เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 1483 จากไป + ตอนที่ 1484 ท่านอาจารย์
ตอนที่ 1483 จากไป + ตอนที่ 1484 ท่านอาจารย์
ตอนที่ 1483 จากไป
“ไม่ได้”
ซั่งกวนหวั่นหรงส่ายหน้า “เขาเป็นผู้แข็งแกร่งระดับเซียนเหิน เจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา อีกอย่าง ถึงจะใช้ยาก็ยังไม่ได้ เขาเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุอยู่แล้ว เขาคุ้นเคยกับยาในระดับที่เจ้ากับข้าไม่อาจเทียบได้ ฟังคำแม่เถิด รอให้แม่ออกไปจากที่นี่ก่อนแล้วเจ้าค่อยตามไป ขอเพียงแม่ยังมีชีวิตอยู่ จะต้องกลับไปหาเจ้าแน่นอน”
เฟิ่งจิ่วมองนาง ทำท่าจะพูดบางอย่าง แต่ก็รู้ว่านางจะต้องปฏิเสธอีกแน่นอน ด้วยเหตุนี้จึงไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงยิ้มรับ “ก็ได้ ข้าทราบแล้วเจ้าค่ะ”
เห็นเธอตอบรับโดยง่าย ซั่งกวนหวั่นหรงก็รู้ว่าเธอไม่ได้ใส่ใจคำพูดของนาง และไม่เห็นคำเตือนของนางเป็นเรื่องสำคัญ ด้วยเหตุนี้ จึงตีมือเธอแล้วกำชับอีกว่า “คำพูดของแม่เจ้าต้องเก็บไปใส่ใจ ต้องรู้ไว้ว่ามีความรอบคอบจึงจะกุมเรือหมื่นปีได้ ไม่ว่าเรื่องใดล้วนไม่อาจประมาท”
“เจ้าค่ะๆ ข้ารู้แล้ว ข้าจะจำไว้เจ้าค่ะ”
เธอยิ้มหวานแล้วตอบ อยู่พูดคุยกับนางครู่หนึ่ง และกำชับเรื่องราวบางอย่าง ค่ำคืนนี้ สองแม่ลูกนอนด้วยกัน ราวกับมีเรื่องราวให้พูดคุยกันไม่จบไม่สิ้น กระทั่งท้องฟ้าเริ่มสาง เฟิ่งจิ่วถึงเพิ่งสะลึมสะลือหลับไป…
เช้าตรู่
ซั่งกวนหวั่นหรงที่จัดการทุกอย่างเสร็จแล้วมานั่งลงข้างเตียง มองดูลูกสาวที่กำลังนอนหลับสบาย อดเผยรอยยิ้มอ่อนโยนและเต็มไปด้วยความรักออกมาไม่ได้ นางเอื้อมมือมาลูบหน้าเธอ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ต้องจำคำแม่ไว้ให้ดี เป็นเด็กดีแล้วกลับบ้านไปเสีย”
เฟิ่งจิ่วลืมตาแล้วเห็นว่าเป็นนาง ก็อดคลี่ยิ้มอย่างเกียจคร้านไม่ได้ “ท่านแม่ เมื่อคืนท่านบอกว่าจะออกเดินทางช่วงบ่ายไม่ใช่หรือ? เหตุใดจึงรีบตื่นเช้าเช่นนี้เล่าเจ้าคะ…”
เพิ่งจะสิ้นเสียง ก็เห็นนางสกัดจุดลมปราณของเธอโดยไม่ทันตั้งตัว ทำให้เธอนอนอยู่บนเตียงโดยไม่อาจขยับตัวได้
เธอเบิกตากว้าง มองนางด้วยความตกตะลึง “ท่านแม่ ท่านจะทำอะไร? รีบคลายจุดลมปราณให้ข้านะเจ้าคะ”
“เจ้านอนหลับอยู่ที่นี่ดีๆ แม่ไปก่อน เจ้าอย่าตามมา ไม่เช่นนั้นจะอันตรายเกินไป” ซั่งกวนหวั่นกรงพูดเสียงเบา แล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเธอ
เฟิ่งจิ่วได้ยิน ก็รีบบอกว่า “ท่านแม่ ท่านคลายจุดลมปราณให้ข้าก่อน ข้ารับปากว่าจะไม่ตามท่านไป”
ได้ยินอย่างนั้น ซั่งกวนหวั่นหรงอดหัวเราะเบาๆ ไม่ได้ นางยื่นมือมาหยิกจมูกเฟิ่งจิ่ว “อย่าคิดว่าแม่ไม่รู้ว่าเจ้าคิดสิ่งใดอยู่ เจ้ารับปากอย่างไรแม่ก็ไม่เชื่อเจ้าหรอก เด็กดี ไม่ดื้อนะ”
ขณะพูด สีหน้านางเปลี่ยนเป็นจริงจัง กล่าวว่า “เทียบกับความปลอดภัยของแม่ แม่เป็นห่วงความปลอดภัยของเจ้ามากกว่า มีเพียงเจ้าปลอดภัย แม่ถึงจะวางใจ”
นางรู้ว่าเด็กคนนี้จะต้องตามนางไปแน่นอน แต่นางจากไปคราวนี้กลับไม่อาจพาเธอไปด้วย ไม่เช่นนั้นจะเป็นภาระให้เธอ มีเพียงนางต้องไปก่อนเท่านั้น ถึงซานหยางจื่อจะลงมือกับนาง ก็จะไม่ทำให้เธอเป็นอันตรายไปด้วย
“ท่านแม่ ท่านพ่อกำลังรอท่านกลับไปอยู่นะเจ้าคะ! ข้ารับปากท่านพ่อแล้ว ว่าจะพาท่านกลับไปอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันให้ได้ ท่านรู้ทั้งรู้ว่าการเดินทางครั้งนี้มีอันตราย ก็ยิ่งไม่ควรไปตามลำพัง ให้ข้าไปกับท่านด้วย อย่างน้อยยามมีอันตรายข้าก็ยังมีประโยชน์อยู่บ้างนะเจ้าคะ!”
