เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 1101 ข้าไปก่อนละ + ตอนที่ 1102 ผลไม้วิญญาณประหลาดจากต้นไม้ทรงแจกัน

ตอนที่ 1101 ข้าไปก่อนละ + ตอนที่ 1102 ผลไม้วิญญาณประหลาดจากต้นไม้ทรงแจกัน

ตอนที่ 1101 ข้าไปก่อนละ

“อ๊าก! ช่วยข้าด้วย…ช่วยข้า…ช่วย…”

เสียงร้องขอความช่วยเหลือดังต่อเนื่องไม่นานก็หายไป ผู้ฝึกตนไร้สำนักคนนั้นถูกงูที่พุ่งเข้ามารัดไว้ ราวกับตกลงไปในรังงูพิษหลายพันตัว ไม่ทันไรก็โดนกัดจนเลือดไหลโชก เลือดเนื้อบนร่างโดนดูดจนแห้ง…

ดวงตาของเฟิ่งจิ่วแวววาวเล็กน้อย งูพวกนี้ยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ นึกไม่ถึงว่าราชางูจะเรียกงูเล็กมากมายเพียงนี้มาตามคำสั่งของมันได้จริง จากแรกสุดหลายร้อยตัวไปพันกว่า จนถึงตอนนี้เกือบหมื่นตัวแล้ว ความเร็วของการเพิ่มจำนวนช่างน่าตกใจจริงๆ

หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ภัยร้ายที่จะก่อตัวขึ้นก็ไม่ธรรมดายิ่ง ยามนี้เธออดดีใจในความโชคดีไม่ได้ ตั้งแต่โดนฝูงงูเข้าล้อมไล่ล่าเธอก็วิ่งไปยังส่วนลึกของเทือกเขา ออกห่างจากบริเวณที่พวกของต้วนเยี่ยอยู่

มิเช่นนั้นหากพวกเขาถูกฝูงงูเพ่งเล็ง เดาว่าคงเป็นเช่นผู้ฝึกตนไร้สำนักพวกนี้ จะไม่เหลือแม้แต่กระดูก

“เจ้าเด็กชุดแดงสมควรตาย! เจ้าทำอะไรงูพวกนั้นกันแน่? ถึงทำให้พวกมันตามติดเจ้าไม่ปล่อยเช่นนี้?” ในยามนี้ผู้ฝึกตนไร้สำนักระดับหลอมแก่นพลังไม่มีใจจะสู้กับเฟิ่งจิ่ว เพราะถ้าประมือกันจำต้องชะลอความเร็วลง เป็นไปได้มากว่าจะทำให้ตัวเองตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายยิ่งกว่า

และก็เพราะเหตุนี้เอง เมื่อเห็นตนเองโดนฝูงงูไล่ล่าอย่างบ้าคลั่งจึงเอาแต่หนีไม่กล้าลงมือง่ายๆ จุดจบของผู้ฝึกตนไร้สำนักคนก่อนหน้านี้ช่วยเตือนพวกเขาแล้ว คนคนนั้นเป็นถึงระดับสร้างรากฐานขั้นกลาง นึกไม่ถึงว่าจะโดนแขนเสื้อของเด็กหนุ่มชุดแดงสะบัดผลักลงไปตายในฝูงงู แค่คิดก็รู้ว่าหากพวกเขาลงมือจะมีจุดจบเช่นไร

ทว่าสถานการณ์ตอนนี้ ต่อให้พวกเขาไม่สู้ก็ไม่ค่อยดีเช่นกัน ถึงขั้นมีความเป็นไปได้ว่าจะโดนงูพวกนี้กินมากกว่าเด็กหนุ่มชุดแดงเสียอีก หันไปมองทางเด็กหนุ่มชุดแดง ไม่นึกว่าจะวิ่งนำหน้าพวกเขาไปได้สบายๆ โดยไม่เสียแรงสักนิด พวกเขาเห็นแล้วไฟโทสะลุกโชนในใจ เปล่งเสียงตะโกนลั่นอีกครั้งอย่างเหลืออด

“เจ้าเด็กไม่ตายดี! เจ้าล่อฝูงงูมาแต่ตัวเองคิดจะหนีไปหรือ? ไม่มีทางเสียหรอก!”

ผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังด้านหลังกล่าวจบก็ลงมือทันที เขาคิดว่าฝูงงูไล่ตามเจ้าเด็กชุดแดงมา หากเจ้าเด็กชุดแดงโดนงูพวกนั้นไล่ทัน พวกมันอาจจะไม่ตามล่าพวกเขาอีก

ใบมีดลมที่รวดเร็วรุนแรงด้านหลังจู่โจมมา เฟิ่งจิ่วเบี่ยงกายหลบ ก่อนจะหันกลับไปฉีกยิ้มให้ “พวกท่านเก็บแรงไว้หน่อยดีกว่า รอให้หนีรอดจากปากงูก่อนเถอะ! ข้าไม่อยู่เล่นกับพวกท่านแล้ว”

สิ้นเสียง ฝีเท้าของเธอก็เปลี่ยนไป ความเร็วเพิ่มขึ้นอีกครั้ง ราวกับเคลื่อนย้ายไปข้างหน้าในชั่วพริบตา ไม่ทันไรก็หนีไปโดยไร้ร่องรอย เหล่าผู้ฝึกตนด้านหลังมองกันตาค้าง

ใครก็ไม่คาดคิดว่าความเร็วของฝ่ายตรงข้ามจะเพิ่มขึ้นได้อีก ซ้ำไม่คิดว่าเขาจะแวบหายไปเช่นนี้ ทิ้งให้พวกเขาอยู่เบื้องหน้าฝูงงู โดนดวงตานับพันนับหมื่นเพ่งเล็ง และกลายเป็นอาหารของงูแทน

“เจ้าเด็กชุดแดงสมควรตาย! กลับมาหาพวกเรา! กลับมา!”

พวกเขาที่ผ่านความตกใจไปแล้วร้องลั่นอย่างตื่นกลัว พยายามคิดจะหนีจากปากงูเช่นกัน เลี่ยงไม่ให้กลายเป็นอาหารของงูพิษพวกนั้น ทว่าราชางูเห็นว่ามนุษย์ชุดแดงที่ไล่ตามมาตลอดหนีไปจากสายตาของมันด้วยความเร็วสูง จิตสังหารที่กระหายเลือดและความไม่ยอมอย่างแรงกล้าจึงปะทุออกจากในดวงตา จากนั้นไล่ตามไปอีกครั้ง

ด้วยเหตุนี้จึงแซงหน้าผู้ฝึกตนไร้สำนักตรงหน้าไปอย่างรวดเร็ว มันไม่กินพวกเขา แต่สะบัดหางเหวี่ยงเหล่าผู้ฝึกตนไปหาฝูงงูด้านหลัง ให้ลูกหลานของมันกินเสีย

ได้ยินเพียงเสียงกรีดร้องที่เล็กแหลมหวาดกลัวดังขึ้นมา ไม่นานนักก็เงียบหายไปอย่างไร้ร่องรอย…

…………………………………

ตอนที่ 1102 ผลไม้วิญญาณประหลาดจากต้นไม้ทรงแจกัน

ท่ามกลางความหวาดผวา กลุ่มผู้ฝึกตนไร้สำนักจบชีวิตลงในท้องงูโดยไม่เหลือกระดูก…

ความเร็วที่ราชางูเลื้อยตรงไปเพิ่มขึ้นอีกครั้ง ไม่นานก็ทิ้งห่างฝูงงูเบื้องหลัง แล้วไล่ตามเฟิ่งจิ่วไปเพียงลำพัง ทว่าแม้มันจะว่องไว แต่ถ้าโดนเฟิ่งจิ่วสลัดทิ้ง คิดจะตามต่อไปก็ไม่ง่ายดายเช่นนั้นแล้ว

ดังนั้นเมื่อไล่ตามไประยะหนึ่ง หารอบด้านแล้วไม่พบร่างสีแดง มันจึงใช้หางกระแทกพื้นอย่างแรงด้วยความคลุ้มคลั่งเพื่อระบายความโกรธแค้น

ยามนี้เอง เฟิ่งจิ่วที่สลัดราชางูทิ้งได้กำลังนั่งถอนหายใจเบาๆ อยู่ตรงตาน้ำในป่า เมื่อล้างหน้าเสร็จก็ตักน้ำพุมาดื่ม

น้ำพุกลางป่าเขาผุดขึ้นมาจากใต้พื้นดิน ทั้งหวานใสและเย็นฉ่ำ ดับกระหายได้เป็นอย่างดี หลังจากหยุดพักสักครู่ เธอหยิบกระเป๋าเก็บน้ำในห้วงมิติมาเติมน้ำให้เต็ม แล้วใช้ดวงจิตกวาดมองรอบๆ ครั้นมั่นใจว่ารอบข้างไม่มีคนแล้วจึงแวบร่างเข้าห้วงมิติไป

“นายท่าน!”

