เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 851 เด็กเมื่อวานซืน + ตอนที่ 852 สำลักน้ำ

ตอนที่ 851 เด็กเมื่อวานซืน + ตอนที่ 852 สำลักน้ำ
ตอนที่ 851 เด็กเมื่อวานซืน

“ขะ ข้าฝึกวิชาเซียนได้แล้วหรือขอรับ?” เหลิ่งหวาอึ้งๆ ไป ไม่กล้าเชื่ออยู่บ้าง

แม้แต่เหลิ่งซวงยังตอบสนองไม่ได้ไปชั่วขณะ ยืนนิ่งด้วยความตกใจ

“ใช่ ยาอายุวัฒนะที่เจ้ากินเรียกว่าลูกกลอนห้าธาตุ เป็นของใหม่ที่ข้ากลั่นออกมา ทำให้คนที่ไม่มีฐานพลังวิญญาณกินไปแล้วเกิดมีฐานพลังวิญญาณขึ้นมา แต่ห้าธาตุในร่างจะกำเนิดเป็นฐานพลังวิญญาณธาตุอะไร ยังต้องดูวาสนาของเจ้าด้วย”

เฟิ่งจิ่วยิ้มเอ่ย บอกว่า “ข้าเคยบอกแล้วว่าขอแค่มีโอกาส จะทำให้เจ้าก้าวเข้าสู่เส้นทางการฝึกวิชาเซียนให้ได้ เพียงแต่เจ้าต้องรู้ไว้ บนเส้นทางการฝึกวิชาเซียนจะไม่ราบรื่น ยังมีอันตรายและอุปสรรคมากมายกำลังรอเจ้าอยู่”

เหลิ่งหวาได้ยินก็อดไม่ได้ที่จะสะอึก “นายท่านโปรดวางใจเถิด ข้าทราบแล้ว ขอแค่ฝึกบำเพ็ญได้ข้าก็ไม่กลัวอันตรายหรืออุปสรรคขอรับ”

มีแต่ฝึกบำเพ็ญได้ มีแต่ต้องแข็งแกร่งขึ้น ภายหน้าเขาถึงจะติดตามข้างกายนายท่านได้ ต่อให้ในอนาคตนายท่านไปจักรวรรดิ แล้วสร้างตระกูลเฟิ่งที่นั่น เขาก็เป็นพ่อบ้านให้นายท่านได้

เหลิ่งซวงที่ไม่ทันตอบสนองถลาเข้าไปคุกเข่า คำนับโขกศีรษะอย่างแรง “ขอบคุณนายท่านมากเจ้าค่ะ”

เหลิ่งหวาก็คุกเข่าคำนับตาม “ขอบคุณนายท่านมากขอรับ”

“พวกเจ้าทำอะไรกัน ลุกขึ้นๆ” เธอให้สัญญาณทั้งสองลุกขึ้นมา กล่าวว่า “พวกเจ้าเป็นคนของข้า ข้าเคยบอกว่าจะไม่ปฏิบัติไม่ดีกับคนข้างกาย ดังนั้นไม่ต้องทำเช่นนี้หรอก”

“เหลิ่งหวา เข้ามา ข้าจะช่วยเจ้าทดสอบฐานพลังวิญญาณ” เธอกวักมือเรียก สื่อให้เขาเข้ามา

“ขอรับ” เหลิ่งหวารู้สึกประหม่าอยู่บ้าง เดินหน้ามายังเบื้องหน้าเฟิ่งจิ่ว ก่อนวางมือลงบนกระดานทดสอบพลังวิญญาณ เมื่อเห็นว่าสิ่งที่เอ่อล้นบนกระดานพลังวิญญาณคือธาตุน้ำ เขาก็ถอนหายใจโล่งอก

ไม่ว่าเป็นฐานพลังอะไร ขอแค่มีฐานพลังให้ฝึกบำเพ็ญได้ก็พอ

“เอ๋? เป็นฐานพลังวิญญาณธาตุน้ำเดี่ยว?”

เฟิ่งจิ่วแปลกใจนิดหน่อย ยิ้มกล่าวว่า “นึกไม่ถึงว่ากินลูกกลอนห้าธาตุไปยังเกิดฐานพลังวิญญาณธาตุน้ำเดี่ยวได้ ความเร็วในการฝึกบำเพ็ญของฐานพลังวิญญาณเดี่ยวเร็วกว่าฐานพลังวิญญาณคู่ ไม่เลวเลย เหมือนว่าข้างกายข้าจะมีฐานพลังวิญญาณธาตุน้ำหนึ่งคนเช่นเจ้า”

