เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 543 แอบดีใจ + ตอนที่ 544 ผู้อาวุโสกิตติมศักดิ์

ตอนที่ 543 แอบดีใจ

อาจเพราะเห็นว่ากลิ่นอายทั่วร่างหลิงโม่หานไม่ธรรมดา หัวหน้าสมาคมข้างๆ จึงกล่าวว่า “พวกเรามาหาเขามีเรื่องอยากคุยด้วย แต่ไม่สะดวกจะพูดกับคนนอก รบกวนใต้เท้าช่วยบอกต่อทีเถอะ”

ได้ยินเช่นนี้ หลิงโม่หานเหลือบมองพวกเขาแวบหนึ่ง ก่อนสาวก้าวเดินเข้าห้องปีกข้างกัน พร้อมบอกเหลิ่งซวงข้างๆ โดยไม่หันกลับไป “เข้าไปบอกนายท่านเจ้าที”

เหลิ่งซวงพยักหน้าแล้วเข้าห้องปีกไป ยามมาถึงห้องด้านใน เห็นนายท่านโดนม้วนเป็นก้อนเผยให้เห็นเพียงศีรษะ ดวงตานางก็วาววับ เข้าไปเรียกอย่างค่อนข้างแปลกใจ “นายท่าน?”

“อืม…” เฟิ่งจิ่วขานรับอย่างเกียจคร้านและไม่ลืมตา

“หัวหน้าสมาคมนักปรุงยากับอวี๋เหล่ามาเจ้าค่ะ”

กล่าวไปตามนั้น ก็เห็นนายท่านที่เดิมยังมีสีหน้าง่วงงุนกระเด้งขึ้นมาจากเตียงพลางลืมตามองนาง ทำให้นางสะดุ้งตกใจเสียดื้อๆ

“เจ้าบอกว่าตาเฒ่าอวี๋มา?”

“เจ้าค่ะ หัวหน้าพวกเขาก็มาด้วย บอกว่ามีเรื่องจะคุยกับนายท่าน”

ได้ยินเช่นนี้ เฟิ่งจิ่วกลอกตาขบคิด จากนั้นค่อยยิ้มขึ้นมา พลางบอกว่า “รีบช่วยข้าดึงผ้าห่มออก นึกไม่ถึงว่าเจ้าหมอนั่นจะม้วนข้าจนเป็นเช่นนี้ ทำเอาข้านอนไม่หลับทั้งคืนเลย”

ในดวงตาเหลิ่งซวงฉายรอยยิ้ม ช่วยเจ้านายดึงผ้าห่มออก ปรนนิบัตินางอาบน้ำสวมเสื้อผ้า จากนั้นคุณชายผู้สูงส่งสง่าผ่าเผยและชั่วร้ายงดงามก็ปรากฏตัว

เฟิ่งจิ่วลงมาจากด้านบน เมื่อเห็นอีกฝ่ายปรากฏตัว อวี๋เหล่ากับหัวหน้าสมาคมที่ชั้นล่างก็ลุกยืน

“เหอะๆ เสี่ยวจิ่ว เจ้าตื่นแล้ว” อวี๋เหล่ามองหนุ่มน้อยที่เดินลงมาพลางหัวเราะ

“อวี๋เหล่า? ท่านมาได้อย่างไรขอรับ?” เฟิ่งจิ่วเอ่ยถาม มาที่เบื้องหน้าของทั้งสอง

อวี๋เหล่ายิ้มๆ บอกว่า “ข้าเหมาห้องปีกไว้ในเหลาสุราด้านหน้าไม่ไกล ไปถึงที่นั่นค่อยคุยกันเป็นอย่างไร?”

“ขอรับ” เธอยิ้มรับ แล้วพาเหลิ่งซวงกับเหลิ่งหวาออกไป

บริเวณชั้นสอง หลิงโม่หานเห็นนางตามพวกเขาออกไป ก็ดึงสายตากลับแล้วเรียกฮุยหลางกับอิ่งอีขึ้นมา

หลังจากมาถึงห้องปีกในเหลาสุรา อวี๋เหล่าช่วยทั้งสองแนะนำตัวเสียก่อน จากนั้นถึงเอ่ยปากบอก “ดังนั้นหลังจากหัวหน้ารู้เรื่องก็บอกว่าจะมาเยี่ยมเจ้าด้วยตัวเองสักหน่อย อยากลองโน้มน้าวเจ้าอีกครั้งว่าจะรับตำแหน่งผู้อาวุโสกิตติมศักดิ์ที่สมาคมเราได้หรือไม่”

