เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 1693 ยึด ตอนที่ 1694 อยู่ตรงหน้ากลับไม่รู้

ตอนที่ 1693 ยึด / ตอนที่ 1694 อยู่ตรงหน้ากลับไม่รู้

ตอนที่ 1693 ยึด

กวนสีหลิ่นเหลือบมองเขา “เจ้ากลับวางใจในตัวนางมาก”

“ฮ่าๆๆ ใช่ขอรับ พบเจออันตรายมามากมายขนาดนี้นายท่านยังเปลี่ยนร้ายให้กลายเป็นดีได้ แค่เข้าเมือง จะเกิดอะไรได้เล่าขอรับ? อีกอย่าง ข้าเชื่อว่าแม้จะเกิดอะไรขึ้น นายท่านก็มีวิธีรับมือ ท่านตามไป บางครั้งอาจไม่ใช่การช่วยเหลือ แต่กลับเป็นทำให้เรื่องแย่กว่าเดิม”

ได้ยินอย่างนั้น กวนสีหลิ่นไม่พูดอะไร เพียงยืนมองเงียบๆ อยู่ตรงนั้น มองดูเฟิ่งจิ่วกลับห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นขอทาน จากนั้นก็เดินออกประตูไปทางตรอกเส้นเล็กๆ เขาอดถอนใจไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้ตามไปอีก

ใช่แล้ว! เรื่องที่แม้แต่ตู้ฝานยังมองทะลุปรุโปร่งและเชื่อมั่น เหตุใดเขาจึงไม่เชื่อมั่น? ด้วยพลังของนาง ตอนนี้ใครจะเป็นคู่ต่อสู้ของนางได้? ถึงจะมีอันตราย แต่ก็อาจไม่อันตรายเสมอไป

เฟิ่งจิ่วสวมเสื้อผ้าขอทานเก่าๆ ใส่รองเท้าขาดๆ ที่มองเห็นส้นเท้า เดินทอดน่องไปทางตัวเมือง เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าทั้งตัว ใบหน้าแต้มดินเทา ทั้งดูธรรมดาและไม่สะดุดตา ไม่ว่าจะอยู่บนถนนภูเขาเส้นเล็กๆ หรือหลังจากเข้าเมืองมาแล้ว สิ่งที่ได้รับมีเพียงแววตารังเกียจจากคนรอบข้าง

เธอเองก็ไม่ได้เดินเร่ไปทั่ว แต่กลับเดินเข้าไปในร้านยาทิพย์ที่ใหญ่ที่สุดร้านหนึ่งในเมือง แล้วเอาใบรายกายวางตรงหน้าเถ้าแก่ร้าน “เถ้าแก่ ยาในใบรายการนี้จัดมาให้ครบแล้วเอามา…” ยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกเถ้าแก่คนนั้นโบกมือไล่

“ขอทานจากไหนกัน? ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ! อย่ามาขวางทางทำมาหากินของข้า ไป รีบไปเสีย!”

เถ้าแก่คนนั้นเห็นขอทานใส่เสื้อผ้าทั้งเก่าและขาด อีกทั้งร่างกายก็ผ่ายผอม ดูท่าทาง เดาว่าค้นทั่วตัวก็ยังไม่เจอของมีค่า จึงรีบโบกมือไล่คนออกไป

“โธ่ ท่านอย่าเพิ่งไล่กันสิ! ข้ามาซื้อของ ข้ามีเงิน ท่านวางใจได้” เธอหลบหลีกไป พลางยื่นกระดาษไปข้างหน้า “ของในนี้หากหามาครบ ท่านไม่เสียเปรียบแน่นอน”

เถ้าแก่มองเขาด้วยสายตาเคลือบแคลง รับใบรายกานไปดู ครั้นเห็นก็เดือดดาล ด่าทันใด “เจ้าเด็กเวร! ยังกล้าบอกว่าไม่ได้มาป่วนข้า? ยาทิพย์ในใบรายการนี้จะเอาเท่าใดนะ? หนึ่งคันรถ? แต่ละอย่างเอาหนึ่งคันรถ? ไอ้คนชั้นต่ำ อย่ามาขวางทางธุรกิจข้า! ไสหัวไป! ถ้ายังไม่ไปข้าจะให้คนมาไล่เจ้าออกไป!”

