เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 1443 เจ้าเป็นศิษย์ชั้นล่าง + ตอนที่ 1444 รีบออกไปเสีย

ตอนที่ 1443 เจ้าเป็นศิษย์ชั้นล่าง + ตอนที่ 1444 รีบออกไปเสีย

ตอนที่ 1443 เจ้าเป็นศิษย์ชั้นล่าง

เขามองนาง หยุดพูดไปครู่หนึ่ง แล้วบอกว่า “ศิษย์น้อง ความจริงข้าคิดว่าเจ้าไปจากสำนักโอสถตะวันเสียจะเป็นการดีกว่า”

ได้ยินประโยคนี้ ซั่งกวนหวั่นหรงรู้สึกหนักอึ้งในใจ “ศิษย์พี่ใหญ่ ท่านรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับข้าที่ข้าไม่รู้ ใช่หรือไม่?”

“ศิษย์พี่ใหญ่ ศิษย์น้อง!”

เสียงเรียกสองเสียงดังมา สองคนที่ยืนอยู่ใต้เขาหันไปมอง ก็เห็นเงาร่างสองร่างไหวเข้ามาจากที่ไม่ไกล และห่างออกไปด้านหลังพวกเขาประมาณสามจั้ง ยังมีเงาร่างเล็กผอมสีเขียวตามมาด้วย

“เป็นศิษย์น้องสามกับศิษย์น้องสี่” ต้วนมู่ไป๋บอก สายตามองผ่านพวกเขาสองคนไปสะดุดอยู่ที่เงาร่างสีเขียวข้างหลัง “แล้วนั่นใครอีก?”

ซั่งกวนหวั่นหรงมองสองคนตรงหน้าเล็กน้อย จากนั้นก็หันไปจับจ้องเงาร่างสีเขียวที่อยู่ข้างหลัง เมื่อเห็นชัดว่าเงาร่างเล็กผอมนั่นเป็นใคร ก็อดตะลึงไม่ได้ “เขาคือเฟิ่งจิ่ว ศิษย์ชั้นล่างของยอดเขาซานหยาง”

เพียงแต่ เขามาที่นี่ได้อย่างไร?

“ศิษย์พี่ใหญ่ ศิษย์น้อง พวกท่านสองคนเหตุใด เหตุใดอยู่ด้วยกัน?” ทั้งสองมายืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา แล้วมองพวกเขาอย่างเหนือความคาดหมาย

“ข้ารู้ว่าศิษย์น้องต้องมาที่นี่ ฉะนั้นจึงมารอนางอยู่ที่นี่” ต้วนมู่ไป๋ตอบ มองพวกเขาสองคน แล้วบอกว่า “เหตุใดพวกเจ้าสองคนจึงพาศิษย์ชั้นล่างมาด้วยเล่า? เขาเข้ามาได้อย่างไร?”

มีกฎว่ามีเพียงนักเล่นแร่แปรธาตุที่เป็นผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังเท่านั้นที่เข้ามาได้ เด็กหนุ่มนั่นเป็นเพียงศิษย์ชั้นล่าง อีกทั้งยังเป็นผู้ฝึกตนระดับสร้างรากฐาน? ยังตามมาถึงที่นี่อีก?

“หา?”

ทั้งสองตะลึง สบตากันแวบหนึ่งแล้วหันไปมองข้างหลัง ยามมองเห็นเงาร่างที่ตามหลังมา ทั้งสองก็ทำหน้าประหลาด “พวกข้าบอกให้เขาออกไปก่อนแล้วแท้ๆ นึกไม่ถึงว่าเขากลับตามเข้ามา”

ที่ทำให้พวกเขาแปลกใจก็คือ ศิษย์ชั้นล่างคนนี้กลับตามฝีเท้าพวกเขามาทัน?

แต่ว่า เมื่อพวกเขาเห็นศิษย์ชั้นล่างคนนั้นมีสภาพสะบักสะบอม ชุดสีเขียวถูกเกี่ยวขาดบางจุด ใบหน้าก็เปื้อนฝุ่นดิน หอบหายใจหนักหน่วงและมีเหงื่อท่วม ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก

“อาจารย์อาซั่งกวน!”

