เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 1589 อัญเชิญกฎประจำตระกูล + ตอนที่ 1590 ชินเมื่อไรก็ดีเอง

ตอนที่ 1589 อัญเชิญกฎประจำตระกูล + ตอนที่ 1590 ชินเมื่อไรก็ดีเอง

ตอนที่ 1589 อัญเชิญกฎประจำตระกูล

มองดูอารองของนางจากไป ต้วนอิ๋งอิ๋งยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้อง

นางจะไปจากที่นี่ นางไม่อยากอยู่ในบ้านหลังนี้อีก นางจะหนีไปไกลๆ และไม่กลับมาอีก…

ส่วนต้วนหลินหลิน นางหลบเข้าห้องไม่กล้าออกมา คลุมโปงตัวสั่นอยู่ใต้ผ้าห่ม เพราะไม่รู้ว่าอารองจะพูดอย่างไรกับท่านพ่อ หากเป็นเพียงท่านพ่อของนางที่รู้เรื่องนี้ เขาอาจไม่ลงโทษนางหนักมากก็ได้ แต่นี่เป็นอารองที่รู้ ท่านพ่อจะต้องลงโทษนางหนักเพื่อรักษาหน้าไว้แน่นอน ทำอย่างไรดี? นางจะทำอย่างไรดี?

ในอีกด้าน ณ ห้องโถงใหญ่ หลังจากฟังน้องรองของเขาเล่าจบ เจ้าเมืองต้วนหน้าเปลี่ยนสี ตบโต๊ะเสียงดังแล้วยืนขึ้น “เสี่ยวหลินคนนี้! ช่างไม่รู้จักกลัวฟ้ากลัวดิน! คราวนี้หากข้าไม่สั่งสอนนางดีๆ นางคงไม่หลาบจำ! ใครอยู่ข้างนอก พาตัวนางมาให้ข้า!”

องครักษ์สองคนรับคำสั่งแล้วออกไป ส่วนต้วนมู่ไป๋นั่งดื่มชาอยู่ในห้องโถง พลางบอกว่า “พี่ใหญ่ เด็กคนนี้จำต้องถูกอบรม ขนาดคนในครอบครัวยังทำเช่นนี้ได้ลง หากภายหน้าแต่งออกไป มีแต่จะทำให้ชื่อเสียงของตระกูลต้วนเราเสื่อมเสีย มิหนำซ้ำอาจจะนำพาหายนะมาให้ตระกูลต้วนของเราได้ หากข้าไม่ได้เข้าไปเห็นเหตุการณ์นั้นก่อน ข้ายังไม่อยากเชื่อว่าภาพที่เห็นจะเป็นเรื่องจริง”

“น้องรองเจ้าวางใจ ข้าจะสั่งสอนนางอย่างดีแน่นอน ข้าจะทำให้นางจดจำการสั่งสอนครั้งนี้” เขารีบรับปากทันที

ต้วนมู่ไป๋ชำเลืองมองเขาแวบหนึ่ง แล้วจิบน้ำชา “พี่ใหญ่ ข้าไม่ได้จะก้าวก่ายเรื่องในครอบครัวของท่าน เพียงแต่ครั้งนี้หลานสาวคนเล็กทำไม่ถูกจริงๆ หากหลานสาวคนโตเป็นอะไรไป หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป มีแต่จะทำลายชื่อเสียงของตระกูลต้วนเรา หนำซ้ำจากที่ข้ารู้มา หลานชายคนโตก็ดีกับหลานสาวคนโตมาก หากเขากลับมาแล้วรู้เรื่องนี้เข้า เดาว่าตระกูลต้วนคงต้องวุ่นวายแน่แล้ว

หากเมื่อใดที่นางทำเรื่องเหี้ยมโหด มีแต่จะทำให้ผู้คนครหาเราได้ ท่านที่เป็นเจ้าเมือง เกรงว่าจะเงยหน้ามองใครในเมืองนี้ไม่ได้อีก”

ได้ยินอย่างนั้น เจ้าเมืองต้วนปาดเหงื่อ พยักหน้า “ใช่ น้องรองพูดถูกแล้ว เรื่องนี้ข้าจะต้องตัดปัญหาให้สิ้นซาก”

“ทำอะไร? ปล่อยข้านะ ข้าเดินเองได้! ปล่อย! ปล่อยสิ!”

ด้านนอก ยังไม่เห็นตัวคน ก็ได้ยินเสียงเดือดดาลของต้วนหลินหลินดังเข้ามาก่อน สองคนในห้องมองออกไป ก็เห็นนางถูกองครักษ์สองคนกุมตัวมา

เจ้าเมืองต้วนเห็นก็สาวเท้าเดินออกไปก้าวยาวๆ มองลูกสาวคนเล็กที่สีหน้าแตกตื่น เขาตวาดเสียงดังด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “คุกเข่า!”