“ถูกต้อง คุณชายจิ่ว ข้าปรับสิทธิพิเศษให้สูงขึ้นได้อีก ท่านจะได้รับของบรรณาการและผลประโยชน์เป็นสองเท่า ซ้ำยังจะรายงานให้สมาคมระดับหนึ่งกับระดับสองทราบ เป็นเช่นนี้ไม่ว่าแคว้นใด ขอเพียงท่านไปที่นั่นก็รับสิทธิประโยชน์สูงสุดของผู้อาวุโสกิตติมศักดิ์ได้ เพียงแต่ข้อนี้ หากในอนาคตทางสมาคมมีเรื่องอะไรที่จำเป็นต้องให้ช่วย ก็ขอคุณชายโปรดช่วยเหลือด้วย”

หัวหน้าสมาคมกลัวว่าเขาจะไม่สนใจผลประโยชน์เดิม ด้วยเหตุนี้จึงบอกว่าจะปรับผลประโยชน์ขึ้นอีก รวมถึงลงบันทึกเข้าสมาคมระดับหนึ่งและสอง หวังเพียงว่าเด็กหนุ่มจะตอบรับค่าตอบแทนดีๆ เช่นนี้

“เช่นนี้เอง…”

เฟิ่งจิ่วขมวดคิ้ว สีหน้าลังเล แต่ในใจกลับดีอกดีใจเป็นล้นพ้น เมื่อวานยังบอกว่าตาเฒ่าอวี๋พูดครึ่งๆ กลางๆ ทำให้เธอเสียโอกาสดีไป นึกไม่ถึงว่าวันนี้พวกเขาจะมาหาถึงหน้าประตู

อืม โอกาสเช่นนี้แน่นอนว่าไม่เลวเลย หากเธอปฏิเสธอีกก็ผิดธรรมชาติแล้วจริงๆ

ตาเฒ่าอวี๋กับหัวหน้าสมาคมมองหน้ากัน หัวใจนึกหวั่นๆ ขึ้นมา เกิดกลัวว่าเขาจะปฏิเสธอีก ดังนั้นจึงบอกว่า “เสี่ยวจิ่ว เจ้าคิดว่าอย่างไร? หากมีตรงไหนไม่พอใจ เจ้าเสนอมาได้”

ได้ยินเช่นนี้เฟิ่งจิ่วยิ้มน้อยๆ “ยากนักที่ท่านหัวหน้ากับอวี๋เหล่าจะมีน้ำใจเพียงนี้ หากข้ายังปฏิเสธอีกก็ไม่รู้กาลเทศะเกินไปหน่อย”

………………………………………………….

ตอนที่ 544 ผู้อาวุโสกิตติมศักดิ์

ได้ยินดังนี้ ในใจทั้งสองคนต่างเป็นสุข หลังจากมองหน้ากันก็หัวเราะขึ้นมา “ดีๆๆ! เช่นนั้นพวกเราก็ตกลงกันตามนี้”

หัวหน้าสมาคมล้วงเอาป้ายหยกแทนตัวผู้อาวุโสกิตติมศักดิ์ออกมาทันที “ข้าเอามากระทั่งป้ายหยกผู้อาวุโสกิตติมศักดิ์ พอดีเลย พวกเราจัดการเรื่องนี้เรียบร้อยแล้ว ค่อยมาฉลองกันเสียหน่อย”

เฟิ่งจิ่วได้ฟังแล้วหลุดยิ้มอย่างกลั้นไม่อยู่ กลัวว่าเธอจะหนีหรือไร?

พวกเขาจัดการขั้นตอนทั้งหมดเรียบร้อย เหล้าอาหารต่างยกมาครบ เพราะตำแหน่งผู้อาวุโสกิตติมศักดิ์ความสัมพันธ์ของทั้งสามคนจึงเกิดการเปลี่ยนแปลงที่ละเอียดอ่อนขึ้น อืม ว่าตามความจริงก็แค่มีความเกี่ยวโยงกันเช่นนั้น ในเมื่อยืนในเส้นทางเดียวกันแล้ว เป็นปกติที่จะแตกต่างจากก่อนหน้านี้

กินอาหารกันจนเกือบถึงเที่ยง ตอนพวกเขาเดินออกจากเหลาสุรา อวี๋เหล่าบอกจะส่งเฟิ่งจิ่วกลับแต่ก็ถูกปฏิเสธ

“ไม่ต้องหรอก อยู่ใกล้ๆ ข้างหน้านี้เอง พวกท่านกลับไปเถอะ ไม่ต้องไปส่ง” เฟิ่งจิ่วยิ้มๆ พลางบอกกับทั้งสอง

“เช่นนั้นก็ดี อีกหน่อยคงมีโอกาสพบกันอีกแน่นอน” สองคนพูดจบถึงจะประสานมือบอกลา มุ่งหน้าไปยังสมาคมอย่างเต็มไปด้วยความสุข