เฟิ่งจิ่วหันไปโบกมือให้ท่านแม่ของเธอจากที่ไกลๆ ยิ้มกว้างด้วยความดีใจ เพราะเห็นนางยืนอยู่ตรงนั้นอย่างปลอดภัย ด้วยเหตุนี้เธอจึงสาวเท้าเดินไปข้างหน้าเร็วๆ

สวรรค์รู้ว่าเพื่อทำให้ตัวเองมีสภาพสะบักสะบอม เธอต้องลำบากจนเหงื่อท่วมขนาดไหน? หากตามมาด้วยสภาพสะอาดหมดจดและผ่อนคลาย พวกเขาไม่รู้สึกแปลกใจสิถึงจะแปลก

มาถึงด้านหน้า เธอยิ้มตาหยีแล้วหันไปคารวะต้วนมู่ไป๋ “คารวะอาจารย์อาขอรับ”

อยู่บนยอดเขาซานหยางมาตั้งนานกลับไม่เคยเห็นหน้าเขาสักครั้ง นึกไม่ถึงว่าจะได้เจอที่นี่ทีเดียวสามคน อีกหนึ่งคนที่เหลือเหมือนจะไม่อยู่ในนี้?

“เหตุใดเจ้าจึงอยู่ที่นี่ด้วย?” ซั่งกวนหวั่นหรงมองเฟิ่งจิ่วแล้วถาม เห็นเขามีสภาพเหงื่อท่วมตัว แต่บนตัวกลับไม่พบบาดแผล ในใจก็อดสงสัยไม่ได้

ในส่วนลึกของป่าแห่งนี้ แม้แต่ผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังยังบาดเจ็บอย่างเลี่ยงได้ยาก เด็กหนุ่มคนนี้แม้สภาพอาจดูสะบักสะบอมแต่ทั่วตัวกลับมองไม่เห็นบาดแผลแม้แต่น้อย เหมือนไม่เจออันตรายอะไรเลยตลอดเส้นทาง

ได้ยินอย่างนั้น เฟิ่งจิ่วยิ้มตาหยีแล้วกล่าวว่า “ข้าถูกหมียักษ์วิ่งไล่ตามจนเข้ามาถึงในนี้ขอรับ โชคดีที่เจออาจารย์อาทั้งสองท่าน จากนั้นก็ตามพวกเขาเข้ามาเรื่อยๆ ขอรับ”

พบกันครั้งแรก ต้วนมู่ไป๋ผู้เป็นศิษย์เอกของซานหยางจื่อกลับเหนือความคาดหมายของเธอเล็กน้อย คนผู้นี้สุขุมนุ่มลึก อีกทั้งยังดูแลรักษารูปร่างหน้าตาได้ดีมาก มองไม่ออกสักนิดว่าอายุหลายสิบปีแล้ว

ต้วนมู่ไป๋มองพิจารณาเฟิ่งจิ่วเงียบๆ ถามว่า “เจ้าเป็นศิษย์ชั้นล่างของยอดเขาซานหยางหรือ?”

………………………………….

ตอนที่ 1444 รีบออกไปเสีย

“ขอรับ” เธอรับคำ พร้อมกับเก็บซ่อนนัยน์ตา

ต้วนมู่ไป๋จ้องเฟิ่งจิ่วครู่หนึ่ง แล้วค่อยละสายตากลับมามองซั่งกวนหวั่นหรง “ศิษย์น้อง เจ้าคิดจะทำเช่นไรต่อไป?”

ได้ยินประโยคนี้ สายตาของทุกคนหันมาจับจ้องที่ซั่งกวนหวั่นหรง เห็นนางมองไปยังเขาหมื่นโอสถด้านบน แล้วบอกว่า “ในเมื่อท่านอาจารย์สั่งให้ข้าเด็ดยาสามชนิดนั้นมา เช่นนั้นข้าก็จะไปเด็ด ส่วนเรื่องหลังจากนั้น กลับสำนักเมื่อไรค่อยว่ากัน!”

นางกลับอยากรู้ เหตุใดการเด็ดยาสามชนิดนั้นถึงจะทำให้นางต้องตาย? ยาสามชนิดนั้นกับนาง มีอะไรเกี่ยวข้องกัน? และท่านอาจารย์ของนาง คิดจะทำอะไรกันแน่?

เฟิ่งจิ่วนัยน์ตาไหวระริก ลอบคิดในใจ ยาสามชนิดนั้น? ยาสามชนิดนั้นเป็นยาอะไรกัน? เหตุใดยามที่สามคนนี้พูดถึงยาสามชนิดนั้นแล้วสีหน้าจึงเปลี่ยนไป?

เห็นเช่นนี้ ต้วนมู่ไป๋ถอนหายใจ “ศิษย์น้อง เจ้าจะลำบากทำเช่นนี้ไปทำไม?”