นางผลักองครักษ์สองคนนั้นออก จากนั้นก็คุกเข่าคลานเข้าไปจับมือของท่านพ่อ “ท่านพ่อ! ท่านพ่อข้าสำนึกผิดแล้วเจ้าค่ะ ท่านพ่อ ท่าน…” แต่ยังพูดไม่ทันจบก็ถูกตัดบทเสียก่อน มือของนางถูกสะบัดออกไป

“อัญเชิญกฎประจำตระกูล!”

เจ้าเมืองต้วนตวาดเสียงเข้ม เอามือไพล่หลังจ้องลูกสาวคนเล็กที่คุกเข่าอยู่บนพื้น “กล้าทำเรื่องเช่นนี้ ก็ต้องยอมรับผลที่ตามมา! วันนี้ข้าจะทำให้เจ้าจดจำการสั่งสอนครั้งนี้ ไม่เช่นนั้นเจ้าก็จะไม่เห็นกฎเกณฑ์ใดอยู่ในสายตาแล้วจริงๆ!”

ได้ยินคำว่าอัญเชิญกฎประจำตระกูล ต้วนหลินหลินหน้าซีดเผือด “มะ ไม่เอากฎประจำตระกูลนะเจ้าคะ ไม่เอา…ท่านพ่อ ข้าสำนึกผิดแล้วจริงๆ ข้าสำนึกผิดแล้ว” นางรีบอ้อนวอน ไม่กล้าคิดว่านางจะรอดชีวิตภายใต้การลงโทษของกฏประจำตระกูลหรือไม่

ท่ามกลางความตื่นตระหนก นางเห็นอารองที่นั่งดื่มชาอยู่ในห้องโถง รีบคลานเข้าไปหาเขา “อารอง อารองเจ้าคะ ข้าสำนึกผิดแล้ว ท่านช่วยข้าขอร้องท่านพ่อที อารอง…”

………………………………….

ตอนที่ 1590 ชินเมื่อไรก็ดีเอง

ต้วนมู่ไป๋ดื่มชา ไม่แม้แต่จะช้อนตามองสักนิด “กระทำผิดก็ต้องถูกลงโทษ กฎประจำตระกูลต้วนมิอาจละเมิดได้”

ได้ยินอย่างนั้น ต้วนหลินหลินตะลึงค้าง โดยเฉพาะเมื่อเห็นพ่อบ้านนำกฎประจำตระกูลออกมา ก็ยิ่งตกใจขาอ่อนล้มลงไป กฏประจำตระกูลดังกล่าวคือไม้บรรทัดด้ามหนึ่ง เป็นไม้บรรทัดที่สั่งทำพิเศษ และเป็นไม้บรรทัดที่สืบทอดมาตั้งแต่รุ่นบรรพบุรุษ

บนไม้บรรทัดด้ามนี้ยังมีตะปูแหลมๆ ตอกติดไว้บางส่วน ทุกครั้งที่ตีจะทำให้ผู้ถูกตีรู้สึกเจ็บปวดแสนสาหัส เรียกได้ว่ากฎประจำตระกูลนี้คือสิ่งที่คนในตระกูลต้วนอกสั่นขวัญหายเมื่อได้ยิน โอกาสที่ได้ใช้กฎประจำตระกูลนั้นมีน้อยมาก เพราะไม่มีใครกล้าท้าทาย และไม่มีใครกล้ารับผลที่ตามมาของกฎประจำตระกูลนี้

“จับตัวมา!” เจ้าเมืองต้วนตวาดเสียงเข้ม

“ท่านพ่อ…ข้าไม่เอา…” นางขาอ่อนแรงลุกไม่ขึ้น ปล่อยให้องครักษ์สองคนจับตัวมาคุกเข่าต่อหน้าท่านพ่อของนาง

มองดูลูกสาวที่นั่งหน้าซีดอยู่ตรงหน้า เจ้าเมืองต้วนหยิบกฎประจำตระกูลมา เงื้อขึ้นกลางอากาศ แล้วตวัดลงมาอย่างแรง

“เพี๊ยะ!”

“โอ๊ย!”

ไม้บรรทัดถูกตวัดลงมากลางหลังของนางเต็มแรง ด้านหลังของชุดกระโปรงสีชมพูมีเลือดซึมออกมาในพริบตา เสียงกรีดร้องเล็กแหลมของนางดังไปทั่วจวน ทำให้คนในจวนแตกตื่นและแอบล้อมวงเข้ามาดู

“เพี๊ยะ! เพี๊ยะๆ!”

