A Stay-at-home Dad’s Restaurant In An Alternate World - ตอนที่ 328

Chapter 328 : ใครอยู่ตรงนั้น?

ไซริลยังคงเล่นกับงูสีสันสดใสตัวเดิมในขณะที่เขานั่งอยู่บนโซฟาหนัง เขาหันมามองมาร์แล้วถาม “คําตอบของสมาคมจัดเลี้ยงคืออะไร?”

“สมาชิกคณะกรรมการสแตนลี่ย์บอกว่าเขายังอยู่ในขั้นตอนการตรวจสอบและเขาจะแจ้งให้ เราทราบเมื่อได้ข้อสรุป” มาร์ตอบพร้อมกับก้มหัวลง

“การตรวจสอบ? ยังต้องตรวจสอบอะไรอีก? ดูเหมือนว่าสแตนลี่ย์จะพยายามรีดไถเงินเราอีกครั้ง ให้เหรียญมังกร 10 เหรียญกับเขาและบอกให้เขาแก้ปัญหาให้เร็วที่สุด” ไซริลเบ้ปากด้วยสีหน้าไม่พอใจและพูดต่อ “ร้านอาหารมามีเป็นหนามแหลมที่กําลังจี้หลังฉันอยู่ ผ่านมาแค่สองวัน แต่พวกมันมีอาหารถึงสี่อย่างที่อยู่ใน 50 อันดับแรกและสองอย่างในนั้นอยู่ใน 30 อันดับแรก ถ้าเรื่องนี้บานปลายคงจะมีคนยื่นรายงานมากขึ้นเรื่อย ๆ ซึ่งมันจะน่ารําคาญมาก ”

“ใช่ครับ” มาร์พยักหน้า จากนั้นเขาก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดต่อ “แต่นายน้อยครับ จะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกเขามีความสามารถจริง ๆ ถ้าเราลบชื่อร้านอาหารนั้นออกจากการจัดอันดับมันอาจจะส่งผลกระทบเชิงลบบางอย่าง”

“มีความสามารถจริง ๆ? เหอะ มันจะสักแค่ไหนกันเชียว? นายกําลังบอกฉันว่าร้านอาหารแค่ร้านเดียวจะต่อต้านหอการค้าของเราได้เหรอ?” ไซริลเบ้ปากด้วยสีหน้าเหยียดหยาม เขาเคาะนิ้วของเขาบนหัวงก่อนที่จะคว้าหัวมันไว้และออกคําสั่ง “เตรียมเหรียญมังกรเอาไว้ 100 เหรียญใบ ถ้าสแตนลีย์แก้ปัญหาเรื่องนี้ไม่ได้ก็เอามันไปให้วาเรน ตาแก่นั่นได้รับเงินจํานวนมากจากเราใน ช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมามันยากขึ้นเรื่อย ๆ ที่จะทําให้เขาพอใจ”

“100 เหรียญมังกร? ผมควรไปปรึกษาประธานก่อนมั้ยครับ?” มาร์ไม่ได้พยักหน้าและ เห็นด้วยในทันทีเหมือนกับตอนปกติ

“ทําไมนายถึงต้องปรึกษาประธานกับอีแค่เงิน 100 เหรียญมังกร? มันแค่เงินเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น เงินที่เราใช้ติดสินบนสมาคมจัดเลี้ยงตลอดหลายปีที่ผ่านมาไม่น้อยกว่า 10,000 เหรียญมังกรใช่มั้ย??” ไซริลมองมาร์ด้วยดวงตาที่หรี่ลงและพูดอย่างเย็นชา “นายต้องรู้นะว่านายรับใช้ใครอยู่ ประธานแก่มากแล้วและในอนาคตฉันจะเป็นประธาน

มาร์ก้มหัวของเขาลงและตอบด้วยความเคารพ “ครับนายน้อย”

“นี่มันเรื่องอะไรกัน…นี่หมายความว่าหอการค้าควบคุมการแข่งขันอาหารของลานเอเดนมานานแล้วเหรอ? พวกเขาทําแบบนี้ได้ยังไง?” กลอเรียที่ยืนอยู่ด้านนอกประตูพร้อมกับหมวกผ้าไหมสีดําบนหัวก้าวถอยหลังไปสองก้าวในขณะที่เธอมองไปที่ห้องของประธานด้วยความไม่อยากเชื่อ

เธอมาหาเจฟฟรีเพราะว่าเธอมีแนวคิดบางอย่างเกี่ยวกับสิ่งที่พวกเขาพูดคุยกันบนโต๊ะอาหาร และเธออยากจะบอกเขาเกี่ยวกับความคิดพวกนี้ด้วยตัวเอง

