เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 977 ที่แท้เป็นคุณชายเฟิ่ง + ตอนที่ 978 ต้องลำบากเสียหน่อย

ตอนที่ 977 ที่แท้เป็นคุณชายเฟิ่ง + ตอนที่ 978 ต้องลำบากเสียหน่อย

ตอนที่ 977 ที่แท้เป็นคุณชายเฟิ่ง

“คุณชาย เชิญดื่มชาก่อนขอรับ ข้าจะไปเชิญหัวหน้า” ผู้ดูแลกล่าว สั่งคนยกน้ำชาให้เขา ถึงจะถอยออกไป

เฟิ่งจิ่วมือหนึ่งเคาะบนหน้าโต๊ะเบาๆ ส่งเสียงดังก๊อกๆ สายตามองภายในห้องโถงอย่างพินิจพิเคราะห์บางส่วน รู้สึกว่าที่นี่มีสองกลิ่นอายคงอยู่ มุมปากก็ยกขึ้นเล็กน้อยในทันที

อสูรกลืนเมฆาหมอบข้างเท้าของเธอไม่ขยับเขยื้อน น่ารักเชื่องๆ ราวกับแมวน้อย หลังคนรับใช้ยกน้ำชามาก็ถอยไป ที่นี่ไม่มีคนอื่น ดูเงียบเชียบไปบางส่วน

เธอยกน้ำชาขึ้นจิบเบาๆ นั่งรอไปเงียบๆ ไม่นานนักก็เห็นชายวัยกลางคนเดินเข้ามาภายใต้การนำทางของผู้ดูแล

“คุณชาย ท่านนี้คือหัวหน้าของตลาดใต้ดินพวกเรา” ผู้ดูแลเอ่ย จากนั้นค่อยถอยไปข้างๆ

ชายวัยกลางคนที่เข้ามาตั้งแต่ก้าวเข้าห้องโถงก็พินิจมองเฟิ่งจิ่ว แทบพูดได้ว่าแวบเดียวก็รู้ว่าผู้มาใหม่เป็นใคร ขณะที่ในใจประหลาดใจยังสงสัย ว่าทำไมภูตหมอถึงมาหาพวกเขาที่นี่?

“ไม่รู้ว่าคุณชายเฟิ่งมาเยือน เสียมารยาท เสียมารยาทแล้ว”

เขาประสานมือคารวะ มองเฟิ่งจิ่วทั้งใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เอ่ยถามด้วยสายตามีความจริงจัง “ไม่ทราบว่าคุณชายเฟิ่งมาที่นี่มีเรื่องอะไร? หากมีอะไรต้องการให้ข้าช่วยเหลือ ขอคุณชายเฟิ่งพูดมาตรงๆ ไม่ต้องเกรงใจ ข้าจะไม่ปฏิเสธแน่นอน”

ผู้ดูแลข้างๆ เห็นท่าทางและน้ำเสียงของหัวหน้าที่ทั้งกระตือรือร้นและเอาอกเอาใจ ในใจก็ตกใจทันควัน สองขาอ่อนแรง เช็ดเหงื่อที่ไหลตรงหน้าผากพลางแอบมองหนุ่มน้อยชุดแดง คาดเดาสถานะของเขา

คุณชายเฟิ่งอะไรกัน? หัวหน้าแม้พบพวกผู้นำตระกูลต่างๆ ในเมืองยังไม่มีท่าทางและน้ำเสียงดีเพียงนี้ ทำไมเจอเด็กหนุ่มคนนี้ถึงกลายเป็นเช่นนี้? เขาเป็นใครกันแน่?

นึกถึงว่าก่อนหน้านี้เกือบจะปะทะกัน เขาก้มหน้าเล็กน้อยอย่างอดไม่ได้ ถอยออกไปเงียบๆ ไม่กล้าปรากฏตัวต่อหน้าเขาอีก เผื่อเขาเอ่ยถึงเรื่องเมื่อครู่ตนเองจะได้ไม่มีปัญหา

เธอเห็นหัวหน้าที่นี่จำตนเองได้ก็ไม่รู้สึกแปลก ตลาดมืดทางนั้นเคยบอก ว่าภาพเหมือนของเธอส่งงต่อกันไปในมือหัวหน้าแต่ละกลุ่มอำนาจรวมถึงตระกูลแล้ว สำหรับเธอ คนทั่วไปจะจำไม่ได้ แต่หัวหน้าพวกนั้นต้องมีภาพเหมือนในมือแน่นอน

