เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 1145 อย่ามาบังคับข้า + ตอนที่ 1146 เสือเหินฟ้า

ตอนที่ 1145 อย่ามาบังคับข้า + ตอนที่ 1146 เสือเหินฟ้า

ตอนที่ 1145 อย่ามาบังคับข้า

ต้วนเยี่ยกับลั่วเฟยรวมถึงซ่งหมิงสามคนที่กำลังเข้ามาในป่าเห็นสัญญาณ ในใจคร่ำเครียด “แย่ล่ะ! นั่นเป็นสัญญาณขอความช่วยเหลือจากหนิงหลาง! ไปเร็ว!”

พวกเขาร่อนกระบี่ไปในทันที ตามประกายแสงไป เมื่อพวกเขาร่อนกระบี่มาบนท้องฟ้า ก็เห็นร่างสีแดงข้างหน้าไกลๆ รวมถึงนกอินทรีตัวใหญ่ยักษ์ที่ตามมาข้างกัน

“ข้าไม่มองผิดไปกระมัง? นั่นเฟิ่งจิ่วกับนกอินทรีที่จับหนิงหลางไปไม่ใช่หรือ?” ซ่งหมิงเอ่ยด้วยความตะลึง มองสองร่างไกลๆ อย่างสับสนเล็กน้อย

“เป็นเฟิ่งจิ่วไม่ผิดแน่ แต่ทำไมเขาถึงอยู่ด้วยกันกับนกอินทรี?”

“หรือว่าเขาจะกำราบนกอินทรีได้?”

ร่างสีแดงนั้นพวกเขามองไม่ผิดแน่ๆ นั่นเป็นเฟิ่งจิ่วอย่างไม่ต้องสงสัย แต่นกอินทรีตัวใหญ่ยักษ์คืออะไรกัน? ทำไมถึงตามมาข้างกายเฟิ่งจิ่ว? หนิงหลางโดนมันจับไปไม่ใช่หรือ? นกอินทรีอยู่ตรงนั้น แล้วทำไมหนิงหลางไปอยู่จุดลึกกว่า?

ได้ยินพวกเขาสามคนพูดกันคนละประโยค อสูรกลืนเมฆาเหล่มองไปข้างหน้า กล่าวว่า “เป็นไปไม่ได้ นายท่านของข้าจะไม่เก็บนกอินทรีไว้ ลำพังแค่สัตว์เทวะคิดจะให้นายท่านเก็บมันมา? นั่นเป็นไปไม่ได้”

ลำพังแค่สัตว์เทวะ?

ทั้งสามมองหน้ากันเพียงรู้สึกหมดคำพูด หากไม่ใช่เพราะเทือกเขาอเวจีเชื่อมต่อกับแปดจักรวรรดิใหญ่ ไหนเลยจะมีสัตว์อสูรอย่างสัตว์เทวะอะไร? ต้องรู้ไว้ว่าแม้แต่บรรพบุรุษของพวกเขายังไม่มีสัตว์เทวะเลย

พวกเขาไม่พูดอะไรมากอีก แต่เร่งความเร็วไปข้างหน้า เมื่อพุ่งผ่านไปกลางอากาศ ก็มีนกขายาวฝูงหนึ่งจู่โจมมาทางพวกเขา อสูรกลืนเมฆาเห็นจึงปล่อยแรงกดดันระดับสัตว์เทวะออกไปทันควัน พร้อมคำรามเสียงเบา ทำให้นกพวกนั้นสะเทือนร่วงลงพื้นดินเสียดื้อๆ

บริเวณค่อนข้างลึกของรอบนอก ยามนี้หนิงหลางสีหน้าซีดเล็กน้อย เสื้อผ้าบนร่างโดนกัดทึ้งเสียจนขาดรุ่งริ่งไปแล้ว เดินไปโซซัดโซเซเพราะบาดเจ็บตรงน่องขา

ตรงหน้าของเขา เสือร้ายสองตัวกำลังจ้องเขาทั้งน้ำลายไหล แม้เสือทั้งสองตัวเป็นระดับอสูรศักดิ์สิทธิ์ แต่นี่เป็นเสือเหินฟ้าสองตัว วิ่งบนพื้นได้ บินบนฟ้าก็ได้ เดิมทีเขาอยากไปหาพวกของต้วนเยี่ย เจอเสือเหินฟ้าสองตัวระหว่างทางเช่นนี้จึงวิ่งให้พวกมันไล่มาตลอดทาง หากเขาไม่มีรองเท้าตามเมฆเดาว่าคงโดนเสือเหินฟ้ากินไปนานแล้ว

