Advent of the Archmage - 382: เรื่องเล็กๆ

Chapter 382: เรื่องเล็กๆ

เกร็ง! ภายในป้อมที่ใจกลางหมู่บ้านใบไม้ผลิ, นักรบสวมเกราะเต็มยศคนนึงได้เปิดประตูแล้วเดินเข้ามาในห้องโถงหลัก

นักรบคนนี้สวมชุดเกราะสีแดงเลือด, ผ้าคลุมสีแดงสดใส, และหมวกเหล็กที่มีคนนกสีแดงเพลิง เมื่อมองจากที่ไกลๆ, เขาเหมือนกับถูกย้อมด้วยสีแดงอย่างสมบูรณ์ ในตอนที่เขาเดินเข้ามานั้น, เขาได้ปล่อยบรรยากาศอันน่าอึดอัดออกมาอย่างรุนแรง

เขาคือลอร์ดของหมู่บ้านใบไม้ผลิ, บัลล่า

“นายท่านครับ…” ทาสเอลฟ์หนุ่มคนนึงวิ่งมาข้างหน้า, พยายามจะช่วยถอดชุดเกราะให้นักรบคนนี้เหมือนปกติ

“ไปให้พ้น!”

บัลล่าเหวี่ยงแขนอย่างรุนแรง, มือของเขาทาบลงบนใบหน้าของเอลฟ์คนนี้ กรอบ ร่างกายของเอลฟ์หนุ่มที่อายุไม่ถึง 17 ปีคนนี้หยุดนิ่ง, คอของเขาถูกบิดอย่างเต็มที่

โดยไม่สนใจเอลฟ์ที่น่าสงสารคนนี้, บัลล่าเดินตรงไปต่อจนถึงที่นั่งที่ปลายสุดของห้องโถงหลัก, จากนั้นเขาก็หยุดลง ในที่สุดเขาตะโกนอย่างเดือดดาล “ทาสของข้าอยู่ที่ไหน? รีบมาช่วยข้าถอดชุดเกราะเร็วเข้า”

มีทาสเอลฟ์อีกสองคนเข้ามาอย่างระมัดระวัง, แล้วช่วยบัลล่าถอดชุดเกราะสีแดงเลือดของเขาอย่างละเมียดละไม

ครั้งนี้, บัลล่ารอให้ชุดเกราะของเขาถูกถอดออกอย่างอดทน จากนั้น, หลังจากที่ชุดเกราะของเขาถูกถอดแล้ว, เขาก็นั่งลงหลังจากผ่านไปไม่กี่วินาที, เขาก็เดือดขึ้นมา, แล้วโยนรูปสลักไม้ที่อยู่ข้างเก้าอี้ใส่พื้นอย่างรุนแรง

แกร้บ! รูปสลักไม้แหลกเป็นชิ้นๆ มีหลุมเกิดขึ้นมาบนพื้น บัลล่าตะโกน “ไอพวกระยําลากู! ไอพวกนัยตาโลหิตบัดซบ! อย่าให้ข้าจับพวกแกได้นะ!”

ครั้งนี้, เขานํานักรบ 1,000 คนไปกวาดล้างพวกโจรด้วยตัวเอง แต่ในท้ายที่สุดแล้ว, พวกเขาก็ถูกลอบโจมตีที่กลางทาง การที่นักรบกว่าหนึ่งร้อยคนตาย, และแม้กระทั่งนักเวทย์ร็อกแฮมเองก็ถูกแทงจนเกือบตายนั้นไม่ได้สาหัสอะไรนัก

แม้ว่าเขาจะไม่ได้เห็นร็อกแฮมกับตาตัวเอง, แต่มันก็เป็นแค่ปัญหาภายในหมู่บ้านใบไม้ผลิเท่านั้น ตอนนี้, ร็อกแฮมเกือบจะถูกฆ่า, และมันก็เป็นเพราะนักรบไม่ได้ปกป้องเขาอย่างเต็มที่ นี่คือความล้มเหลวอย่างไม่เป็นท่า!

แฮก แฮก เขานั่งบนเก้าอี้, หายใจอย่างรุนแรง สีหน้าของเขาซีดเซียว คนที่อยู่รอบๆเขาไม่กล้าที่จะส่งเสียง, โดยเฉพาะทาสเอลฟ์สองคนที่กลัวว่าพวกเขาจะพบจุดจบเห มือนกับเอลฟ์คนก่อนหน้านี้ถ้าพวกเขาไม่ระวัง

บรรยากาศในห้องโถงหลักหนักหน่วงมากจนหายใจแทบไม่ออก

ตึก, ตึก, ในขณะนั้นเอง, ก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นเบาๆ หลังจากนั้นสักพัก, ผู้หญิงผมดําคนนึงก็เดินออกมาจากหลังประ ตูห้องโถงหลัก ผู้หญิงคนนี้มีผิวสีขาวเหมือนกับชอล์กและใบหน้ากลมได้รูป เธอสวมชุดเดรสหรูและมีท่าทีที่สง่างาม ในตอนที่เธอมาถึงห้องโถงหลัก, เธอเห็นทาสที่ถูกอัดจนตาย เธอขมวดคิ้ว, มองบัลล่าแล้วพูด “ท่านลอร์ด, ท่านระบายความโกรธใส่คนอื่นอีกแล้วหรอ?”