นึกถึงว่าคนพวกนี้เก็บภาพเหมือนของเธอไว้ ในใจก็ทอดถอนใจ รู้สึกแปลกๆ มีความรู้สึกพิลึกเหมือนถูกออกหมายนำจับ

“ข้าผ่านทางมาที่นี่ พอดีเจอเรื่องนิดหน่อย ต้องรบกวนหัวหน้าหลินจริงๆ” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงเนิบๆ ขณะเดียวกันยังพินิจมองคนตรงตำแหน่งที่นั่งอาวุโสอย่างไม่ทิ้งร่องรอย

เขาได้ยินก็แปลกใจเล็กน้อย ไม่นึกว่าจะมีเรื่องจริงๆ? ถึงอย่างไรเขารู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างภูตหมอกับตลาดมืดนั้นไม่ธรรมดา ในเมืองนี้มีตลาดย่อยของตลาดมืดอยู่ นึกว่าต่อให้มีเรื่องอะไรคงไปหาตลาดมืด ไม่นึกว่าจะมีอะไรต้องการให้เขาช่วยจริงๆ

ทันใดนั้นเขาก็ระรื่นในใจ ถามว่า “ไม่ทราบว่าเป็นเรื่องอะไร? คุณชายเฟิ่งพูดมาได้ไม่ต้องเกรงใจ”

“เรื่องเป็นเช่นนี้ ข้ามีเพื่อนคนหนึ่ง…” เธอเล่าเรื่องราวคร่าวๆ ไม่มีอะไรไปมากกว่าจะอาศัยโอกาสนี้ให้เจ้าอ้วนได้ประสบการณ์ที่เตือนใจและยากจะลืม

หลังได้ยินคำพูดของเขา หัวหน้าหลินพยักหน้า ยิ้มเอ่ยว่า “นี่เป็นเรื่องเล็ก คุณชายเฟิ่งโปรดวางใจ ประเดี๋ยวข้าจะไปจัดการ เพื่อนของคุณชายเฟิ่งอยู่ที่นี่ไม่ต้องเป็นห่วง ข้าจะสั่งคนคอยดูให้มากๆ หน่อย คงไม่เกิดปัญหาใหญ่”

“เช่นนี้ก็ขอบคุณมาก” เธอลุกขึ้นกล่าวขอบคุณ

………………………………………………….

ตอนที่ 978 ต้องลำบากเสียหน่อย

“คุณชายเฟิ่งเกรงใจไปแล้ว” เขาลุกขึ้นคารวะกลับ ถามว่า “ตอนนี้คุณชายเฟิ่งพักอยู่โรงเตี๊ยมไม่สะดวกหรือเปล่า ข้าต้องจัดเตรียมที่พักให้คุณชายเฟิ่งหรือไม่?”

“พวกเราหยุดอยู่ที่นี่ไม่นานมาก ไม่ต้องรบกวนหรอก”

“เช่นนี้ก็ดี! ข้าจะไปส่งคุณชายเฟิ่ง” กล่าวจบก็ส่งเขาออกไปด้วยตนเอง กระทั่งเขาจากไปถึงจะไปดูยังกรงขังเลขเก้า เห็นเด็กหนุ่มผิวขาวเจ้าเนื้อโดนซ้อมเสียจนดั้งช้ำหน้าบวม ท่าทางน้อยใจและขุ่นเคือง ดวงตาก็ฉายแววในทันใด

หากภูตหมอไม่กล่าวถึง ก็มองไม่ออกจริงๆ ว่าเจ้าอ้วนที่สวมเสื้อผ้าเก่าๆ คนนี้คือหนิงหลาง ลูกชายของหนิงหย่วน เศรษฐีอันดับหนึ่งแห่งแคว้นกาฬ เขากับหนิงหย่วนมีไมตรีกันอยู่บ้าง แต่ไม่เคยเจอลูกชายของเขา ไม่นึกว่าจะเป็นสถานการณ์เช่นนี้

เขาเห็นเจ้าหนูสีหน้าเศร้าโศกก็ยิ้มๆ ส่ายหน้าเดินออกไป ควรจะให้เขาลำบากเสียบ้าง

“ท่านหัวหน้า” ผู้ดูแลเดินเข้ามา มองเขาอย่างเอาอกเอาใจ

“เจ้าคอยดูเด็กอ้วนนั่นให้มากๆ หน่อย เขาเป็นลูกชายของเพื่อนเก่าข้า”

ผู้ดูแลได้ยินคำพูดนี้ก็ตกใจ นึกถึงว่าก่อนหน้านี้ตนเองยังซ้อมเจ้าอ้วนไป ก็ปาดเหงื่อโดยทันที ถามว่า “ชะ เช่นนั้นต้องรับคุณชายน้อยออกมาหรือไม่ขอรับ?”

