เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 1287 ช่างมันเถอะ + ตอนที่ 1288 นอนออกไป
ตอนที่ 1287 ช่างมันเถอะ + ตอนที่ 1288 นอนออกไป
ตอนที่ 1287 ช่างมันเถอะ
“องค์รัชทายาท!”
“เสด็จพี่รัชทายาท!”
คนของจักรวรรดินทีแดงพลันตื่นตกใจ หลังจากส่งเสียงร้องตกใจก็วิ่งไปทางรัชทายาทชื่อสุ่ยที่ล้มอยู่บนพื้น สีหน้าขาวซีด แม้แต่ยืนยังยืนไม่ไหว ทว่าร่างสีดำกลับเร็วกว่าใครๆ แทบเพียงชั่วพริบตาก็เข้าไปถึงข้างกายรัชทายาทชื่อสุ่ยที่นอนล้มมีเลือดไหลตรงมุมปาก
“หรือว่าข้ายังไม่เคยเตือนเจ้า?”
เสียงที่ทุ้มต่ำและเต็มไปด้วยความเลือดเย็นเปรียบดั่งสายฟ้าฟาดใส่หัวใจของทุกคนโดยรอบ แรงกดดันแก่กล้าที่แฝงอยู่ในเสียงนั้นกระเพื่อมไหวในใจของพวกเขา เลือดลมในร่างกายจึงปั่นป่วนขึ้นมาเพราะเหตุนี้
สองมือของเซวียนหยวนโม่เจ๋อรวบรวมกลิ่นอายพลังวิญญาณ บิดดึงเขาขึ้นมาจากพื้นประหนึ่งบีบคอไว้ พลังวิญญาณแรงกดดันที่เห็นได้ด้วยตาเปล่าก่อตัวเป็นมือใหญ่คว้าคอของรัชทายาทชื่อสุ่ยไว้แน่น ยกเขาห่างจากพื้นดินและห้อยไว้เช่นนั้น
ในตอนนี้ รัชทายาทชื่อสุ่ยไม่มีแรงจะต่อต้านหรือดิ้นรนแล้ว การโจมตีนั้นทำให้อวัยวะภายในของเขาบาดเจ็บ ทำให้เขาแม้แต่หายใจก็รู้สึกลำบาก ทั้งร่างเรียกพลังไม่ได้สักนิด ยิ่งไม่ต้องพูดถึงอย่างอื่นเลย
ยามนี้เขารู้สึกเพียงว่าแรงกดดันและกลิ่นอายความตายที่แข็งแกร่งเข้าปกคลุมเข้ามา ทำให้ขณะที่เขาตกใจก็เกิดความกลัวจากก้นบึ้งหัวใจอย่างกลั้นไม่ไหวด้วย
เซวียนหยวนโม่เจ๋อที่ถูกเรียกว่าเป็นยอดในบรรดารัชทายาทของแปดจักรวรรดิใหญ่แข็งแกร่งเช่นนี้เอง! แข็งแกร่งเสียจนเขาตกใจและสั่นกลัว…
เวลานี้เขาไม่สงสัยเลย ขอแค่ฝ่ายตรงข้ามผุดความคิดหนึ่งขึ้นมา ก็คร่าชีวิตของเขาตรงนี้ได้แล้ว!
“รัชทายาทเซวียนหยวน ท่านจะฆ่าเสด็จพี่ของหม่อมฉันไม่ได้นะเพคะ!”
“รัชทายาทเซวียนหยวน ท่านทำเช่นนี้ไม่ได้!”
“รัชทายาทเซวียนหยวน รีบปล่อยรัชทายาทของพวกเราลงเร็วเข้า!”
“รัชทายาทเซวียนหยวน ท่านจะทำลายความสัมพันธ์ของสองจักรวรรดินะพ่ะย่ะค่ะ!”
คนของจักรวรรดินทีแดงคิดจะเข้าไปใกล้ กลับพบว่าข้างกายของเซวียนหยวนโม่เจ๋อ แม้แต่บริเวณที่รัชทายาทของพวกเขาอยู่ก็มีแรงกดดันที่ทรงพลังและน่าสะพรึงกลัวรวมตัวกัน แรงกดดันทำให้พวกเขาไม่อาจเดินต่อไปได้สักก้าว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะช่วยคนมาจากเงื้อมมือของฝ่ายนั้นเลย ด้วยเหตุนี้จึงทำได้เพียงพูดเกลี้ยกล่อม
องครักษ์ลับสองคนในมุมมืดที่จักรพรรดิส่งมาเห็นภาพนี้ก็อึ้งตะลึงเป็นอย่างยิ่ง ที่แท้เด็กรับใช้นั่นเป็นผู้หญิง ติดตามข้างกายองค์รัชทายาท ซ้ำยังเป็นสาวน้อยที่ผุดผ่องปานหยกบริสุทธิ์เนื้อดี เช่นนี้ก็ดีแล้ว หากองค์จักรพรรดิรู้เรื่องคงดีใจมากกระมัง!
