เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 1385 สร้างผลงานแล้ว + ตอนที่ 1386 ที่พักเรียบง่าย

ตอนที่ 1385 สร้างผลงานแล้ว + ตอนที่ 1386 ที่พักเรียบง่าย

ตอนที่ 1385 สร้างผลงานแล้ว

ครั้นนึกถึงตรงนี้ เขารีบสาวเท้าวิ่งอย่างบ้าคลั่ง นำหน้าคนข้างหลังไปหลายจั้ง จนกระทั่งมาถึงที่เกิดเหตุ เมื่อเห็นภาพตรงหน้า กลับอดตกตะลึงตาค้างไม่ได้

เห็นเพียงกลางป่ามีกลิ่นคาวเลือดจางๆ อบอวล เด็กหนุ่มชุดเขียวกับลั่วเหิงล้มนั่งอยู่บนพื้น มองไปข้างหน้าอย่างอึ้งตะลึง เห็นได้ชัดว่ากำลังตกใจ

และเบื้องหน้าของทั้งสองคน ห่างออกไปไม่ถึงหนึ่งจั้งมีชายผมยุ่งคนหนึ่งล้มอยู่ ดวงตาของชายคนนั้นเบิกกว้าง จุดตันเถียนมีกริชเล่มหนึ่งแทงค้างอยู่ กริชทั้งเล่มถูกแทงเข้าไปจนมิด เหลือให้เห็นแค่ด้ามกริช ร่างของเขาแข็งทื่อนอนไร้ลมหายใจอยู่ตรงนั้น แต่ดวงตากลับยังจ้องเขม็งไปข้างหน้า

เมื่อเห็นภาพนั้น ชายแซ่หลินรีบเข้าไปตรวจสอบ หลังจากมั่นใจว่าคนตายแล้ว จึงหันไปถามลั่วเหิงด้วยสีหน้าสับสน “ศิษย์น้องลั่ว เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“ศิษย์น้องลั่ว เขาก็คือฆาตกรคลั่งหรือ?”

“ศิษย์น้องลั่ว เจ้าฆ่าเขาหรือ?”

“ศิษย์น้องลั่วสุดยอดนัก!”

“ศิษย์น้องลั่วสร้างผลงานแล้ว!”

เสียงพูดอิจฉามากมายดังมาจากคนรอบข้าง คนผู้หนึ่งเดินเข้าไป ยามเห็นใบหน้าของผู้ตายก็จำได้ อดไม่ได้ที่จะอุทานอย่างแปลกใจ “ไม่นึกเลยว่าจะเป็นเขา?”

“เขา? ใครกัน?” คนข้างๆ ถามด้วยความสงสัย หันไปมองผู้ตายด้วยเช่นกัน

“เป็นลูกศิษย์บนยอดเขาของปรมาจารย์ซวีอู๋จื่อ ข้าเคยเจอเขาสองสามครั้ง แต่ช่วงนี้ได้ยินว่าเขาหายตัวไปหลายเดือนแล้ว ทำไมถึง…”

ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้? ซ้ำยังกลายเป็นฆาตกรคลั่งฆ่าคนด้วยวิธีการโหดเหี้ยมอีก เพียงแต่เขาไม่ได้ถามประโยคนี้ออกมา เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับปรมาจารย์ซวีอู๋จื่อของสำนักพวกเขา พวกเขาย่อมไม่อาจแสดงความเห็นได้มากนัก

ลั่วเหิงมองคนที่ตายไปต่อหน้าต่อตาอย่างตะลึงงัน ดวงตาของชายคนนั้นยังคงเบิกกว้างจ้องมาทางนี้ แววตาโหดเหี้ยมกระหายเลือดเช่นนั้น ทำให้หัวใจเขาสั่นสะท้าน เมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อครู่ ความงุนงงก็พาดผ่านในดวงตาของเขา

เจ้านั่นตายได้อย่างไร? ตอนนั้นเขาเห็นหมัดนั้นจู่โจมเข้ามาพร้อมกระแสลมที่รุนแรงถึงชีวิต เขาตกใจจนกุมศีรษะร้องลั่น ด้วยเหตุนี้เขาจึงไม่เห็นว่าชายผู้นั้นตายได้อย่างไร กระทั่งผ่านไปครู่หนึ่งเขาไม่รับรู้ถึงการเคลื่อนไหวใด จึงเงยหน้ามองอย่างระมัดระวัง ก็เห็นชายโรคจิตตายอยู่ตรงหน้าแล้ว

กริชที่แทงจุดตันเถียนอยู่นั่น เขาไม่ได้เป็นคนแทง…

แต่ที่ตรงนี้ นอกจากเขาแล้ว ก็มีแค่เด็กหนุ่มชุดเขียวที่อยู่ข้างๆ เขา รวมถึงชายร่างกำยำที่นอนหมดสติอยู่อีกด้านเท่านั้น แต่ชายที่หมดสติอยู่ไม่มีทางเป็นคนลงมือแน่ เช่นนั้น ก็เป็นเด็กหนุ่มชุดเขียวที่อยู่ข้างเขาหรือ?