ได้ยินอย่างนั้น ซั่งกวนหวั่นหรงยิ้มๆ “เด็กคนนี้ เจ้าจะมีประโยชน์อะไรได้เล่า? ไม่เพิ่มความวุ่นวายให้ก็ดีแล้ว เอาล่ะ ไม่คุยกับเจ้าแล้ว ในนี้เป็นของที่แม่ให้เจ้า เจ้าเก็บไว้ดีๆ ถ้าหาก ข้าหมายถึงถ้าหาก ถ้าหากว่าเกิดอะไรขึ้นกับข้าจริงๆ เจ้าก็บอกให้ท่านพ่อของเจ้าแต่งงานใหม่เสียเถิด! อย่าเอาแต่หัวรั้นอยู่อย่างนั้นเลย แล้วยังมีเจ้าอีก จะต้องดูแลตัวเองให้ดีๆ เล่า”
เฟิ่งจิ่วได้ยินก็รู้สึกแสบร้อนที่จมูก มองดูนางเอาถุงฟ้าดินถุงหนึ่งยัดใส่อกเสื้อของเธอ แล้วโน้มตัวลงมากอดเธอแน่นๆ…
………………………………….
ตอนที่ 1484 ท่านอาจารย์
“แม่ต้องไปแล้ว เจ้าต้องดูแลตัวเองดีๆ นะ ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการมีชีวิตอยู่แล้ว”
ซั่งกวนหวั่นหรงปล่อยมือ มองเธอด้วยสายตาลึกซึ้ง แต่ในตอนนั้นเอง เสียงของพวกต้วนมู่ไป๋ก็ดังเข้ามาจากข้างนอก
“ศิษย์น้อง?”
นางหมุนตัวเดินออกมา แล้วสะบัดมือเบาๆ ปิดเขตอาคม ก่อนจะมายืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา “คารวะศิษย์พี่ทุกท่าน”
“ศิษย์น้อง พวกข้ารู้ว่าวันนี้เจ้าจะไปแล้ว เลยตั้งใจมาส่งเจ้า” นักเล่นแร่แปรธาตุลำดับที่สามยิ้มบอก แล้วถามว่า “เจ้าเตรียมตัวพร้อมแล้วหรือยัง?”
