A Stay-at-home Dad’s Restaurant In An Alternate World - ตอนที่ 343

Chapter 343 : โลกนี้

“การแข่งขันอาหารนี้โชคดีที่ไม่ได้เจอกับฉันในช่วงเริ่มแรก ไม่งั้นฉันคงครองอันดับตั้งแต่ 1 ถึง 100 และมันจะทําหน้าที่เป็นโฆษณาส่วนตัวสําหรับฉัน” แม็กซ์เม้มปาก ในช่วงท้ายของเอกสารมีรายละเอียดเกี่ยวกับความร่วมมือของสมาคมจัดเลี้ยงกับหอการค้าอยู่

มันไม่ใช่ความลับจริง ๆ หอการค้าได้รวบรวมร้านค้าชั้นนําทั้งหมดในลานเอเดนรวมถึงร้านอาหารที่ดีที่สุดทั้งหมด โดยพื้นฐานของอาหารเพียงอย่างเดียวพวกเขาส่วนใหญ่ก็สามารถเจาะเข้าไปอยู่ใน 100 อันดับแรกได้แล้ว

อย่างไรก็ตามในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา 30 และ 50 อันดับแรกถูกยึดครองโดยร้านอาหารที่เป็นสมาชิกของหอการค้า ทําให้เกือบจะเป็นไปไม่ได้ที่ร้านอาหารอื่น ๆ จะบุกเข้าไปในกระดานจัดอันดับ เหตุการณ์ที่ผิดปกติแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนและได้รับการร้องเรียนจากหลาย ๆ ร้าน

เมื่อต้องเผชิญกับคําร้องเรียนเหล่านั้นสมาคมจัดเลี้ยงก็มักจะออกมาพูดว่า “ทางเลือกของลูกค้าเป็นสิ่งที่สําคัญ!” สําหรับวิธีการจัดการกับคะแนนโหวตของลูกค้านั้นเป็นสิ่งที่สมาคมการจัดเลี้ยงเท่านั้นที่รู้

ในเอกสารมีรายละเอียดบอกเอาไว้ว่าวิธีที่หอการค้าทําคือการออกภารกิจในทุก ๆ เดือนและภารกิจนั้นเป็นภารกิจการลงคะแนน ธุรกิจในเครือทั้งหมดจะต้องลงคะแนนให้กับร้านอาหารในเครือของหอการค้าเพื่อทําภารกิจให้สําเร็จ

มันเป็นหอการค้าอีกแล้ว ผู้ชายสองคนที่ถูกจับไปก่อนหน้านี้ก็เป็นสมาชิกของคณะกรรมการหอการค้าแหมือนกัน ดูเหมือนว่าหอการค้าจะเป็นผู้อยู่เบื้องหลังการลบร้านอาหารขอฉันออกจากการจัดอันดับ เป็นไปได้มั้ยว่ายักษ์ใหญ่แบบนี้จะลดตัวลงมาจัดการกับร้านอาหารของฉัน? คิ้วของแม็กซ์ขมวดเล็กน้อย

ถึงแม้ว่าเขาจะประกาศกร้าวกับดเนียว่าเขาจะทําให้หอการค้าปิดตัวลงแต่เขาก็ตระหนักดีถึงความแข็งแกร่งของยักษ์ใหญ่นี้ พวกเขาถือครองเศรษฐกิจของเมืองเคออสเอาไว้ถึง 20% และคนทั่วไปไม่สามารถคาดเดาถึงความมั่งคั่งและอิทธิพลของพวกเขาได้

ฉันไม่คิดว่าพวกเขาจะลดตัวลงมาจัดการกับฉัน ดูเหมือนว่าอันดับของร้านอาหารของฉันจะไปรบกวนผลกําไรของร้านอาหารอื่น ๆ ซึ่งเป็นสาเหตุที่พวกเขาตัดสินใจที่จะลบร้านอาหารของฉันออกจากการจัดอันดับ ถ้าฉันต้องการกลับเข้าสู่กระดานจัดอันดับฉันจะต้องยื่นเรื่องผ่านสภาหอการค้าและทําให้สมาคมจัดเลี้ยงเต็มใจที่จะคืนสถานะบนกระดานจัดอันดับให้กับฉัน

นี่เป็นปัญหาที่แก้ไขได้ยากโดยที่ไม่ต้องฆ่าใครเลย แม็กซ์ครุ่นคิดเกี่ยวกับสถานการณ์อยู่ครู่หนึ่งแต่ก็ยังไม่สามารถหาวิธีที่ดีในการแก้ไขปัญหาได้ ด้วยสถานะและอํานาจในปัจจุบันของเขาเขาไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดคุยกับระดับสูงของสมาคมการจัดเลี้ยงเลย