นึกมาถึงตรงนี้ เขาหันไปมองอย่างอึ้งๆ กลับเห็นเด็กหนุ่มตกตะลึงหน้าซีดไม่ต่างจากเขา เป็นฝีมือเจ้านี่หรือ? ท่าทางของเด็กหนุ่มดูหวาดกลัวยิ่งกว่าเขาเสียอีก จะเป็นฝีมือเด็กหนุ่มไปได้อย่างไร?

แต่หากไม่ใช่เจ้าเด็กนั่น แล้วจะเป็นใครเล่า? เขาไม่ได้เป็นคนฆ่าชัดๆ!

“ศะ ศิษย์พี่ลั่ว โชคดีที่มีท่านอยู่…ไม่อย่างนั้นต้องแย่แน่” ครู่ใหญ่กว่าเฟิ่งจิ่วจะตั้งสติได้ ก่อนตบหน้าอกตัวเองด้วยใบหน้าซีดเผือดพลางถอนหายใจเบาๆ ท่าทางเหมือนคนเพิ่งรอดจากความตายมา

“นี่มัน…” เขากำลังจะถาม ก็ได้ยินเด็กหนุ่มชุดเขียวกุมมือเขาพลางเอ่ย

“ศิษย์พี่ลั่ว ขอบคุณท่านที่ช่วยข้าไว้ ท่านสร้างผลงานใหญ่แล้ว!”

ยามได้ยินประโยคนี้ เขาสั่นสะท้านไปทั้งตัว จริงด้วย! เจ้าฆาตกรคลั่งนั่นตายแล้ว นี่เขาสร้างผลงานใหญ่เชียวนะ!

เขานึกถึงตรงนี้ก็กระตือรือร้นขึ้นมาทันที ไม่สนใจว่าชายโรคจิตถูกเด็กหนุ่มฆ่าหรือไม่แล้ว ถึงอย่างไรตอนนี้ เขาก็เป็นคนฆ่า เขาต่างหากที่เป็นคนสร้างผลงานใหญ่!

………………………………….

ตอนที่ 1386 ที่พักเรียบง่าย

“ใช่แล้ว ข้าสร้างผลงานใหญ่แล้ว!” ดวงตาของเขาเป็นประกาย หน้าตาตื่นเต้นดีใจ ไม่เหลือเค้าความหวาดกลัวลนลานก่อนหน้านี้อีก

“พวกเจ้าไม่รู้หรอก พวกเราตามรอยฆาตกรคลั่งมาถึงที่นี่ ก็เห็นเขากำลังจะลงมือกับชายร่างกำยำคนนั้น ใช่แล้ว ผู้ชายคนนั้นยังอยู่ตรงนั้น เขาน่าจะหมดสติเพราะโดนวางยา พวกเจ้าปลุกเขาให้ตื่นก่อนค่อยว่ากัน”

ลั่วเหิงพูดด้วยท่าทางย่ามอกย่ามใจ ชี้ไปทางชายร่างกายกำยำที่นอนหมดสติอยู่บนพื้น พลางโอ้อวดว่า “ข้าจะบอกพวกเจ้าให้ เจ้าฆาตกรโรคจิตนี่เป็นผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังขั้นสูงสุดเชียวนะ ข้าทุ่มเทสุดกำลังกว่าจะฆ่าเขาได้ ระหว่างนั้นอันตรายมากเลย ตอนสู้กันข้าเกือบถูกเขาฆ่าตายตั้งหลายครั้ง แต่โชคดีที่ข้าตอบสนองรวดเร็ว…”

เฟิ่งจิ่วที่ยืนอยู่ด้านหนึ่งถูกคนเบียดไปข้างหลัง ขณะเธอมองเหล่าศิษย์สำนักโอสถตะวันรุมถามลั่วเหิงไม่หยุด ก็อดยิ้มออกมาไม่ได้

“ศิษย์น้องลั่วเป็นคนฆ่าชายคนนั้นจริงหรือ?”

ได้ยินเสียงที่ดังมาจากด้านข้าง เฟิ่งจิ่วหันไปมองเล็กน้อย เห็นชายแซ่หลินจ้องเธออยู่ เธอจึงพยักหน้าให้ “ใช่ขอรับ! โชคดีที่มีศิษย์พี่ลั่วอยู่ด้วย ไม่เช่นนั้นฆาตกรคลั่งนั่นต้องหนีไปได้อีกแน่”

ได้ฟังเช่นนั้น ชายแซ่หลินขมวดคิ้วเล็กน้อย เหมือนยังมีเรื่องข้องใจอยู่ แต่นอกจากพวกเขาก็ไม่มีคนอื่นอยู่ที่นี่แล้วจริงๆ เด็กหนุ่มตรงหน้าก็อยู่ระดับสร้างรากฐานเท่านั้น หากไม่ใช่ลั่วเหิง แล้วจะเป็นใครไปได้?

