เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 1279 คัมภีร์เต้าเต๋อจิง + ตอนที่ 1280 ไปด้วยกันกับพวกท่าน

ตอนที่ 1279 คัมภีร์เต้าเต๋อจิง + ตอนที่ 1280 ไปด้วยกันกับพวกท่าน

ตอนที่ 1279 คัมภีร์เต้าเต๋อจิง

เฟิ่งจิ่วแย้มยิ้มมองฮุยหลางที่หน้าขาวซีดเมื่อได้ยินคำพูดของเธอ ปลอบใจว่า “เจ้าอย่ากังวลเลย ข้าแค่พูดไปตามปากเฉยๆ”

“ขะ ครั้งหน้าฮ่าๆๆ… ครั้งหน้าข้าไม่กล้าแล้ว ฮ่าๆๆๆ…”

ฮุยหลางรีบแสดงจุดยืน ตีให้ตายครั้งหน้าเขาก็ไม่กล้าแอบดูเรื่องของพวกเขาแล้ว วันนี้โชคดีนายท่านลงโทษ หากเปลี่ยนเป็นภูตหมอแทน เช่นนั้นก็เป็นโศกนาฏกรรมของเขาแล้วจริงๆ อีกอย่างเขาไม่คิดว่านางแค่พูดเฉยๆ เท่านั้น

แต่ไม่เจอกันนาน เขาแทบจะลืมเรื่องที่เคยลำบากมาไม่น้อยในกำมือของนางไปแล้ว

เฟิ่งจิ่วคุยกับฮุยหลางอยู่ตรงนั้นสักพัก เอาเถอะ! ส่วนใหญ่ล้วนเป็นเธอพูด ฮุยหลางกำลังหัวเราะ จวบจนเธอคาดว่าเซวียนหยวนโม่เจ๋อน่าจะอาบน้ำเสร็จแล้วจึงลุกขึ้นมา บอกฮุยหลางว่า “เอาละ ข้าไม่อยู่เป็นเพื่อนเจ้าแล้ว เจ้าค่อยๆ หัวเราะตรงนี้ไปเถอะ! แต่อย่าหัวเราะน่ากลัวเพียงนั้นเลย กลางค่ำกลางคืน เจ้าหัวเราะเสียงแหลมทั้งยังแหบแห้ง จะทำให้คนกลัวเข้าจริงๆ”

เธอกล่าวจบก็โบกๆ มือ จากนั้นไปยังเรือนหลักท่ามกลางเสียงหัวเราะที่หยุดไม่ได้ของฮุยหลาง

เมื่อกลับไปถึงเรือนหลัก คนบางคนในชุดซับในกำลังนั่งอ่านหนังสือพิงหัวเตียง ครั้นเห็นเฟิ่งจิ่วเข้ามาก็เงยหน้าปรายตามอง “กลับมาแล้วหรือ รังนกอยู่บนโต๊ะ รีบกินตอนร้อนๆ เถอะ”

เฟิ่งจิ่วมองบนโต๊ะ เห็นหม้อกับชามเล็กๆ วางไว้ตรงนั้น เธอถามว่า “ท่านกินแล้วหรือ?”

“ข้าไม่ค่อยชอบสิ่งนี้ เจ้ากินไปเถอะ” เขาพลิกหนังสือในมืออ่าน เอ่ยโดยไม่เงยหน้ามอง

เฟิ่งจิ่วเห็นเช่นนี้ก็นั่งลงตรงโต๊ะ ตักมากินชามหนึ่ง รังนกแดงมีโภชนาการและช่วยบำรุงมากกว่ารังนกทั่วไป รสชาติไข่ขาวยามเข้าปากก็เข้มข้นนัก รสชาติกลมกล่อมยิ่ง

เซวียนหยวนโม่เจ๋อบอกว่าไม่กิน เธอเลยกินเสียเอง ผู้ชายกินรังนกไม่มีผลอะไรอยู่แล้ว รังนกเช่นนี้เหมาะแค่ให้ผู้หญิงกิน

“ท่านอ่านหนังสืออะไรอยู่” เธอเหลือบมองด้านในพลางถาม เจ้าหมอนี่นั่งอ่านหนังสืออะไรอยู่บนเตียง? อ่านเสียจนติดเพียงนั้น?

