เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 1281 เจ้าคิดจะทำอะไร + ตอนที่ 1282 ชัดเจนว่าตั้งใจ

ตอนที่ 1281 เจ้าคิดจะทำอะไร + ตอนที่ 1282 ชัดเจนว่าตั้งใจ

ตอนที่ 1281 เจ้าคิดจะทำอะไร

ฮุยหลางกับอิ่งอีได้ยินคำพูดนี้ ก็มองเฟิ่งจิ่วอย่างอดไม่ได้

เฟิ่งจิ่วมองรอบๆ ทำเป็นไม่ได้ยิน ในปากคาบหญ้าหางสุนัขที่ไม่รู้ไปเก็บมาจากไหน ท่าทางไม่สนใจอะไร

เซวียนหยวนโม่เจ๋อชำเลืองมององค์หญิงอิ๋งเสวี่ย ไม่พูดอะไรด้วย แต่บอกเฟิ่งจิ่วที่อยู่ด้านหลัง “ตามมา” จากนั้นกระทุ้งสองขาควบม้าเข้าป่าไป

เห็นดังนั้น องค์หญิงอิ๋งเสวี่ยเหลียวมองเด็กหนุ่มผู้ทำตัวหย่อนยาน ก่อนจะกระทุ้งท้องม้าตะโกนเสียงเบา ไล่ตามเซวียนหยวนโม่เจ๋อไปเช่นกัน

เฟิ่งจิ่วเหลือบมองสองคนเบื้องหน้า แค่นเสียงหยันหนักๆ “หึ!”

อิ่งอีที่อยู่อีกด้านส่งสัญญาณไปทางฮุยหลาง ส่วนตนเองควบม้าตามนายท่านไป ทิ้งให้ฮุยหลางคอยติดตามเฟิ่งจิ่ว

ฮุยหลางเห็นพวกเขาไปกันหมดแล้ว จึงเขยิบเข้าไปเอ่ยประจบประแจง “ภูตหมอ เจ้าอย่าถือสาเลย องค์หญิงอิ๋งเสวี่ยไม่รู้ว่าเจ้าเป็นหญิง หากรู้ว่าเจ้าเป็นผู้หญิง รู้ว่าข้างกายนายท่านมีสาวงามเลิศไร้คนเทียบที่พริ้งเพริศกว่านางหลายเท่า ต้องอับอายจนไม่กล้าโผล่มาพบหน้าเจ้าแน่”

เฟิ่งจิ่วชายตามองเขา เอ่ยว่า “เจ้าไม่ไปตามนายท่านของเจ้าเล่า มาตามข้าทำไม?”

“ฮี่ๆ อิ่งอีติดตามนายท่านไปทางนั้น ข้าติดตามภูตหมอก็ได้ หนำซ้ำติดตามภูตหมอดีกว่านายท่านตั้งเยอะ อีกอย่างข้ายังไม่ทันขอบคุณเรื่องยาที่เจ้าให้ข้าดื่มเลย ยาน้ำของเจ้ามหัศจรรย์จริงๆ ดื่มไปขวดเดียวเสียงของข้าก็ไม่แหบแล้ว”

เขามองนางอย่างเอาใจ รู้ว่าขัดใจนางไม่ได้ อีกทั้งบางครั้งติดตามนางก็ได้ประโยชน์จริงๆ เขาจึงยินดีมาติดตาม

“เอาละ ไปกันเถอะ! ไปดูเสียหน่อยว่าผู้หญิงคนนั้นจะเกี้ยวพานายท่านของเจ้าเช่นไร” สองขาของเฟิ่งจิ่วกระทุ้งท้องม้า ไล่ตามพวกเขาข้างหน้าไป

ฮุยหลางเห็นแล้วฉีกยิ้ม “เจ้าอย่ารีบร้อนไป อย่างไรนางก็ไม่เข้าตานายท่านของข้าหรอก”

เฟิ่งจิ่วได้ยินก็ยกมุมปากเล็กน้อย คลี่ยิ้มขึ้นมา ไม่นานนัก เบื้องหน้าก็เห็นเซวียนหยวนโม่เจ๋อง้างคันธนูเล็งกวางด่างตัวหนึ่งที่ซ่อนอยู่หลังต้นไม้และโผล่ออกมาเพียงครึ่งตัว ทันทีที่ดึงสายและปล่อยมือ ลูกศรก็พุ่งออกไป

ได้ยินแต่เสียงคมมีดวาดผ่านอากาศ จากนั้นยิงเข้าหัวของกวางด่างอย่างแม่นยำด้วยพลังดุดันรุนแรง เสียงร้องเหมือนม้าดังขึ้นมา ก่อนที่กวางด่างตัวนั้นจะล้มลงไป

เฟิ่งจิ่วเห็นแล้วดวงตาเป็นประกาย ตอนกำลังจะปรบมือร้องชม ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงคนข้างหน้าดังขึ้นมาก่อนเธอก้าวหนึ่ง

“ดี! รัชทายาทฝีมือยิงธนูยอดเยี่ยมนัก!”