“ข้ากำลังจะออกเดินทางเลยเจ้าค่ะ” นางพยักหน้า
“พวกข้าไปส่งเจ้าออกจากสำนักก็แล้วกัน!” ต้วนมู่ไป๋บอก แล้วผายมือทำท่าเชิญ
ซั่งกวนหวั่นหรงยิ้มๆ แล้วเดินไปทางประตูใหญ่ของสำนักพร้อมกับพวกเขา ระหว่างทางก็พูดคุยสัพเพเหระเป็นระยะ ยามรู้จากปากพวกเขาว่าซานหยางจื่อเก็บตัวฝึกหลอมยา นางก็เพียงยิ้มๆ
พวกเขาส่งนางออกจากสำนัก แล้วถึงชะงักฝีเท้า “ศิษย์น้อง เจ้าอยู่ข้างนอกคนเดียว จะต้องระวังตัวให้มากๆ ด้วยเล่า”
“ข้ารู้แล้วเจ้าค่ะ” ซั่งกวนหวั่นหรงตอบ แล้วคารวะให้พวกเขา “ขอบคุณศิษย์พี่ทุกท่านที่มาส่ง นี่ก็สายแล้ว ข้าขอตัวออกเดินทางก่อนนะเจ้าคะ”
“ระวังตัวด้วย”
“ระวังตัวด้วยนะ ศิษย์น้อง”
“รักษาตัวด้วย”
พวกเขาร่ำลากัน แล้วมองส่งนางจากไป กระทั่งประตูสำนักปิดลงอีกครั้ง พวกเขาสามสี่คนมองหน้ากัน แล้วแยกย้ายกันกลับไป
ต้วนมู่ไป๋ไม่ได้กลับไปที่ยอดเขาชั้นแปดทันที แต่เขาไปยังที่พักของพวกศิษย์ชั้นล่าง เขานึกถึงคำขอร้องของซั่งกวนหวั่นหรง จึงตั้งใจจะโยกย้ายศิษย์ชั้นล่างคนนั้นมาอยู่ข้างกายเขา จะได้ดูแลสะดวก
ขณะเดียวกัน ในถ้ำของซั่งกวนหวั่นหรง เฟิ่งจิ่วนอนนิ่งอยู่บนเตียงขยับตัวไม่ได้ แต่กลับพยายามขับเคลื่อนกลิ่นอายพลังวิญญาณในร่างกายเพื่อทำลายการสกัดจุดลมปราณนั่น
ปล่อยให้ท่านแม่ของเธอไปตามลำพังอันตรายเกินไปแล้ว ซานหยางจื่อผู้นั้นไม่มีทางปล่อยโอกาสอย่างนี้หลุดมือไปแน่ เธอกระทั่งแน่ใจว่าเขาจะต้องรอท่านแม่ของเธออยู่นอกประตูสำนักแน่นอน
กลิ่นอายพลังวิญญาณในร่างกายเริ่มถูกขับเคลื่อน เพราะการจากไปของท่านแม่ เธอจึงรู้สึกไม่สบายใจ ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง? แต่โชคดีที่เธอวางแผนไว้นานแล้ว
นึกถึงตรงนี้ หัวใจที่ร้อนรนก็ค่อยๆ ผ่อนคลายลง และตั้งสมาธิทำลายการสกัดจุดลมปราณ
ขณะเดียวกัน นอกสำนัก ซั่งกวนหวั่นหรงกำลังเดินลงจากเขาช้าๆ ข้างหลังไร้คน แต่นางกลับรู้สึกเหมือนมีดวงตาคู่หนึ่งกำลังจ้องนางอยู่ คล้ายพร้อมจะจู่โจมนางทุกเมื่อ
ความรู้สึกเช่นนั้นทำให้ร่างกายของนางแข็งทื่อ และขนลุกเล็กน้อย
เดินลงไปด้านล่างเขา เสียงสายลมพัดผ่านดังสวบสาบออกมาจากในป่า ฟังคล้ายเสียงคนเดินเหยียบใบไม้ นางตั้งสมาธิและระแวดระวัง แต่ระหว่างทางเดินลงจากเขา กลับไม่มีเรื่องใดเกิดขึ้นเลย
หรือว่านางคิดไปเอง? นางระแวงมากไปเองงั้นหรือ?
นางครุ่นคิดในใจ ขอเพียงออกจากที่นี่ก็จะพ้นเขตห้ามบินแล้ว เมื่อถึงตอนนั้นนางก็จะขี่กระบี่บินไปจากที่นี่ได้แล้ว ขอแค่ไปจากที่นี่ ซานหยางจื่ออยากตามหานางก็คงไม่ใช่เรื่องง่ายแล้ว
ขณะกำลังคิด นางก็เร่งฝีเท้าเดินลงไปข้างล่าง ฝีเท้ายิ่งอยู่ยิ่งเร็ว จนกระทั่งสุดท้าย แทบจะกลายเป็นวิ่งแล้ว แต่ในขณะที่นางกำลังจะออกจากเขตห้ามบิน เสียงอันคุ้นเคยเสียงหนึ่งก็พลันดังมาจากข้างหลัง
“หวั่นหรง”
นางแข็งทื่อไปทั้งตัว รีบหันตัวกลับมาด้วยความตกใจ เห็นซานหยางจื่อในชุดคลุมสีเทากำลังยืนมองนางจากที่ไม่ไกล เห็นอย่างนั้น นางฝืนใจเย็น พยายามสงบคลื่นอารมณ์ในใจ แล้วถามว่า “ท่านอาจารย์? ท่านมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรเจ้าคะ?”
ขณะถาม นางไม่ได้เดินเข้าไปหาเขา กลับถอยหลัง ฝีเท้าสาวไปข้างหลัง แล้วมองเขาอย่างหวาดระแวง
………………………………….