ถึงอย่างไร ผ่านมาหลายปีเพียงนี้ข้างกายองค์รัชทายาทก็ไม่มีผู้หญิงเลยสักคน ยามนี้มีสาวน้อยคนหนึ่งอยู่ ทั้งยังโปรดปรานเป็นอย่างยิ่ง คาดว่าองค์จักรพรรดิจะวางใจได้ ไม่ต้องกังวลว่ารสนิยมของเขาจะมีปัญหาหรือไม่
แต่ว่าองค์รัชทายาทผู้โกรธเกรี้ยวควรจัดการอย่างไร? นี่เขาจะสังหารรัชทายาทชื่อสุ่ยหรือ? หากสังหารรัชทายาทชื่อสุ่ยจริงๆ เรื่องต้องวุ่นวายแน่
ขณะที่พวกเขารู้สึกว่าบรรยากาศตึงเครียด ไอสังหารแผ่กระจายไปในป่า องค์ชายรัชทายาทเหมือนจะหักคอรัชทายาทชื่อสุ่ยได้ทุกเมื่อ น้ำเสียงเนิบๆ ก็ลอยออกไปอย่างไม่เร่งไม่ช้า
“เอาละ ก็ไม่มีอะไรมาก ช่างมันเถอะ!”
เสียงของเฟิ่งจิ่วดังขึ้นอย่างไม่ช้าไม่รีบ เธอเหลือบมองแขนของตัวเองที่โผล่มาข้างนอก เอาเถอะ! เธอไม่ได้รู้สึกอะไร ยุคปัจจุบันในโลกก่อน ชุดว่ายน้ำสองชิ้นล้วนเคยใส่มาแล้วนับประสาอะไรกับแบบนี้?
ฮุยหลางกับอิ่งอีสองคนลอบถอนหายใจ ภูตหมอเอ่ยปากแล้ว นายท่านไม่น่าจะสังหารรัชทายาทชื่อสุ่ย
เป็นไปตามคาด หลังจากเซวียนหยวนโม่เจ๋อที่โกรธจัดได้ยินเสียงของเฟิ่งจิ่วก็หันไปมอง เมื่อเห็นแขนขาวเนียนที่เปลือยเปล่าออกมาด้านนอกของนาง เขาขมวดคิ้วและยกมือโยนรัชทายาทชื่อสุ่ยที่ถูกเขายกขึ้นสูงทิ้งไปทันที
………………………………………………….
ตอนที่ 1288 นอนออกไป
“ตุบ!”
“อึก!”
เสียงร่วงพื้นดังรุนแรงมาพร้อมด้วยเสียงร้องอู้อี้ เลือดสดกระอักจากปากอีกครั้ง ทำให้รัชทายาทชื่อสุ่ยที่เดิมทีหายใจแผ่วหมดสติไปทันใด
“องค์รัชทายาท!”
ทุกคนจากจักรวรรดินทีแดงร้องตกใจ วิ่งเข้าไปหาอย่างรวดเร็วแล้วประคองเขาขึ้นมา บางคนรีบร้อนหยิบยามาให้เขากิน โกลาหลวุ่นวายกันไปหมด
เซวียนหยวนโม่เจ๋อกวาดตามองคนที่หมดสติไปแล้วอย่างเย็นชา ก่อนจะหมุนตัวเดินไปหาเฟิ่งจิ่วที่ยืนอยู่ไม่ไกล พลางหยิบเสื้อคลุมสีดำตัวหนึ่งจากในห้วงมิติมาคลุมให้นาง ปกปิดแขนที่เผยออกมาไว้อย่างมิดชิด ไม่ระบายลมสักนิด
สององครักษ์ลับในมุมมืดเห็นองค์รัชทายาทห่อสาวน้อยไว้ในเสื้อคลุมสีดำประหนึ่งห่อเก็บของรักบางอย่าง สภาพที่โผล่มาให้เห็นเพียงศีรษะ ทำให้มุมปากพวกเขากระตุกอย่างอดไม่ได้ หลังมองหน้ากันแวบหนึ่งก็รีบแวบกายหายออกไป
ฮุยหลางกับอิ่งอีเห็นนายท่านทำท่าทางเหมือนกลัวว่าคนมองภูตหมอมากไปจะเสียหาย ก็ก้มหน้าลงทันควัน ปกปิดรอยยิ้มที่คลี่ออกตรงมุมปากและในดวงตาไว้
ส่วนทหารอารักขาติดตามเห็นเช่นนี้แล้ว แต่ละคนพากันก้มหน้าลง ไม่กล้ามองมากอีก
เฟิ่งจิ่วก้มลงมองสภาพที่เขาห่อเธอจนมิดชิดไม่ระบายลม อดกะพริบตาไม่ได้ ก่อนจะยิ้มเอ่ยอย่างเริงร่าว่า “วันนี้เหมือนจะร้อนนัก คลุมเช่นนี้ไม่มากไปหรือ หากหายใจไม่ออกจะทำอย่างไร?”