อย่างไรก็ตามเธอเพิ่งจะได้ยินการพูดคุยกันระหว่างมาร์กับไซริลและมันก็ทําให้ความเชื่อของเธอพังทลาย

ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ชอบปู่ของเธอแต่เธอก็ต้องยอมรับว่าเจฟฟรีเป็นบุคคลในตํานานอย่างแท้จริง เขาเริ่มต้นมาโดยไม่มีอะไรเลย แต่เขาก็หาพื้นที่ขนาดใหญ่ให้กับตัวเองในเมืองเคออสได้ในเวลาไม่กี่สิบปี

ธนาคารของครอบครัวบัฟเฟตต์นั้นมีอํานาจมาก แต่หอการค้าเองก็มีอํานาจไม่ต่างกัน

ด้วยเหตุนี้ในใจของกลอเรียจึงมีความเคารพต่อเจฟฟรีอยู่เสมอ อย่างไรก็ตามการพูดคุยกันระหว่างมาร์กับไซริลได้เปิดเผยส่วนที่ดํามือของหอการค้าอันรุ่งโรจน์ในใจของเธอ และความแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงนี้ก็เป็นสิ่งที่ทําให้เธอโกรธมาก

ไซริลหันไปทางประตูแล้วตะโกน “ใครอยู่ตรงนั้นน่ะ?”

สีหน้าของกลอเรียเปลี่ยนเป็นตื่นตระหนก เธอรีบยกชายกระโปรงของเธอขึ้นและรีบวิ่งหนีไป

หลังจากนั้นมาร์ก็เปิดประตูมาหลังจากที่กลอเรียวิ่งลับมุมทางเดินไปแล้ว มีความประหลาดใจปรากฏอยู่ในแววตาของเขาแต่การแสดงออกของเขานั้นยังคงไม่เปลี่ยนแปลง

ไซริลวางงูหลากสีไว้ในมือแล้วถาม “มันคือใคร?”

“ไม่มีใครอยู่ข้างนอกครับนายน้อย บางทีมันอาจจะเป็นแมวอ้วนที่มาขโมยอาหารอีกครั้ง” มาร์ปิดประตูแล้วส่ายหัว

“ฉันต้องบอกแม็กซ์เกี่ยวกับเรื่องนี้ อาหารของร้านอาหารมามอร่อยมากและมีผลพิเศษที่น่า ซึ่งจะไม่แปลกเลยถ้าอาหารของพวกเขายึดครองห้าอันดับแรกได้ ถ้าหอการค้าลบชื่อร้านของพวกเขาออกจากการจัดอันดับมันจะเป็นเรื่องที่ไม่ยุติธรรมเกินไป นี่ไม่ใช่สิ่งที่หอการค้าควรจะเป็น” กลอเรียส่ายหัวแล้วมองกลับไปที่อาคารหอการค้าอันยิ่งใหญ่ก่อนที่จะกํามืออย่างช้า ๆ สีหน้าแน่วแน่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอและเธอก็พึมพํากับตัวเอง “นี่ไม่ใช่สิ่งที่หอการค้าควรจะเป็น ถ้านี่คือทางที่ไซริลเลือก งั้นฉันก็จะเอาทุกอย่างมาจากเขา ใครบอกกันว่าผู้หญิงไม่สามารถทํางานได้ดีเท่ากับผู้ชาย?!”

….

แม็กซ์ไม่ได้แปลกใจที่พุดดิ้งเต้าหูแบบหวานและแบบคาวของเขาได้เข้าไปอยู่ใน 50 อันดับแรกเป้าหมายของเขาคือมีแค่หนึ่งจานที่เข้าไปอยู่ใน 30 อันดับแรกได้ก็พอแล้ว และมันพอที่จะตอบสนองเงื่อนไขของภารกิจ

หลังจากพักอยู่ครู่หนึ่งแม็กซ์ก็ไปเยี่ยมโรงตีเหล็กใหม่ของโมไบ มันมีขนาดพอ ๆ กับโรงตีเหล็กเดิมแต่ห้องโถงแสดงสินค้าด้านหน้าเล็กลงไปเล็กน้อย ในขณะที่พื้นที่ทํางานด้านหลังขยายใหญ่ขึ้น ในขณะเดียวกันก็มีการติดตั้งเตาหลอมใหม่ที่มีขนาดใหญ่กว่าเดิม

