เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 1769 คล้องแขนดื่ม เขาดื่มกันอย่างนี้ ตอนที่ 1770 ยอดเยี่ยมเกินบรรยาย

ตอนที่ 1769 คล้องแขนดื่ม เขาดื่มกันอย่างนี้ / ตอนที่ 1770 ยอดเยี่ยมเกินบรรยาย

ตอนที่ 1769 คล้องแขนดื่ม เขาดื่มกันอย่างนี้

เห็นการเคลื่อนไหวของเขา เฟิ่งจิ่วลอบยิ้มในใจ หัวใจดวงน้อยอบอุ่น เต็มไปด้วยความอิ่มเอมและอ่อนโยน

ผู้ชายคนหนึ่งสามารถรอเจ้ามาได้ตลอด เฝ้าอดทน ไม่ข้ามเส้นแบ่งสุดท้ายนั้นมา แม้ว่าตนเองจะอดทน และอดกลั้นมาตลอด ยามเกิดอารมณ์ก็ยอมไปแช่น้ำเย็น คนอย่างนี้ เธอยังมีเหตุผลอะไรให้ปฏิเสธอีก? แล้วจะใจดำปล่อยให้เขารอต่อไปได้อย่างไรอีก?

“เอ้า ชิมอันนี้หน่อย” เธอหรี่ตา ยิ้มหวานแล้วคีบเนื้อให้เขา “กินมากหน่อย”

เห็นอย่างนั้น เขาเหล่มองเธอแวบหนึ่ง ก่อนรับคำ แล้วคีบเนื้อชิ้นนั้นขึ้นมากิน

เฟิ่งจิ่วหยุดตะเกียบ แล้วตะโกนออกไปข้างนอก “เหลิ่งซวง”

ได้ยินเสียงที่ดังออกมาจากข้างใน เหลิ่งซวงที่รออยู่ข้างนอกรับคำ เดินเข้ามา “นายท่าน มีเรื่องใดหรือเจ้าคะ?”

“เหลิ่งซวง เตรียมน้ำอาบให้ข้าที อีกเดี๋ยวข้าจะอาบน้ำหน่อย” เพราะดื่มสุรา ใบหน้าของเธอจึงนวลแดง นัยน์ตางามหรี่ลง ดูน่าดึงดูดยิ่ง

“เจ้าค่ะ” เหลิ่งซวงรับคำอย่างนบนอบ จากนั้นก็ถอยออกไป

เซวียนหยวนโม่เจ๋อได้ยินอย่างนั้นก็ไม่พูดอะไร เพียงแต่เห็นได้ชัดว่ากำลังใจลอย ไม่นาน เขาก็วางตะเกียบ “ข้ากินอิ่มแล้ว” พูดจบ ก็มองหน้าเธอนิ่งๆ

“อย่างนั้นดื่มสุราอีกสักสองสามถ้วย?” ใบหน้างามสะคราญยิ้มหวาน เธอเทสุราอีกสองถ้วย หนึ่งถ้วยยื่นให้เขา หนึ่งถ้วยยกขึ้นเอง ยิ้มตาหยี “พวกเราควรคล้องแขนดื่มหน่อยหรือไม่?”

ได้ยินอย่างนั้น เซวียนหยวนโม่เจ๋อนัยน์ตาไหวระริก แววตาลึกล้ำจ้องมองเธอที่อยู่ตรงหน้า กลีบปากหยักยก เผยรอยยิ้ม “อืม จะขาดการคล้องแขนดื่มไม่ได้”

ขณะพูด ก็รับถ้วยสุราไปจากมือเธอ แล้วใช้มือสอดแขนของเธอ แขนของทั้งสองคล้องกัน ลดระยะห่างระหว่างทั้งสอง กลิ่นหอมเข้มของสุรากระจายทั่วจมูก ขณะที่เขาคล้องแขนเฟิ่งจิ่วเพื่อจะดื่มสุรา กลับถูกเฟิ่งจิ่วกดมือไว้

“รอเดี๋ยว” เฟิ่งจิ่วยิ้มตาหยี มองเขา “คล้องแขนดื่มสุรามิได้ทำเช่นนี้”

เซวียนหยวนโม่เจ๋อชะงัก คล้ายไม่เข้าใจ ไม่ได้ดื่มเช่นนี้? แล้วดื่มอย่างไร? ชั่วขณะหนึ่ง สายตาของเขาจับจ้องไปที่เธอ ราวกับกำลังถามอย่างไร้เสียง

“อย่างนี้” เธออมสุราในถ้วยเข้าไปในปาก จากนั้นก็โน้มตัวเข้าไปจุมพิตกลีบปากบางเย้ายวนของเขา

