เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 1135 เขาเป็นอาหาร + ตอนที่ 1136 ไข่ใบนั้น

ตอนที่ 1135 เขาเป็นอาหาร + ตอนที่ 1136 ไข่ใบนั้น

ตอนที่ 1135 เขาเป็นอาหาร

น่าแปลก ทำไมเป็นเช่นนี้? ปีกหนักๆ บินกินแรงมาก

ในใจนกอินทรีประหลาดใจเล็กน้อย เมื่อความเร็วค่อยๆ ลดลงก็ไม่สงบใจขึ้นมา เรื่องที่ไม่เคยเจอเช่นนี้กลับเกิดขึ้น ทำไมถึงเป็นเช่นนี้? หรือว่าจะบาดเจ็บระหว่างต่อสู้ก่อนหน้านี้?

ยิ่งบินยิ่งต่ำลง แม้มันจะตีปีกบินสูงขึ้น ไม่ทันไรก็ลดต่ำลงมาอีกครั้ง ความผิดปกติของร่างกายทำให้มันตื่นตัว หันกลับไปมองข้างหลัง ไม่เห็นมนุษย์ชุดแดงจึงลอบถอนหายใจ

และก็น่าแปลก ไม่รู้ทำไมมนุษย์คนนั้นถึงทำให้มันรู้สึกตื่นกลัวและอยากจะหนีห่างโดยไม่รู้ตัว พิลึกมากจริงๆ แต่ก่อนเรื่องเช่นนี้ไม่เคยเกิดขึ้น แม้ตอนผู้ฝึกตนระดับกำเนิดวิญญาณพวกนั้นมาเจอมัน ไม่ตายก็รอดหนีไป ไหนเลยจะไล่ตามมาล่ามันอย่างเจ้ามนุษย์ชุดแดง?

โชคดีรังของมันห่างจากที่นี่ไปไม่ไกล ไม่อยู่ส่วนลึกของรอบในแต่อยู่แค่บริเวณรอบนอก มันเลือกมาเป็นพิเศษ กลัวว่าตั้งแต่ยังไม่เกิดรวมถึงหลังจากเกิดมาลูกของมันจะโดนสัตว์ร้ายอื่นๆ เพ่งเล็ง ด้วยเหตุนี้จึงเลือกบริเวณพื้นที่สูงชันเช่นนั้น

มันกัดฟันบินต่ำลงเล็กน้อย มุ่งไปตามทางลัด ปีนข้ามภูเขาบินผ่านไปตรงหน้าผา แล้วมายังยอดเขาใหญ่ที่ตั้งยื่นออกมาตรงกลางหน้าผา ภายในรังหญ้านั้นวางไข่นกอินทรีใบหนึ่งไว้ นอกจากนี้ก็ไม่มีสิ่งอื่นใด

มันทิ้งหนิงหลางตัวอ้วนขาวลงบนกองหญ้าแห้ง ส่วนตนเองตีปีกบินไปนอนพักด้านบนเสาหิน

ร่างกายและหนังตาที่หนักอึ้งทำให้มันทนไม่ไหวแล้ว กลับมาถึงรังของตนเองก็นอนบนยอดหินและผล็อยหลับไป

ผ่านไปหนึ่งก้านธูป เฟิ่งจิ่วยังมาไม่ถึงแต่หนิงหลางตื่นขึ้นมาก่อน เมื่อเห็นว่าข้างกายตนเองมีไข่สีขาวใบหนึ่งเต็มไปด้วยลวดลายก็สะดุ้งตกใจทันควัน ปิดปากมองไปรอบๆ ตามสัญชาตญาณ

เพียงเห็นว่ารอบข้างกระจายไปด้วยหมอก แต่ท่ามกลางความเลือนรางเหมือนจะเห็นราชาอินทรีตัวใหญ่ยักษ์ที่นอนบนยอดหิน เมื่อเห็นราชาอินทรี หัวใจของเขาคร่ำเครียด คิดว่าตนเองช่างโชคร้ายจริงๆ

มิเช่นนั้นเขากับซ่งหมิงเติมน้ำอยู่ตรงนั้นด้วยกัน ทำไมนกอินทรีถึงไม่จับคนอื่น แต่ดันมาจับเขาเล่า?