เธอเก็บกระดานพลังวิญญาณไป แล้วหยิบเคล็ดฝึกฝนเรียกพลังวิญญาณจากในห้วงมิติออกมาให้เขา “ผู้ฝึกวิชาเซียนกับนักรบพลังเร้นลับไม่ต่างกันมากนัก ขอแค่เจ้าเรียกพลังเข้าสู่ร่างได้ ก็ถือว่าเป็นผู้ฝึกพลังวิญญาณแล้ว เหนือกว่าผู้ฝึกพลังวิญญาณคือปรมาจารย์พลังวิญญาณ ตามด้วยยอดปรมาจารย์พลังวิญญาณ ผู้ฝึกตนระดับสร้างรากฐาน ผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังและระดับกำเนิดวิญญาณ การทำให้พื้นฐานมั่นคงไปทีละขั้นนั้นสำคัญมาก”

“ขอรับ ข้าจะจำไว้” เขารับมาอย่างตื่นเต้น ความรู้สึกที่ยากจะบรรยายเอ่อล้นไปทั้งห้องหัวใจ อยากรีบกลับไปฝึกบำเพ็ญในเรือนแทบทนไม่ไหวแล้ว

“ไปเถอะ! ตั้งใจฝึกบำเพ็ญ ไม่เข้าใจอะไรค่อยมาถามข้า” เธอยิ้มเอ่ยพร้อมพยักเพยิดให้เขากลับไปได้

“ขอรับ เช่นนั้นข้าขอตัวกลับก่อน” เขากล่าว แล้วโอบกอดเคล็ดเรียกพลังเข้าสู่ร่างเล่มนั้นกลับเรือนไปโดยเร็ว

“จริงด้วย เด็กน้อยนั่นเล่า ทำไมข้าไม่เห็นเขาเลย?” เฟิ่งจิ่วมองทางเหลิ่งซวงพลางถาม พบว่าเหมือนจะไม่เห็นเงาเจ้าตัวเล็กนั่นเลย!

“หลังจากนายท่านเก็บตัวกลั่นยาเซียน เขาก็บอกพวกเราว่าจะเก็บตัวฝึกบำเพ็ญ ไม่ให้พวกเราไปรบกวนเขา หนำซ้ำยังเลือกเรือนที่ห่างไกลที่สุดในจวนเป็นจุดฝึกบำเพ็ญ หลายวันนี้มีเพียงอาหวาเข้าไปส่งอาหารเช้าให้เขาเจ้าค่ะ”

“อ้อ? อายุน้อยเพียงนี้ก็ฝึกบำเพ็ญแล้ว? ข้าจะไปดูสักหน่อย” เธอเอ่ย หลังจากสั่งคนเก็บอาหารบนโต๊ะ ก็มุ่งไปยังเรือนทางทิศเหนือที่ห่างไกลที่สุดในจวน

ครั้นมาถึงภายในเขตเรือน เห็นประตูเรือนปิดสนิท มีเสียงน้ำแว่วมาจากด้านใน เธอก็เลิกคิ้วขึ้นอย่างอดไม่ได้ ขานเรียกว่า “ยมราชน้อย? เด็กน้อย? เจ้าเด็กเมื่อวานซืน? อยู่ข้างในหรือไม่ ข้าจะเข้าไปแล้วนะ”

ระหว่างพูดเธอได้ยินเสียงตุบจากด้านใน พลันใจหายวูบ จึงรีบร้อนผลักประตูเข้าไป

………………………………………………….

ตอนที่ 852 สำลักน้ำ

“เจ้าเด็กบ้า กำลังทำอะไรกันแน่?”

เฟิ่งจิ่วสาวก้าวยาวเข้ามา เห็นบนพื้นมีน้ำสาดกระเด็น ภายในอ่างใหญ่สูงเท่าครึ่งคนมีเสียงไอค่อกแค่กเหมือนสำลักน้ำ จึงเร่งฝีเท้าเข้าไปทันที เห็นเจ้าตัวเล็กล้มอยู่ด้านในทั้งหัวจมลงไปและกำลังสำลักน้ำอาบ ก็ตกใจรีบดึงเขาขึ้นมา

“แค่กๆๆ!”

เขาไอทันที ใบหน้าแดงก่ำ แต่ไม่ทันให้เขาค่อยยังชั่วขึ้น บั้นท้ายก็โดนเธอตบเสียแล้ว

“เพียะๆๆ!”

“เจ้าเด็กบ้า! ตัวสูงไม่ถึงอ่างยังไม่เรียกคนมาช่วยอาบ หากจมน้ำในอ่างตายดูซิว่าเจ้าจะขายหน้าหรือไม่!”

เฟิ่งจิ่วโมโห หนีบเขาไว้ใต้วงแขนและตบลงบนก้นเปลือยเปล่าอย่างแรงโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

สวรรค์รู้ว่าเมื่อเธอเข้ามาเห็นหัวเขาจมอยู่ในน้ำก็ตื่นตระหนกจนหัวใจแทบจะไม่เต้น ความสูงของอ่างนั้นมากพอจะทำให้เด็กอายุสามสี่ขวบคนหนึ่งจมน้ำตายได้ โดยเฉพาะแค่มุดหัวลงไปก็ถึงแก่ชีวิตแล้ว

เจ้าตำหนักยมราชส่งเด็กมาให้เธอดูแล หากเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นที่นี่จริงๆ ถึงเวลานั้นเธอจะบอกเขาอย่างไร? บอกว่าเธอดูแลไม่ได้ อาบน้ำไม่ระวังจนจมน้ำตาย?