สัมผัสนุ่มนวลประกบเข้ามา เซวียนหยวนโม่เจ๋อตาลาย เขาตอบสนองจูบของเธอโดยสัญชาตญาณ ลิ้มรสกลีบปากของเธอเบาๆ หยอกล้อกับลิ้นของเธอ ร่วมดื่มด่ำรสสุราไปด้วยกัน แยกไม่ออกว่าเป็นกลีบปากของเธอที่หอมหวานกว่าปกติ หรือเป็นเพราะสุราที่เธอส่งผ่านมาให้หอมหวนชวนเมามาย เขารู้เพียงว่า อสูรร้ายในตัวเขาราวกับถูกปลุกตื่นด้วยจูบนี้ของเธอ ไม่อาจถอนตัวได้อีก…

เฟิ่งจิ่วรู้สึกเพียงหัวใจดวงน้อยเต้นโครมคราม ร่างกายร้อนรุ่มราวกับถูกไฟแผดเผา มือใหญ่ที่โอบเอวของเธอแน่นตรึงเธอเอาไว้ ทำให้ตัวเธอแนบแน่นเข้าไปในอ้อมอกของเขา กลิ่นอายที่เป็นเอกลักษณ์ของผู้ชายลอยปะทะเข้ามาพร้อมกับกลิ่นสุรา ทำให้เธอบิดตัวอยากถอยหนีโดยสัญชาตญาณ

ทว่า เขากลับจูบร้อนแรงกว่าเดิมไม่ยอมให้เธอถอยหนี กลิ่นอายคลุ้มคลั่งของเขาและจูบลึกซึ้งอันเร่าร้อนทำให้เธอจิตใจสับสนวุ่นวาย รู้สึกเพียงสมองขาวโพลนไปหมด เอนตัวพิงในอ้อมอกเขาอย่างอ่อนแรง หอบหายใจเบาๆ ปล่อยให้เขาทำตามใจ…

เซวียนหยวนโม่เจ๋อค่อยๆ ถอย นัยน์ตาลึกล้ำแฝงเพลิงร้อนแรงจ้องมองเธอที่อยู่ในอ้อมแขน ใบหน้างดงามดูพริ้งเพราถึงเพียงนั้น สะท้อนแววเขินอายอย่างหาดูได้ยากนัก นัยน์ตางามสั่นระริก แฝงแววตำหนิน้อยๆ น่าดึงดูดยิ่ง…

………………………………….

ตอนที่ 1770 ยอดเยี่ยมเกินบรรยาย

สายตาเลื่อนออกจากนัยน์ตาปรือดูเย้ายวนของเธอ จับจ้องไปกลีบปากงามที่อ้าออกเล็กน้อยและกำลังหอบหายใจเบาๆ มองดูกลีบปากที่บวมแดงเล็กน้อยเพราะจูบอันเร่าร้อน ราวกับกำลังเชื้อเชิญให้เขาเข้าไปลิ้มรสอีกครั้ง นัยน์ตาของเขามืดมน มือที่ถือถ้วยสุรายกขึ้น เทสุราเข้าไปในปาก แล้วโน้มตัวเข้าไป ประกบกลีบปากอันงดงามดุจไข่มุกอีกครั้ง

จูบพัวพันเร่าร้อนทำให้เฟิ่งจิ่วหายใจไม่ทัน เธอผลักเขาเบาๆ หน้าแดงระเรื่อ นัยน์ตางามจ้องเขาอย่างกระเง้ากระงอด “ข้าหายใจไม่ออกแล้ว”

ได้ยินอย่างนั้น เซวียนหยวนโม่เจ๋อหัวเราะเบาๆ น้ำเสียงทุ้มต่ำแหบพร่าฟังดูมีเสน่ห์ท่ามกลางค่ำคืน น่าลุ่มหลงยิ่งนัก ได้ยินเหลิ่งซวงรายงานจากข้างนอกว่าน้ำอาบเตรียมพร้อมแล้ว เขาจึงอุ้มเธอขึ้น แล้วสาวเท้าเดินไปยังห้องอาบน้ำที่อยู่ถัดจากห้องนอน

ในอ่างอาบน้ำ เงาร่างของหนึ่งชายหนึ่งหญิงดุจคู่เป็ดยวนยาง[1] อิงแอบหยอกเย้ากันในน้ำ ในห้องอาบน้ำ เต็มไปด้วยทิวทัศน์วาบหวาม ชวนให้ใจเต้นเร็ว ขวยเขินจนเทพธิดาแห่งดวงจันทร์ยังต้องหลบซ่อนในกลีบเมฆ…

หลังอาบน้ำเสร็จ เซวียนหยวนโม่เจ๋อลุกขึ้น อุ้มเธอที่อ่อนแรงไปทั้งตัว เช็ดน้ำออกจากตัวเธออย่างเบามือราวกับเห็นเธอเป็นดั่งสมบัติล้ำค่า จากนั้นจึงอุ้มเธอไปที่เตียงใหญ่ในห้องนอน

