เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 957 ไถ่โทษด้วยเหล้าสามแก้ว + ตอนที่ 958 คำขอร้องในงานเลี้ยง

ตอนที่ 957 ไถ่โทษด้วยเหล้าสามแก้ว + ตอนที่ 958 คำขอร้องในงานเลี้ยง

ตอนที่ 957 ไถ่โทษด้วยเหล้าสามแก้ว

หนิงหลางเดินเข้ามา เอ่ยถามด้วยสีหน้าตื่นเต้นดีใจว่า “ท่านพ่อ ประหลาดใจหรือไม่ขอรับ?”

“ประหลาดใจ? ฮึ! ประหลาดใจแต่ไม่ชอบใจ!” เจ้าเมืองหนิงแค่นเสียงหยันหนักๆ ด้วยสีหน้าถมึงทึง ถามอย่างโกรธเคืองว่า “ภูตหมอมาบ้านเรา ในเมื่อเจ้าจำได้ทำไมไม่บอกพ่อ? จะ เจ้ายังเชิญคนแต่ละตระกูลมาด้วยเทียบเชิญหนึ่งแสนเหรียญทอง เจ้าต่ำช้าเกินไปแล้วจริงๆ!”

“เกี่ยวอะไรกันขอรับ? ข้าแค่สร้างความสัมพันธ์ ให้พวกเขาได้เจอภูตหมอ อีกอย่างท่านดูสิ พวกเขาต่างรายล้อมเขาไว้ หากเขานำยาออกมาขายก็จะได้เงินมหาศาล นี่ข้าช่วยเขาต่างหากเล่า!”

เจ้าเมืองหนิงได้ฟังก็ส่ายหน้าอย่างจนปัญญา “ลูกพ่อ ไม่ใช่ทุกคนจะคิดเหมือนเจ้าเสียหมด เจ้าคิดว่ายาของเขาขายได้ราคาเทียมฟ้า เขาก็จะเร่งปรุงกลั่นยามากมายออกมาขายหรือ? ไม่ใช่ สำหรับเขาแล้ว เขาไม่จำเป็นต้องขายยาออกไป บนโลกนี้ไม่ใช่ว่ามีเงินก็ซื้ออะไรได้ทั้งหมดหรอก”

เขาสั่งสอนด้วยน้ำเสียงทุ้มหนัก แล้วสื่อให้หนิงหลางมองไปยังเด็กหนุ่มชุดแดงที่โดนล้อมไว้ทางนั้น “คนที่ต้องการซื้อยาจากเขา ไม่ว่าอย่างไรก็จะซื้อ ไม่คำนึงว่าราคาเทียมฟ้าหรือใช้สิ่งของแลกเปลี่ยนมา ขอแค่คิดว่าคุ้มค่าก็จะจ่ายเงินให้ ยาของเขาไม่กลัวขายไม่ได้ มีแต่จะไม่พอขาย การกระทำและวิธีการของเจ้าในวันนี้ ต้องไม่เคยถามเจตนาของเขาเป็นแน่?”

“แต่ว่าข้ามอบโอกาสหาเงินให้เขานะขอรับ เขาหาเงินได้จะไม่ดีใจหรือ?”

“เจ้าคิดว่าการปรุงกลั่นยาเป็นเรื่องง่ายดายขนาดนั้นหรือ ขอแค่ต้องการก็มีได้เลยหรือ? ไม่มีอะไรเป็นเรื่องง่าย การปรุงกลั่นยาและยาอายุวัฒนะยิ่งเป็นเช่นนี้ มิเช่นนั้นโลกนี้คงไม่ยกย่องนักเล่นแร่แปรธาตุและนักปรุงยากันถึงเพียงนั้นหรอก”

หนิงหลางขยับปาก แต่ไม่ได้พูดอะไร เดิมทีเขาฉลาดมากอยู่แล้ว แค่บิดาพูดก็คิดจนเข้าใจ ด้วยเหตุนี้จึงเหมือนรู้ว่าการกระทำของตนเองในวันนี้เกินเหตุไป

“พวกเขามาหาเจ้าได้ตั้งไกล ต้องเห็นค่าเพื่อนอย่างเจ้าเป็นแน่ เจ้าคิดว่าเรื่องที่ตนเองทำไปเป็นเรื่องชั่วร้ายอะไร? ตอนนี้เป็นเช่นนี้แล้ว คิดจะจัดการเช่นไรล่ะ?”

“เรื่องนี้…ข้า…” เขาเกาๆ ศีรษะ ก้มหน้าลงอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร

ทางด้านนั้น เฟิ่งจิ่วยิ้มอย่างห่างเหิน เอ่ยปากบอกว่า “ทุกท่าน ขออภัยด้วยขอรับ” จากนั้นเดินออกมาจากในวงล้อมพวกเขา และมองไปยังหนิงหลาง “บอกว่าคืนนี้จะเชิญพวกเรามากินเลี้ยงไม่ใช่หรือ?”