เขากลับไม่รู้ว่าเป็นเพราะร่างขาวเจ้าเนื้อของเขา ถึงได้โดนนกอินทรีเพ่งเล็ง แล้วเลือกเขามาเป็นอาหารสำหรับลูกของมันที่จะเกิดมา

เขาขยับไปอย่างเงียบๆ ก่อนจะยื่นมือไปลูบไข่นกอินทรีด้วยใจอยากรู้อยากเห็น พอแตะถึงจะพบว่าไข่ใบนี้มีอุณหภูมิ แม้ไม่ร้อนมากแต่อบอุ่นเสียจนน่าแปลกยิ่ง ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะคลำซ้ำๆ แล้วหยิบขึ้นมาพินิจมอง

เขาเคยเห็นไข่นกอินทรีทั่วไปกลับไม่เคยเห็นไข่ที่เกิดมาจากนกอินทรีระดับสัตว์ร้าย ดูธรรมดาแต่ลวดลายด้านบนไม่เหมือนกันเท่าไร

รู้ว่าตนเองโดนจับมาเป็นอาหารสำหรับอินทรีน้อยที่จะเกิดมา เขาวางใจอย่างอดไม่ได้ ไม่ถูกราชาอินทรีกินเสียเป็นพอ อย่างน้อยๆ ยังมีโอกาสรอดชีวิต อีกอย่างเฟิ่งจิ่วไล่ตามมาต้องตามหาเขาเจอที่นี่แน่ๆ

เขาคิดไปพลางรู้ว่าตนเองจะนั่งรอความตายไม่ได้ จึงคิดเสียหน่อยว่าจะหนีออกไปเช่นไร กลับพบว่าเดินไปสักระยะก็เจอเขตอาคมป้องกันวางไว้ในนี้…

………………………………………………….

ตอนที่ 1136 ไข่ใบนั้น

“นึกไม่ถึงว่าจะมีเขตอาคม? ทำไมที่นี่ถึงมีเขตอาคม?”

เขาตะลึงเล็กน้อย หรือว่านกอินทรีจะรู้จักวางเขตอาคม? เขาไม่เคยได้ยินว่ามีความสามารถเช่นนี้ด้วย!

ทว่าหลังจากตกตะลึงก็คิดได้ว่าอย่างไรตนเองก็เรียนวิธีทำลายเขตอาคมอะไรจากเฟิ่งจิ่วมาบ้าง สองมือจึงเรียกรวมกลิ่นอายพลังวิญญาณในร่าง รวบกระแสพลังวิญญาณมาบนนิ้วมือ ก่อนจะชี้ไปข้างหน้าพร้อมแรงกดดันของผู้ฝึกตนระดับสร้างรากฐาน

“ทำลาย!”

เพียงเห็นกลิ่นอายพลังวิญญาณโจมตีออกไป เมื่อพุ่งชนเขตอาคมกลับโดนเขตอาคมดูดซับ ภาพนั้นเป็นเช่นหยดน้ำหนึ่งโดนหลอมละลายเข้าในทะเลสาบ พลันหายไปไร้ร่องรอยโดยไม่เกิดคลื่นสักนิด

“เอ๋? ทำไมเป็นเช่นนี้?”

เขาพึมพำเสียงเบาอย่างสงสัยและไม่เข้าใจ ลองไปเรื่อยๆ ก็กลับไปนั่งบนกองหญ้าอย่างเบื่อหน่าย มือหนึ่งลูบไข่นกอินทรีโดยไม่รู้ตัว นิ้วมือเคาะไปด้านบนเบาๆ

“ทำลายไม่ได้เลย! เช่นนั้นจะทำอย่างไร? ไม่รู้ว่าอินทรีน้อยจะกะเทาะเปลือกออกมาเมื่อไร หมายความว่าจะให้ข้ามาเป็นอาหาร! รู้สึกไม่ดีเลยจริงๆ”

เขาพึมพำตรงนั้นประหนึ่งว่ามีเพียงเช่นนี้ถึงจะทำให้อารมณ์ตึงเครียดไม่สงบใจผ่อนคลายลงได้ คิดจะทำลายเขตอาคมแต่ทำไม่ได้ หนีออกไปก็ไม่ได้ ภายใต้ความน่าเบื่อร้อยแปดเขาอุ้มไข่นกอินทรีขึ้น ในใจกำลังคิดว่าหากนำไข่ใบนี้ออกไป แล้วส่งไปขายประมูลอาจขายได้ราคาไม่ธรรมดา

แต่ไข่ใบใหญ่เพียงนี้จะนำออกไปเช่นไร? แล้วจะกะเทาะเปลือกออกมาตอนไหนหรือไม่?

