เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 1891 ไม่ถูกใจ / ตอนที่ 1892 สมบัติมหัศจรรย์

ตอนที่ 1891 ไม่ถูกใจ / ตอนที่ 1892 สมบัติมหัศจรรย์

ตอนที่ 1891 ไม่ถูกใจ

“อ้าว เป็นอะไรไป? เหตุใดหมดสติไปแล้วเล่า?” ฮุ่นหยวนจื่อถามด้วยความลนลาน

เฟิ่งจิ่วมองเขาแวบหนึ่ง ตอบว่า “วางใจ ไม่ตายหรอก” เธอขยับเข็มเงินอย่างไม่สะทกสะท้าน กลิ่นอายพลังวิญญาณถ่ายเทเข้าสู่ร่างกายผ่านเข็มเงิน เห็นอย่างนี้ ควันจางๆ ลอยขึ้นเหนือหัวของเขา ครั้นควันลอยออกมา ใบหน้าที่ตอนแรกแดงก่ำค่อยๆ กลับเป็นปกติ

ครั้นเห็นอย่างนั้น ฮุ่นหยวนจื่อพ่นลมหายใจเบาๆ อดมองพิจารณาเฟิ่งจิ่วไม่ได้ ลอบคิดในใจว่าเด็กหนุ่มชุดเขียวผู้นี้มีความสามารถไม่น้อย ฤทธิ์ยาที่ตาเฒ่านั่นแก้ไม่ได้ เขากลับแก้ได้อย่างง่ายดาย

เวลานี้ คนจากตระกูลต่างๆ มารวมตัวพูดคุยกันอยู่ข้างนอก

“นึกไม่ถึงว่าจะได้เจอฮุ่นหยวนจื่อจากสำนักดาราจักรที่นี่ หากได้การแนะนำจากเขา ลูกหลานของตระกูลเราได้เข้าสำนักดาราจักรคงเป็นความโชคดีครั้งใหญ่แน่”

“จะง่ายดายอย่างนั้นเสียที่ไหน? สำนักดาราจักรกับอีกสามสำนักเซียนเป็นสี่สำนักใหญ่ เข้มงวดเรื่องการรับศิษย์มาก ลูกหลานสองคนของตระกูลข้าไปสามปีติดๆ ก็ยังสอบเข้าสี่สำนักใหญ่ไม่ได้ วันนี้เราก็ไม่ได้ช่วยอะไรด้วย ฮุ่นหยวนจื่ออาจไม่ยอมช่วยเราก็ได้”

“แต่ผู้ชายคนนั้นเป็นใครกัน หรือจะเป็นลูกหลานในตระกูลของฮุ่นหยวนจื่อ?”

“ไม่น่าจะใช่”

“ยังมีเจ้าหนุ่มนั่นอีก ไม่รู้โผล่มาจากที่ไหน ข้าดูเหมือนเขาจะเข้าตาฮุ่นหยวนจื่อทีเดียว” ชายอีกคนว่า หันมองประตูที่ปิดสนิทพลางถอนหายใจ

อุตส่าห์ได้เจอฮุ่นหยวนจื่อจากสำนักดาราจักรทั้งที หากได้รับการสนับสนุนจากเขา หรือรับปากว่าจะรับลูกหลานของพวกเขาเข้าสำนักสักสองสามคน เช่นนั้นตระกูลของพวกเขาก็คงเหมือนเรือที่ลอยขึ้นสูงตามระดับน้ำที่ขึ้น

ประมาณหนึ่งก้านธูปผ่านไป ทุกคนได้ยินเสียงพูดคุยดังออกมาจากห้องส่วนตัว เพราะเสียงนั้นค่อนข้างดัง พวกเขาที่อยู่ข้างนอกจึงได้ยินอย่างชัดเจน พวกเขามองหน้ากันก่อนจะพร้อมใจกันเงี่ยหูฟัง

ในห้องส่วนตัวตรงข้างโต๊ะ เฟิ่งจิ่วมองสิ่งของบนโต๊ะพลางกล่าวอย่างรังเกียจรังงอน “ไม่ใช่กระมัง? ของพวกนี้น่ะหรือ? ดูไม่เหมือนของมีค่าอะไรเลยนะ!” เธอหยิบอาวุธชิ้นหนึ่งขึ้นมาดู เอ่ยว่า “นี่คงไม่ใช่ว่าท่านไปได้มาจากคนอื่นหรอกกระมัง? ท่านดูสิ ไม่มีอันไหนดูเข้าท่าสักอันเลย”

