Advent of the Archmage - 364: เริ่มการต่อสู้ (1)

Chapter 364: เริ่มการต่อสู้ (1)

ในทัศนวิสัยของลิงค์, ข้อมูลเกี่ยวกับดาบลอร์ดพายุได้เปลี่ยนไป

ราชามังกรพิโรธ, เปลวเพลิงสยบโลกา

ระดับ: ระดับตํานานขั้นต้น

สภาพ: กึ่งผนึก

ผล 1 : ด้วยการใช้พลังมังกร 1,000 แต้ม, ความพิโรธของราชามังกรจะถูกเปิดใช้, และเพิ่มความแข็งแกร่งของผู้ใช้สิบเท่า, ความเร็วห้าเท่า, และความอดทนเพิ่มขึ้นสองเท่า

ผล 2 : พลังโจมตีเวทมนตร์เพิ่มขึ้น 700%

ผล 3 : คมกริบไร้เทียมทาน ดาบเล่มนี้ไม่ได้ตัดได้แค่ร่างกายภาพเท่านั้น แต่ยังตัดเวทมนตร์ได้ด้วย

ผล 4 : การโจมตีทั้งหมดจะกลายเป็นการโจมตีหมู่ในรัศมี 600 ฟุต ความเสียหายหมู่เท่ากับ 10% ของพลังโจมตี

(หมายเหตุ: มีแค่นักรบที่แข็งแกร่งที่สุดเท่านั้นที่มีสิทธิ์ถือครองข้า!)

หัวใจของลิงค์เต้นรัว เขามองดาบในสภาพถึงผนึก “สําเร็จไหม? ผมทําให้ท่านแข็งแกร่งขึ้นรึเปล่า?”

“เจ้าไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก ว่าแต่, เจ้าสามารถใส่พลังมังกรเข้ามาในตัวข้าอีกได้ไหม? มันจะช่วยให้ข้าทําลายผนึกได้เร็วขึ้นอีก” ดาบวิญญาณตอบกลับ

“เข้าใจแล้ว”

ลิงค์เหน็บดาบในตํานานเล่มใหม่เอาไว้ที่เอวของเขาแล้ว เอาคทาเพลิงพิโรธแห่งสวรรค์ออกมา คทานี้ยังใช้งานได้ดีอยู่ ภายใต้ผลของคลื่นมานา, การร่ายเวทย์ด้วยคทานี้ ยังแข็งแกร่งกว่าดาบเวทมนตร์ราชามังกรพิโรธเล็กน้อย

ในตอนที่ต่อสู้, เขาสามารถถือดาบในมือขวาและคทาในมือซ้าย

ในที่สุด, ท้องฟ้าก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีดํา ลิงค์กลับไปที่ห้องของเขาจากระเบียงหอคอยเวทมนตร์

มันยังเป็นช่วงค่ำอยู่ และลิงค์ก็ยังไม่เหนื่อย เขาฝึกรูปแบบดาบขั้นพื้นฐานในห้องของเขาหลังจากนั้น, ในขณะที่เขากําลังเตรียมตัวดูหนังสือก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ก้อก ก้อก

ลิงค์ชี้ไปที่ประตู, แล้วเปิดมันที่ด้านนอกประตูมีไฮเอลฟ์อยู่สองคน, มิลด้ากับโรมิลสัน

“ตื่นแล้วหรอ? เข้ามาสิ” ลิงค์พูด

ในช่วงเวลาแห่งการฝึกฝนที่ผ่านมานี้, พวกเขาทั้งสองต่างก็ทํางานตัวเป็นเกลียว, พวกเขาทํางานหนักมากจนลิงค์มองเห็นวงกลมสีดํารอบดวงตาของเขา อย่างไรก็ตาม, ครั้งนี้, พวกเขาดูสึกเหิมมากกว่าก่อนหน้านี้

พอพวกเขาเข้ามาในห้อง, มิลด้าก็คว้าเก้าอี้มานั่งในขณะที่โรมิลสันยืนอยู่ข้างหลังเธอ

“พรุ่งนี้พวกเรายังต้องฝึกอีกไหม?” มิลด้าถาม เธอมองดาบที่อยู่ในมือของลิงค์อย่างสงสัย อย่างไรก็ตาม, เธอรู้ว่านักเวทย์ทุกคนมีความลับเป็นของตัวเอง, ดังนั้นเธอจึง เลือกที่จะไม่ถาม

“พรุ่งนี้หรอ? ฝึกสิ, ทําไมจะไม่หล่ะ? แต่พวกเราจะฝึกแค่ง่ายๆเท่านั้นจะได้ไม่ล้าเกินไป” ลิงค์เองก็นั่งลงเหมือนกัน เขารู้สึกได้ลางๆว่าสงครามกําลังจะเกิดขึ้นในเร็วๆนี้ ในเมื่อรูปแบบเวทมนตร์เรียบร้อยแล้ว, เขาจึงตัดสินใจลําดับความสําคัญโดยการทําให้มั่นใจว่าเหล่านักเวทย์จะได้พักผ่อนอย่างเพียงพอ

