เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 1665 เขากำลังกลัว ตอนที่ 1666 พวกเขากลับมาแล้ว

ตอนที่ 1665 เขากำลังกลัว / ตอนที่ 1666 พวกเขากลับมาแล้ว

ตอนที่ 1665 เขากำลังกลัว

“เป็นไปไม่ได้!”

เฟิ่งเซียวตะโกนด้วยอารมณ์เดือดพล่าน เขาชี้กระบี่ไปที่ชายชุดดำด้วยความโกรธเกรี้ยว “เจ้าพูดจาเหลวไหล!”

“ไม่ ข้าไม่ได้พูดเหลวไหล ข้าเพียงพูดความจริงที่ถูกพวกเจ้ามองข้ามไปก็เท่านั้น”

คนผู้นั้นแค่นหัวเราะ “ลูกสาวเจ้ากลับบ้านหลังเจอเหตุการณ์อันตราย นิสัยเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคนใช่หรือไม่? ลูกสาวเจ้าอยู่มาอายุสิบห้าสิบหกปีแล้ว แม้จะมีรูปโฉมงดงาม แต่ระดับวรยุทธ์กลับธรรมดามิได้โดดเด่น นางไม่มีความสามารถด้านการหลอมยาแม้แต่น้อย นางไม่เคยเจอแม้แต่สัตว์ศักดิ์สิทธิ์ธรรมดาด้วยซ้ำ เหตุใดออกไปคราเดียวก็เจอสัตว์เทวะโบราณได้เล่า?

เจ้าจะบอกว่าเป็นโชคของนาง? หึๆ แต่เหตุใดแต่ก่อนจึงไม่เคยมีโชคเหล่านี้มาก่อนเลย? สัตว์เทวะโบราณเป็นสิ่งที่ผู้ใดอยากเจอก็ได้เจอหรือ? การหลอมยาเป็นวิชาที่ใครอยากเรียนก็เรียนได้หรือ อาจารย์ของนางเป็นใคร ความสามารถทั้งหมดของนางเรียนรู้มาจากที่ใด? เรื่องเหล่านี้ เจ้าไม่คิดว่ามีเงื่อนงำหรือ หากมิใช่ตัวประหลาดยึดร่างนางไป เช่นนั้นนางจะเรียนรู้อะไรมากมายเหล่านี้ได้ภายในชั่วข้ามคืนได้อย่างไร นิสัยใจคอของนางจะเปลี่ยนไปขนาดนี้ได้เช่นไรเล่า?

เรื่องที่คนอื่นทำไม่ได้ นางล้วนทำได้ นั่นมิใช่เรื่องที่เด็กสาวคนหนึ่งจะทำได้ หากมิใช่ถูกยึดร่าง แล้วเจ้าจะอธิบายเรื่องราวเหล่านี้ได้เช่นไร?

เสียแรงที่เจ้าเป็นพ่อของเฟิ่งชิงเกอ เดาว่าลูกสาวของเจ้าแม้ตายก็ยังตายตาไม่หลับ ครอบครัวของนาง เห็นตัวประหลาดที่ฆ่านาง และยึดร่างของนางไปเป็นเหมือนลูกสาวหัวแก้วหัวแหวน เจ้าว่า ลูกสาวของเจ้าจะตายตาหลับได้อย่างไรเล่า?”

“ไม่ต้องพูดแล้ว! หุบปาก!” เฟิ่งเซียวดวงตาแดงก่ำ ตะคอกด้วยความเดือดดาล ร่างกายของเขากำลังสั่นเทา หัวใจของเขากำลังหวาดกลัว ไม่กล้าเชื่อว่าเรื่องทั้งหมดนี้จะเป็นความจริง

แต่ทุกประโยคที่คนคนนั้นพูด กลับฟาดลงที่กลางใจเขาเหมือนสายฟ้า ทำให้เขาหวาดหวั่น ทำให้เขารู้สึกยากรับไหว ถ้าหาก ถ้าหากทั้งหมดนี้ล้วนเป็นความจริง…

“พรวด!”

เลือดลมตีกัน หัวใจสะท้านไปทั้งดวง ภายใต้แรงสะเทือนอันรุนแรงนี้ อารมณ์ของเขาได้รับการกระทบกระเทือน เลือดตีขึ้นมาที่ลำคอ และพุ่งออกจากปาก ตัวเขาซวนเซไปข้างหลัง รู้สึกเพียงผืนฟ้าและแผ่นดินหมุนคว้างจนมิอาจยืนให้มั่นคงได้ สุดท้ายก็ล้มลง

“หึๆ เรื่องนี้น่าสนใจมากใช่ไหมเล่า? พวกข้าสืบเจอ และวิเคราะห์แล้วก็คิดว่าเรื่องนี้น่าสนใจมากจริงๆ”