ดวงตาขององค์หญิงอิ๋งเสวี่ยมองชายหนุ่มในชุดคลุมดำด้วยความชมชอบ แม้เขาเคยกล่าวปฏิเสธนางซึ่งๆ หน้าอย่างไร้เยื่อใย แต่ผู้ชายที่โดดเด่นเช่นนี้ ต่อให้เขาปฏิเสธแล้วอย่างไร? ก็ยังไม่อาจหยุดหัวใจของนางที่เต้นระรัวเพราะเขา และความรู้สึกรักใคร่ที่นางมีต่อเขาได้

เฟิ่งจิ่วเห็นเช่นนี้ก็เบ้ปาก ผู้หญิงคนนี้จับจ้องผู้ชายของเธอ เห็นชัดว่าโดนปฏิเสธไปแล้ว ก็ยังเดินหน้าไม่หยุดเช่นนี้ หนังหน้าหนาไม่ธรรมดาเลยจริงๆ

ทหารอารักขาพลิกตัวลงจากม้าและเร่งฝีเท้าเข้าไป แบกกวางด่างออกมาเก็บเข้าถุงฟ้าดินทันที

เซวียนหยวนโม่เจ๋อเก็บคันธนูหันหลังกลับมา สายตามองผ่านทุกคนข้างหลังมาหยุดบนร่างสาวน้อยด้านหลังสุดที่กำลังนั่งเบ้ปากบนหลังม้า ในดวงตาดำลึกล้ำฉายแววยิ้มอย่างอดไม่ได้

เขาดึงม้าหันหัวเดินกลับไป เคลื่อนผ่านทุกคนมายังเบื้องหน้าของเฟิ่งจิ่วท่ามกลางสายตาขุ่นเคืองน้อยใจขององค์หญิงอิ๋งเสวี่ย

“เจ้าต้องการสัตว์ตัวไหน ข้าจะล่ามาให้เจ้า”

น้ำเสียงที่ทั้งทุ้มต่ำและน่าดึงดูดมีความเอาอกเอาใจที่ไม่อาจปิดบัง เมื่อเสียงนี้เอ่ยออกไป ทหารอารักขารอบๆ ก้มหน้า องค์หญิงอิ๋งเสวี่ยก็ก้าวเข้าไปอย่างทนไม่ได้

………………………………………………….

ตอนที่ 1282 ชัดเจนว่าตั้งใจ

“รัชทายาทเซวียนหยวน เขาเป็นแค่คนรับใช้นะเพคะ” องค์หญิงอิ๋งเสวี่ยกล่าวอย่างทนไม่ไหว

ครั้นได้ยินเช่นนี้ แววตาของเซวียนหยวนโม่เจ๋อเย็นเยือกเล็กน้อย สีหน้าเคร่งขรึม เขากวาดตามองนางและเอ่ยเสียงกระด้างเย็นชา “องค์หญิงอิ๋งเสวี่ย ท่านเหมือนจะลืมไป ท่านเป็นแค่แขก”

“ข้า…”

นางกัดริมฝีปาก โกรธเคืองและแค้นใจ ทว่าทำอะไรเขาไม่ได้ ได้แต่จ้องเฟิ่งจิ่วด้วยสายตากล่าวเตือน

“องค์หญิงอิ๋งเสวี่ย ท่านมองข้าทำไม ท่านต้องไปล่าสัตว์ไม่ใช่หรือ หรือว่าพอไม่มีองค์ชายรัชทายาทของพวกเรา ท่านก็ล่าสัตว์ไม่เป็นเสียแล้ว?” เฟิ่งจิ่วถามลอยๆ เชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยพลางมองนางอย่างยั่วยุ

กล้ามาคิดถึงผู้ชายของเธอ ไม่ลงมือกำจัดนางทันทีก็นับว่าดีแล้ว

“ข้าอยากกินเนื้อหมูป่าย่าง พวกเราไปล่าหมูป่าเถอะ! คืนนี้มาย่างกินกัน” เธอมองเซวียนหยวนโม่เจ๋อที่ขี่ม้าอยู่ข้างๆ กันพลางยิ้มแย้มเสนอ ลืมสิ้นว่ายามนี้ตนเองยังใช้ตัวตนของเด็กรับใช้

“ได้สิ” เซวียนหยวนโม่เจ๋อตอบรับ แล้วจึงฟาดแส้ม้าเปลี่ยนทิศทางมุ่งหน้าเข้าไปในป่า

เห็นเช่นนี้ พวกของเฟิ่งจิ่วก็ตามหลังไป องค์หญิงอิ๋งเสวี่ยจนปัญญา ได้แค่เก็บกดความขุ่นเคืองใจไว้และตามไปด้วย นางไม่เชื่อว่ารัชทายาทแห่งเซวียนหยวนจะไม่หลงใหลในความงามของนาง! บุรุษล้วนให้ความสนใจรูปลักษณ์ ไม่มีบุรุษคนไหนไม่ฝักใฝ่ในกาม นางไม่เชื่อว่าตนจะจับเขาไม่ได้!