“ดีเลย” มิลด้าพูดด้วยความโล่งอก “ช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมานี้พวกข้าเหนื่อยมากจริงๆ”

โรมิลสันพูดเสริม “แต่พวกเราก็ได้ประโยชน์บ้างเหมือนกันนะ มานาของข้าเพิ่มขึ้นมากและมาถึงขั้นกลางของเลเวล 7 แล้ว ส่วน, องค์หญิงเองก็ไปถึงจุดสูงสุดของเลเวล 7 แล้ว”

“เยี่ยมเลย, ถือว่าเป็นการพัฒนาที่ยอดมากเลยนะ” ลิงค์ชื่นชม

องค์หญิงมิลด้าหัวเราะแห้ง “พวกข้าเทียบกับเจ้าไม่ได้หรอก ข้ารู้สึกว่ามีพลังมังกรอันแข็งแกร่งซ่อนอยู่ในร่างกายของเจ้านะ ของขวัญจากราชินีมังกรแดงหรอ?”

พลังของราชินีมังกรแดงเป็นเหมือนกับเมล็ดพันธุ์ที่มอบประโยชน์ให้กับลิงค์อย่างมากมาย จะให้เรียกว่าของขวัญก็คงจะไม่ผิด ลิงค์พยักหน้าแล้วพูด “ใช่ เธอมีอะไรจะคุยรีเปล่า?”

“มีสิ, แล้วก็ค่อนข้างจริงจังด้วย”

ในขณะที่พูด, องค์หญิงมิลด้าก็เอาจดหมายฉบับหนึ่งออกมา

จดหมายฉบับนี้มีรูปร่างเหมือนใบไม้และมีตราผนึกเป็น รูปต้นไม้แผ่กิ่งก้านสาขาผนึกนั้นถูกทําลายไปแล้ว องค์หญิงมิลด้าพูด “แม่ของข้าเป็นคนเขียนจดหมายฉบับนี้ แม้ ว่าท่านจะเป็นราชินีของไฮเอลฟ์, แต่ท่านก็เป็นตัวแทนของสมาคมมรกตด้วย ซึ่งท่านได้นําข่าวอันน่าวิตกมาบอก”

ลิงค์รับจดหมายแล้วเอากระดาษที่อยู่ข้างในออกมา เปิดอ่านดูคร่าวๆ ในขณะที่อ่านมัน, หัวใจของเขาก็สั่นระรัว เขามีความรู้สึกมากมายผสมอยู่เกี่ยวกับเรื่องที่อยู่ข้างในนี้

ในจดหมาย, ราชินีได้เขียนว่าเนตรมรกตของสมาคมมรกตนั้นพบว่าความหนาแน่นของมานากําลังเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง, ทําให้กฎธรรมชาติของโลกถูกทําลายสมาคม มรกตเห็นว่ามันเป็นปัญหาร้ายแรงมากๆ, ไม่ได้น้อยไปกว่าภัยพิบัติมานาเมื่อ 2,000 ปีก่อนเลย

ราชินีแนะนําให้องค์หญิงมิลด้ากลับไปที่เกาะรุ่งอรุณในทันทีหลังจากการต้านทานการโจมตีของกองทัพแห่งความมืด

สิ่งที่ทําให้ลิงค์มีความสุขก็คือว่าเขาไม่ต้องต่อสู้ ด้วยตัวคนเดียวอีกต่อไปแล้ว สมาคมนักเวทย์ที่แข็งแกร่งที่สุดในฟิรุแมน, สมาคมมรกตได้พบปัญหานี้แล้ว นี่มันเยี่ยมไปเลย!

สิ่งที่ทําให้ลิงค์รู้สึกตกใจก็คือการที่สมาคมมรกตบอกว่าปัญหานี้อยู่ในระดับเดียวกับภัยพิบัติมานาที เคยเกิดขึ้นในอดีตซึ่งหมายความว่ามีโอกาสสูงมาก, ประมาณ 80 ถึง 90 เปอร์เซนต์, ที่นี่จะพัฒนาไปสู่ภัยพิบัติครั้งยิ่งใหญ่

ภัยพิบัติมานาเมื่อ 2,000 ปีก่อนนั้นเริ่มขึ้นเพราะเอลฟ์นักเวทย์ในตํานานคนนึง

นักเวทย์มากพรสวรรค์ผู้นี้ได้พบข้อบกพร่องในกฎธรรมชาติของฟิรุแมนและตัดสินใจที่จะทําการทดสอบข้อบกพร่องที่ไม่ธรรมดานี้ และในท้ายสุด, เขาก็ได้เริ่มภัยพิบัติมานา

