เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 1275 รสนิยมของนายท่าน + ตอนที่ 1276 สวัสดิการของว่าที่สวามี

ตอนที่ 1275 รสนิยมของนายท่าน + ตอนที่ 1276 สวัสดิการของว่าที่สวามี

ตอนที่ 1275 รสนิยมของนายท่าน

“ไม่เป็นไร ก็แค่การล่าสัตว์ครั้งเดียว” เขาเอ่ยด้วยแววตามืดดำ จ้องมองไปยังทิศทางที่สองคนนั้นเดินจากไป

ยามพลบค่ำ หลังมื้ออาหาร คนสองคนนั่งหันหน้าเข้าหากัน เซวียนหยวนโม่เจ๋อมองเฟิ่งจิ่วที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม จ้องชุดข้ารับใช้บนตัวนาง แล้วยิ้มถามว่า “เจ้าไม่ได้บอกว่าจะอยู่ที่นี่สองสามเดือนหรือ คิดจะใส่ชุดเช่นนี้อยู่ข้างกายข้าตลอดไปหรือไร ไม่ลบการแปลงโฉมบนใบหน้าออกหรือ?”

เฟิ่งจิ่วยกสองมือเท้าคาง ยิ้มกว้างมองเขา “เช่นนั้นท่านอยากเห็นข้าแบบใด? ใส่ชุดสตรีหรือ?” เมื่อเห็นแววคาดหวังรางๆ ในดวงตาของเขา เธออึ้งเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะเสียงดัง “อยากเห็นข้าใส่ชุดสตรีจริงๆ สินะ?”

ครั้นถูกเธอมองเช่นนี้ แล้วยังโดนหัวเราะหยอกล้อ เซวียนหยวนโม่เจ๋อหูแดงเรื่อ ใบหน้าเคอะเขิน เขาเบนสายตาหนีเล็กน้อย แล้วจึงกระแอมเบาๆ “เจ้าใส่ชุดสตรีแล้วงามมาก”

“หมายความว่าพอข้าใส่ชุดบุรุษแล้วไม่น่ามองหรือ” แววตาเฟิ่งจิ่วเต็มไปด้วยรอยยิ้ม จ้องบุรุษที่กำลังหูแดงตรงหน้าอย่างขบขัน จริงด้วยๆ เธอลืมไปได้อย่างไร ผู้ชายคนนี้เย็นข้างนอกร้อนข้างในแล้วก็หยิ่งยโสด้วยนี่?

ขณะนึกถึงท่าทางมีเสน่ห์แพรวพราวยามเฟิ่งจิ่วสวมชุดผู้ชายแล้วแยกเพศไม่ออก เขาจ้องนางเขม็งพลางกล่าว “ชุดบุรุษหล่อเหลาแพรวพราว ชุดสตรี…”

“ชุดสตรีเป็นเช่นไร?” นางเอียงคอซักถาม

เห็นเพียงดวงตาดำขลับลึกล้ำของบุรุษตรงหน้ามีประกายเร่าร้อนพาดผ่าน ส่องแสงร้อนแรงดุจดวงดาว จ้องนางพร้อมกล่าวว่า “ชุดสตรี เย้ายวนชวนหลงใหล”

นางที่เปลี่ยนมาใส่ชุดกระโปรงสีแดงทั้งตัว งดงามไร้ใครเทียม และเย้ายวนชวนหลงใหลจริงๆ แม้แต่เขาเมื่อได้เห็นก็ยังใจสั่นอย่างห้ามไม่อยู่ ไม่อาจละสายตาไปได้ ทว่า นางสวมชุดสตรีน้อยครั้งมาก ชุดสตรีที่เย้ายวนและมีเสน่ห์ยิ่งหาดูได้ยาก

ยามใดที่นึกถึงตอนนั้น ที่นางจงใจยั่วยวนเขา ภายในร่างกายก็เกิดความกระสับกระส่ายทุกครั้งไป แต่ก่อนเขาใจเต้นน้อยครั้งมาก แม้มีอาการใจเต้นก็มีพิษเหมันต์พันปีในร่างกายกดข่มไว้ ทว่าตั้งแต่พิษเหมันต์ถูกแก้ กอปรกับการฝึกวิชาที่ทั้งร้อนแรงและแข็งแกร่ง ยามนี้นางยังมาวนเวียนอยู่ข้างกายอีก สำหรับเขาถือเป็นบททดสอบหนึ่งเลยทีเดียว

เฟิ่งจิ่วมองท่าทางของเขา อดลอบหัวเราะในใจไม่ได้ สตรีตั้งใจแต่งหน้าเพื่อคนที่รัก ตามหลักแล้ว ยามนี้เธอมาอยู่ข้างกายเขา ก็ไม่ควรใช้ใบหน้าที่เขาไม่รู้จัก และสวมชุดข้ารับใช้เช่นนี้อยู่ด้วยกันจริงๆ

เดิมทีเธอไม่เคยนึกถึงมาก่อน คิดว่าเป็นแบบนี้ก็ไม่มีปัญหา ทว่าพอได้ยินประโยคนี้ของเขา เห็นสีหน้าคาดหวังรอคอยของเขา แววตาเธอเปลี่ยนเป็นเจ้าเล่ห์ ยกชาขึ้นจิบอึกหนึ่ง ก่อนจะยิ้มกว้างเปรยว่า “แต่ข้าชอบใส่ชุดบุรุษ ทำอย่างไรดี?”