คนคนนั้นเดินย่างกรายเข้ามาทีละก้าวๆ บอกว่า “พวกเจ้าคิดว่าพวกข้าไม่รู้เรื่องที่คนของตำหนักยมราชและองครักษ์ประจำตระกูลเฟิ่งทำงั้นหรือ? เปล่าเลย พวกข้ารู้แต่แรกแล้วว่าพวกเขาฆ่าคนของเรา และให้พวกเขาเข้ามาแทนที่เพื่อที่จะแฝงตัวเข้ามาในหมู่พวกเรา เพียงแต่ นายของข้าแค่ขี้คร้านจะถือสาพวกเขาก็เท่านั้น

พวกเจ้าเองก็เป็นเพียงมดตัวเล็กๆ น่ารำคาญที่เขาเล่นด้วยฆ่าเวลาด้วยก็เท่านั้น อย่าว่าแต่สังหารคนพวกนั้นในวังของเจ้าเลย แม้แต่จะทำลายราชวงศ์เฟิ่งหวงของเจ้า สำหรับพวกข้าก็เป็นเรื่องที่เพียงพูดประโยคเดียวก็ทำได้แล้ว แต่นายของข้าเปลี่ยนใจ ตั้งใจจะปล่อยพวกเจ้าไปสักหน”

พูดมาถึงตรงนี้ ชายชุดดำเผยยิ้มประหลาด “รู้ไหมว่าเหตุใดจึงจะปล่อยพวกเจ้าไปสักครั้ง? เพราะนายของข้าก็เหมือนกับข้า คิดว่าเรื่องนี้น่าสนใจมากอย่างไรเล่า!”

เฟิ่งเซียวราวกับไม่ได้ยินคำพูดของเขา เขาเสียหลักล้มนั่งบนพื้นอย่างเหม่อลอย สมองของเขาราวกับจะระเบิดออกมา ในสมองมีแต่เสียงของชายชุดดำที่พูดถึงเรื่องราวมากมายที่พวกเขาเคยมองข้ามไปในอดีต

หัวใจของเขากำลังหวั่นไหว หัวใจของเขากำลังหวาดกลัว คลื่นพายุรุนแรงซัดสาดอยู่ภายในใจของเขา ลูกสาวของเขาในตอนนี้ ลูกสาวของเขาที่ชื่อเฟิ่งจิ่วในตอนนี้ ไม่ใช่ลูกสาวของเขาจริงๆ หรือ เป็นคนร้ายที่ยึดร่างลูกสาวของเขา และฆ่าลูกสาวของเขาจริงๆ หรือ?

………………………………….

ตอนที่ 1666 พวกเขากลับมาแล้ว

“ลูกสาวของเจ้าไม่เพียงถูกนางยึดร่างและสังหาร แม้แต่ที่พวกพ่อของเจ้าต้องประสบภัยในครั้งนี้ ก็เป็นเพราะนาง นางเป็นตัวนำภัย เจ้าเห็นคนที่สังหารลูกสาวและพ่อของเจ้าเป็นลูกสาวของเจ้า หึๆ ตระกูลเฟิ่งของพวกเจ้า ไม่ต้องให้พวกข้าลงมือทำลายเลยสักนิด”

ชายชุดดำคนนั้นบอก เขาหยุดยืนอยู่ต่อหน้าเฟิ่งเซียว มองเขาที่ล้มนั่งอยู่บนพื้นและร่างกายสั่นเทา เขาแค่นหัวเราะ โน้มกายลงไป แล้วกระซิบข้างหูเฟิ่งเซียว “เห็นตัวประหลาดจากที่ใดไม่รู้ที่ทำให้พวกเจ้าบ้านแตกสาแหรกขาด รักใคร่และหวงแหนศัตรูอย่างท่วมท้น เจ้าช่างไม่สมกับเป็นลูก และไม่สมกับเป็นพ่อคนเลยจริงๆ…”

“อึก!”

ภายใต้เลือดลมที่ตีกัน เฟิ่งเซียวกระอักเลือดออกมาอีกครั้ง รู้สึกเพียงหน้ามืด ก่อนที่จะหมดสติไป กระทั่งแม้แต่ก่อนหมดสติ สมองของเขาก็ยังดังก้องไปด้วยประโยคนั้น “เจ้าช่างไม่สมกับเป็นลูก และไม่สมกับเป็นพ่อคนเลยจริงๆ…”

อีกด้านหนึ่ง ผู้ฝึกตนระดับเซียนเหินพวกนั้นที่รุมโจมตีเฟิ่งจิ่วกับกวนสีหลิ่นได้ยินเสียงสัญญาณ ชายที่เป็นหัวหน้าก็ตะโกนสั่งให้แยกย้าย พวกเขาจากไปอย่างรวดเร็ว เหมือนดั่งตอนมาเยือน ไม่ทิ้งร่องรอยไว้แม้แต่น้อย ยิ่งไม่รู้ทิศทางที่จากไป

“พรวด!”