“พี่เสือ พวกเรามาหารือกัน พวกท่านอย่ากินข้าได้หรือไม่? แม้ข้าอ้วนท้วนผิวขาวแต่ไม่อร่อยเลยจริงๆ” เขาถอยไปพลางยิ้มและเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

ทว่าเสือสองตัวซ้ายขวาด้านหน้ากลับจ้องมองเขาและก้าวเข้าประชิด ปากที่เปิดอ้าน้ำลายไหล พร้อมเผยเขี้ยวแหลมคม หนิงหลางมองเสียจนใจเต้นแรง

แย่แล้วๆ ครั้งนี้ข้าต้องมาตายที่นี่ โดนสัตว์ร้ายสองตัวกินตายไม่เหลือซาก เดาว่าคงทิ้งไว้เพียงเสื้อผ้ากับกระดูก ไม่แน่ว่าคนเดียวไม่พอแบ่งให้เสือเหินฟ้าสองตัว พวกมันคงแทะไปแม้แต่กระดูก เช่นนั้นเขาต้องตายไปอย่างเงียบเชียบและไม่เหลือกระดูกจริงๆ

เขายังไม่ทันเจออันตรายก็นึกถึงจุดจบที่แย่ที่สุดเสียแล้ว แค่นึกถึงว่าตนเองจะมีจุดจบที่ไม่เหลือกระดูก ใจของเขาสั่นไหวไปชั่วขณะ พร้อมจ้องมองเสือเหินฟ้าสองตัว ทำใจกล้าตะโกนลั่น

“พะ พวกเจ้าอย่าบังคับข้าจะดีที่สุด! ข้าขอบอกพวกเจ้า ข้าจะไม่สู้ตายกับพวกเจ้า หากข้าสู้สุดชีวิตพวกเจ้าไม่รอดแน่ รีบออกไปเสียดีๆ มิเช่นนั้น…”

………………………………………………….

ตอนที่ 1146 เสือเหินฟ้า

“มิเช่นนั้น… มิเช่นนั้นข้าจะสู้ตายกับพวกเจ้าแน่!”

เขากลืนน้ำลายและยื่นมือไปในถุงฟ้าดิน จ้องมองพลางแผดเสียงเบาๆ เสือเหินฟ้าที่จู่ๆ กระโจนเข้ามาทำให้เขาตกใจเสียจนร้องลั่นในทันที ก่อนจะโยนผ้ายันต์ในมือออกไป

“ยันต์ศรน้ำแข็ง! โจมตี!”

“ฟิ้วๆ!”

เพียงโยนผ้ายันต์ออกไป ทันใดนั้นก็เปลี่ยนเป็นใบมีดน้ำแข็งหลายสิบเล่มจู่โจมไปทางเสือเหินฟ้าสองตัวกลางอากาศ ไอหนาวเย็นเฉียบคมดังดาบ ความเร็วว่องไวอีกทั้งยังโยนออกไปอย่างกะทันหัน ทำให้เสือเหินฟ้าสองตัวไม่ทันตั้งรับ ลำตัวของมันโดนใบมีดน้ำแข็งฟันบาดเจ็บเลือดไหลออกมา

“กรรซ์!”

อีกตัวหนึ่งกรีดร้อง เพราะใบมีดน้ำแข็งที่ลอยมาโจมตีพวกมันมีจำนวนมากทำให้พวกมันหลบไม่ทัน ใบมีดน้ำแข็งเล่มหนึ่งในนั้นแทงลึกเข้าตรงขาหน้าของมัน แท่งน้ำแข็งปล่อยไอหนาวเหน็บ บาดแผลมีเลือดไหล ทำให้เสือเหินฟ้าตัวนั้นล้มลงไป

“โฮก! กรรซ์!”

ท่ามกลางเสียงกรีดร้องมีเสียงคำรามดังสนั่นอย่างโกรธเคือง แรงกดดันระดับอสูรศักดิ์สิทธิ์จู่โจมไปทางหนิงหลาง ทว่าทันทีที่โยนยันต์น้ำแข็งไปหนิงหลางก็หนีไปยังส่วนลึกแล้ว ไหนเลยจะโง่ยืนอยู่กับที่ให้โอกาสพวกมันกระโจนเข้ากัด?