เมื่อได้ยินเขาก็มองมาที่เธอ สายตาเลื่อนจากใบหน้าที่ยิ้มระรื่นลงไปยังทรวงอกของเธอ ขมวดคิ้วเล็กน้อย ราวกับกำลังทุกข์ใจ “ใส่แต่ชุดบุรุษไม่เป็นผลดีต่อการเจริญเติบโต”

“พรวด! ฮ่าๆๆๆๆๆๆ…”

เฟิ่งจิ่วหลุดขำทันที วางแก้วชาที่กำลังจิบลงแล้วหัวเราะเสียงดัง

เขาถูกนางหัวเราะจนรู้สึกขัดเขิน จึงชำเลืองมองนางแวบหนึ่งอย่างค่อนข้างเขินอาย “มีอะไรน่าหัวเราะ? เดิมทีนี่ก็เป็นเรื่องจริงอยู่แล้ว” นางกำลังอยู่ในช่วงวัยที่ร่างกายเจริญเติบโต หากรัดหน้าอกอยู่ตลอดเวลาย่อมไม่เป็นผลดีในอนาคต

องครักษ์ลับในที่มืดได้ยินบทสนทนาของทั้งสอง ก็อดคลี่ยิ้มไม่ได้ โดยเฉพาะนายท่านของพวกเขา ที่แท้เป็นคนเช่นนี้เอง

พวกเขานึกว่าเจ้านายจิตใจสะอาดผ่องใสมาตลอด! นึกไม่ถึงว่าจะเกลี้ยกล่อมให้ข้ารับใช้คนนี้กลับไปใส่ชุดสตรี แต่เดี๋ยวก่อน ข้ารับใช้คนนี้เป็นสตรีหรอกหรือ? ดูไม่ออกเลยจริงๆ รสนิยมของนายท่านของพวกเขาช่างประหลาดนัก กลับมาชอบ…สตรีเช่นข้ารับใช้คนนี้?

………………………………………

ตอนที่ 1276 สวัสดิการของว่าที่สวามี

ไหนว่าแต่งเป็นชายมีเสน่ห์แพรวพราว แต่งเป็นหญิงเย้ายวนชวนหลงใหล อภัยให้พวกเขาด้วยที่มองไม่ออกจริงๆ

ในลานบ้าน ครั้นได้ยินเสียงหัวเราะเหมือนกลั้นไม่อยู่ขององครักษ์ลับในมุมมืด สองคนที่กำลังคุยกันก็ชะงักไปพร้อมกัน

จริงด้วย พวกเขามัวแต่คุยกัน ลืมไปเลยว่าที่นี่ยังมีองครักษ์ลับอยู่ด้วย พอนึกว่าองครักษ์ลับได้ยินบทสนทนาที่ไม่งามของทั้งสองเข้าแล้ว เฟิ่งจิ่วก็อดหัวเราะเจ้าเล่ห์ไม่ได้ แววตาที่ซ่อนความขบขันไม่มิดจับจ้องไปยังชายหนุ่มซึ่งกำลังทำหน้าไม่ถูก

โธ่ ผู้ชายที่หยิ่งผยองแสร้งทำเป็นเฉยชา ช่างน่ารักจริง เธออดใจอยากแกล้งเขาไม่ไหวแล้ว ทำอย่างไรดี?

เสียงของเซวียนหยวนโม่เจ๋อพลันเปล่งออกมา แววตาลึกล้ำตวัดมองโดยรอบอย่างเย็นชา “ถอยห่างออกไปสามจั้ง สิ่งใดไม่ควรฟังก็จงปิดหูเสีย!”

สิ้นเสียงของเขา เฟิ่งจิ่วได้ยินเสียงเล็กๆ เล็ดลอดออกมาจากหลายจุด เห็นได้ชัดว่าองครักษ์ลับพวกนั้นกำลังหายตัวหลบออกไป

“ข้ากลับไม่ถือสา หากพวกเขาจะแอบฟัง”

เซวียนหยวนโม่เจ๋อเหลือบมองนาง พูดว่า “เอาละ ไม่คุยแล้ว ข้าจะไปอาบน้ำ” ขณะเอ่ยก็ลุกขึ้นยืน กำชับให้คนข้างนอกเตรียมน้ำมา

เฟิ่งจิ่วดวงตาเป็นประกาย “หา? อาบน้ำหรือ ให้ข้าปรนนิบัติท่านอาบน้ำหรือไม่?”