สําหรับอูเรียนและครัสซู พวกเขามีพลังมากพอที่จะทําให้ทุกคนหวาดกลัวพวกเขา แต่ถ้าประธานของหอการค้าไม่อยากพบพวกเขาเขาก็สามารถปฏิเสธที่จะพบพวกเขาได้

ปราสาทเจ้าเมืองและวิหารสีเทาจะรับประกันความปลอดภัยของเขาเนื่องจากเมืองเคออสเป็นเมืองที่มีกฎหมายและกฎระเบียบ

สิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังสามารถได้รับความเคารพจากทุกคนรวมถึงมีชีวิตและสถานะที่ดี แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะทุกอย่างที่พวกเขาต้องการได้

แม็กซ์ดีใจที่เขาได้เกิดใหม่ในโลกที่มีกฎหมายและระเบียบอยู่ กฎหมายพวกนี้ยังทําให้เขามั่นใจว่าเขาจะปลอดภัยถึงแม้ว่าเขาจะอ่อนแอและไร้ประโยชน์ เขายังสามารถใช้ชีวิตอย่างมีศักดิ์ศรีและเผชิญหน้ากับสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังเหล่านั้นได้

เขาไม่สามารถทําทุกสิ่งที่เขาต้องการในโลกนี้ได้ แต่อย่างน้อยคุณภาพชีวิตของเขาก็นับได้ว่าดี เขาไม่ต้องระวังปีศาจบนท้องถนนหรือระวังตัวว่าจะถูกโจมตีอยู่เสมอ

กฎหมายและระเบียบมีอํานาจมาก มันจํากัดทั้งสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังและผู้อ่อนแอ

ในฐานะคนที่ยังอ่อนแออยู่ในตอนนี้แม็กซ์ได้รับความเคารพและการยอมรับจากบรรดาลูกค้าของเขาเพราะอาหารแสนอร่อยที่เขาทําไม่ใช่แค่เพราะว่าเอมมีครัสซูและอูเรียนเป็นอาจารย์ เขาพอใจกับความรู้สึกแบบนี้

ในปราสาทเจ้าเมือง

โรเบิร์ตยืนอยู่ในห้องรอและพูดกับพนักงานที่นั่นว่า “ช่วยรายงานท่านเจ้าเมืองที่ว่าโรเบิร์ตจากสมาคมจัดเลี้ยงอยากจะขอพบท่าน”

พนักงานรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเขามองเห็นโรเบิร์ตและพูดด้วยความเคารพ “โอ้ เป็นท่านโรเบิร์ตนี่เอง ท่านเจ้าเมืองเพิ่งออกไปได้ไม่นานและจะไม่กลับมาอีกจนกว่าจะเที่ยง คุณอยากจะรอท่านอยู่ที่นี่หรือกลับมาในช่วงบ่าย?”

โรเบิร์ตทํางานอยู่ที่ปราสาทเจ้าเมืองมานานกว่า 10 ปีและไต่เต้าขึ้นมาเรื่อย ๆ ท่านเจ้าเมืองชอบเขามากและถ้าไม่มีอุบัติเหตุอะไรเขาจะอยู่ในตําแหน่งที่สูงมากในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า

อย่างไรก็ตามทุกคนต่างก็ประหลาดใจที่เขาเสนอว่าเขาอยากจะเข้าร่วมกับสมาคมจัดเลี้ยง เริ่มแรกทุกคนคิดว่าเขาไปที่นั่นเพื่อหาเงินเพราะสมาคมจัดเลี้ยงมีชื่อเสียงในเรื่องค่าจ้างและโบนัสที่สูง

อย่างไรก็ตามในไม่ช้าคําพูดของเขาก็กระจายไปทั่วสมาคมจัดเลี้ยงและหลังจากนั้นเขาก็ถูกลดระดับลงให้กลายเป็นนักรบโดดเดี่ยว ไม่ว่าใครต่างก็รู้สึกสับสน จากนั้นพวกเขาก็คิดได้ว่าเจ้าเมืองส่งเขาไปที่นั่นด้วยความตั้งใจที่จะให้เขาผ่านความยากลําบากบางอย่างเพื่อที่เขาจะได้ฝึกฝนและเก่งขึ้น และหลังจากนั้นเจ้าเมืองก็จะมอบหมายหน้าที่ที่สําคัญกว่าให้กับเขา