“อาจิ่ว ข้ามีวรยุทธ์ชุดหนึ่งเก็บไว้นานแล้ว ถ้าอย่างไร คืนนี้พวกเรามาดูกันก่อนไหม? ได้ยินว่า วรยุทธ์นี้หากสามีภรรยาฝึกแล้ว จะมีประโยชน์ต่อการฝึกบำเพ็ญมาก นอกจากพลังของทั้งสองฝ่ายจะพัฒนาขึ้นมากแล้ว ยังมีข้อดีที่บอกเป็นคำพูดไม่ได้ด้วย” เซวียนหยวนโม่เจ๋อเอ่ย น้ำเสียงเต็มไปด้วยความตื่นเต้นอยากลอง เขาดึงผ้าห่มขึ้นมาห่อตัวเธอ ก่อนจะกอดเธอแน่นๆ แล้วเผยรอยยิ้มพึงพอใจ

เฟิ่งจิ่วเห็นเขาห่อตัวเองเหมือนขนมบ๊ะจ่าง ก็อดขำไม่ได้ “ท่านจะเอาวรยุทธ์ให้ข้าดู ก็ไม่เห็นต้องห่อตัวข้าขนาดนี้กระมัง? นี่มันต่างจากบ๊ะจ่างตรงไหนกัน?” ขณะพูด ก็ชำเลืองมองร่างกายเปลือยเปล่าของเขาแวบหนึ่ง พลางพูดหยอกเขา “ท่านห่อตัวข้าเสียจนมีสภาพเช่นนี้ ตนเองกลับไม่คิดจะผูกสายกางเกงชั้นในแล้ว?”

ได้ยินอย่างนั้น เซวียนหยวนโม่เจ๋อหัวเราะ “ข้าเป็นผู้ชาย ไม่เหมือนกับเจ้า หากเจ้าไม่สวมเสื้อผ้า ข้ากลัวเจ้าจะเป็นหวัด” หยุดพูดไปครู่หนึ่ง สายตาของเขากวาดมองร่างกายเธอรอบหนึ่ง แล้วเอ่ยว่า “ยิ่งไปกว่านั้น หากไม่ห่อเจ้าอย่างนี้ ข้ากลัวว่าตนเองจะไม่มีสมาธิ จนไม่อาจอธิบายจุดสำคัญของวรยุทธ์ให้เจ้าฟังได้”

เฟิ่งจิ่วได้ยินอย่างนั้นก็อดหัวเราะไม่ได้ ขยับตัวที่ถูกห่อจนเหมือนบ๊ะจ่างขึ้นไปพิงบนหัวเตียง มองดูเขาที่รีบลุกขึ้นไปหยิบตำรา แล้วเดินกลับมานั่งข้างๆ เธอ กล่าวกับเธอราวกับมอบสมบัติล้ำค่าให้ “เจ้าดู เล่มนี้แหละ”

“วิชาหยินหยางคู่?” เฟิ่งจิ่วยักคิ้ว เหล่มองเขาแวบหนึ่ง ถามว่า “ท่านไปเอาตำราโบราณนี้มาจากไหน?”

เซวียนหยวนโม่เจ๋อยิ้ม ตอบว่า “เรื่องมันยาว วันหลังค่อยเล่าให้เจ้าฟัง มา ข้าอธิบายเคล็ดวิชาของวรยุทธ์ให้เจ้าฟังก่อน ยังมีหัวใจสำคัญบางส่วนในนี้ด้วย จบแล้วเราค่อยฝึกจริงกัน” ขณะกล่าว เขาเริ่มเปิดตำราแล้ว พลางอธิบายเคล็ดวิชาให้เฟิ่งจิ่วฟัง กระทั่งพอเธอจำได้แล้ว เขาก็อธิบายหัวใจสำคัญให้เธอฟังต่อ

“เป็นอย่างไรบ้าง? จำได้หรือยัง?” เขาถามเธอ ในสายตาเต็มไปด้วยแววคาดหวัง

เฟิ่งจิ่วมองเขาแวบหนึ่ง พยักหน้า “จำได้แล้ว แต่มีบางจุดที่เหมือนยังไม่ค่อยเข้าใจ”

“ไม่เป็นไร เรามาฝึกจริงกันก่อน อะไรที่ไม่เข้าใจข้าค่อยอธิบายให้เจ้าฟังอีกที” เซวียนหยวนโม่เจ๋อเอ่ย โบกมือหนึ่งที มุ้งพลันทิ้งตัวลง บดบังทัศนียภาพด้านในจนสิ้น…

………………………………….

[1] เป็ดยวนยาง เป็นสัญลักษณ์ของรักแท้ หรือคู่รักที่รักกันมาก

————————