เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 973 สินค้าชิ้นนี้ไม่เลว + ตอนที่ 974 ขัดเกลาจิตใจ

ตอนที่ 973 สินค้าชิ้นนี้ไม่เลว + ตอนที่ 974 ขัดเกลาจิตใจ

ตอนที่ 973 สินค้าชิ้นนี้ไม่เลว

เฟิ่งจิ่วเห็นทั้งสามนิ่งอยู่ที่เดิม สีหน้าตกตะลึง ก็พูดอีกครั้งหนึ่งว่า “ใช่ นำเขาไปขายตามแผนเดิมของพวกเจ้า หลังจากขายคนไป เงินก็ให้พวกเจ้า สรุปคือรีบๆ นำเขาไปขายเป็นพอ แบกคนไปเร็วๆ หน่อย อีกเดี๋ยวคงตื่นมาแล้ว”

ทั้งสามเห็นว่าเขาไม่ได้ล้อเล่น ได้แต่เร่งรีบลุกขึ้น แล้วยกเจ้าอ้วนที่โดนใส่ลงถุงกระสอบและโยนไว้ข้างๆ ขึ้นมา ขณะกำลังจะแบกออกไป ก็ได้ยินเสียงหนุ่มน้อยชุดแดงลอยมาอีกครั้ง

“เดี๋ยวก่อน” เฟิ่งจิ่วเหมือนนึกอะไรได้ จึงเดินเข้าไปบอกให้สัญญาณ “วางลงแก้ออกก่อน”

พวกเขารีบร้อนทำไปตามคำพูดของเขาโดยไม่กล้าถามไถ่ เปิดปากถุงออก เผยให้เห็นเจ้าอ้วนด้านในที่สวมเสื้อผ้าขาดๆ

เฟิ่งจิ่วเห็นเจ้าอ้วนที่ยังหมดสติก็ยกริมฝีปาก นิ้วมือขยับผนึกกลิ่นอายพลังวิญญาณในร่างเขาไว้ด้วยเข็มเงิน จากนั้นค่อยให้สัญญาณ “ได้ล่ะ ยกไปเถอะ!”

“ขอรับๆ” สามคนมองหน้ากันแอบๆ ตกใจ ก่อนจะเร่งยกคนขึ้นเดินกะโผลกกะเผลกออกไป

หลังเฟิ่งจิ่วใส่สิ่งของบนพื้นลงในถุงฟ้าดินก็เก็บเข้าห้วงมิติไป แล้วพาอสูรกลืนเมฆาตามคนพวกนั้นไปด้านหลัง คิดจะหนีไม่ใช่หรือ? อยากเห็นเสียหน่อยว่าหลังจากหนิงหลางตื่นมารู้ว่าตนเองถูกขาย จะตอบโต้เช่นไร?

ชายฉกรรจ์สามคนรู้ว่าเด็กหนุ่มชุดแดงตามมาด้านหลัง ไม่กล้าชักช้า แบกคนไปยังตลาดใต้ดินทันที ตามหาผู้ดูแลด้านในที่มารับช่วงต่อ “พวกเราจะขายคนคนนี้ เจ้าก็ประเมินราคาให้พวกเราแล้วกัน!” พวกเขาเดิมอยากจะโยนไว้ก็ไปเลย แต่นึกถึงว่าแม้แต่ทรัพย์สินในบ้านยังว่างเปล่า จึงฝืนกลั้นไว้ไม่ไป คิดว่าอย่างไรยังหาเงินกลับมาได้อีกหน่อย

“ใครกัน?” ผู้ดูแลชายตามอง แล้วใช้เท้าเตะๆ มองยังทั้งสามคนพลางถามว่า “ผู้ชายหรือ? พวกเราที่นี่ขายผู้ชายราคาไม่เท่าไร”

พวกเขากลืนน้ำลาย บอกว่า “นี่เป็นเด็กหนุ่ม ท่าทางผิวขาวเจ้าเนื้อน่าเอ็นดูยิ่ง เจ้าดูสินค้าก่อนเถอะ” กล่าวจบก็เปิดถุงกระสอบ เผยศีรษะผลแตงโมของหนิงหลางด้านในออกมา

ผู้ดูแลเข้าไปดู เป็นเด็กหนุ่มอายุสิบห้าสิบหก หน้าตาโหงวเฮ้งดีผิวขาวเจ้าเนื้อจริงๆ บนร่างไม่เห็นกลิ่นอายพลังวิญญาณสักนิด คิดว่าคงเป็นลูกชายตระกูลทั่วไป ดังนั้นจึงพยักหน้า “อื้ม สินค้าชิ้นนี้ดูยังใช้ได้ เช่นนี้แล้วกัน! ข้าจะให้พวกเจ้าสองร้อยเหรียญเงิน”