เมื่อค่อยๆ มุ่งหน้าไปข้างใน ก็เห็นสัตว์ร้ายมากขึ้นทุกที บางตัวถึงขั้นกระโจนเข้ามาจู่โจมในระหว่างที่พวกเขาไม่ทันได้ยิงศรในมือออกไป สองสามชั่วยามต่อมา ไม่ว่ารัชทายาทแห่งชื่อสุ่ยหรือพวกเซวียนหยวนโม่เจ๋อก็ล้วนล่าสัตว์มาได้ไม่น้อย

ขี่ม้าวนในป่าสองสามชั่วยาม เฟิ่งจิ่วก็นั่งจนเมื่อยแล้ว เธอเห็นพวกเขายังมุ่งหน้าไปอย่างสนใจยิ่ง จึงชะลอความเร็วคิดจะหาที่นั่งพักผ่อน ขณะกำลังคิด เสียงลมพัดพร้อมไอพลังรุนแรงก็พลันพุ่งมาทางเธอ

ข้างกายเธอมีแค่ฮุยหลางคนเดียว เพียงแต่ยามนี้ฮุยหลางอยู่ห่างจากเธอไปไกลเกือบครึ่งจั้ง เมื่อเขาได้ยินเสียงลมพัดและหันไปมองก็ตกใจทันที รีบกล่าวเตือนว่า

“ระวัง!”

ทันทีที่สิ้นเสียง เฟิ่งจิ่วหันไปมอง เห็นเพียงลูกศรคมพุ่งมาทางเธอเสียงดัง เบี่ยงตัวเล็กน้อยก็ไม่อาจหลบได้ สองขาจึงหนีบตัวม้าพลางเอนกายนอนลงบนหลังม้า นอนหงายหลบลูกศรที่โจมตีมาทางเธอได้อย่างสวยงาม

“ฟิ้ว!”

ลูกศรคมยิงผ่านเหนือร่างของเธอไป พุ่งเข้าใส่ต้นไม้ที่อยู่ไกลๆ หัวลูกศรฝังลึกเข้าไปด้านใน ขนนกตรงหางของลูกศรยังสั่นไหวอยู่เบาๆ

สองขาของเฟิ่งจิ่วออกแรงหนีบท้องม้าลุกขึ้นมานั่งอีกครั้ง จากนั้นจึงมองรัชทายาทชื่อสุ่ยตรงหน้า แววตาเยียบเย็นเล็กน้อย

“ขอโทษด้วยจริงๆ ข้าไม่ระวังเห็นเจ้าเป็นเหยื่อไปเสียได้” รัชทายาทชื่อสุ่ยเอ่ยอย่างไม่จริงใจ ยื่นคันศรในมือให้ทหารอารักขาข้างๆ แล้วขี่ม้าออกมาจากในป่า

ฮุยหลางจ้องกลุ่มคนที่ขี่ม้าออกมา ดวงตาฉายแววโมโห ก่อนจะเอ่ยเหน็บแนมอย่างไม่เกรงใจทันใด “คนตัวใหญ่เพียงนี้ ไม่คิดว่ารัชทายาทแห่งชื่อสุ่ยจะตาลายเห็นเป็นเหยื่อไปได้ คนไม่รู้เรื่องจะนึกเอาได้ว่ารัชทายาทแห่งชื่อสุ่ยอายุมากแล้ว!”

สวรรค์รู้ว่าภาพที่เขาเห็นเมื่อครู่ทำให้เขาตกใจจนหัวใจแทบจะกระเด็นออกมาแล้ว ภายใต้การคุ้มกันของเขา หากภูตหมอเกิดเรื่องอะไรขึ้น เช่นนั้นเขาก็ไม่ต้องมีชีวิตต่อแล้ว

สายตาโกรธเคืองของเขากวาดมองพวกของรัชทายาทชื่อสุ่ยที่เดินออกมา ไม่ระวังเห็นคนเป็นเหยื่ออะไรกัน? ชัดเจนว่าฝ่ายนั้นตั้งใจ!

………………………………………………….