เซวียนหยวนโม่เจ๋อที่อยู่ข้างในได้ยิน มือที่พลิกหนังสือชะงัก ก่อนจะเหลือบมองไปข้างนอก เมื่อมั่นใจว่าอีกฝ่ายมองไม่เห็นถึงกระแอมไอ ตอบว่า “คัมภีร์เต้าเต๋อจิง” กล่าวคำโป้ปดได้หน้าตาเฉย แม้แต่ตัวเขาเองยังรู้สึกอายอยู่บ้าง สีหน้าค่อนข้างอึดอัด

หลังจากเดาว่านางน่าจะกินเสร็จแล้วจึงปิดหนังสือลง บนหน้าปกเป็นคัมภีร์เต้าเต๋อจิงจริงๆ ทว่าเนื้อหาด้านในใช่คัมภีร์เต้าเต๋อจิงหรือไม่ มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้

เขาปิดหนังสือแล้วยัดเข้าใต้หมอน จากนั้นลุกขึ้นเดินออกมานั่งข้างโต๊ะ เห็นเฟิ่งจิ่วกินของตุ๋นหมดก็กล่าวว่า “คืนพรุ่งนี้จะให้ห้องครัวตุ๋นน้ำแกงถั่งเช่าให้เจ้าแล้วกัน เปลี่ยนบ้าง!”

“กินเช่นนี้ทุกวัน หากกลายเป็นคนอ้วนจะทำอย่างไร?” เฟิ่งจิ่ววางชามลงแล้วยิ้มถาม

เขาได้ยินเช่นนี้ก็มองนาง เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง “ว่ากันว่าอ้วนๆ เนื้อสัมผัสยิ่งดี”

เฟิ่งจิ่วกลอกตามองบน สมกับเป็นผู้ชาย ทิศทางความคิดแตกต่างจากผู้หญิงเลย

“ค่ำแล้ว ข้ากลับก่อนละ พรุ่งนี้เจอกัน!” เด็กสาวลุกขึ้นเอ่ย ตั้งใจว่าจะกลับไปอาบน้ำนอนหลับให้สบาย แล้วค่อยคิดถึงสิ่งที่เขาพูดก่อนหน้านี้อีกที ดูว่าจะทำให้เขาประหลาดใจอย่างไรดี

“อืม กลับไปนอนเร็วหน่อย” เขาพยักหน้าโดยไม่รั้งนางไว้ อย่างไรก็อยู่เขตเรือนเดียวกัน หลังจากส่งนางพ้นประตูแล้วก็กลับมาพักผ่อนบนเตียง

ทว่าหลับตานอนอย่างไรก็นอนไม่หลับ ในห้วงความคิดล้วนนึกถึงนาง บางทีอาจเพราะอ่านหนังสือเล่มนั้นไป ภาพวาดทรงเสน่ห์เหล่านั้นจึงกระโจนเข้ามาในหัวโดยไม่ได้ตั้งใจ…

………………………………………………….

ตอนที่ 1280 ไปด้วยกันกับพวกท่าน

สองวันต่อมา รัชทายาทแห่งชื่อสุ่ยกับองค์หญิงสามที่ฟื้นตัวกลับมามาที่เขตเรือนด้านหน้าในที่สุด

วันนี้เป็นวันไปล่าสัตว์ พวกเขาคิดจะอาศัยโอกาสล่าสัตว์นี้ดูว่าฝีมือของเซวียนหยวนโม่เจ๋อเก่งกาจเพียงใด สมาชิกผู้ติดตามเตรียมตัวรออยู่นอกจวนตั้งแต่เช้าตรู่แล้ว ส่วนพวกเขารอเซวียนหยวนโม่เจ๋ออยู่ข้างใน

กระทั่งผ่านไปประมาณครึ่งชั่วยาม ร่างในชุดดำถึงจะลอยชายมา เด็กรับใช้คนนั้นยังคงตามติดอยู่ด้านหลังเขา เห็นแล้วคนทั้งสองต้องหรี่ตาลง

“ทำให้ทั้งสองท่านรอนานแล้ว” เซวียนหยวนโม่เจ๋อกล่าว มองพวกเขาสองคนแวบหนึ่ง เอ่ยเสียงเข้มว่า “การเดินทางครั้งนี้ไปกลับน่าจะต้องใช้เวลาสามวัน รัชทายาทชื่อสุ่ยกับองค์หญิงสามเตรียมพร้อมแล้วหรือยัง”

“พร้อมแล้ว” รัชทายาทชื่อสุ่ยขานรับ สายตาหยุดบนร่างของเซวียนหยวนโม่เจ๋อ “พวกเราเองก็ไปฝึกวิชาข้างนอกบ่อย ติดตามได้ง่ายๆ สบายๆ แม้แต่เสื้อผ้าก็เปลี่ยนเป็นชุดล่าสัตว์ รอแต่รัชทายาทเซวียนหยวนเท่านั้น”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ อย่างนั้นก็เชิญเถอะ! เตรียมม้าไว้เรียบร้อยแล้ว”