ลู่ลู่ถอดเสื้อของเขาออกและเหวี่ยงค้อนเหล็กขนาดใหญ่ในมือตามแนะนําของโมไบ โลหะสีแดงบนทั่งกําลังหดตัวในอัตราที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า และการกระหน่ำตีนี้ก็ทําให้แก้วหูของเขาสั่นสะเทือนทุกครั้งที่ค้อนกระแทกลงไป

“ไม่เลว งานของนายในวันนี้คือการทุบโลหะชิ้นนี้กลายเป็นแผ่นบาง ๆ” โมไบพยักหน้าด้วยความพึงพอใจและเขาก็เริ่มเหวี่ยงค้อนของเขาเพื่อตีดาบยาวที่เสร็จไปครึ่งหนึ่งแล้วตรงหน้าเขาต่อ

เดิมที่เขาไม่มีความตั้งใจที่จะรับเด็กฝึกงานแต่ลู่ลู่ก็ทําให้เขายอมจนได้ มันดูเหมือนว่าเขาจะโง่และเงอะงะเล็กน้อย แต่เขาทํางานหนักมากและมือของเขาก็คล่องแคล้ว ดังนั้นโมไบจึงค่อนข้างพอใจกับการตัดสินใจของเขา มีโอกาสที่ปืนใหญ่ที่แม็กซ์แนะนํามาจะใช้งานได้จริง แต่เขายังต้องใช้เวลาอีกมากในการสร้างต้นแบบที่น่าพอใจ ถ้าเขามีผู้ช่วยในการตีเหล็กเขาจะสร้างมันขึ้นได้เร็วขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัย ดังนั้นเขาจึงทุ่มเทกับการทําให้ระเบิดมีความเสถียรมากขึ้น

“โมไบ คุณจะเริ่มงานตั้งแต่วันนี้เลยเหรอ?” แม็กซ์ยืนอยู่ที่ทางเข้าและรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย เมื่อคลื่นความร้อนปะทะเข้ากับใบหน้าของเขา

ความจริงที่ว่าช่างคนแคระได้สร้างโรงตีเหล็กอยู่ทั้งวันทั้งคืนจนเสร็จทําให้เขาตกตะลึงมาก และเขาก็ประหลาดใจมากที่พบว่าโมไบและลู่ลู่เริ่มทํางานกันแล้ว

“เฮ้ว่าไงแม็กซ์ เรามีออเดอร์ด่วนเข้ามาสองสามอันน่ะ ดังนั้นเราจึงเริ่มทํางานกันเลย” โมไบวางค้อนลงและยิ้ม “นอกจากนี้ฉันก็ไม่ได้ขอให้พวกเขาสร้างห้องใต้ดิน ฉันจะไปที่ชานเมืองหลังจากที่ทํางานพวกนี้เสร็จ จากนั้นฉันจะทําการทดลองบางอย่างในพื้นที่บริเวณนั้น”

“ฟังดูเป็นความคิดที่ดี” แม็กซ์พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม เขามองไปรอบ ๆ พร้อมกับสํารวจดูทักษะของโมไบ ถ้ามีความสามารถของโมไบและเพลิงเวทมนตร์ของโลกใบนี้มันก็เป็นไปได้ที่จะปรับแต่งเหล็กกล้าให้อยู่ในระดับที่น่าพึงพอใจ เมื่อถึงเวลานั้นเขาจะพูดคุยเกี่ยวกับการสร้างรถจักรไอน้ำโมไบ

“เอาล่ะ ผมไม่รบกวนพวกคุณสองคนแล้ว” แม็กซ์พูดก่อนที่เขาจะเดินออกมา จริง ๆ แล้วเขาแค่เดินมาดูว่าโมไบยังทดลองสร้างระเบิดอยู่รึเปล่า เมื่อเห็นแบบนี้แล้วเขาก็รู้สึกโล่งใจมากกับคําตอบที่โมไบมอบให้กับเขา อย่างน้อยที่สุดเขาก็ไม่ต้องกังวลว่าจะเสียชีวิตเมื่อเขาหลับ

วันนี้แดดดีจริง ๆ ดวงอาทิตย์ของฤดูใบไม้ร่วงส่องลงมาที่เขาและทําให้เขารู้สึกอ่อนเพลียเล็กน้อย เขามองดูหน้าต่างภารกิจพุดดิ้งเต้าหูในใจของเขาซึ่งมันแสดงให้เห็นว่าเขาทํามันไปได้ถึง 6 ใน 10 ส่วนแล้ว กลล้อเสี่ยงโชคที่เขาหวังเอาไว้น่าจะมาถึงในเร็ว ๆ นี้