“ไปๆ พวกเรากลับสำนักกันเถอะ ใช่แล้ว เจ้าคือใครนะ…” ลั่วเหิงมองไปรอบๆ สายตาเปี่ยมด้วยความสุขจับจ้องไปที่เฟิ่งจิ่ว “เจ้าคือใครนะ เจ้ายังไม่ได้บอกเราเลยว่าเจ้าชื่ออะไร!”

เฟิ่งจิ่วที่ยืนอยู่ทางนั้นได้ยินก็ยิ้มกว้าง ตะโกนตอบว่า “ข้าชื่อเฟิ่งจิ่ว”

“เฟิ่งจิ่ว? มาๆ เฟิ่งจิ่ว ข้าจะพาเจ้าขึ้นเขา ให้เจ้าเป็นศิษย์ชั้นล่าง แค่ข้าพูดประโยคเดียวก็ได้แล้ว ไปๆ” ลั่วเหิงเดินไปหาเฟิ่งจิ่ว ชักชวนด้วยน้ำเสียงพึงพอใจ เห็นได้ชัดว่าเรื่องนี้เขาเอาความดีเข้าตัวไปแล้ว

ด้วยประการฉะนี้ เฟิ่งจิ่วจึงขึ้นเขาไปพร้อมกับเขา คนข้างหลังมองหน้ากันแวบหนึ่ง จากนั้นก็หามศพกลับไป ตั้งใจจะมอบให้ทางสำนักตรวจสอบเรื่องที่ศิษย์ของสำนักคนนี้กลายเป็นฆาตกรคลั่งฆ่าคน

มีลั่วเหิงคอยดูแล เฟิ่งจิ่วจึงเข้าสำนักโอสถตะวันได้อย่างราบรื่น และกลายเป็นศิษย์ชั้นล่างคนหนึ่งบนยอดเขาซานหยางแห่งสำนักโอสถตะวัน

“ที่นี่คือที่พักของเจ้า จำที่ข้าบอกเจ้าไว้ให้ดีๆ ศิษย์ชั้นล่างเดินเพ่นพ่านไปทั่วไม่ได้ ยอดเขาซานหยางแบ่งออกเป็นเก้าชั้น ปรมาจารย์ซานหยางอยู่บนยอดเขาชั้นที่เก้า หากเขาไม่เรียก แม้แต่อาจารย์ของข้าก็ขึ้นไปไม่ได้ ส่วนชั้นที่แปดเป็นที่พักสำหรับพวกศิษย์ของปรมาจารย์ซานหยาง เมื่อครู่ข้าก็บอกเจ้าแล้ว ที่เหล่านั้นขึ้นไปไม่ได้

ศิษย์ล่างเช่นเจ้าสามารถขึ้นลงยอดเขาชั้นที่หนึ่งถึงสามได้ ตั้งแต่ชั้นสี่เป็นต้นไปจะขึ้นไม่ได้แล้ว อีกอย่าง พรุ่งนี้จะมีคนมาพาเจ้าไป แล้วบอกเจ้าว่าต้องทำอะไรบ้าง เครื่องแบบของเจ้ากับป้ายห้อยเอวล้วนอยู่ตรงนี้แล้ว รับไว้เถิด!”

เฟิ่งจิ่วมองดูลั่วเหิงยื่นของให้เธอก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป เธอมองของในมือ จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องพักที่เรียบง่ายห้องหนึ่งทางด้านหลัง

ถึงบอกว่าเป็นที่พัก ความจริงข้างในไม่มีอะไรเลย เป็นเพียงถ้ำภูเขาที่ว่างเปล่าบนยอดเขาเท่านั้น มีก็แค่เตียงหินและโต๊ะหินอย่างละตัว แม้แต่ห้องอาบน้ำก็ยังไม่มี แม้จะจนใจ แต่ก็ทำได้เพียงทนอยู่ไปก่อน

เฟิ่งจิ่วหยิบของจากในห้วงมิติออกมาปูบนเตียงหิน ก่อนลงไปนอนเอนตัวบนเตียง สองมือรองต้นคอนอนพักผ่อน คิดในใจว่าในเมื่อมาถึงยอดเขาปรมาจารย์ซานหยางแล้ว เช่นนั้นช้าเร็วก็จะได้เจอท่านแม่

ท่านแม่ของเธอ น่าจะจำเธอไม่ได้กระมัง?

………………………………….