“ไม่ต้องหรอก ให้เขาอยู่ในนั้นไปเถอะ! อย่าให้เขารู้สึกว่าตนเองได้รับการดูแลอะไรเป็นพิเศษ ควรทำอย่างไรก็อย่างนั้น แต่จะเกิดปัญหาใหญ่อะไรไม่ได้ มิฉะนั้นจะไม่ปรานีเจ้า” เขากล่าวเสียงเข้ม คำพูดมีการกล่าวเตือนเล็กน้อย

“ขะ ขอรับ” ผู้ดูแลรีบขานรับ กระทั่งหลังจากเขาออกไป ถึงจะกลัวเสียจนทรุดนั่งบนพื้น

ทำไมวันนี้ถึงโชคร้ายเพียงนี้? ขวัญเสียไม่หยุดหย่อน หัวใจที่ตกใจปุบปับจวนจะรับไม่ไหวแล้ว ทั้งหมดต้องโทษสามคนนั้น ไม่นึกเลยว่าจะนำปัญหาเช่นนี้มาให้เขา

อีกด้านหนึ่ง เมื่อเฟิ่งจิ่วกลับถึงโรงเตี๊ยม ต้วนเยี่ยนั่งรออยู่ชั้นล่างแล้ว เห็นเฟิ่งจิ่วกลับมาก็ถามว่า “เจ้าอ้วนหนีไปจริงหรือ?”

“หนีไปแล้ว” เธอพยักหน้ายิ้มๆ มานั่งลงยังข้างโต๊ะ แล้วรินน้ำดื่ม

“เจ้าตามไปไม่ทันหรือ? เป็นไปไม่ได้กระมัง?” ด้วยกำลังฝีมือของเขา ยังตามหนิงหลางไปไม่ทัน?

“ตามทันสิ แต่ไม่พาเขากลับมา”

“ทำไมไม่พาเขากลับมา” เขาเอ่ยถามอย่างสงสัย

เฟิ่งจิ่วได้ยินเช่นนี้ มุมปากก็ยกขึ้น “เพราะเขาถูกขายไปแล้ว กำลังโดนขังในกรง!”

“อะไรนะ? ถูกขายไปแล้ว?”

เสียงเขาดังลั่น คนรอบข้างตกใจเสียจนมองมากันหมด ต้วนเยี่ยไม่สนใจคนอื่นๆ ชั้นล่าง แต่มองยังเฟิ่งจิ่วพลางถามว่า “เขาถูกขายไปได้อย่างไร? อย่างไรเสียเขาก็เป็นผู้ฝึกตนระดับสร้างรากฐาน อ๊ะ! หนำซ้ำเจ้านั่นยังฉลาด! ขายคนอื่นยังเป็นไปได้ จะโดนคนอื่นขายได้อย่างไร?”

“ข้าตามไปด้านหลัง เห็นเขาออกจากโรงเตี๊ยมก็ถูกคนเพ่งเล็ง เจ้านั่นยังเดินไปทางตรอกเล็กๆ ทั้งหน้าหลังไม่มีใครก็โดนผู้ฝึกตนสามคนใช้ท่อนไม้ฟาดสลบและแบกไป จากนั้นยังส่งไปขายเป็นสินค้ายังตลาดใต้ดิน” เธอกล่าวอย่างไม่แยแส นึกถึงท่าทางของเจ้าอ้วนที่โดนซ้อมเสียจนน่าเวทนา ก็หัวเราะทันควัน

ต้องมีคนจัดการเขา

ต้วนเยี่ยได้ยินยังตะลึงไปบ้าง จ้องมองเขาด้วยสายตาแปลกๆ “เจ้าคิดจะทำอะไร? คงไม่คิดสบโอกาสกำราบเขากระมัง?” รู้ว่าหนิงหลางโดนขายไปก็ไม่ช่วยกลับมา ซ้ำยังมานั่งยิ้มตรงนี้ เขากำลังคิดแผนร้ายอะไรอีก?

เฟิ่งจิ่วได้ยินเช่นนี้ ก็ยื่นสองมือไปลูบๆ ใบหน้าเด็กน้อยของเขา ยิ้มเอ่ยว่า “ต้วนเยี่ย นับวันเจ้ายิ่งรู้ใจข้า ข้ายังไม่ได้พูดเลย! เจ้าก็รู้ว่าข้าคิดจะจัดการเขา”

………………………………………………….