ในปีนั้น, ความหนาแน่นของมานาในโลกได้ลดลงไป 90 เปอร์เซนต์ ทั้งฟิรุแมนกลายเป็นเหมือนกับลูกโป่งแฟบๆ

ในปีนั้น, เอลฟ์ยังคงเป็นผู้ปกครองทวีปอํานาจของพวก เขามีพื้นฐานมาจากเวทมนตร์, และพวกเขาก็พึ่งพาเวทมนตร์ในการปกครองทวีปมนุษย์และมนุษย์สัตว์เคยเป็นทาสของเอลฟ์ในขณะที่ยับบ้า, คนแคระ, และเผ่าในตํานานอื่นๆเคยถูกเหล่าเอลฟ์กดดัน

ผลของภัยพิบัติมานานั้นทําให้เหล่าเอลฟ์สูญเสียอํานาจทั้งหมดไปอย่างรวดเร็ว หลังจากเหตุการนั้น, มนุษย์, มนุษย์สัตว์, และชนเผ่าย่อยอื่นๆต่างก็พากันหลบหนีออกมาจากอํานาจของเอลฟ์ในขณะที่ยับบ้า และคนแคระเองก็เริ่มก่อตั้งอาณาจักรของตัวเอง

ท่ามกลางความวุ่นวาย, ในด้านของเอลฟ์เองได้แบ่งเป็นสองฝ่าย ฝ่ายแรกเกี่ยวกับภพมืด, และเริ่มบูชาราชินีแมงมุมลอร์ธและใช้ศิลปะแห่งความมืดในการเปลี่ยนแปล งร่างกายของพวกเขาและถลําเข้าสู่ความมืด ซึ่งต่อมาฝ่ายที่ว่านี้ก็ได้กลายมาเป็นดาร์คเอลฟ์

ส่วนอีกฝ่ายนั้นได้หลบหนีมายังเกาะรุ่งอรุณ ฝ่ายนี้ยังคงยึดคําสอนของเอลฟ์โบราณต่อไป เพื่อที่จะทําให้ตัวเองแตกต่างจากดาร์คเอลฟ์, พวกเขาจึงเรียกตัวเองว่าไฮเอ ลฟ์

นี่คือประวัติศาสตร์ของฟิรูแมน

ตอนนี้, โลกกําลังจะเปลี่ยนแปลงอีกครั้ง ด้วยเหตุผลที่คาดไม่ถึงบางอย่าง, ความหนาแน่นของมานากําลังสูงขึ้น เผ่าอื่นยังไม่รู้เรื่องนี้แต่เอลฟ์จะไม่พบมันได้ยังไงหล่ะ?

ลิงค์คืนจดหมายให้มิลด้าแล้วพูด “นี่เป็นข่าวร้ายจริงๆ ฉันคิดว่าฉันรู้เหตุผลที่มานาเพิ่มสูงขึ้นอย่างกระทันหันนะ”

องค์หญิงมิลด้าประหลาดใจ “อะไรนะ! เจ้ารู้หรอ? เป็นฝีมือใคร?”

โรมิลสันเองก็ตกตะลึง

ลิงค์ส่ายหัว “ตอนนี้ฉันยังอธิบายไม่ได้รอจนกว่าการต่อสู้จะจบแล้วกันนะ ฉันมีความรู้สึกว่าดาร์คเอลฟ์กําลังจะมาที่นี่ในเร็วๆนี้!”

องค์หญิงมิลด้ากับโรมิลสันสบตากัน วินาทีต่อมาองค์หญิงมิลด้าก็พยักหน้า “เข้าใจแล้ว ขอให้ชัยชนะอยู่แก่ฝ่ายเรา!”

ลิงค์พยักหน้า “มันดึกแล้ว ทั้งสองคนรีบไปนอนพักเถอะ ตอนนี้ให้ความสําคัญกับการฟื้นฟูเรี่ยวแรงและการเตรียมตัวสําหรับการต่อสู้จะดีกว่านะ”

ไฮเอลฟ์พยักหน้าและบอกลา

หลังจากที่ออกมาจากห้องของลิงค์แล้วเดินลงมาจากชั้นบนของหอคอยเวทมนตร์, โรมิลสันก็ถามขึ้นมาอย่างกระทันหัน “องค์หญิง, ท่านรู้สึกไหมว่าลิงค์กําลังระวังพวกเราอยู่?”