“เรื่องนั้น…ไม่อย่างนั้นเอาเช่นนี้ ข้าเชิญพวกเจ้าออกไปกินข้างนอกเป็นอย่างไร?” หนิงหลางแนะนำ คิดว่าหลังจากออกไปค่อยขอโทษเขา

“ไม่ต้องหรอก กินที่นี่เถอะ! แต่ควรจะยกอาหารมา เมื่อครู่ต้วนเยี่ยร้องว่าหิวแล้ว” เฟิ่งจิ่วยิ้มกล่าว มองสามีภรรยาเจ้าเมืองหนิงพลางประสานมือคารวะ “ท่านเจ้าเมือง ฮูหยิน”

“เหอะๆ ภูตหมอไม่ต้องมากพิธี เชิญ เชิญเข้าไปนั่งเถอะ” เจ้าเมืองเอ่ยพร้อมรีบเชิญเธอเข้าไปนั่ง

“ข้านามว่าเฟิ่งจิ่วขอรับ ท่านเจ้าเมืองเรียกข้าว่าเฟิ่งจิ่วก็ได้” เธอกับต้วนเยี่ยนั่งลงพร้อมกัน คนอื่นๆ เห็นเช่นนั้นก็พากันนั่งประจำที่

“พ่อบ้าน ให้พวกเขายกอาหารมา แล้วไปห้องเก็บเหล้าหยิบเหล้าวิญญาณที่ข้าเก็บสะสมไว้ออกมาด้วย” เจ้าเมืองสั่งการ

“ขอรับ” พ่อบ้านขานรับ ก่อนจะเร่งหันกายเดินออกไป

“ทุกท่าน ทั้งหมดเป็นเรื่องวุ่นวายที่ลูกชายข้าก่อ ข้าแซ่หนิงจะไถ่โทษตรงนี้ก่อนด้วยเหล้าสามแก้ว ขออภัยทุกท่านด้วย”

เขากล่าวจบก็รินเหล้าดื่มไปก่อนสามแก้ว จากนั้นค่อยมองเฟิ่งจิ่ว “ลูกชายของข้าเป็นจอมละโมบมาตั้งแต่เด็กๆ พูดอย่างไรก็ไม่ฟัง หากเรื่องคืนนี้ทำให้คุณชายเฟิ่งขุ่นเคือง ขอคุณชายเฟิ่งอย่าได้ถือโทษหรือเอาเรื่องเด็กคนนี้เลย ต่อไปข้าจะสั่งสอนเขาอย่างดี”

………………………………………………….

ตอนที่ 958 คำขอร้องในงานเลี้ยง

เฟิ่งจิ่วเหลือบมองหนิงหลางแล้วหัวเราะเบาๆ “ไม่เป็นไรขอรับ นี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร” ถึงอย่างไรรอหลังปล่อยเขาเข้าเทือกเขาอเวจี เธอก็วางแผนว่าจะดัดนิสัยนี้เสียหน่อย เมื่อไปถึงที่นั่น เหอะๆ ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่มีโอกาสจัดการเขา

ทุกคนเห็นสถานการณ์เช่นนี้ ในใจก็แอบรู้สึกแปลกใจ ดูท่าทางแล้ว หรือว่าเรื่องหนึ่งเทียบเชิญหนึ่งแสนเหรียญทองคุณชายตระกูลหนิงจะเป็นคนแอบทำ?

ครั้นเห็นสถานการณ์ไม่ถูกต้องนัก ทุกคนจึงไม่เอ่ยขอยาอายุวัฒนะหรือหยูกยาอะไรอีก หลังจากพวกคนรับใช้ยกเหล้าและอาหารมาตั้งโต๊ะ เจ้าเมืองมองเฟิ่งจิ่วกับต้วนเยี่ย ยิ้มเอ่ยว่า “ทั้งสองท่านไม่ใช่คนท้องถิ่นเรา ด้วยเหตุนี้ สิ่งที่พวกเรานำมารับรองพวกท่านในวันนี้จึงเป็นวัตถุดิบท้องถิ่นทั้งสิ้น”

เขาชี้ปูจักรพรรดิสองตัวที่ใส่ไว้บนจานหนึ่งด้านหน้า “นี่คือปูจักรพรรดิที่มีเฉพาะในทะเลหิมะ หากินที่อื่นไม่ได้ แตกต่างจากที่อื่นๆ ปูจักรพรรดิในทะเลหิมะของพวกเราที่นี่จับได้ตลอดทั้งปี หนึ่งปีสี่ฤดูมันปูเหลืองงาม พูดได้ว่าอร่อยเป็นที่หนึ่งของที่นี่ ทั้งสองท่านเชิญลองชิม”