“ไม่หรอก!”
เขาเอ่ยอย่างหงุดหงิด โอบเธอเดินไปข้างหน้า “ข้างหน้ามีบ่อน้ำพุ ข้าจะพาเจ้าไป”
ฮุยหลางกับอิ่งอีทางด้านหลังตามไป ไม่ทันไรก็หายไปจากสายตาของทุกคนเบื้องหลัง
องค์หญิงอิ๋งเสวี่ยกัดฟันกรอด ความริษยาทำให้ใบหน้านางบิดเบี้ยวเล็กน้อย นางเห็นรัชทายาทเซวียนหยวนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเพราะเสด็จพี่ฉีกแขนเสื้อของผู้หญิงคนนั้น เห็นเขาจัดการเสด็จพี่จนกระอักเลือดหายใจรวยริน ใครเกลี้ยกล่อมก็เปล่าประโยชน์ แต่กลับยอมรามือเพราะผู้หญิงคนนั้นบอกว่าช่างเถอะ จากนั้นก้าวยาวเดินไปหา หยิบผ้าคลุมมาห่อหญิงนางนั้นไว้ดั่งปกป้องสมบัติ โอบกอดไว้ข้างกายและพาจากไป
ในสายตาของเขา ตั้งแต่ต้นจนจบมีเพียงผู้หญิงคนนั้น
“แบกรัชทายาทไป ส่งเข้าไปในพระราชวัง!”
นางลุกขึ้นมาสั่งการ ในเมื่อทำอะไรผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ เช่นนั้นนางจะยืมมือของจักรพรรดิเซวียนหยวนมาจัดการ! นางไม่เชื่อหรอกว่าระหว่างคนจากจักรวรรดินทีแดงกับผู้หญิงที่มีภูมิหลังไม่ชัดเจน จักรพรรดิเซวียนหยวนผู้เกรียงไกรจะทิ้งนางไปเลือกผู้หญิงที่ไม่รู้ที่มาคนนั้นแทน!
“พ่ะย่ะค่ะ” ทุกคนขานรับ แบกรัชทายาทแห่งชื่อสุ่ยไปอย่างระมัดระวัง
การล่าสัตว์จึงจบลงเพราะเหตุนี้ ทั้งยังทำให้รัชทายาทชื่อสุ่ยขี่ม้าเข้ามา สุดท้ายกลับหมดสติและถูกคนแบกออกไป…
บริเวณบ่อน้ำพุในป่า เฟิ่งจิ่วล้างหน้าและเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจึงเดินออกมา ด้านนอก พวกของฮุยหลางกับอิ่งอีหันหน้าไปข้างนอกหันหลังให้เธอและล้อมกันเป็นวงกลม ส่วนเซวียนหยวนโม่เจ๋อนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ข้างๆ
“เสร็จแล้ว”
เธอเดินมาข้างๆ เขา เอ่ยว่า “ซ้อมรัชทายาทชื่อสุ่ยจนกลายเป็นเช่นนั้น เดาว่ากลับไปเสด็จพ่อของท่านต้องกริ้วมากแน่ องค์จักรพรรดิกำชับให้พวกเขากลับไปอย่างสนุกสนาน ตอนนี้กลับให้เขานอนออกไปเสียแล้ว”
“ไม่ต้องเป็นห่วง ทุกอย่างมีข้าอยู่” เขาดึงเธอให้นั่งลง แล้วยื่นเนื้อที่ย่างเสร็จเรียบร้อยมาให้ “กินสิ! คืนนี้พักที่นี่ก่อนสักคืน พรุ่งนี้พวกเราค่อยกลับไป”
“อืม”
เธอรับเนื้อย่างมากิน ในใจกำลังคิดหาวิธีรับมือต่อจากนี้ เมื่อเป็นเช่นนี้เดาว่ายังไม่ทันเห็นหน้า ความประทับใจของเสด็จพ่อเขาที่มีต่อเธอจะยิ่งแย่ นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ
………………………………………………….