A Stay-at-home Dad’s Restaurant In An Alternate World - ตอนที่ 149

แม็กซ์ส่ายหัวยิ้ม “ไม่ต้องกังวล ฉันไม่คิดว่าพวกเขาจะกล้าทำแบบนั้น” เขาเห็นว่าพวกเขาไม่ใช่คนที่ไร้เหตุผล พวกเขามาที่นี่เพื่อสำรวจร้านอาหารของฉัน แม็กซ์คิด

ถ้าพวกเขาก่อเรื่องเอมี่ก็จะดูแลพวกเขาและฉันยังมีนักเวทย์ที่ทรงพลังอีกสองคนอยู่ที่นี่

พวกเขาน่าจะมาที่นี่ด้วยความอยากรู้อยากเห็น

เมื่อร้านอาหารของฉันมีชื่อเสียงมากขึ้นในลานเอเดน จากนั้นก็ทั่วทั้งเมืองเคออสและทั่วทั้งทวีป พ่อครัวและแม่ครัวก็จะมาที่นี่มากขึ้นและหวังว่าพวกเขาจะได้เรียนรู้อะไรจากฉันสักหนึ่งหรือสองอย่าง

“ฉันคิดว่าพวกเขาจะชอบอาหารของเราด้วย” แม็กซ์พูดต่อ เขาเอาข้าวผัดในกระทะใส่ลงไปในจาน

“ฉันแน่ใจว่าพวกเขาจะชอบ” ยาเบะมิยะตอบแล้วหยิบจานออกไป ความสงบของแม็กซ์ส่งผลต่อพนักงานเสิร์ฟของเขา รอยยิ้มที่สวยงามของเธอกลับมาอีกครั้ง

เธอไม่เชื่อว่าจะมีใครที่สามารถทำอาหารได้ดีเทียบเท่ากับเจ้านายของเธอ

เธอทำงานในครัวของร้านอาหารอื่นมาเป็นเวลาหลายปี แต่วัตถุดิบและเครื่องปรุงส่วนใหญ่ที่แม็กซ์ใช้ก็ยังดูแปลกสำหรับเธอ

แม็กซ์เป็นอัจฉริยะในสายตาของเธอ เขาสามารถทำอาหารศักดิ์สิทธิ์ทุกอย่างออกมาได้ด้วยมือวิเศษของเขา เขาไม่ใช่พ่อครัวธรรมดา

“หนูหิวแล้วใช่มั้ยเอมี่ ? ฉันซื้ออะไรให้หนูกินได้นะถ้าหนูต้องการ” ครัสซูพูดและยิ้มให้กับเอมี่ในขณะที่เขาถือช้อนเอาไว้ในมือ จากนั้นเขาก็หันไปมองอูเรี่ยนด้วยความพึงพอใจ

ครัสซูพยายามทำให้อูเรี่ยนหงุดหงิดเมื่ออยู่ที่นี่ตั้งแต่ที่เขาสัญญาว่าจะจ่ายค่าอาหารของเอมี่ในขณะที่เธอเรียนอยู่กับเขา ค่าอาหารของเอมี่ไม่ถูกเลย

อูเรี่ยนส่งเสียงฮึดฮัดและช้อนของเขาก็เย็นจัด

เอมี่ส่ายหัว “ไม่ค่ะ ขอบคุณคะอาจารย์เคราครึ่ง หนูอิ่มแล้ว” เธอพูดพร้อมยิ้มออกมาอย่างน่ารัก “แต่คุณสามารถจ่ายค่าอาหารของหนูได้เสมอเมื่อหนูเรียนอยู่กับคุณถ้าคุณอยากจะซื้ออะไรให้หนูกิน”

ใบหน้าของครัสซูยังคงนิ่งค้าง เขาไม่เคยคิดเลยว่าแผนการยั่วยุอูเรี่ยนของเขาจะย้อนกลับมาทำร้ายตัวเขาเอง

รอยยิ้มปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของอูเรี่ยน “เดี๋ยวฉันจ่ายค่าอาหารให้หนูด้วยนะเอมี่ ไม่มีปัญหาเลย” เขาพูด เสียงแหบสากของเขาเต็มไปด้วยความยินดี

เอมี่พยักหน้าอย่างมีความสุข “ขอบคุณค่ะอาจารย์เต่า !” จากนั้นเธอก็หันไปมองครัสซูราวกับว่าเธอกำลังรอคำตอบของเขา

“ดี ฉันจะจ่ายค่าอาหารของหนูด้วยในวันที่ฉันสอนหนู” ครัสซูถอนหายใจและพยักหน้าอย่างหมดหนทาง

เขาไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากยอมรับความพ่ายแพ้ก่อนที่เธอจะทำท่าทางน่ารักอีกครั้ง

ฉันมีเงินมากเกินกว่าจะนับได้เพราะงั้นฉันสามารถจ่ายค่าอาหารของเธอได้อย่างแน่นอน ครัสซูคิดในขณะที่เขานึกถึงเงินเดือนที่เขาได้จากราชวงศ์ เขาโยนเหรียญทั้งหมดเข้าไปในห้องขนาดใหญ่