“ขอบคุณ ฉันจะรอ” ร่องรอยของความผิดหวังแวบผ่านดวงตาของโรเบิร์ตเมื่อเขาพยักหน้า

“เอาล่ะ งั้นคุณก็ตามผมมารอข้างในเถอะ ผมแน่ใจว่าคงมีคนรู้จักหลายคนที่อยากจะคุยกับคุณ” พนักงานยิ้ม

“ไม่เป็นไร ขอบคุณ ฉันจะรอที่นี่แหละ ตอนนี้เป็นชั่วโมงทํางานและการเข้าไปของฉันจะหันเหความสนใจจากหน้าที่ของพวกเขา” โรเบิร์ตส่ายหัวและนั่งลงใกล้ ๆ หน้าต่างในห้องรอ จากนั้นเขาก็มองออกไปนอกหน้าต่างด้วยสีหน้ายิ้มครีมและเงียบสนิท

เขาเป็นคนสันโดษเหมือนกับที่คนอื่น ๆ พูดจริง ๆ ด้วย.. พนักงานรินน้ำชาให้กับโรเบิร์ตและไม่ได้พูดอะไรอีก

เมื่อถึงตอนเที่ยงพนักงานก็รีบเดินมาหาโรเบิร์ต “ท่านโรเบิร์ต ท่านเจ้าเมืองกลับมาแล้วและอยากจะพบคุณครับ”

“ขอบคุณ” โรเบิร์ตลุกขึ้นยืนแล้วรีบเดินตามพนักงานออกไป ถ้วยชาที่ถูกวางเอาไว้ข้าง ๆ เขายังไม่ถูกแตะต้องแม้แต่น้อย

“โรเบิร์ต ฉันได้ยินว่านายมารอฉันตั้งแต่เช้า มีอะไรเร่งด่วนที่นายต้องคุยกับฉันเหรอ?” ชายที่มีรูปร่างแข็งแรงพร้อมกับผมสีแดงเดินเข้ามาหาโรเบิร์ต เขามีดาบสีดําห้อยลงมาจากเอวของเขาและนิ้วก้อยซ้ายที่หายไปบางส่วน เขายิ้มแล้วพูดต่อ “จริง ๆ ก็อย่าเพิ่งบอกฉันเลย นายยังไม่ได้กินอะไรใช่มั้ย? มากินกับฉันสิ เราจะคุยกันในขณะที่กินอาหาร”

“ได้ครับ” โรเบิร์ตก้มหัวลงเล็กน้อยและเดินตามหลังเจ้าเมืองไป เขายังคงเป็นคนที่เป็นมิตรและตรงไปตรงมาเหมือนอย่างเคย เขาไม่มีความหยิ่งยโสหรือจองหองอย่างที่หลาย ๆ คนคิดว่าเจ้าเมืองมีเลย

ไมเคิลหยิบชามขึ้นมาและเตรียมที่จะกินในขณะที่โรเบิร์ตนั่งลงข้าง ๆ เขาและพูด “ท่านเจ้าเมือง ผมอยากจะรายงานให้ท่านทราบเกี่ยวกับงานของผมที่สมาคมจัดเลี้ยง ในขณะเดียวกัน ”

“ฉันรู้ว่าทําไมนายถึงมาที่นี่ในวันนี้ เมื่อเช้าก่อนที่ฉันจะออกเดินทางวอร์เรนก็มาและรายงานเรื่องต่าง ๆ ให้ฉันฟัง เขายังแนะนําให้ฉันย้ายนายออกจากสมาคมจัดเลี้ยง” ไมเคิลวางชามในมือลงทันทีและหัวเราะออกมาเมื่อเขามองเห็นสีหน้าอึดอัดใจของโรเบิร์ต จากนั้นเขาก็หยิบชามขึ้นมาอีกครั้งแล้วตักข้าวเข้าปากพร้อมกับพูดต่อ “ฉันอยากได้ยินเรื่องจากฝั่งของนาย ฉันทํางานกับนายมานานกว่าวอร์เรนดังนั้นฉันจึงเชื่อใจนายมากกว่า”

โรเบิร์ตถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกและกล่าวว่า “ในการแข่งขันอาหารของลานเอเดนสของสมาคมจัดเลี้ยงมีร้านอาหารใหม่ที่ชื่อว่าร้านอาหารมามี..”

“ร้านอาหารมามีเหรอ? ทําไมชื่อนี้ถึงคุ้นหูจังนะ?” ด้านนอกห้องมีเด็กสาวผมหางม้ายืนอยู่ เธอแนบหูของเธอกับหน้าต่างแน่นและฟังบทสนทนาที่เกิดขึ้นภายในห้องอย่างระมัดระวัง