ฝ่ามือตบลงบั้นท้ายเขาเสียงดังสามครั้งรวด ไม่ให้โอกาสเขาตอบโต้หรือห้ามปราม ตีเสียจนเขางุนงงไปหมด

“เจ้าทำอะไรน่ะ!” เขาที่ได้สติกลับมาดิ้นรนอย่างอับอายระคนโกรธ ผู้หญิงคนนี้! ช่างหาญกล้าจริงๆ!

“ทำอะไรรึ ไม่เห็นหรือว่าข้ากำลังสั่งสอนเจ้า?”

เฟิ่งจิ่วอุ้มเขาเดินไปที่เตียงในห้องทันที หลังโยนเขาลงบนเตียงมือหนึ่งก็เท้าเอวพลางเบิกตาจ้องเขาอย่างเดือดดาล “เจ้าเด็กบ้า! รู้หรือไม่ว่าอะไรคืออันตราย? เมื่อครู่เจ้ากำลังทำอะไร? หา? อะไร? อย่าบอกข้าเชียวว่าเจ้าหิวน้ำเลยคิดจะดื่มน้ำอาบ!”

เฟิ่งจิ่วไม่เอ่ยถึงยังดี แต่พอบอกว่าเขาดื่มน้ำอาบตนเอง ใบหน้าเขาก็เหยเกทันใด และยังมีความรู้สึกคลื่นเหียนอยากอาเจียนรางๆ

หากนางไม่ตะโกนอยู่ด้านนอก ไหนเลยเขาจะตื่นจนลื่นล้ม? ยังมีหน้ามาว่าเขาที่นี่ นึกไม่ถึงว่าจะตีก้นเขาอีก ผู้หญิงคนนี้! ทำให้เขาเกิดความคิดชั่ววูบอยากจะบีบคอนางให้ตายจริงๆ

“ยังจะจ้องอีก กล้าจ้องข้าหรือ เจ้าลองจ้องอีกสิ!” เฟิ่งจิ่วดึงๆ แขนเสื้อ ดวงตาที่มีแววขู่จ้องมองเขา ความหมายชัดเจนมากว่า ‘จ้องอีกสิ จ้องอีกข้าก็ตีอีก!’

ได้ยินคำพูดนี้แล้วมองท่าทางของนางอีกที เขาโกรธจนหัวเราะ แต่ไม่ได้ถลึงมองนางอีก ถึงอย่างไรเขาก็ยังไม่สวมเสื้อผ้าเลย! ร่างเล็กล่อนจ้อนเช่นนี้เถียงนางไปเช่นไรก็เสียเปรียบ

ขณะมองเขาที่ห่อตัวด้วยผ้าห่ม เฟิ่งจิ่วสงบใจลง ถึงจะระงับโทสะในใจและความตกใจที่ผุดขึ้นมากะทันหันได้ บอกเขาว่า “สวมเสื้อผ้าเองเถอะ ข้าจะรอไปเจ้าข้างนอก!” กล่าวจบก็หมุนตัวเดินออกไป

เห็นนางออกไปแล้ว เด็กน้อยบนเตียงถึงค่อยถอนหายใจออกมาเบาๆ รู้สึกแต่ว่าเขาที่สูญเสียวรยุทธ์ร่างกายหดเล็กลง เถียงนางไปมักจะลำบาก หากเปลี่ยนเป็นเมื่อก่อนนางจะกล้าจ้องมองร่างเปลือยเปล่าของเขาเช่นนี้หรือ?

เอาเถอะ! ตอนนี้ร่างเล็กๆ นี่ก็ไม่มีอะไรน่ามองจริงๆ เพราะไม่มีอะไรน่ามอง ถึงไม่มีแม้แต่ความมั่นใจที่จะเปิดเผยให้เห็น ช่างน่าอายนัก ไม่อาจพบหน้าใครได้จริงๆ

หลังใจเย็นลงและสงบสติอารมณ์ได้ เขาหยิบเสื้อผ้าชุดหนึ่งมาสวม จัดการอะไรเรียบร้อยถึงจะเดินออกไป

เฟิ่งจิ่วที่นั่งรอในลานบ้านจ้องมองเด็กน้อยใบหน้าหยิ่งยโสบึ้งตึงที่เดินออกมา พลางแค่นเสียงอย่างอดไม่ได้ ไม่ให้โอกาสเขาตอบกลับก็เอ่ยทันทีว่า “จากนี้ไปข้าจะช่วยเจ้าอาบน้ำ!”

“ไม่ได้!” เขาเบิกตาโต ปฏิเสธทันควัน

………………………………………………….