“สองร้อยเหรียญเงิน?” ทั้งสามตกใจ จากนั้นค่อยเอ่ยว่า “สินค้าดีเพียงนี้ อย่างไรก็ไม่คุ้มสองร้อยเหรียญเงิน พวกเราไม่ต้องการมากมาย เพิ่มอีกสักหนึ่งร้อยเหรียญเงินเถอะ! มากพอให้พวกเราสามคนคนละหนึ่งร้อยเหรียญเงินพอดี”

ได้ยินเช่นนี้ ผู้ดูแลเหลือบมองพวกเขาสามคน แล้วโบกๆ มือ “เอาล่ะ ให้พวกเจ้าสามร้อยเหรียญเงินแล้วกัน! ไปรับเงินทางนั้นเลย!” กล่าวจบก็กวักมือเรียกคนเข้ามา ให้พวกเขาสามคนตามไปรับเงินทางนั้น

“อืม…”

ท่ามกลางความมึนงง หนิงหลางเหมือนได้ยินว่าพวกเขากำลังพูดคุยเรื่องสินค้าอะไร บอกว่าราคาสามร้อยเหรียญเงิน ได้ยินว่ามีการค้า สมองที่เดิมทียังสับสนพลันตื่นกลับมา ถามไปทันควัน “สินค้าอะไร? มาให้ข้าดูหน่อยซิ”

ผู้ดูแลที่ยืนข้างๆ หัวเราะเยาะ “คุณชายอะไร? เจ้าเด็กอ้วนนี่แทนตนเองว่าคุณชาย? อย่าฝันกลางวันน่า” กล่าวจบก็ยกเสียงตะโกน “มานี่สักสองคนซิ หลังจากล้างเจ้าหนูนี่ให้สะอาดก็เปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วขังไว้ด้วยกันกับเด็กหนุ่มคนอื่นพวกนั้น”

หนิงหลางตกใจ ร่างกายสะดุ้งขึ้นมา “เจ้ากำลังพูดอะไร? ขังไว้ด้วยกันอะไร?” เพิ่งวิ่งออกจากถุงกระสอบก็โดนคนกดไว้

“เจ้าโดนขายแล้ว ไม่รู้หรือ? สามร้อยเหรียญเงิน แต่เจ้าวางใจเถอะ ข้าจะขายเจ้าออกมาราคาสูงๆ” เขาหัวเราะร่า แล้วเดินมือไพล่หลังออกไป

………………………………………………….

ตอนที่ 974 ขัดเกลาจิตใจ

หนิงหลางตะลึง ร่างกายนิ่งงัน และมีความเหลือเชื่อ “สะ สามร้อยเหรียญเงิน? ใคร? ใครขายข้า? ข้าราคาแค่สามร้อยเหรียญเงิน? เจ้าไม่ได้ล้อเล่นกระมัง? กลับมา! เจ้าแห้งที่ผอมอย่างกับลิงคนนั้น กลับมานะ! กลับมาพูดให้ชัดเจนซิ!”

ผู้ดูแลที่สาวก้าวเดินออกไปหลายจั้งได้ยินคำพูดที่ลอยมาด้านหลัง สีหน้าถมึงทึง มือไพล่หลังหันตัวเดินเข้าไป สายตาจ้องมองหนิงหลางอย่างน่ากลัว “เจ้าอ้วน เมื่อครู่เจ้าบอกว่าใครเหมือนลิง?”

หนิงหลางรู้ทันสถานการณ์ เห็นเจ้าแห้งสีหน้าคร่ำเครียด ก็แอบๆ ตกใจโดยฉับพลัน อีกฝ่ายเป็นผู้ฝึกตนระดับสร้างรากฐานขั้นกลาง เขาไม่กล้าหาเรื่อง จึงสงบจิตใจในทันทีและบอกว่า “เจ้าปล่อยข้าไปเถอะ! ข้าให้เงินเจ้าได้”

ผู้ดูแลพินิจมองเขาหัวจรดเท้า ดวงตาเผยความเหยียดหยามและดูถูก “ให้เงินข้า? ทั้งตัวเจ้าเหลือแต่ไขมัน รวมถึงเสื้อผ้าเหม็นอับเก่าๆ เจ้าจะเอาเงินจากไหนมา?”