“โอ๊ย…อย่าตีอีกเลย ท่านพ่อ อย่า อย่าตีอีกเลย…ฮือ…เจ็บเหลือเกิน ท่านพ่อ ข้าเจ็บเหลือเกิน…” นางล้มลงไปกรีดร้องโหยหวนบนพื้น แต่กลับถูกองครักษ์สองคนจับกดไว้ ไม่อาจหนีไปไหนได้ ทำได้เพียงร้องไห้และร้องอ้อนวอนอยู่อย่างนั้น

ไม้บรรทัดด้ามนั้นถูกฟาดลงมาครั้งแล้วครั้งเล่า เสียงถูกเฆี่ยนตีและเสียงกรีดร้องระคนโหยหวนชวนให้ผู้คนหนังหัวตึงเกร็ง โดยเฉพาะเมื่อเห็นเลือดที่ไหลออกมาเพราะโดนเฆี่ยน ก็ยิ่งตะลึงพรึงเพริด

ไม่เคยมีการใช้กฎประจำตระกูลในจวนมานานแล้ว นึกไม่ถึง ครั้งนี้คนที่ถูกบังคับใช้กฎประจำตระกูลจะเป็นลูกสาวที่เจ้าเมืองรักและหวงแหนที่สุด นั่นทำให้ทุกคนอดคาดเดาไปต่างๆ นานาไม่ได้ ว่านางกระทำความผิดใหญ่หลวงอะไรกันแน่? ถึงได้ทำให้เจ้าเมืองโกรธเกรี้ยวจนต้องใช้กฎประจำตระกูล

ไม้บรรทัดฟาดลงมาครั้งแล้วครั้งเล่า เจ้าเมืองต้วนมองดูรอยเลือดกระดำกระด่างบนตัวลูกสาวอย่างเจ็บปวดใจ เพียงแต่ น้องรองกำลังดูอยู่ อีกอย่างเรื่องนี้นางก็ทำไม่ถูกจริงๆ หากเขาหยุด ก็กลัวว่าภายหน้าความน่าเกรงขามจะถูกบั่นทอน อีกอย่างเขาก็จะเงยหน้าต่อหน้าน้องรองของเขาไม่ได้อีก ด้วยเหตุนี้ เขาจึงจำต้องตีต่อไป

ต้วนมู่ไป๋นั่งดื่มชาเงียบๆ อยู่ในนั้น กระทั่งคนข้างนอกกรีดร้องจนแทบไร้เสียงแล้ว จึงลุกขึ้นมา แล้วบอกว่า “พี่ใหญ่ เด็กสั่งสอนก็พอแล้ว อย่าถึงขั้นเอาชีวิตกัน ข้าเห็นว่าให้จบแต่เพียงเท่านี้ก็แล้วกัน! นางน่าจะหลาบจำกับบทเรียนครั้งนี้แล้ว”

ได้ยินอย่างนั้น เจ้าเมืองต้วนรีบหยุดมือ มองดูลูกสาวที่นอนอยู่บนพื้น แล้วตวาดด้วยความปวดใจที่ลูกสาวไม่ได้ดั่งใจ “เจ้าจำบทเรียนครั้งนี้ไว้แล้วหรือยัง?”

“จะ จำไว้แล้วเจ้าค่ะ” ต้วนหลินหลินที่นอนอยู่บนพื้นกัดปาก น้ำเสียงสั่นเทาใบหน้าซีดเซียว ทั่วร่างเต็มไปด้วยเหงื่อผสมเลือด สภาพน่าอเนจอนาถ

“ยังไม่รีบพาคุณหนูไปทายาอีก!” เจ้าเมืองต้วนตวาดลั่น สั่งให้องครักษ์สองคนนำตัวคนกลับไปส่ง แล้วกำชับอีกว่า “รีบให้หมอในจวนไปดู!”

“ขอรับ!” องครักษ์รับคำ แล้วส่งคนกลับไป พร้อมกับสั่งให้คนไปแจ้งหมอในจวนด้วย

“พี่ใหญ่ พรุ่งนี้ข้าก็จะกลับแล้ว จึงอยากไปคุยกับท่านพ่ออีกสักหน่อย” ต้วนมู่ไป๋บอกเขา

“ได้ เจ้าไปเถิด!” เจ้าเมืองต้วนพยักหน้า เห็นเขาออกไปแล้ว ก็รีบมุ่งหน้าไปที่เรือนของลูกสาวคนเล็ก เพื่อดูว่าเจ็บหนักมากหรือไม่

………………………………….