“ไม่ต้อง” เขาเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ ผู้หญิงคนนี้ จงใจยั่วโมโหเขาชัดๆ

เขาหันไปถลึงตาใส่นางแวบหนึ่ง ก่อนจะสาวเท้าเดินเข้าไปข้างใน เฟิ่งจิ่วกลอกตา ยิ้มร่ากล่าวว่า “ไม่สู้พวกเราอาบน้ำด้วยกันดีหรือไม่!” สิ้นเสียง ก็เห็นชายหนุ่มที่กำลังก้าวขึ้นบันไดลานบ้านเกิดสะดุดอย่างไม่ทันระวังตัว ฝีเท้าเสียศูนย์ไปชั่วขณะ

“เฮ้อ ท่านระวังหน่อยสิ อย่าตื่นเต้นเกินไปนัก หากสะดุดล้มจริงๆ จะทำให้ภาพลักษณ์น่าเกรงขามของท่านเสียหายได้นะ” เฟิ่งจิ่วกลั้นขำพลางเอ่ย

ใครบางคนหันกลับมา ใบหน้าแข็งเกร็งฉาบไว้ด้วยสีแดงเรื่อที่เกิดจากความอาย ท่าทางเหมือนคนกำลังขัดเขินระคนหงุดหงิด เขามองหญิงสาวที่กำลังกลั้นขำอยู่ตรงนั้น รีบก้าวยาวเดินกลับมา ฉวยโอกาสตอนที่อีกฝ่ายตกใจหน้าเปลี่ยนสี อุ้มเธอเดินเข้าไปในเรือนทันที

“อ๊ะ! ท่านทำอะไรน่ะ?”

จู่ๆ ก็โดนอุ้มแล้วเขาก็สาวเท้ายาวๆ เดินเข้าห้องโดยไม่ทันตั้งตัว เฟิ่งจิ่วตกใจทันที รีบยกมือขึ้นโอบคอเขาไว้ไม่ให้ตกพื้น

เซวียนหยวนโม่เจ๋อเห็นสีหน้าแตกตื่นของเธอ จึงยกมุมปากอย่างพอใจในที่สุด ก่อนแค่นเสียงเย็น “เจ้าบอกว่าจะอาบน้ำให้ข้าไม่ใช่หรือ ซ้ำยังจะลงอ่างอาบน้ำกับข้าด้วย? เช่นนั้นจะรออะไรอีก? ไปกันเลยสิ!”

“หา? ไม่ ไม่ดีกว่านะ? ข้าแค่ล้อเล่น” เธอเอ่ยอย่างกระอักกระอ่วน ถ้าอาบน้ำด้วยกันจริงๆ เธอกลัวว่าเขาจะทนไม่ไหวกลายร่างเป็นสุนัขจิ้งจอก!

“เช่นนั้นหรือ? ข้าไม่ได้ล้อเล่นเสียหน่อย” เขาแค่นเสียง เข้าไปในห้องแล้วอุ้มเธอตรงไปที่เตียง จากนั้นคร่อมทับลงไปทั้งตัว ขณะจ้องมองหญิงสาวที่ถูกเขาพันธนาการไว้ด้านล่าง เขาเบิกบานใจ รู้สึกเหมือนหัวใจจะบินล่องลอยแล้ว

เขาแกล้งเฟิ่งจิ่วเหมือนที่เธอแกล้งเขาเมื่อครู่ กล่าวด้วยใบหน้าจริงจังว่า “ไม่อย่างนั้นเอาเช่นนี้ก็ได้ ข้าช่วยเจ้าอาบน้ำก็แล้วกัน!”

เฟิ่งจิ่วมุมปากกระตุก รู้สึกเหมือนยกหินขึ้นมาแต่กลับหล่นทับเท้าตัวเอง

“แบบนี้ไม่ดี” เธอโอบคอเขาด้วยมือทั้งสองข้าง แต่กลับทำหน้าจริงจัง

“ทำไมไม่ดี?” เขายิ้มถาม

“พวกเรายังไม่ได้แต่งงานกันเลยนี่! แบบนี้ก็ข้ามขั้นตอนน่ะสิ พวกเราต้องรักษาขนบธรรมเนียม”

“อืม เจ้าพูดเช่นนี้ก็ถูก”

เขาพยักหน้าแสดงออกว่าเห็นด้วย พอเห็นสีหน้าเธอผ่อนคลายลง ก็ครุ่นคิดแล้วเอ่ย “แต่ว่า ข้าเป็นชายที่เจ้าจับจองไว้ เป็นว่าที่สามีของเจ้า เจ้าว่า ข้าควรได้รับสวัสดิการจากการเป็นว่าที่สามีของเจ้าหรือไม่?”

สายตาของเธอไหวระริก ประกายยิ้มพาดผ่าน จากนั้นจึงโน้มตัวขึ้นไปจูบกลีบปากบางที่เย้ายวนใจของเขา “อย่างนี้หรือ?”

………………………………….