เห็นอย่างนั้น เฟิ่งจิ่วจนใจ ทำได้เพียงเก็บใบรายการ “มีงานกลับไม่ยอมทำ ช่างเป็นตาเฒ่าหัวโบราณเสียจริง” เธอส่ายหน้าพลางเดินออกจากร้าน เริ่มลงมือจากร้านขายยาร้านเล็กๆ ก่อน รวบรวมยาที่ต้องการจากร้านขายยาเหล่านั้น

เพียงแต่ ถึงอย่างไรของในร้านขายยาเล็กๆ เหล่านั้นก็มีไม่มาก ยาหลักบางส่วนก็มีเพียงพอสำหรับคนสิบกว่าคนเท่านั้น เห็นอย่างนั้น เธอจึงมุ่งเป้าไปที่ตลาดมืดของเมืองนี้

“ดูท่าคงต้องไปตลาดมืดสักครั้งแล้ว” เธอยังต้องเก็บตัวฝึกวรยุทธ์อีก จะเสียเวลากับการหายาทิพย์มากไม่ได้ วิธีที่เร็วที่สุดก็คือไปหาผู้ดูแลตลาดมืดของที่นี่ ให้เขาหาวิธีช่วยเธอ

หน้าประตูทางเข้าตลาดมืด เธอแสดงป้ายคำสั่งตลาดมืด “ข้าต้องการพบผู้ดูแลของพวกเจ้า”

ทหารมองป้ายคำสั่งตลาดมืดแวบหนึ่ง รับไปแล้วก็ส่งไปให้ข้างใน ทว่า ไม่นานกลับมีคนออกมาหลายคน “ผู้ดูแลของพวกข้าบอกให้เจ้ารีบไปเสีย ไม่เช่นนั้น อย่าหาว่าพวกข้าไม่เกรงใจ!”

ได้ยินอย่างนั้น เฟิ่งจิ่วยักคิ้ว นัยน์ตาไหวระริก “หมายความว่าอย่างไร? ป้ายคำสั่งตลาดมืดของข้าเล่า?”

คนพวกนี้กล้ายึดป้ายคำสั่งตลาดมืดของเธอจริงหรือ? ต้องบอกก่อนว่าครั้งที่แล้วก็มีคนของตลาดมืดคนหนึ่งหมายตาป้ายคำสั่งของเธอ แต่สุดท้ายก็ถูกลงโทษอย่างเด็ดขาด

………………………………….

ตอนที่ 1694 อยู่ตรงหน้ากลับไม่รู้

“ป้ายคำสั่งตลาดมืดนั่นผู้ดูแลของเราบอกว่าจะยึดคืน หากฉลาดก็จงรีบจากไปเสีย ไม่เช่นนั้นอย่าหาว่าพวกข้าไม่เกรงใจ!” ทหารที่เฝ้าประตูไม่รู้เลยว่าคนตรงหน้าเป็นใคร พวกเขาเพียงทำตามที่เบื้องบนสั่งมาเท่านั้น

คนที่มีป้ายคำสั่งตลาดมืดของพวกเขาในมือล้วนเป็นคนใหญ่คนโต ขอทานน้อยตรงหน้าไม่รู้ว่าไปได้ป้ายคำสั่งตลาดมืดมาจากที่ใด หากผู้ดูแลจะยึดคืนก็ไม่ใช่เรื่องแปลก

ได้ยินอย่างนั้น เฟิ่งจิ่วหยักยิ้มมุมปาก เผยรอยยิ้มหยัน “ผู้ดูแลของพวกเจ้าสั่งให้ยึดคืนงั้นหรือ? ใจกล้าไม่เบาเลยนี่” ดูเหมือนเมื่อใดที่เสือลำบากก็อาจถูกหมารังแกได้สินะ!

คงเป็นคนในตลาดมืดบางคนรู้ข่าวเกี่ยวกับราชวงศ์เฟิ่งหวงแล้ว จึงได้เกิดความโลภขึ้นมา ส่วนตลาดมืดที่อยู่ในแปดจักรวรรดิใหญ่ เธอเชื่อว่าร่วมมือกันมานานขนาดนี้แล้ว ผู้ดูแลตลาดมืดทางนั้นไม่มีทางเล่นสกปรกเช่นนี้ในเวลาอย่างนี้แน่นอน น่าจะเป็นคนเบื้องล่างที่คิดจะรังแกคนอ่อนแอและปิดบังเบื้องบน ต้องการยึดป้ายคำสั่งตลาดมืดของเธอ

แต่ ป้ายคำสั่งตลาดมืดของเธอยึดง่ายขนาดนั้นเลยหรือ? ในเมื่อเขาอยากได้ เช่นนั้นให้เขาไปก็จบ เธอกลับอยากรู้ ได้ป้ายคำสั่งตลาดมืดของเธอไปแล้วจะเป็นผลดีหรือผลร้ายกับผู้ดูแลตลาดมืดคนนั้น