“หนิงหลาง?”

ผ่านไปอีกสักพักหนึ่ง เมื่อได้ยินเสียงคุ้นเคยของเฟิ่งจิ่วดังมา เขาก็ดวงตาเป็นประกายในทันที มองไปข้างนอกตามเสียงนั้น

“เฟิ่งจิ่ว? เฟิ่งจิ่วข้าอยู่ตรงนี้ อยู่ตรงนี้” เขาตะโกนอย่างตื่นเต้น เมื่อลุกขึ้นมองร่างสีแดงที่เหยียบขนนกบินมา ทั้งหัวใจก็ตื่นเต้นไปหมด

เฟิ่งจิ่วมองไปรอบๆ สังเกตเห็นร่างนกอินทรีที่นอนบนยอดหินไม่ไกล มันนอนตรงนั้นไม่ขยับเขยื้อน ถึงจะเข้ามาตรงที่หนิงหลางอยู่ เพียงเข้าใกล้ก็พบว่าตรงนั้นวางเขตอาคมไว้

“ตรงนี้มีเขตอาคม ข้าลองทำลายแล้ว แต่ไม่ได้เลย เฟิ่งจิ่ว ข้าออกไปไม่ได้ทำอย่างไรดี?” เขาเอ่ยอย่างกังวลใจเล็กน้อย ในอ้อมแขนยังกอดไข่นกอินทรีไว้

“เจ้าไม่เป็นอะไรกระมัง? บาดเจ็บหรือไม่?” เธอพินิจมองเขาหัวจรดเท้า สายตามองผ่านไข่ใบนั้นที่เขากอดไว้ในอ้อมอก

หนิงหลางส่ายหน้า “ข้าไม่บาดเจ็บแต่ตกใจ ตอนนี้ขาก็อ่อนแรง”

เธอได้ยินคำพูดนี้ก็กลอกตาอย่างหมดคำพูด “เอาล่ะ ไม่บาดเจ็บก็ดี เจ้าถอยหลังไปหน่อย ข้าจะทำลายเขตอาคมเสียก่อน” เธอส่งสัญญาณให้เขาถอยหลัง

“เขตอาคมทำลายไม่ได้ ซ้ำยังประหลาดมาก ที่นี่ทำไมถึงมีเขตอาคม? หรือว่านกอินทรีตัวนั้นวางเขตอาคมเป็น?” เขาเอ่ยถามด้วยความสงสัย ในใจคิดไม่กระจ่าง

เฟิ่งจิ่วอธิบายว่า “นี่ไม่ใช่เขตอาคมธรรมดา เป็นเขตอาคมดวงจิตที่สัตว์เทวะถึงจะสามารถวางได้ ใช้ดวงจิตป้องกัน ทำลายเขตอาคมสัตว์เทวะที่วางเขตอาคมจะรู้สึกได้ในทันที”

ระหว่างพูดสองมือของเธอก็รวบรวมกลิ่นอายพลังวิญญาณ เพียงเห็นว่ากลิ่นอายพลังวิญญาณที่เห็นได้ด้วยตาเปล่ามารวมตัวบนฝ่ามือของเธอ แล้วยื่นฝ่ามือออกไปทาบเขตอาคม พร้อมหลับตาลงอย่างช้าๆ ปล่อยดวงจิตออกไป ปากอ้าเล็กน้อย น้ำเสียงเนิบๆ ดังชัดเจนลอยออกจากปาก

“ทำลาย!”

ทันใดนั้น กลิ่นอายพลังวิญญาณโจมตีทำลายเปิดช่องทาง ก่อนจะกวัดแกว่งออกไป…

………………………………………………….