เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 1257 รอจนแข็งแกร่งมากพอ + ตอนที่ 1258 ใช้คนไม่เหมาะสมกับงาน

ตอนที่ 1257 รอจนแข็งแกร่งมากพอ + ตอนที่ 1258 ใช้คนไม่เหมาะสมกับงาน

ตอนที่ 1257 รอจนแข็งแกร่งมากพอ

“ให้เวลาข้าอีกหน่อย สักวันหนึ่งข้าจะแข็งแกร่งจนถึงขั้นไม่มีใครกล้าดูถูก แข็งแกร่งมากพอจะยืนข้างเจ้า จากนั้นจะมองเย้ยหยันใต้หล้า นั่งรถม้าออกจากวังหลวงไปด้วยกันกับเจ้า” สีหน้าของเซวียนหยวนโม่เจ๋อไม่ดีเท่าไร ใบหน้าบึ้งตึง กลิ่นอายบนร่างกายเปลี่ยนไป ทำให้ทั้งห้องโดยสารปกคลุมไปด้วยบรรยากาศกดดัน

เขานั่งเอนกายอยู่ข้างใน หลับตาลงปรับลมหายใจช้าๆ ไม่ทันไรก็ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง รอบนี้กลิ่นอายบนร่างผ่อนคลายหมดแล้ว

รัชทายาทกับองค์หญิงสามของจักรวรรดินทีแดงจะมาหรือ หนำซ้ำได้ยินว่าเสด็จพ่อของเขาตั้งใจจะให้เขาแต่งงานสานสัมพันธ์กับจักรวรรดินทีแดงอีก? หากผู้หญิงของเขาที่อยู่ในจวนรู้เรื่องนี้เข้า เดาว่าเขาก็เหลืออดเช่นกัน

เขาคิดมาตลอดทาง จนกระทั่งกลับถึงหน้าประตูใหญ่ ลงจากรถม้าและเดินเข้าจวนตรงไปยังเรือนหลัก สุดท้ายก็หาคนในเรือนหลักไม่พบ ครั้นใช้คนไปถามถึงจะรู้ว่าไปที่ห้องครัวอีกแล้ว

“ตามกลับมา”

เขาสั่งการ อิ่งอีที่ตามมาด้านหลังขานรับ จากนั้นออกจากเขตเรือนไปตามตัวคนถึงห้องครัว ในใจแอบคิดว่าหากภูตหมอรู้เรื่องเข้า นางจะลงมือทำอะไรบ้าง? อีกอย่างเรื่องนี้ก็ช่างบังเอิญเสียจริงๆ ดันมาตอนที่ภูตหมออยู่ในจวนพอดิบพอดี’

พอนึกถึงว่ารัชทายาทกับองค์หญิงสามของจักรวรรดินทีแดงจะมาที่จวนของพวกเขา อิ่งอีก็รู้สึกว่าวันนั้นจะวุ่นวายมาก

เฟิ่งจิ่วอยู่ที่ห้องครัวไม่ผิด เธอว่างงานจึงเข้ามาคุยเล่นกับพวกแม่ครัวถึงในห้องครัว และถือโอกาสแวะหาอะไรกินด้วย แต่ขณะกำลังคุยกันก็ได้ยินเสียงของอิ่งอีดังเข้ามา

“เสี่ยวหลีจื่อ นายท่านให้เจ้ากลับไป”

เธอหันไปเห็นอิ่งอีเดินมาจากจุดไม่ไกล ได้ยินคำพูดของเขาจึงถามว่า “เขากลับมาแล้วหรือ?” ระหว่างพูดก็ลุกขึ้นเดินออกไป

อิ่งอีเห็นดังนั้นก็เดินตาม แต่พอคิดว่ากลับมาแล้วยังไม่เห็นฮุยหลางก็พลันรู้สึกประหลาด จึงตั้งใจว่าอีกประเดี๋ยวจะไปดูสักหน่อย

เมื่อมาถึงเรือนหลัก เห็นว่าเซวียนหยวนโม่เจ๋อไม่อยู่ที่ลานบ้านแต่อยู่ในห้อง เฟิ่งจิ่วจึงเข้าไปด้านใน อิ่งอีตามไปถึงแค่นอกเรือนเท่านั้นก็หยุดฝีเท้าลง มองประตูห้องที่ถูกปิดไว้ แววตาเปลี่ยนไปเล็กน้อย ก่อนจะหมุนตัวจากไป

“เป็นอย่างไรบ้าง?”

