เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 827 เข้ามาอาบน้ำ + ตอนที่ 828 ทั้งเนื้อทั้งตัวไม่มีอะไรน่ามอง

ตอนที่ 827 เข้ามาอาบน้ำ + ตอนที่ 828 ทั้งเนื้อทั้งตัวไม่มีอะไรน่ามอง
ตอนที่ 827 เข้ามาอาบน้ำ

ออกมาจากยอดเขาหลัก เด็กน้อยเม้มปากถามว่า “ชายสวมชุดขาวนั่นเป็นใคร?”

เฟิ่งจิ่วได้ยินก็ตกใจไปพักหนึ่ง ก่อนยิ้มถามว่า “เจ้าหมายถึงโม่เฉิน? ว่ากันว่าเป็นลูกศิษย์ผู้เฒ่าเทียนจีอะไรนี่แหละ เป็นอย่างไร คิดใช่หรือไม่ว่าเขาหน้าตาเหมือนเทพจุติ?”

“ก็แค่เจ้าหน้าอ่อนคนหนึ่ง” เขาเกร็งใบหน้าเล็กพลางเอ่ย

“หึ! เจ้าหน้าอ่อน? เจ้าหน้าอ่อนที่ไหนจะหน้าตาดีเพียงนั้น?” เธอหัวเราะเบาๆ กลับเห็นสีหน้าของเด็กน้อยยิ่งบึ้งตึง จึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสนใจ ยื่นมือไปหยิกๆ ผิวขาวเนียน พร้อมยิ้มเอ่ยอย่างหยอกล้อว่า “แต่อย่างไรก็ไม่งามไปกว่าเจ้า หน้าตาเจ้าน่ารักจะตาย”

เด็กน้อยที่เดิมทียังขุ่นเคืองอยู่บ้างได้ยินคำพูดนี้ ใบหูก็แดงขึ้นมาอีก มองเธอด้วยดวงตาวาววับ แล้วเสมองไปทางอื่นอย่างค่อนข้างเย่อหยิ่ง “อย่าใช้คำพูดตื้นเขินเช่นนั้นมาชื่นชมข้า”

น้ำเสียงไร้เดียงสาแม้จะแข็งกร้าว กลับไม่อาจปิดบังรอยยิ้มตรงคิ้วตารวมถึงมุมปากที่ยกขึ้นเล็กน้อย ชัดเจนว่าในใจแสนสุขยิ่ง แต่ยังทำหน้าบึ้งอยู่ตรงนั้น

“เพิ่งสามสี่ขวบก็เป็นเช่นปราชญ์แล้ว หรือว่าเด็กๆ ที่นั่นเป็นเหมือนเจ้ากันหมด?”

เธอจ้องมองเด็กน้อยที่เดินข้างกายพลางเอ่ยถาม คิดว่านอกจากรูปร่างเล็กกระจ้อยร่อยรวมถึงเสียงเด็กใสแจ๋ว บุคลิกท่าทางก็ไม่เหมือนสิ่งที่เด็กเล็กควรมีเลยจริงๆ

“เจ้าไม่ต้องหลอกถาม ข้าไม่บอกเจ้าหรอก” เขาแค่นเสียงหยัน แล้วสาวขาเล็กสั้นเดินไปด้านหน้า

ยามมองเด็กน้อยเดินเอามือไพล่หลังไป เฟิ่งจิ่วเลิกคิ้วพลางยิ้มๆ และกลับไปอาศรมพร้อมกับเขา

เพราะกลั่นยาอายุวัฒนะออกมาแล้ว สำนักศึกษาก็ปิดเรียน ทั้งสำนักศึกษาหมอกดาราว่างโล่ง มีเพียงพวกอาจารย์กับเจ้าสำนักที่ยังอยู่ที่นี่ ด้วยเหตุนี้เธอจึงคิดจะกลับไปดูที่บ้านหรือออกไปเดินเล่นสักหน่อย

ดังนั้น หลังจากพาเด็กน้อยกลับถึงอาศรมถึงถามว่า “ข้าจะส่งเจ้ากลับไปบ้านข้าเป็นอย่างไร?” ใครจะรู้ ครั้นเอ่ยคำพูดนี้ออกไปก็แลกกลับมาเป็นหน้านิ่วคิ้วขมวดจากเด็กน้อยพร้อมด้วยเสียงตะโกนกราดอย่างหงุดหงิด

“เจ้ากล้ารึ!”