คนทั้งสองได้ยินจึงเดินออกไป มาที่นอกจวนและพลิกตัวกระโดดขึ้นม้าที่เตรียมไว้แล้ว เซวียนหยวนโม่เจ๋อทางด้านหลังเดินออกมา อิ่งอีจูงม้าสีดำเข้ามาหา เซวียนหยวนโม่เจ๋อไม่กระโดดขึ้นม้าทันที แต่ชำเลืองมองเฟิ่งจิ่วที่อยู่ข้างๆ

“ข้าจะขี่ตัวนี้” เฟิ่งจิ่วยิ้มๆ ชี้ม้าขาวตัวหนึ่งที่หยางหย่งจูงมา

“ตามมาข้างกายข้าอย่าห่างไปไกลนัก” เขาเอ่ยเสียงเข้ม จากนั้นจึงพลิกตัวขึ้นนั่งบนหลังม้า พลางมองเธอที่ยืนอยู่ด้านล่าง

“ได้” เฟิ่งจิ่วรับคำ หลังจากรับม้าที่หยางหย่งจูงมาให้ก็พลิกตัวขึ้นนั่งบนม้าอย่างงดงาม ก่อนจะตามไปข้างๆ เขา

รัชทายาท+ชื่อสุ่ยที่อยู่อีกด้านเห็นเข้า สายตาก็หยุดมองหนุ่มน้อยในชุดเด็กรับใช้อีกครั้ง พินิจมองแวบหนึ่งถึงค่อยละสายตาออกไป

อิ่งอีกับฮุยหลางทางด้านหลังคอยติดตามคุ้มกัน รวมถึงทหารอารักขาจากในจวนกลุ่มหนึ่ง พวกเขาทางนี้มียี่สิบสามสิบคน พวกของรัชทายาทแห่งชื่อสุ่ยทางนั้นอีกยี่สิบสามสิบคน รวมกันแล้วห้าสิบหกสิบคน กลายเป็นกลุ่มใหญ่มุ่งหน้าไปยังเขาเก้าชั้น

หยางหย่งที่อยู่เฝ้าจวนเห็นพวกเขาไปแล้ว จึงหมุนตัวกลับเข้าจวน

พวกเขาขี่ม้ามาจากเมืองหลวง ตลอดทางวิ่งไป ไม่ถึงครึ่งวันก็มาถึงเขาเก้าชั้นแล้ว

เขาเก้าชั้นแบ่งเป็นเก้าชั้น แม้บอกว่าเป็นป่าล่าสัตว์ของราชวงศ์ แต่เพราะความกว้างใหญ่ของพื้นที่ แม้แต่คนของราชวงศ์เอง ทุกครั้งที่มาล่าสัตว์ที่นี่ก็ไม่อาจไปได้ทั่วบริเวณข้างในนี้ บริเวณป่านี้ นอกจากสัตว์อสูรยังมีสัตว์ร้ายและสัตว์วิญญาณด้วย

ครั้นมาถึงด้านนอกเขาเก้าชั้น เซวียนหยวนโม่เจ๋อที่นั่งอยู่บนหลังม้ามองรัชทายาทแห่งชื่อสุ่ย เอ่ยเสียงทุ้มว่า “ด้วยฝีมือและพลังของทั้งสองท่าน ที่นี่ไม่ใช่สถานที่อันตรายอะไร พวกเราคนหนึ่งพาเข้าไปสักสิบคนเถอะ คนอื่นๆ ให้อยู่เฝ้าด้านนอก”

“ได้” รัชทายาทชื่อสุ่ยกล่าว สั่งให้เตรียมคนสิบคนติดตามพวกเขาทั้งสองเข้าป่า ส่วนคนอื่นให้คอยเฝ้าอยู่รอบๆ

อีกด้าน พวกของเซวียนหยวนโม่เจ๋อก็เช่นกัน นอกจากฮุยหลาง อิ่งอี และเฟิ่งจิ่วสามคน ยังมีทหารอารักขาตามมาอีกเจ็ดคน

“พยายามอย่าวิ่งไปภูเขาลูกที่สาม ฟ้ามืดค่อยออกจากป่ามารวมพล” เซวียนหยวนโม่เจ๋อกล่าวเตือน

“วางใจได้ พวกเราได้ยินเรื่องเขาเก้าชั้นมาบ้างแล้ว รู้ว่าที่นี่เป็นเช่นไร” รัชทายาทแห่งชื่อสุ่ยแค่นเสียงหยัน ก่อนจะกระทุ้งสองขาสะบัดแส้ม้าและตะโกนเบาๆ เมื่อเห็นม้าวิ่งห้อออกไป คนอื่นด้านหลังก็ตามไปอย่างรวดเร็ว

องค์หญิงอิ๋งเสวี่ยกลับไม่ตามไป แต่มองเซวียนหยวนโม่เจ๋อด้วยแววตาเป็นประกาย “องค์รัชทายาทเพคะ อิ๋งเสวี่ยไปกับพวกท่านก็แล้วกัน!”

………………………………………………….