กวนสีหลิ่นกระอักเลือดออกมาคำหนึ่ง เขาทรุดคุกเข่าลงไปข้างหนึ่ง ทั่วร่างเต็มไปด้วยบาดแผลดูน่ากลัว แต่ประโยคแรกที่เอ่ยถามออกว่ากลับเป็น “เสี่ยวจิ่ว เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

เฟิ่งจิ่วถูกฟันที่แข้งหนึ่งดาบ ยามเดินจึงตุปัดตุเป๋ เธอเข้ามาประคองเขา แล้วหยิบยาเม็ดหนึ่งออกมาให้เขากิน “ข้าไม่เป็นไร ล้วนเป็นบาดแผลเล็กๆ”

“คนพวกนั้นล้วนไปแล้ว เหตุใดพวกเขาจึงไม่ลงมือสังหารเรา?” กวนสีหลิ่นถามอย่างไม่เข้าใจ ทั้งที่คนพวกนั้นมีโอกาสฆ่าพวกเขาแล้ว ถึงอย่างไร ผู้แข็งแกร่งระดับเซียนเหินหลายคนร่วมมือกัน หากจะฆ่าพวกเขาสองคนก็เป็นเรื่องง่ายดาย

เฟิ่งจิ่วส่ายหน้า “ไม่แน่ใจเหมือนกัน คนพวกนี้ไม่ได้ตั้งใจจะเอาชีวิตพวกเราแต่แรกอยู่แล้ว” จุดนี้เธอเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน เหตุใดมีโอกาสดีขนาดนี้แต่กลับไม่ฆ่าเธอ?

“พวกเรากลับกันก่อนเถิด! บาดแผลบนตัวล้วนต้องได้รับการรักษา โชคดีเหมือนกันที่พวกเขาไม่ฆ่าเรา ไม่เช่นนั้น วันนี้พวกเราคงต้องจบชีวิตอยู่ที่นี่แล้ว” กวนสีหลิ่นประคองเธอกลับ แล้วถามว่า “เสี่ยวจิ่ว แผลที่แข้งเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง? ไม่ได้บาดเจ็บถึงกระดูกหรือเอ็นกระมัง?”

“อืม ไม่ได้เจ็บถึงกระดูกหรือเอ็น” เฟิ่งจิ่วตอบ เธอขว้างขนนกบินออกไปแล้วพากวนสีหลิ่นกระโดดขึ้นไป ทั้งสองนั่งขนนกบินกลับไปที่โรงเตี๊ยม

ขณะเดียวกันทางฝั่งโรงเตี๊ยม หงส์ไฟเองก็รอจนร้อนใจ หากไม่ใช่ว่านายท่านสั่งไว้ไม่ให้ไปไหน เกรงว่ามันคงบินออกไปตามหาเธอแล้ว สัตว์พันธะสัญญาคู่ชีวิต เดิมก็มีความรู้สึกและจิตใจที่สื่อถึงกันอยู่แล้ว มันรู้สึกได้รางๆ ว่าตอนนี้นายท่านสถานการณ์ไม่ค่อยดี

“พวกเขาออกไปนานขนาดนั้นแล้ว เหตุใดยังไม่กลับมาอีก?” ซั่งกวนหวั่นหรงพึมพำด้วยความกังวลใจ เดินวนไปวนมาอยู่ในเรือน นางมาหยุดยืนข้างหน้าต่าง แล้วบอกว่า “ถ้าอย่างไร พวกเราลองออกไปตามหาดูดีหรือไม่?”

“รออีกหน่อยเถิดขอรับ! บางทีพวกเขาอาจกำลังกลับมาแล้ว”

ตู้ฝานบอก เขามองซั่งกวนหวั่นหรง “คนที่นายท่านและผู้นำตระกูลเป็นห่วงที่สุดก็คือฮูหยิน ฮูหยินอย่าเพิ่งร้อนใจ รอดูไปอีกหน่อยเถิดขอรับ! หากผ่านไปอีกหนึ่งก้านธูป แล้วพวกเขายังไม่กลับมา พวกเราค่อยออกไปหาพวกเขา”

“ข้าจะไปรอข้างนอก” เหลิ่งหวาบอก เดินออกไปข้างนอกตั้งใจจะรอพวกเขาที่หน้าโรงเตี๊ยม หากพวกเขากลับมา เขาก็จะมองเห็นได้จากที่ไกลๆ

“ระวังตัวด้วย”

เหลิ่งซวงกำชับ นางคอยคุ้มกันอยู่ข้างกายซั่งกวนหวั่นหรง ทว่าเหลิ่งหวายังไม่ทันเดินออกไป ก็ได้ยินเสียงตู้ฝานบอกว่า “พวกเขากลับมาแล้ว!”

………………………………….