ห้องนั้นเต็มไปด้วยเหรียญเมื่อหลายปีก่อนดังนั้นอาเธอร์จึงย้ายพวกมันไปที่ห้องที่ใหญ่กว่าเดิมและแลกเปลี่ยนเหรียญเก่าทั้งหมดเป็นเหรียญใหม่ เหรียญเก่าที่หายากบางเหรียญแลกเปลี่ยนได้เป็นเงินจำนวนมาก

เขาไม่รู้ว่าเขามีเงินอยู่เท่าไหร่ แต่มันก็ควรจะมีมากจนเกินพอ เขาตัดสินใจว่าจะเขียนจดหมายถึงอาเธอร์เพื่อให้เขานำเงินมาให้ เงินเป็นสิ่งสำคัญมากถ้าเขาต้องการจะเอาชนะใจลูกศิษย์ของเขา

“ขอบคุณค่ะอาจารย์เคราครึ่ง !” เอมี่พูดอย่างมีความสุขพร้อมกับแกว่งขาเล็กๆของเธอบนเก้าอี้สูง ลูกเป็ดขี้เหร่กำลังหลับอยู่บนตักของเธอดังนั้นการเคลื่อนไหวของเอมี่จึงปลุกให้มันตื่น มันเปิดตาและเงยหน้าขึ้นมามองเธอด้วยความเฉื่อยชา

เอมี่หยุดแกว่งขา “แกมีอะไรอยากจะพูดเหรอลูกเป็ดขี้เหร่ ?” เธอถามพร้อมกับมองดูลูกแมวของเธอ

ลูกแมวรีบส่ายหัวในทันทีและเงยหน้าขึ้นมามองเอมี่ด้วยท่าทีเชื่อฟัง “เหมียว เหมียว…”

“ฉันไม่รู้ว่าแกต้องการอะไรถ้าแกไม่บอกฉัน”

“เหมียว ?” ลูกแมวร้องออกมาอย่างสับสนราวกับว่ามันกำลังสงสัยเกี่ยวกับคำพูดของเอมี่

“ถ้าฉันเจอสิ่งที่แกต้องการและมันสมเหตุสมผลฉันก็ยินดีที่จะช่วยแก ฉันใจดีมาก” เอมี่พูดอย่างจริงใจ

ลูกแมวลังเลออยู่ครู่หนึ่งจากนั้นมันก็ชี้ไปที่ขาของเอมี่จากนั้นมันก็เหวี่ยงขาของมันแล้วส่ายหัวและทำท่านอนหลับแล้วมองเอมี่ด้วยดวงตาสีแซฟไฟร์ของมัน

เอมี่ลูบขนมันจนยุ่ง “ฉันรู้ว่าแกมีปัญหากับฉัน !” เธอหัวเราะในขณะที่ใบหน้าของลูกแมวบู้บี้อยู่ในมือของเธอ

“เหมียว…” ลูกแมวร้องออกมาอย่างสิ้นหวัง

เอมี่ไม่ได้หยุด เธอเล่นสนุกจนเต็มที่ เธอจับใบหน้าของมันไว้ด้วยมือของเธอ “แกสามารถนอนบนพื้นได้ถ้าแกไม่ชอบมราฉันเหวี่ยงขา”

ลูกเป็ดขี้เหร่มองไปที่พื้นจากนั้นก็หันมามองขาของเอมี่ หลังจากนั้นมันก็กลับไปนอนบนตักของเอมี่อีกครั้ง

เพราะอาหารแสนอร่อยผู้คนจึงกินอาหารอย่างรวดเร็ว แถวค่อยๆสั้นลงเรื่อยๆ

ลูกค้าหลายคนกินยืนกินโร่วเจียหมัวอยู่บนถนน พวกเขาบอกว่ามันรู้สึกดีกว่าการกินโร่วเจียหมัวในขณะที่เดิน

ใบหน้าของเอมี่สดใสขึ้นมาเมื่อเธอสังเกตเห็นบรรดาเจ้าของร้านอาหาร “คุณปู่แพนเค้กต้นหอม คุณสเต็กหมู คุณผ้ากันเปื้อนลายดอกไม้… ทำไมพวกคุณถึงมาที่นี่ล่ะ ?”

พวกเขานิ่งค้างไปครู่หนึ่ง พวกเขาไม่รู้จักชื่อเล่นพวกนี้และพวกเขาก็ไม่แน่ใจว่าพวกเขารู้จักกับเด็กสาวลูกครึ่งเอลฟ์คนนี้

พวกมันเป็นชื่อเล่นที่แปลกมาก และถ้าพวกเขาจำได้ไม่ผิด เธอเป็นลูกสาวของเจ้าของร้านใช่มั้ย ?

“พวกคุณมาที่นี่เพื่อสร้างปัญหารึเปล่า ?” เอมี่ถามอย่างสงสัย