สิ่งของบนโต๊ะค่อนข้างรุงรัง ดาบสั้นที่ฝังจี้อัญมณีเอย อาวุธบินเอย แล้วยังมีอาวุธป้องกันตัวอีกบางส่วน และอัญมณี ล้วนดูดาษดื่น ไม่ถูกใจเธอเลยแม้แต่น้อย

“ของพวกนี้เจ้ายังไม่พอใจอีก?” ตาเฒ่าเบิกตากว้าง คิ้วขาวตวัดขึ้น หยิบอาวุธชิ้นหนึ่งขึ้นมา “เจ้าดูอันนี้ อันนี้ข้าได้มาจากผู้ฝึกตนระดับเซียนเหินคนหนึ่ง มันใช้ต้านทานการโจมตีจากผู้แข็งแกร่งได้หลายครั้ง ยังมีอันนี้อีก นี่เป็นอาวุธที่ใช้บิน ความเร็วไม่ต้องพูดถึง ยังมีพวกนี้อีก เจ้าดูสิ อันนี้ความจริงก็ไม่เลวเหมือนกัน”

เฟิ่งจิ่วเหล่มองแวบหนึ่ง บอกว่า “ไม่เข้าตาเลย ของพวกนี้ล้วนไม่มีค่า จะว่างามก็ไม่งาม จะว่ามีประโยชน์ก็ไม่มี ของอย่างนี้หากข้าอยากได้ ข้าหาได้มากกว่าท่านอีก”

“เจ้าหนูอย่างเจ้าเหตุใดเรื่องมากเช่นนี้? อย่างนั้นเจ้าว่ามา เจ้าอยากได้อะไร?” ตาเฒ่านั่งข้างโต๊ะพลางถาม

เธอเม้มปากเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง ตอบไปว่า “ก็ต้องอยากได้ของดีน่ะสิ! อย่างไรข้าก็ช่วยชีวิตคนผู้นั้นไว้เชียวนะ! ต้องบอกก่อนว่าหากไม่ใช่เห็นพวกท่านหนึ่งเฒ่าหนึ่งหนุ่มน่าสนใจ ข้าเองก็ขี้คร้านจะยื่นมือเข้ามารักษา”

………………………………….

ตอนที่ 1892 สมบัติมหัศจรรย์

ฮุ่นหยวนจื่อได้ยินก็แค่นเสียงขึ้นจมูก “อะไรคือหนึ่งเฒ่าหนึ่งหนุ่มน่าสนใจ? ช่างไร้มารยาทไม่รู้จักสัมมาคารวะเสียบ้างเลย” แม้จะพูดอย่างนั้น แต่ใบหน้ากลับไร้ซึ่งความไม่พอใจ เพราะอย่างไรคนที่ไม่เข้มงวดอย่างเขา ก็ไม่ได้ให้ความสำคัญกับกฏระเบียบมากนัก

เขาจ้องเด็กหนุ่มชุดเขียวอย่างครุ่นคิด ผ่านไปครู่หนึ่ง สายตาเขาไหวระริกขึ้นมา “ที่จริงอยากได้ของดีก็ใช่ว่าจะไม่มี เพียงแต่ ข้าจะมอบสมบัติให้ใคร จะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใครก็คงไม่ได้กระมัง?”

ขณะกล่าว เขาล้วงเข้าไปในอกเสื้อ หยิบแกนเคลื่อนย้ายออกมาวางบนโต๊ะ “สมบัตินี้ เป็นของที่แม้แต่ในสี่สำนักใหญ่ก็ยังมีให้เห็นไม่มาก”

เฟิ่งจิ่วมองแวบหนึ่งแล้วกล่าวอย่างไม่ยี่หระ “ก็แค่แกนเคลื่อนย้ายอันหนึ่งไม่ใช่หรือ? น่าทึ่งตรงไหนกัน?” แม้จะพูดอย่างนั้น แต่สายตาก็ยังจับจ้องไปที่ของในมือเขา แค่มองดูก็สัมผัสได้แล้วว่าเหมือนแกนเคลื่อนย้ายอันนี้จะต่างจากแกนเคลื่อนย้ายทั่วไปอยู่บ้าง

“ฮึๆ ว่าแล้วเชียวเจ้ามันพวกตาไม่ถึง” ฮุ่ยหยวนจื่อหัวเราะย่ามใจ แกว่งแก่นเคลื่อนย้ายไปมาต่อหน้าเฟิ่งจิ่ว ขณะกำลังจะพูด ก็เอียงคอตวัดมองไปข้างนอกแวบหนึ่ง ก่อนจะร่ายเขตอาคมกั้นเสียงขึ้นมา

เห็นตาเฒ่าร่ายเขตอาคมกั้นเสียง เฟิ่งจิ่วตะลึงเล็กน้อย สีหน้าไม่ยี่หระในตอนแรกเริ่มจริงจังขึ้นมา “เช่นนั้นท่านลองว่ามา เจ้าสิ่งนี้มีอะไรให้น่าทึ่งกัน?”