รอจนพวกเขาเดินไปไกล เฟิ่งจิ่วโยนๆ ป้ายหยกในมือ เอ่ยอย่างยิ้มแย้มว่า “สิ่งที่ควรเป็นของเจ้าก็จะเป็นของเจ้า หนีไม่พ้นหรอก”

เหลิ่งซวงกับเหลิ่งหวาที่ยืนอยู่ด้านหลังนางมองหน้ากัน ต่างเผยรอยยิ้มออกมา สำหรับพวกเขาแค่นายท่านมีความสุขก็พอแล้ว

เฟิ่งจิ่วเห็นถนนใหญ่มีคนสัญจรไปมาคึกครื้น แววตาวูบไหวเล็กน้อย ภาพเมื่อคืนเหมือนไม่เคยมีอยู่ ซ้ำยังกลับคืนเป็นปกติ มีฝีมือและวิธีจัดการเช่นนี้ เห็นทีภูมิหลังหลิงโม่หานจะไม่ธรรมดาจริงๆ

เป็นตระกูลชั้นสูงจากแคว้นระดับสาม? หรือเป็นเชื้อพระวงศ์? เดาว่าตัวตนเขาคงสูงส่งห่างไกลกว่านี้อีก!

ครั้นมาถึงโรงเตี๊ยมกลับไม่เห็นหลิงโม่หานอย่างเกินคาด มีเพียงฮุยหลางเฝ้าอยู่ในโรงเตี๊ยมรอพวกเขา แม้แต่อิ่งอ็ยังไม่เห็น

“นายท่านเจ้าล่ะ? ออกไปแล้วหรือ?” เธอแปลกใจอยู่บ้าง นึกไม่ถึงว่าเจ้าหมอนั่นจะออกไปข้างนอก

“นายท่านออกไปทำธุระนิดหน่อย อาจจะกลับมาเย็นๆ บอกว่าคุณชายจิ่วไม่ต้องรอ ควรกินก็กิน ควรดื่มก็ดื่ม” ฮุยหลางฉีกยิ้มกว้าง พลางส่งต่อคำพูดของนายท่านตัวเอง

“หึ ใครจะรอกัน” เธอเดินไปชั้นบน มาถึงชั้นบนแล้วถึงกวักมือเรียกฮุยหลาง

ฮุยหลางประหลาดใจ แต่ยังคงเดินตามเข้าห้องไป “คุณชายจิ่ว มีเรื่องอะไรหรือ?”

“เจ้าดูสิ” เธอโยนๆ ป้ายหยกอย่างเริงร่า แย้มยิ้มเจ้าเล่ห์ “ตำแหน่งผู้อาวุโสกิตติมศักดิ์มาส่งถึงที่ หนำซ้ำผลประโยชน์ยิ่งมากขึ้น กำไรชัดๆ เลยใช่ไหม?”

“แหะๆ นายท่านข้ารู้แต่แรกแล้ว เขาบอกว่าคุณชายจิ่วจะไม่กลับมามือเปล่าแน่นอน”

ได้ยินเช่นนี้ เธอเบื่อหน่ายทันที “นายเจ้าเป็นเทพ แค่หยักนิ้วทำนายก็รู้เรื่องแล้ว เดิมทีข้าคิดจะรอเขากลับมาและทำให้ประหลาดใจเสียหน่อย!” เธอพลางโบกๆ มือ “เจ้าออกไปเถอะ ข้าจะฝึกบำเพ็ญสักพัก อย่าให้ใครรบกวนข้า”

“ขอรับ” ตอนนี้ฮุยหลางเชื่อฟังและทำตามคำพูดนาง เพราะนายท่านมีคำสั่งมา นางจะเป็นผู้หญิงของเขาและเป็นนายหญิงพวกเขา จึงย่อมไม่เคารพไม่ได้เป็นธรรมดา

รอหลังจากปิดประตูห้องลง เฟิ่งจิ่วชำเลืองมองอสูรกลืนเมฆาที่นอนอยู่ตรงมุมห้องปีก ก่อนจะแวบร่างเข้าห้วงมิติ

คอยถึงตอนเย็น หลิงโม่หานกลับมาแล้ว หลังจากรู้เรื่องที่นางกลายเป็นผู้อาวุโสกิตติมศักดิ์ก็เพียงยิ้มๆ เรื่องนี้แน่นอนอยู่แล้ว สมาคมนักปรุงยาคงไม่ปล่อยโอกาสรั้งตัวดีๆ เช่นนี้ไป

ตอนกลางคืน เฟิ่งจิ่วปิดประตูหน้าต่างไว้เสียเนิ่นๆ เพื่อป้องกันเขา หลิงโม่หานจึงทำได้เพียงกลับไปนอนห้องข้างๆ

ผ่านไปสองวัน หัวหน้าตลาดมืดมาเยี่ยมอีกครั้ง พร้อมมีข้อมูลเรื่องซู่ซีมาด้วย…

………………………………………………….