วยความตกใจ

ยมราชน้อยเห็นภาพเช่นนี้ ดวงตาเพียงฉายประกายเล็กน้อย เฟิ่งจิ่วกลั่นยาอายุวัฒนะเช่นนี้ออกมาได้เขาไม่แปลกใจอะไร ในความคิดเขาทุกอย่างของนางล้วนยอดเยี่ยม ลำพังแค่ยาคงรูปลักษณ์เท่านั้น ไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลยสำหรับนาง

ซู่ซีมองรูปโฉมอ่อนวัยในความทรงจำ เกิดความรู้สึกตื่นเต้น เบ้าตาแดงก่ำอย่างอดไม่ได้…

………………………………………………….