“ศิษย์พี่ใหญ่ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว”

ซั่งกวนหวั่นหรงมองพวกเขา แล้วบอกว่า “ข้าจะเข้าไปเด็ดยาในเขาหมื่นโอสถ พวกท่านไม่ต้องตามข้ามา วางใจเถิด ข้าไม่เป็นอะไรหรอก แล้วเจอกันในสำนักนะเจ้าคะ” พูดจบ นางก็ประสานมือคารวะทั้งสาม แล้วสาวเท้าเดินไปข้างหน้า

“ศิษย์น้อง”

ต้วนมู่ไป๋ขวางหน้านาง ขมวดคิ้วแน่น “เขาหมื่นโอสถแห่งนี้มีข้อจำกัดทางอากาศขี่กระบี่บินขึ้นไปไม่ได้ เจ้าทำเช่นนี้อันตรายเกินไปแล้ว หากตกลงมากลางอากาศเหมือนเมื่อครู่อีก เจ้าคิดว่าจะโชคดีเช่นนี้ได้อีกสักกี่ครั้งกัน?”

“ข้าจะระวังตัวเจ้าค่ะ”

นางมองหน้าเขาอย่างแน่วแน่ว บอกว่า “ศิษย์พี่ใหญ่ นี่เป็นภารกิจที่ท่านอาจารย์มอบหมายให้ข้า อีกทั้งท่านอาจารย์ยังบอกกับข้าว่า เขามีภารกิจมอบหมายให้พวกท่านแยกออกไป ข้าคิดว่า พวกท่านไม่ควรอยู่ที่นี่จึงจะถูก”

ได้ยินประโยคนี้ พวกเขาสายตาไหวระริก

ถูกต้อง เดิมทีพวกเขาไม่ควรปรากฏตัวอยู่ที่นี่ ท่านอาจารย์ของพวกเขามอบหมายเรื่องอื่นให้พวกเขาไปทำจริง เพียงแต่ พอพวกเขารู้ว่านางเข้ามาที่นี่ กลับมาตามหานางอย่างห้ามตัวเองไม่ได้

พวกเขาไม่ตามไปอีก เพียงมองนางสาวเท้าเดินไปข้างหน้า ได้แต่มองหน้ากัน สุดท้าย ก็หันไปมองต้วนมู่ไป๋ “ศิษย์พี่ใหญ่ จะปล่อยให้ศิษย์น้องขึ้นไปหายาบนเขาจริงหรือ? อย่างอื่นไม่ว่า แต่ที่นั่นมีงูพิษและสัตว์ร้ายมากมาย นางไปคนเดียว…”

“เรื่องที่ท่านอาจารย์มอบหมายให้พวกเจ้าไปทำ พวกเจ้าก็ไปทำเถิด! กลับสำนักไปจะได้มีคำอธิบาย ทางศิษย์น้อง ข้าจะตามไปดูเอง” ต้วนมู่ไป๋กำชับ แล้วพยักพเยิดให้พวกเขาสองคนไปเสีย

จากนั้น ก็เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ แล้วกล่าวอีกว่า “ใช่แล้ว พาศิษย์ชั้นล่างคนนั้นออกไปด้วย ให้เขา…คนเล่า?” พอเขาหันไป กลับพบว่าเด็กหนุ่มที่เดิมทียืนอยู่ไม่ไกลหายไปตั้งแต่เมื่อใดไม่รู้

ทั้งสองชะงัก หันมองไปรอบๆ แล้วชี้ไปข้างหน้า “ศิษย์พี่ใหญ่ท่านดู ศิษย์ชั้นล่างคนนั้นอยู่ตรงนั้น!”

ไม่รู้ว่าเงาร่างสีเขียวนั่นเดินผ่านพวกเขาไปตั้งแต่เมื่อใด ยามนี้กำลังเดินตามหลังซั่งกวนหวั่นหรงอยู่ เมื่อเห็นภาพนั้น พวกเขาก็อดตะลึงไม่ได้

“ศิษย์ชั้นล่างคนนี้คิดจะทำอะไร? เป็นเพียงผู้ฝึกตนระดับสร้างรากฐานแต่กล้าเหยียบเข้าไปบนเขาหมื่นโอสถ? เขาอยากตายหรืออย่างไร?” ต้วนมู่ไป๋พูดอย่างไม่สบอารมณ์ รีบสาวเท้าเร็วๆ เดินตามไป

ขณะเดียวกัน ซั่งกวนหวั่นหรงที่อยู่ข้างหน้ามองเด็กหนุ่มที่เดินตามหลังมา ก็อดชะงักฝีเท้าไม่ได้ “เจ้าตามข้ามาทำไม? รีบกลับไปเสีย”

เฟิ่งจิ่วยิ้มกว้าง มองนางแล้วยิ้มตาหยี “อาจารย์อาซั่งกวน ท่านจะเด็ดยาไม่ใช่หรือ? ข้าจะเข้าไปกับท่าน ข้าก็เด็ดยาเป็นขอรับ”

“ข้างในอันตราย” ซั่งกวนหวั่นหรงขมวดคิ้วแล้วสั่งว่า “เจ้ารีบออกไปพร้อมกับพวกเขาสีย จะได้ไม่เอาชีวิตไปทิ้งโดยเสียเปล่า”

………………………………….