เขาถลึงมองเธอ ใบหน้าเล็กถมึงทึง ชัดเจนว่าเป็นการตะโกนด้วยสีหน้าโกรธเคือง แต่เสียงเด็กไร้เดียงสาที่ปากเล็กๆ เอ่ยออกมากลับทำลายความรู้สึกโมโหนั้นเสียดื้อๆ ฟังแล้วช่างใสไม่อันตรายเลยสักนิด

“เจ้ากล้าทิ้งข้าไว้บ้านเจ้า ข้าก็กล้าแอบหนีออกมา ถึงตอนนั้นเจ้าหาข้าไม่เจอหรือเกิดเหตุอะไรไม่คาดฝันขึ้น ดูซิว่าเจ้าจะจัดการอย่างไร”

“แต่ข้าว่าจะไปเดินเล่นรอบๆ พาเด็กตัวเล็กเช่นเจ้าไปด้วยก็ยุ่งยากนัก” เธอขมวดคิ้วเอ่ย ในใจกลับแปลกใจกับปฏิกิริยาที่เกินเหตุไปมาก

“ข้าติดตามแค่เจ้า จะไม่ไปไหนทั้งนั้น!” เขาแสดงจุดยืนอีกครั้ง พร้อมถลึงตาดำขลับจับจ้องเธอ

เห็นดวงตาคู่นั้นถลึงมองมา เฟิ่งจิ่วลูบๆ จมูก น่าแปลก เธอคล้ายเห็นภาพลวงตา รู้สึกเหมือนเซวียนหยวนโม่เจ๋อกำลังถลึงมองตนเอง และรู้สึกร้อนตัวอย่างไม่มีเหตุผล

สุดท้ายเฟิ่งจิ่วยอมประนีประนอม ถึงอย่างไรฮุยหลางก็ส่งเด็กน้อยคนนี้มาจากสถานที่ห่างไกลเพียงนั้นเป็นพิเศษ เห็นได้เลยว่าเป็นคนสำคัญ หนำซ้ำเซวียนหยวนโม่เจ๋อทางนั้นดูแลเขาไม่ได้จึงส่งมาให้เธอดูแล หากจะส่งเขาไปราชวงศ์เฟิ่งหวง ว่ากันตามตรงยังไม่ค่อยวางใจสักเท่าไร ถึงอย่างไรฐานะเขาก็พิเศษเกินไป

ดังนั้นวันนี้หนึ่งผู้ใหญ่หนึ่งเด็กสองคนจึงคุยเล่นกันอยู่หน้าอาศรมแบบไม่มีเรื่องคุยก็หามาพูด ส่วนใหญ่เฟิ่งจิ่วจะถาม เด็กน้อยกลับไม่ตอบแค่ฟังไป

จนกระทั่งค่ำคืนมาเยือน เฟิ่งจิ่ววางอ่างน้ำไว้ให้เด็กน้อยอาบ จากนั้นกวักมือเรียก “เข้ามา อาบน้ำได้แล้ว”

………………………………………………….

ตอนที่ 828 ทั้งเนื้อทั้งตัวไม่มีอะไรน่ามอง

เด็กน้อยได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าเล็กงามลออพลันแดงก่ำ ดวงตาที่งดงามทั้งสองถลึงมองเธอ “ข้าอาบน้ำเองเป็น เจ้าออกมา”

“เจ้าทำเองเป็นอะไร? ตัวเล็กๆ อย่างเจ้าปีนลงอ่างนี้ไม่ได้ด้วยซ้ำ! เข้ามาเร็ว อาบเสร็จข้าก็ต้องอาบด้วย!” เธอตรวจอุณหภูมิน้ำ กำลังดีแล้ว

“ไม่ต้อง!” เขาปฏิเสธทันที “ข้าจะอาบเอง เจ้าออกไป”

“เจ้าหนูนี่ ข้าจะช่วยเจ้าอาบน้ำถือว่าให้เกียรติเจ้าแล้ว ยังรังเกียจอีก? จะไม่ให้ข้าช่วยเจ้าอาบหรือ ฮี่ๆ ข้ากลับอยากช่วยเจ้าอาบ” เธอหัวเราะขึ้นมาเบาๆ เสียงหัวเราะราวกับหมาป่าตัวโต เด็กน้อยฟังแล้วขนลุกซู่ ก้าวเท้าถอยไปข้างหลัง หมุนตัวสับขาจะวิ่งหนีไป

“วิ่งอะไรกันเล่า? ในพื้นที่ของข้าเจ้าจะหนีพ้นหรือ?” เฟิ่งจิ่วก้าวเท้ายาว พลันยื่นมือไปอุ้มเด็กน้อยขึ้นมา

“ปล่อยข้านะ! ผู้หญิงคนนี้ เจ้าจะทำอะไร?” เขาดิ้นรนพลางตะโกน เมื่อมือหนึ่งตบลงบั้นท้ายของเขา ใบหน้าก็แดงก่ำทันที อับอายปนโกรธเสียจนไม่รู้จะทำอย่างไร