เฟิ่งจิ่วที่เข้ามาถึงในห้องเห็นคนที่นั่งตรงโต๊ะทำหน้าเคร่งเครียด จึงมานั่งลงตรงหน้าเขาแล้วรินน้ำให้เขาดื่ม

เซวียนหยวนโม่เจ๋อมองเธอ เอ่ยว่า “อีกสองสามวันน่าจะมีแขกมาที่จวน”

“แขกมาท่านก็เป็นเช่นนี้แล้ว? คนรู้จักหรือ” เธอเลิกคิ้วอย่างหยอกล้อ

“ราชวงศ์ชื่อสุ่ยเป็นหนึ่งในแปดจักรวรรดิใหญ่เหมือนกัน ใกล้ชิดกับราชวงศ์เซวียนหยวนของเราเป็นที่สุด คนที่มาเยือนครั้งนี้คือรัชทายาทกับองค์หญิงสามของพวกเขา เสด็จพ่อของข้าออกคำสั่งว่าต้องต้อนรับพวกเขาสองคนเป็นอย่างดี”

หากกล่าวว่าราชวงศ์เซวียนหยวนยังมีคนที่กดดันเขาได้ เช่นนั้นต้องเป็นเสด็จพ่อของเขาอย่างไม่ต้องสงสัย แม้แต่เขายังไม่รู้ว่าพลังของบิดาไปถึงระดับใด รู้แค่ว่าแข็งแกร่งมากและเหนือกว่าเขายิ่งนัก

“เช่นนั้นต้องต้อนรับอย่างดีสิ! แล้วก็…” เฟิ่งจิ่วเหลือบมองเขาและยิ้มเอ่ย “ท่านกลัวว่าข้าอยู่ที่นี่จะอึดอัดหรือ วางใจได้ ข้าไม่ใช่คนใจแคบเช่นนั้น”

เขาได้ยินเช่นนี้ก็ยื่นมือโอบเธอมานั่งในอ้อมแขน “เสด็จพ่อของข้าตั้งใจจะแต่งงานสานไมตรีกับราชวงศ์ชื่อสุ่ย แต่เจ้าวางใจเถอะ ข้าจะไม่ตอบตกลง เรื่องของข้าที่ผ่านมาล้วนตัดสินใจและแก้ไขด้วยตัวเอง แม้คนคนนั้นเป็นบิดาของข้า ก็ตัดสินใจแทนข้าไม่ได้”

แววตาของเฟิ่งจิ่ววาบไหวเล็กน้อย กล่าวว่า “ข้าเชื่อ ขอแค่ข้าแข็งแกร่งมากพอ จะไม่มีใครกล้าและก็ไม่มีใครคัดค้านห้ามพวกเราอยู่ด้วยกัน”

………………………………………………….

ตอนที่ 1258 ใช้คนไม่เหมาะสมกับงาน

“ถูกต้อง โลกนี้ผู้แข็งแกร่งเป็นใหญ่ ทุกอย่างล้วนว่ากันด้วยพละกำลัง” เขากล่าวพลางมองสตรีในอ้อมแขน “อีกอย่างข้าเชื่อว่าความสำเร็จในอนาคตของเจ้าจะไม่ธรรมดายิ่งกว่าข้า”

ได้ยินคำพูดนี้ เฟิ่งจิ่วยิ้มน้อยๆ “เชื่อใจข้าถึงเพียงนี้เชียว?”

“เจ้าคือผู้หญิงที่ข้าต้องตา ข้าไม่เชื่อเจ้าแล้วจะไปเชื่อใคร?” เขาหัวเราะเบาๆ สองแขนโอบเอวเฟิ่งจิ่วไว้ แล้วซบศีรษะบนไหล่ของเธอ “พอเถอะ ไม่พูดถึงเรื่องพวกนั้นแล้ว เจ้าเล่าเรื่องหลังจากพาเด็กพวกนั้นเข้าไปในเทือกเขาอเวจีให้ฟังที”

“เรื่องนี้ท่านก็รู้หรือ ท่าทางเริ่นเสียงจะหาข้อมูลมาได้ไม่เลว!” เธอหัวเราะเบาๆ เอ่ยว่า “ข้าทะลวงขั้นในสำนักศึกษาสองดาราไม่ใช่หรือ ก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ถึงทำให้พื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ของพวกเขาเละเทะไปหมด ดังนั้น…”

ภายในห้อง เฟิ่งจิ่วเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่นั่นให้เขาฟัง เรื่องที่เขาไม่รู้พวกนั้น จนกระทั่งยามเย็น หลังจากมื้ออาหาร เซวียนหยวนโม่เจ๋อพาเธอออกจากจวนไปเที่ยวเล่น จนดึกดื่นถึงจะกลับมา