“ระวังหรอ? เขาเนี่ยนะ? เจ้าคิดมากไปรึเปล่า?” องค์หญิงมิลด้าถาม

“ก็เป็นไปได้ครับ แต่ยังไงซะ, เขาก็เป็นเผ่ามนุษย์ จะเป็นไปได้ไหมว่า…เขาจะกลายเป็นปฏิปักษ์กับเผ่าไฮเอลฟ์ของพวกเรา?”

องค์หญิงมิลด้าเหล่ตา เธอพยายามควบคุมอารมณ์ของเธอ “ช่างเถอะ, เลิกพล่ามไร้สาระได้แล้ว ข้าคิดว่าเจ้าต้องเหนื่อยแน่ๆ ไปพักซะ!”

“ครับองค์หญิง!” โรมิลสันตบหัวตัวเอง “ข้าต้อง เสียสติไปแล้วแน่ๆ”

พอพูดจบ, เขาก็กลับไปที่ห้องของเขา

องค์หญิงมิลด้ามองเขาเดินจากไปจนมั่นใจว่าเขาเข้าไปใน ห้องแล้วก่อนที่จะเข้าห้องของตัวเอง หลังจากที่เธอเข้ามาในห้องและปิดประตู, องค์หญิงมิลด้าก็ทําสีหน้าจริงจัง

เธอเดินไปที่โต๊ะแล้วเอาจดหมายอีกฉบับนึงออกมา จดหมายฉบับนี้ก็มาจากแม่ของเธอ, องค์ราชินีจดหมายฉบับนี้ มาถึงเมื่อครึ่งเดือนก่อน, และรายละเอียดของมันก็ง่ายมาก “เพื่อให้ประชาชนของพวกเราฟื้นฟูอํานาจได้สําเร็จ, อํานาจของเผ่าบบษย์ไม่สามารถสงกว่าเผ่าพับธ์ของพวกเราได้

“เจ้าต้องหาโอกาสทําตามแผนการของไบรอันท์จากเมื่อ 300 ปีก่อนให้สําเร็จ”

ในขณะที่มองจดหมาย, องค์หญิงมิลด้าก็ยิ้มอย่างขมขื่น แม่, แม่ไม่เคยเจอเขา, และไม่รู้ด้วยซ้ําว่าเขาเป็นคนยังไง ถ้าแม่เคยเจอเขามาก่อน, ข้ารู้ว่าท่านคงไม่ตัดสินใจผิดแบบนี้

เธอรู้สึกว่าแม่ของเธอกังวลมากเกินไป

ในขณะที่เก็บจดหมาย, องค์หญิงมิลด้าก็ถอนหายใจออกมา หัวใจของเธอหนักอึ้งด้วยความเหนื่อยล้า, และเธอก็หลับไปในทันทีที่ทิ้งตัวลงบนเตียง มันเป็นคืนที่เงียบสงบ

ในเช้าวันต่อมา, ลิงค์ทําการฝึกซ้อมเล็กน้อยก่อนที่จะปล่อยให้เหล่านักเวทย์ไปพักผ่อน

เหล่านักเวทย์ต่างก็เหนื่อยล้าจากการฝึกหนักมาหลายวัน ตอนนี้พอพวกเขามีโอกาสพักผ่อน, พวกเขาหลายคนมีสีหน้าดีใจ แต่ก็ยังไม่มีพวกเขาคนไหนที่จะกล้าผ่อนคลายได้อย่างเต็มที่ พวกเขาส่วนใหญ่กลับไปที่ห้องของเขา เพื่อนอนต่อเพื่อฟื้นฟูเรี่ยวแรงของพวกเขา

ลิงค์กลับไปศึกษาหนังสือเวทมนตร์ของเขาต่อ ในตอนที่เขาหยุด, เขาก็จะไปฝึกกับนานะ แล้วเขาก็ยังยับยั้งตัวเองไม่ให้โหมเกินไป แล้วทําจิตใจให้แจ่มใสตลอดทั้งวัน

ในขณะที่เขามองท้องฟ้าอันมืดมิดข้างนอกหน้าต่าง, หัวใจของลิงค์ก็เต็มไปด้วยความรู้สึกหนักอึ้ง

กองทัพดาร์คเอลฟน่าจะมาถึงที่นี่ในอีกไม่กี่นาทีนี้แน่ๆ ลิงค์คิด

ซึ่งมันก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ, ในเวลาห้าทุ่ม, นักเวทย์ที่มีหน้าที่ในการส่งสัญญาณเตือนได้ปล่อยเวทย์แสงขนาดยักษ์ขึ้นฟ้าในเวลาเดียวกันนั้นเอง, กระดิ่งเตือนก็เริ่มดังขึ้น

“ศัตรูบุก!” มีความสั่นสะเทือนจากการโจมตีของศัตรูและเสียงตะโกนดังมาจากนอกกําแพงป้อม

กองทัพดาร์คเอลฟ์มาถึงแล้ว!