ส่วนพวกคนข้างนอกที่กำลังเงี่ยหูฟัง ยังไม่ทันได้ยินว่าเป็นสมบัติล้ำค่าอะไร จู่ๆ ก็ไม่ได้ยินเสียงเสียแล้ว คนในที่นี้ล้วนเป็นยอดฝีมือ ล้วนเดาได้ว่าคนข้างในร่ายเขตอาคมเก็บเสียง เพื่อไม่ให้พวกเขาได้ยินบทสนทนา

นึกมาถึงตรงนี้ พวกเขาแต่ละคนมีสีหน้าสงสัย สมบัติล้ำค่าอะไรกัน ที่ฮุ่นหยวนจื่อยอมควักออกมา ซ้ำยังร่ายเขตอาคมเก็บเสียงอีกด้วย? เขาว่าเป็นสิ่งที่แม้แต่ในสี่สำนักใหญ่ก็ยังมีให้เห็นไม่มาก ดูท่า คงจะเป็นสมบัติชิ้นโตจริงๆ

ยิ่งคิดยิ่งอยากรู้ แต่กลับไม่มีทางได้รู้ ความรู้สึกที่คันยุบยิบในใจนี้แทบทำให้เขาคลั่ง

ในห้อง

“ดูนี่”

ฮุ่นหยวนจื่อเปิดแกนเคลื่อนย้ายในมือ พอแกนเคลื่อนย้ายถูกเปิดออก เห็นเพียงดวงแสงเล็กๆ มากมายลอยออกมา และในแกนนั้น กลับไม่ใช่ยันต์ที่ใช้กับแกนเคลื่อนย้ายธรรมดา แต่กลับเป็นสิ่งที่คล้ายแผนที่ หนำซ้ำตัวหนังสือที่สลักไว้บนนั้นยังผุดขึ้นมา ราวกับลอยอยู่ตรงหน้าอย่างไรอย่างนั้น

“เอ๋?”

เฟิ่งจิ่วมองแกนเคลื่อนย้ายด้วยความรู้สึกแปลกใหม่ นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นอะไรแบบนี้ อดเอื้อมมืออกไปไม่ได้ “ข้าดูหน่อย” เธอตั้งใจจะหยิบมาดู แต่กลับถูกตาเฒ่าตบมือเข้าให้หนึ่งที

“ไปๆๆ”

ตาเฒ่าเก็บแกนเคลื่อนย้ายราวกับเป็นของรักของหวง มองเฟิ่งจิ่วด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “เป็นอย่างไรบ้าง? เป็นสมบัติล้ำค่าใช่ไหมเล่า? ข้าบอกแล้วอย่างไร! ความพิเศษของแกนเคลื่อนย้ายอันนี้อยู่ที่ ขอเพียงเป็นสถานที่ที่มีอยู่ในภาพ ขอเพียงเจ้าคิด ก็สามารถทะลวงอากาศไปถึงสถานที่ที่แสดงอยู่บนนี้ได้ในพริบตาเลยทีเดียว”

เฟิ่งจิ่วนัยน์ตาหดเล็ก ทำหน้าตกตะลึง “ยอดเยี่ยมขนาดนี้เชียว?”

“แน่นอน ไม่เช่นนั้นจะเรียกว่าเป็นสมบัติล้ำค่าได้อย่างไรกัน?” ฮุ่นหยวนจื่อโอ้อวดอย่างย่ามใจ

ได้ยินอย่างนั้น เฟิ่งจิ่วมองเขาด้วยสายตาแปลกๆ แล้วบอกว่า “ในเมื่อเป็นสมบัติล้ำค่าขาดนี้ ท่านทำใจเอาออกมาได้อย่างไร? หรือมีจุดประสงค์อื่นแอบแฝง?”

“ฮ่าๆๆๆๆ!” ตาเฒ่าแหงนหน้าหัวเราะเสียงดัง หน้าตาเบิกบานใจ “ไม่เลวๆ เมื่อกี้ข้าก็บอกแล้วไม่ใช่หรือ? จะมอบของให้ใครก็ต้องรู้ว่าคนที่มอบให้เป็นใคร ไม่ใช่หรือ?”

“ง่ายดายเพียงนี้เชียว? ข้าว่าไม่ใช่แค่นี้กระมัง?” เฟิ่งจิ่วยักคิ้วมองหน้าเขา ท่าทางเหมือนเขามีจุดประสงค์แอบแฝงอยู่แล้ว