“ข้า…”

เขาดึงพลังพลางถลึงตาอย่างเกรี้ยวกราด ขณะกำลังจะพูดจา ในที่สุดก็รู้สึกถึงสิ่งผิดปกติ กลิ่นอายพลังวิญญาณในร่างกายคล้ายจะหายไปหมดและเป็นเช่นคนธรรมดา วรยุทธ์ระดับสร้างรากฐานราวกับหายไปทั้งหมด ทำให้เขาตื่นตกใจในทันที คำพูดที่เดิมทีคิดจะเอ่ยออกไปยังกลืนกลับลงไป

เขาเป็นนายน้อยของเมืองหนิงหลางไม่ผิดแน่ คุณค่าของเขาคนอื่นยิ่งจินตนาการไม่ได้ แต่หากบอกฐานะตนเองแก่คนพวกนี้ เช่นนั้นจะไม่ยิ่งอันตรายหรือ?

ในขณะที่เขาขบคิดในใจเล็กน้อย ผู้ดูแลก็โบกๆ มือ “พาคนออกไปเสีย คอยดูอย่างละเอียด คืนนี้มีงานประมูลพอดี ถึงเวลานั้นค่อยส่งคนพวกนั้นไป เจ้าหนูนี่ผิวขาวเจ้าเนื้อ เชื่อว่าจะมีคนถูกใจ”

หนิงหลางได้ยินคำพูดนี้ก็เบิกตาโต “ถูกใจอะไรกัน? ข้าขอเตือนเจ้าว่าอย่าทำอะไรซี้ซั้ว! รีบปล่อยข้าไปจะดีที่สุด มิเช่นนั้นเจ้าจะเสียใจภายหลัง! ได้ยินหรือไม่? ปล่อยข้าเร็ว!”

“ปล่อยเจ้า? ฝันไปเถอะ!” ผู้ดูแลหยิกใบหน้าเจ้าเนื้อของเขา สีหน้ายิ้มแย้ม “เจ้าอ้วน ดูท่าทางปกติเจ้าจะกินเก่งไม่เบา เนื้อถึงได้มากกว่าคนอื่น”

“เจ้าเฒ่า กล้ามาแต๊ะอั๋งข้า! ใบหน้าของข้าเจ้าหยิกได้หรือ?” หนิงหลางโกรธจัด สองแขนถูกคว้าไว้จึงยกขาถีบไปทันควัน โชคดีผู้ดูแลหลบได้เร็ว มิเช่นนั้นเขาคงถีบเข้าเป้าไปแล้ว

ผู้ดูแลที่หลบออกไปสีหน้าเคร่งเครียด สองแขนกำหมัดบีบนวดกันเกิดเสียงดังกรอบแกรบ เวลาต่อมาก็เห็นเขาเหวี่ยงหมัดชกเข้าท้องหนิงหลางอย่างทารุณ เพียงได้ยินเสียงดังผัวะ หนิงหลางร้องเสียงอู้อี้ ใบหน้าแดงก่ำไปหมด ร่างกายหดเล็กน้อยเหมือนจะหายใจไม่ออก ผ่านไปสักพักยังพูดอะไรไม่ออก

“มาถึงตรงนี้ยังกล้าหยาบคาย? ข้าว่าเจ้าคงไม่มีใครสั่งสอน! จะไม่สนใจเจ้าไปก่อน ส่งไปขังยังกรงขังที่เก้าขัดเกลาจิตใจเขาเสียหน่อย ข้าอยากเห็นนักว่าเขาอยู่ในกรงขังที่เก้าจะยังกล้าหยาบคายอะไรอีก!” เขาแค่นเสียงหยันหนักๆ ก่อนจะสะบัดแขนเสื้อให้ออกไป

ชายฉกรรจ์สองคนพาหนิงหลางที่ขดตัวเป็นก้อนไปยังกรงขังที่ทำเครื่องหมายอักษรเลขเก้า เปิดกรงขังออก หลังจากผลักเขาเข้าไปก็ปิดล็อค

“พวกเจ้าทำอะไร! ปล่อยข้าออกไป! ปล่อยข้าออกไปสิ! ไอ้สารเลว! ปล่อยข้าออกไป!”

เขาที่ค่อยยังชั่วขึ้นทุบประตูกรงขังพลางร้องตะโกน กลับไม่มีใครสนใจเขาเลย ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าด้านหลังมีกลิ่นอายอันตรายที่ไม่ค่อยดีนัก หมุนตัวกลับมาอย่างระวังตัวโดยฉับพลัน มองไปเช่นนี้สีหน้าเขาขาวซีด กลืนน้ำลายอย่างอดไม่ได้ ร่างกายพิงแนบชิดติดประตูเหล็ก

………………………………………………….