เซวียนหยวนโม่เจ๋อไปไหนล้วนพาเธอไปด้วย กินและอาศัยด้วยกัน ขาดแค่นอนเตียงเดียวกัน แม้พวกองครักษ์กับองครักษ์ลับในจวนไม่พูดอะไร แต่ในใจเริ่มสงสัยแล้ว

ฝ่ายฮุยหลางที่ล้างส้วมไปสองสามวันกลับมา เมื่อเข้าเรือนมาเห็นนายท่านกำลังช่วยเจ้าเด็กคนนั้นคีบอาหาร ก็ตกใจจนแทบอ้าปากกรามค้าง รีบร้อนถอยออกไปหาอิ่งอี

“ข้าจะไปหานายท่านตรงนั้น กลับเห็นนายท่านกำลังช่วยเจ้าเด็กนั่นคีบอาหาร อิ่งอี เจ้าว่านายท่านคงไม่มีปัญหากระมัง?”

“เจ้าอย่าตื่นตูมไป สิ่งที่ไม่ควรมองก็อย่ามอง แม้จะเห็นก็อย่าปากมากไม่ดูตาม้าตาเรือ” อิ่งอีกล่าว สองแขนกอดอกยืนอยู่ห่างจากนอกเรือนหลักไม่ไกล

“แต่ว่า…”

“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น หากเจ้าว่างมากก็ไปถอนหญ้าเสีย อย่ามัวแต่มาตามติดข้า”

ครั้นได้ยินเช่นนี้ ฮุยหลางหลุดหัวเราะ “ใครตามติดเจ้ากัน? ข้าแค่อยากมาถามสักหน่อย เจ้าคิดว่าข้าชอบอยู่ข้างเจ้านักหรือไร?” กล่าวจบก็เห็นหยางหย่งเดินมาจากที่ไม่ไกล เมื่อเห็นเข้าก็เอะใจ

“เจ้าหมอนี่มาทำไม”

“พวกเจ้าสองคนมาทำอะไรตรงนี้?” หยางหย่งเดินมาจากทางนั้นก่อนจะเอ่ยถาม

“พวกเราสองคนว่าง ไม่ใช่คนงานยุ่งอย่างเจ้า สองสามวันไม่เห็นหน้าเลย แต่วันนี้ทำไมเจ้าวิ่งแจ้นมาที่นี่ได้ มาหานายท่านมีเรื่องอะไร?” ฮุยหลางก้าวเข้าไปถาม

“ไม่ใช่ว่ามาหานายท่านเพราะมีเรื่อง แค่จะรายงานเรื่องบางอย่าง” เขายิ้มอย่างอ่อนโยน สายตามองไปทางเรือนหลัก เห็นว่าสองคนข้างในกำลังกินข้าว จึงไม่เข้าไปรบกวนแต่มาคุยกับพวกเขาใต้ต้นไม้แทน

“ได้ยินว่านายท่านตัวติดกับเจ้าเด็กคนนี้ทุกวัน” ฮุยหลางเบ้ปาก “ท่าทางเหมือนคนหน้าอ่อน ไม่รู้วางยาอะไรนายท่าน ถึงทำให้นายท่านดีต่อเขาเพียงนี้”

หยางหย่งได้ยินก็อึ้งไปพักหนึ่ง จากนั้นค่อยหัวเราะเบาๆ “ฮุยหลาง อันที่จริงเจ้าควรไปฝึกฝนเหล่าองครักษ์” มันสมองหลักต้องคอยฝึกฝนทหารองครักษ์ในจวน หรือจัดการงานตามคำสั่งก็ได้ หากมีเรื่องอะไรต้องให้เขาใช้สมองจริงๆ ต้องทำพังแน่

“แม้ข้าจะเป็นหัวหน้าองครักษ์ องครักษ์พวกนี้ล้วนอยู่ภายใต้การดูแลของข้า แต่เรื่องการฝึกฝนองครักษ์ หากให้ข้าไปทำนับว่าใช้คนไม่เหมาะสมกับงานเกินไป”

อิ่งอีกับหยางหย่งได้ยินแล้วต่างหัวเราะอย่างกลั้นไม่ไหว เจ้าโง่คนนี้นี่

“ใช่ ให้เจ้าไปล้างส้วมคงไม่ถือว่าใช้คนไม่เหมาะสมกับงาน” หยางหย่งหยอกล้ออย่างอดใจไม่ไหว

“หา? เรื่องนี้เจ้าก็รู้หรือ” ฮุยหลางถลึงตา “เป็นเพราะเจ้าเด็กคนนั้นล้วนๆ ถือป้ายหยกของนายท่านมาบอกว่านายท่านสั่ง”

………………………………………………….