ด้วยเหตุนี้ เธอมองประตูตลาดมืดตรงหน้าแวบหนึ่ง เผยรอยยิ้มประหลาด จากนั้นก็หมุนตัวจากไป หายไปกับฝูงชนบนถนน ทว่า หลังจากเดินออกมาระยะหนึ่ง นัยน์ตาของเธอไหวระริก ประกายเย็นเยียบพาดผ่านดวงตา

ดูเหมือนผู้ดูแลตลาดมืดคนนี้จะมีความสามารถอยู่บ้าง นึกไม่ถึงว่าจะกล้าสะกดรอยตามเธอ? ดี ดีมาก เธออยากรู้นักว่าพวกเขาจะทำอะไร?

เดินเลี้ยวเข้าไปในตรอกที่ไม่มีใครอยู่ ไม่นาน ก็เห็นชายชุดดำหลายคนวิ่งเข้ามามองหาเธอ เธอยิ้มๆ แล้วเดินออกมาจากมุมถนน

“หาข้าหรือ?” เธอยืนกอดอกพิงกำแพง มองชายชุดดำพวกนั้น

ชายชุดดำพวกนั้นเห็นขอทานน้อยเดินออกมาโดยที่พวกเขาไม่ทันตั้งตัว ก็ประหลาดใจเล็กน้อย เมื่อครู่พวกเขาไม่รู้สึกถึงกลิ่นอายของเขาเลยแท้ๆ แล้วขอทานน้อยคนนี้โผล่ออกมาจากไหนกัน? หรือว่า เขาซ่อนกลิ่นอายของตนเองมาตลอด

ซ่อนกลิ่นอายตนเองได้ดีขนาดนี้ ขอทานน้อยคนนี้เป็นใครกันแน่? แล้วเหตุใดเบื้องบนต้องสั่งให้สังหารเขา?

“ฆ่าเขา!”

หนึ่งในนั้นตะโกน ชักกระบี่ออกมาแล้วพุ่งเข้ามา พวกคนข้างหลังพลันลงมือตาม พุ่งตัวเข้ามาข้างหน้า ทว่า ในตอนนี้เอง เหล่าชายชุดดำที่พุ่งตัวเข้ามาพลันหน้าเปลี่ยนสี ยืนตัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิม รู้สึกเพียงหน้ามืด ร่างกายอ่อนแรงล้มลงไปทันที

“พลั่ก!”

เฟิ่งจิ่วไม่รู้เอาผลไม้มาจากที่ใด เธอยืนกัดผลไม้กินเสียงดับกรอบแกรบ มองดูพวกคนที่ล้มลงไปบนพื้น แล้วแค่นเสียงเยาะหยัน เดินเข้าไปเตะร่างกายของพวกเขา ตวัดปลายเท้าเกี่ยวเอาถุงฟ้าดินบนตัวของพวกเขามา จากนั้นก็เดินออกจากตรอกเล็ก

เมื่อปรากฏตัวต่อหน้าประตูตลาดมืดอีกครั้ง เฟิ่งจิ่วเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ ปกปิดใบหน้าเล็กน้อย ไม่เหลือเค้าหน้าตาเดิม ไม่ถึงกับหล่อเหลา แต่เพราะสวมอาภรณ์สีขาวทั้งตัว กลับดูมีสง่าราศี ขับเน้นให้ดูเหมือนคุณชายจากตระกูลสูงอยู่บ้าง

พัดพับในมือเธอถูกกระตุกเปิดดังพรึบ มือข้างหนึ่งเอาไพล่หลัง อีกมือขยับพัดเบาๆ เดินเข้าไปในตลาดมืดด้วยท่าทางสบายอกสบายใจ คนในตลาดมืดรีบพากันต้อนรับอย่างเป็นมิตร พาเธอเข้าไปข้างใน

“ผู้นำตระกูลหวัง ไม่เจอกันนาน เชิญข้างในๆ” ชายวัยกลางคนผู้หนึ่งประสานมือเดินเข้ามา ทักทายแขกที่เข้ามาในตลาดมืด พลางมองไปรอบๆ ครั้นเห็นคุณชายชุดขาวที่ถือพัดยืนสังเกตการณ์อยู่ด้านหนึ่ง ก็หยุดมองสักครู่แล้วจึงเดินเข้าไปหา

………………………………….