ทันทีที่เข้าห้วงมิติ เหล่าไป๋ก็วิ่งเข้ามา เหล่าไป๋ที่เลี้ยงปล่อยอยู่ในนี้อ้วนขึ้นรอบหนึ่งอย่างเห็นได้ชัด มุมปากของเฟิ่งจิ่วกระตุกเบาๆ ลูบๆ เหล่าไป๋ที่มายังเบื้องหน้าเธอ พินิจมองหัวจรดเท้าอีกรอบก่อนถามว่า “เจ้าอยู่ในนี้กินอะไรไปบ้าง ทำไมอ้วนขึ้นอีกแล้ว?”

“นายท่าน พลังวิญญาณในนี้หนาแน่น ข้าอยู่ว่างๆ ไม่มีอะไรทำ วันๆ ทำแค่เดินไปเดินมาในนี้ ย่อมต้องอ้วนเป็นธรรมดาขอรับ” เหล่าไป๋กล่าวพลางคลอเคลียตรงซอกคอของเจ้านายด้วยความสนิทสนม “นายท่าน ทำไมไม่เข้ามาดูข้าตั้งนาน?”

“ไม่สะดวกจะเข้ามา” เธอสางหางม้า เอ่ยว่า “ต้นผลไม้ที่ย้ายเข้ามาเจ้ายังไม่แตะใช่ไหม?”

“ข้าไปดูมาแล้วขอรับ ผลยังไม่สุกดี ข้าจึงไม่ได้แอบกิน” เหล่าไป๋รีบร้อนเอ่ย

เฟิ่งจิ่วได้ยินคำพูดนี้ก็มีเส้นแถบดำปรากฏบนใบหน้า ไม่ใช่ไม่คิดจะแอบกิน แต่เพราะผลไม้ยังไม่สุกเลยแอบกินไม่ได้

“ข้าขอบอกไว้ก่อน! สิ่งของในนี้หากข้าไม่ให้เจ้ากิน เจ้าก็กินไม่ได้ มิเช่นนั้นข้าจะโกรธ” ข้างในนี้นอกจากยาทิพย์ล้ำค่าส่วนหนึ่ง ยังมีของสะสมอื่นๆ ของเธอด้วย

สำหรับต้นผลไม้วิญญาณทรงแจกัน เธอรู้ว่ามันเป็นผลไม้วิญญาณ แต่ไม่รู้ว่าเป็นผลไม้วิญญาณชนิดใด สิ่งที่ทำให้ราชางูไล่ล่าเธอไม่รามือทั้งวันทั้งคืนได้ คงไม่ใช่ต้นผลไม้วิญญาณทั่วไปแน่

“นายท่านวางใจเถอะ! ข้าจะไม่แอบกินขอรับ”

เหล่าไป๋ฉีกยิ้ม พูดเช่นนี้ไม่มีน้ำหนักอะไรสักเท่าไร ทว่ามันติดตามข้างกายเฟิ่งจิ่วมานานแล้ว ย่อมรู้ว่านางพูดจริงทำจริง ด้วยเหตุนี้เมื่อมีคำเตือนของนาง แม้มันอยู่ที่นี่ก็ไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม

เฟิ่งจิ่วเหลือบมองมัน แล้วมายังใต้ต้นไม้ทรงแจกัน เมื่อเห็นผลไม้สองสามลูกที่ห้อยอยู่บนต้นก็แปลกใจเล็กน้อย “มีผลแค่ห้าลูกหรือ?”

เธอเขย่งปลายเท้า เรียกพลังกระโดดขึ้นไปนั่งตรงกิ่งไม้ ขณะมองผลไม้ที่ห้อยอยู่ตรงกิ่งใต้ใบไม้ ดวงตาก็วาววับ

ผลไม้มีขนาดเท่ากำปั้น ยามนี้ยังเป็นสีเขียว รูปร่างเหมือนถุงนำโชคและคล้ายคลึงกับผลทับทิม สิ่งที่แตกต่างกันคือลายบนผลไม้แบ่งมันออกเป็นแปดกลีบ ซ้ำยังแผ่กลิ่นอายพลังวิญญาณเบาบางรวมถึงกลิ่นหอมหวานออกมา

“น่าแปลก จะบอกว่าเป็นทับทิมก็ไม่ใช่ ว่ากันตามผลไม้วิญญาณที่ข้าเคยเห็นผ่านตามา เหมือนจะไม่มีผลไม้วิญญาณเช่นนี้!” เธอพึมพำเสียงเบา ในใจนึกสงสัยและคาดเดาว่าผลที่มาจากต้นไม้ทรงแจกันเป็นผลไม้วิญญาณอะไรกันแน่

น่าเสียดายที่ยังไม่สุก มิเช่นนั้นเธอลองชิมหน่อยก็รู้ผลของมันแล้ว

………………………………………………….