เฟิ่งจิ่วเห็นปูจักรพรรดิตั้งแต่ก่อนนี้แล้ว สิ่งนี้เห็นได้ไม่บ่อยนักในราชวงศ์เฟิ่งหวง ต่อให้มีก็ตัวไม่ใหญ่เท่านี้ สำหรับเธอที่ชื่นชอบอาหารรสเลิศ หลังจากเห็นปูจักรพรรดิที่น่าอร่อยเช่นนี้ก็อยากจะแกะกินเท่านั้น

“เช่นนั้นพวกเราไม่เกรงใจแล้ว” เธอกล่าวจบก็ไม่มองคนอื่น หยิบกรรไกรด้ามเล็กที่เตรียมไว้ข้างกายทุกคนมาตัดขาปูก่อน จากนั้นค่อยแกะเปลือกออก…

คนอื่นๆ เห็นขั้นตอนการกินปูที่ชำนาญของเฟิ่งจิ่ว ก็แอบแปลกใจอย่างอดไม่ได้ ปูจักรพรรดิมีแค่ที่นี่เท่านั้น หรือว่าเขาเคยกินที่อื่นมา? ดูจากวิธีการกินแล้ว ฝีมือไม่ตกเลยสักนิด

ทว่าหนุ่มน้อยชุดม่วงหน้าอ่อนข้างๆ กัน กลับจ้องปูจักรพรรดิตรงหน้าโดยไม่มีท่าทีจะลงมือ สุดท้ายก็ให้สาวใช้คนหนึ่งด้านหลังเข้ามาปรนนิบัติเขากินอาหาร

หลังจากเจ้าเมืองสั่งพ่อบ้านหยิบเหล้าวิญญาณซึ่งเป็นของสะสมล้ำค่ามา ก็สั่งเขาเติมให้ทุกคน กินอาหารไปพลางคุยเล่นไปพลาง ทุกคนก็ต่างรู้งาน รู้ว่าระหว่างกินข้าวต้องไม่พูดเรื่องอื่น ด้วยเหตุนี้จึงคุยแต่พวกเรื่องโคลงกวี

เมื่ออิ่มหนำสำราญ อาหารบนโต๊ะถูกเก็บกวาดจนเกลี้ยง ก็รินเหล้าวิญญาณให้พวกเขาอีก แม้เวลามืดค่ำแล้วยังไม่มีใครบอกว่าจะกลับ และกำลังลังเลว่าต้องเอ่ยปากเช่นไร

เทียบกับคนอื่นๆ แล้ว สามีภรรยาคู่หนึ่งในนั้นมองหน้ากัน จากนั้นลุกขึ้นมาประสานมือคารวะให้เฟิ่งจิ่วที่นั่งตรงกันข้าม “ภูตหมอ ข้าเป็นผู้นำตระกูลเหอในเมือง ท่านนี้คือฮูหยินของข้า คืนนี้เพราะรู้ว่าทักษะการแพทย์ของภูตหมอยอดเยี่ยม ซ้ำยังชุบชีวิตคนได้ จึงอยากขอให้ภูตหมอช่วยลูกชายเราด้วย ขอแค่ภูตหมอยอมช่วยเหลือ ข้าจะจดจำบุญคุณครั้งใหญ่ไว้ หากมีตรงไหนต้องการใช้งานข้า แม้ต้องตายเป็นหมื่นครั้งก็ไม่ปฏิเสธแน่นอน”

“คุณชายเฟิ่ง โปรดช่วยลูกชายเราด้วยเถิด!” เหอฮูหยินปาดน้ำตา สีหน้าเศร้าโศก “พวกเรารู้ว่าคุณชายเฟิ่งไม่ช่วยใครง่ายๆ แต่ขอให้เห็นแก่จิตใจคนเป็นแม่ พวกเราหมดหนทางแล้วจริงๆ”

คนอื่นๆ มองเฟิ่งจิ่ว จิตใจสั่นไหวเล็กน้อย พวกเขารู้จักลูกชายตระกูลเหอ เป็นชายหนุ่มที่โดดเด่นยิ่ง แต่เล่ากันว่าได้รับพิษลมกินกระดูกอะไรสักอย่าง ขาสองข้างใช้การไม่ได้ เชิญหมอมาหลายคนแล้ว ถึงขั้นบอกว่ายารักษารวมถึงยาอายุวัฒนะก็ช่วยไม่ได้ หากต้องการรอดชีวิต ทำได้เพียงตัดข้าสองข้างนั้นเสีย

ตัดขาไปชีวิตก็เหมือนไร้ค่า ดังนั้นพวกเขาถึงประวิงเวลามาตลอด หวังว่าเรื่องราวจะกลายเป็นดีได้

………………………………………………….