“อย่าขยับสิ ตกลงไปข้าไม่รู้ด้วยนะ!” เฟิ่งจิ่วกลับไม่รู้สึกว่าจะมีอะไร ก็แค่เด็กน้อยไม่ใช่หรือ? ตีก้นเสียหน่อยจะเป็นไรไป? ด้วยเหตุนี้จึงกล่าวเตือน พลางอาศัยตอนที่เด็กน้อยในอ้อมแขนเงียบไม่ขัดขืนเปลื้องเสื้อผ้าเขาออกอย่างรวดเร็ว

“นะ นึกไม่ถึงว่าเจ้าจะถอดเสื้อผ้าข้า!”

ใบหน้าเล็กที่แดงฉานของเด็กน้อยเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ แต่ครั้นนึกได้ว่าตนเองกำลังล่อนจ้อนในอ้อมแขนผู้หญิงคนนี้ สองมือก็พลันปกป้องส่วนสำคัญของตนไว้ ร่างกายแข็งทื่อ ไม่รู้จะตอบโต้อย่างไร

“ไม่ต้องปิดหรอก เพิ่งสามสี่ขวบไหนเลยจะมีอะไรน่ามอง”

ทว่าสิ้นคำพูด เมื่อหางตาเหลือบเห็นเชือกแดงบนมือของเขา ดวงตาก็หรี่ลง “เชือกแดงนี้ทำไมถึงมาอยู่บนมือเจ้า?”

เด็กน้อยได้ยินคำพูดนี้ก็แข็งทื่อไป กล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “ข้าสั่งให้คนถักตาม ไม่ใช่เส้นนั้น”

“ถักตาม? นี่เหมือนเส้นของข้าอย่างกับแกะ! ข้าดูหน่อยซิ…” เธอวางเขาลงในอ่างอาบน้ำ จะดูเชือกแดงที่มือเขา ใครจะรู้ว่าเขากลับหดแขนกลับไป

“ถักตามต้องเหมือนกันแน่นอน หากไม่เหมือนข้าจะถักมาทำไม? เส้นนั้นของเจ้าข้าเคยเห็นแล้ว เทียบกับเส้นนี้แล้วใหญ่กว่าเยอะ” ร่างน้อยๆ นั่งบนเก้าอี้ตัวเล็กในอ่างอาบน้ำ สองแขนหดลงไปในน้ำไม่ยื่นขึ้นมา

ได้ยินเขาพูดเช่นนี้ เฟิ่งจิ่วพยักหน้า “ก็ใช่ เส้นนั้นแค่เชือกคุ้มภัยธรรมดา แน่นอนว่าไม่มีทางหดเล็กขยายใหญ่ได้ เส้นนี้ของเจ้าเล็กกว่าเส้นนั้นมาก แต่ถักได้เหมือนจริงๆ ตอนข้าเห็นยังนึกว่าเป็นเส้นที่ข้าถักเสียอีก”

เด็กน้อยเม้มริมฝีปาก มองเธอโดยไม่พูดอะไร

“เอาละๆ น้ำใกล้เย็นแล้ว ข้าจะช่วยเจ้าอาบ” เฟิ่งจิ่วม้วนแขนเสื้อขึ้นและหยิบผ้าอาบน้ำมาถูหลังให้เขา รู้สึกว่าได้ว่าเขาแข็งทื่อและตึงเครียด จึงสัพยอกอย่างอดไม่ได้ “ทำไม? ตอนอยู่บ้านไม่มีคนช่วยเจ้าอาบน้ำหรือ อย่าบอกข้าเชียวว่าเด็กเล็กเช่นนี้ก็อาบน้ำเองเป็นแล้ว”

ขณะพูดก็ยื่นมือไปนวดๆ ตัวเขา บอกว่า “ผ่อนคลายหน่อย ข้าไม่กินเจ้าหรอก”

เด็กน้อยจ้องมองเธอ ดวงตาดำสนิทวาววับ ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ หลังผ่านไปนาน ใบหน้าแดงก่ำเพียงหลุดออกมาหนึ่งประโยค “เจ้าต้องรับผิดชอบ”

เฟิ่งจิ่วได้ยินก็หัวเราะเบาๆ อย่างกลั้นไม่ไหว “ทั้งเนื้อทั้งตัวไม่มีอะไรน่ามอง มีอะไรต้องรับผิดชอบ? ลุกขึ้นมา น้ำเย็นแล้ว อาบต่อไประวังจะเป็นหวัด”

เธอหยิบผ้าขนหนูผืนใหญ่มาห่อตัวเขาไว้ ก่อนจะอุ้มมาวางบนเตียงนอนในห้องของตน

………………………………………………….