“กรรซ์!”

เสือเหินฟ้าอีกตัวหนึ่งคำรามอย่างเกรี้ยวกราด ร่างกระฉับกระเฉงกระโดดขึ้นบินไล่ตามหนิงหลางไป หนิงหลางก็มีของวิเศษติดตัวเยอะมาก มิเช่นนั้นเรื่องนี้หากเปลี่ยนเป็นอีกสามคนที่เหลือ เดาว่าคงกลายเป็นอาหารของเสือไปนานแล้ว

เขาวิ่งให้เสือเหินฟ้าไล่ตามและรอดต่อไปได้ เห็นได้ว่าไม่ง่ายเลย แต่โชคดียังมีสิ่งของเอาตัวรอดในห้วงมิติของเขา

“อ๊าก! ช่วยด้วย! อย่าไล่ตามข้า อย่าตามข้ามาอีกเลย!”

ร่างเจ้าเนื้อวิ่งเร็วไม่ทิ้งเงาดั่งสายลม เพียงเห็นว่าเขาวิ่งไปในป่าอย่างร้อนรนไม่เลือกเส้นทาง ไม่รู้ว่าทิศทางที่ตนเองวิ่งไปคือที่ไหน มุ่งไปยังส่วนลึกอย่างไม่หยุดยั้ง พร้อมส่งสัญญาณออกไปบ่อยครั้ง เพื่อให้พวกเขารู้ว่าเขาอยู่ไหน

เขานึกว่าทางที่วิ่งไปเป็นรอบนอก นึกว่าพวกของต้วนเยี่ยอยู่ทางนั้น กลับไม่รู้ว่าเขาวิ่งไปไกลเรื่อยๆ ทำให้เฟิ่งจิ่วกับพวกของต้วนเยี่ยที่ตามมาข้างหลังลนลานกันเล็กน้อย แอบด่าว่า ‘ทำไมเจ้าอ้วนบ้าถึงวิ่งไปรอบด้านในไม่หยุดเลย? อยากตายนักหรือไร?’

“กรรซ์!”

เฟิ่งจิ่วบนท้องฟ้าได้ยินเสียงเสือคำรามที่ดังมาในป่าเบื้องล่าง ท่าทางเปลี่ยนไปเล็กน้อย “เสือหรือ?”

“แถวนี้เป็นถิ่นของเสือเหินฟ้า เจ้าเด็กอ้วนวิ่งเข้าไปในถิ่นของพวกมัน เช่นนั้นก็มีแต่ต้องรอความตาย” นกอินทรีที่บินมาข้างกายเฟิ่งจิ่วเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา น้ำเสียงมีความยินดีในความโชคร้ายบางส่วน

เฟิ่งจิ่วชายตามองมัน เอ่ยว่า “หากเขาตายไป ไข่ของเจ้าก็ไม่เหลือแม้แต่กากเป็นแน่”

นกอินทรีได้ยินคำพูดนี้ก็ร่างกายแข็งทื่อ แม้แต่คำพูดล้วนเอ่ยออกมาไม่ได้ไปชั่วขณะ เพียงตีปีกเร่งความเร็ว แต่เห็นตรงที่สัญญาณจุดขึ้นอีกครั้งก็เอ่ยอย่างทนไม่ไหว

“เจ้าเด็กอ้วนช่างรนหาที่ตายจริงๆ! ข้างหน้าเป็นถิ่นของหมีกินคน ตัวหนึ่งในหมู่หมีกินคนเป็นระดับสัตว์เทวะแล้ว แม้แต่เสือเหินเวหาสองตัวนั้นยังไม่กล้าข้ามถิ่นไป ไม่นึกว่าเจ้าเด็กอ้วนจะวิ่งเข้าไป?”

เฟิ่งจิ่วได้ยินเช่นนี้ก็ขมวดคิ้ว “ถิ่นเสือเหินฟ้ากับหมีกินคนอะไรกัน? ละแวกนี้แบ่งพื้นที่กันเช่นนี้หรือ?”

“ต้องแบ่งพื้นที่แน่นอน นั้นเป็นปัญหาของถิ่นฐาน เฉกเช่นบ้านของมนุษย์อย่างพวกเจ้า” นกอินทรีจ้องมองไปข้างหน้า ยามนี้ในใจเป็นห่วงว่าไข่จะถูกกิน

………………………………………………….