ซึ่งก็น่าแปลก, แม้ว่าตอนแรกบัลล่าจะเดือดอยู่, แต่รอยยิ้มอย่างจริงใจก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาในตอนที่เขาเห็น ผู้หญิงคนนี้ “ภรรยาของข้า, ข้าลืมตัวไปหน่อยหน่ะ; ไม่ได้ตั้งใจหรอก”

ผู้หญิงคนนี้คือภรรยาของบัลล่า, แอนลิส

บัลล่ามีนิสัยโหดร้าย, และผู้คนก็เรียกเขาว่าคนขายเนื้อกระหายเลือด ส่วนภรรยาคนนี้ก็คือเหตุผลหลักที่ทําไมนิสัยอันป่าเถื่อนที่มักจะแสดงออกมาข้างนอกนั้นถึงไม่ค่อยมีในบ้านของเขาเลย

บัลล่าจะต่อสู้และฆ่าคนตามที่เขาต้องการ, แต่ด้วยเหตุผลอะไรก็ไม่รู้, ในตอนที่เขาเห็นภรรยาของเขา, ความเดือดดาลของเขาจะหายไป, และเขาก็จะไม่ตะหวาดใส่ใครสักคนเดียว

ทั้งหมู่บ้านใบไม้ผลิรู้เรื่องนี้ดี

ในเมื่อคนๆนี้ตายไปแล้ว และเขาก็เป็นแค่ทาส, แอนลิสจึงไม่ได้ตําหนิบัลล่าอีก

“เอาเขาไปฝังซะ” เธอบอกกับทาสเอลฟ์

พอเธอปรากฏตัวขึ้น, ทุกคนในห้องโถงหลักก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ในตอนที่เอลฟ์ได้ยินคําแนะนําของ เธอให้พาเอลฟ์คนนี้ไปฝัง, พวกเขาก็พูดอย่างปลื้มปิติ “ขอบคุณมากครับ, นายหญิง”

ถ้าให้บัลล่าเป็นคนจัดการ, เอลฟ์คนนี้จะถูกส่งไปสับเป็นเศษเนื้อให้หมาอย่างแน่นอน

หลังจากที่ศพเด็กหนุ่มถูกเอาออกไป, แอนลิสก็ถอนหายใจแล้วนั่งลงข้างบัลล่า สายตาที่หลักแหลมของเธอจ้องไปที่บัลล่า “ท่านลอร์ดคะ”

บัลล่าไม่สามารถทนสายตานี้ได้ เขากอดภรรยาของเขา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เรียกจอนสิ อย่าเรียกข้าว่าลอร์ด ข้าบอกเจ้าหลายครั้งแล้วไง”

“ก็ได้ค่ะ, จอน, ข้าไม่อยากให้บ้านเต็มไปด้วยเลือดนะคะ มันทําให้ลูกของเรากลัว” แอนลิสพูด

“ไร้สาระ! ลูกของข้าไม่มีวันขี้ขลาดแบบนั้นหรอก…เอางั้นก็ได้, ข้าจะไม่ทําอีก, ข้าสาบาน!” บัลล่าพูด เขาเอาแขนข้างนึงโอบเอวของแอนลิส, ในขณะที่แขนอีกข้างให้สัญญา

“ก็ได้ค่ะ, ข้าจะเชื่อท่าน” แอนลิสพยักหน้า “โจรพวกนั้น จัดการยากมากเลยหรอคะ?

พอเธอเอาเรื่องนี้ขึ้นมาพูด, ความโกรธของบัลล่าก็เพิ่มขี้นมาอีกครั้ง เขากําลังจะตวาดออกมา, แต่ภายใต้สายตาของแอนลิส, เขาก็เงียบลงในทันที “ไอพวกสามัญชนนั้นไม่ได้มีความสามารถอะไรนักหรอก, พวกมันก็แค่หนูตัวเล็กๆที่วิ่งพล่านไปทั่ว นักรบของข้าสวมชุดเกราะหนักก็เลยไม่สามารถไล่จับพวกมันได้ ฮ่ม! พรุ่งนี้, ข้าจะขอทหารผ้าคลุมดํา 100 คนจากพ่อของข้า!”

ทหารผ้าคลุมดํานั้นคือทหารที่แข็งแกร่งที่สุดของลอร์ดบาลผู้ยิ่งใหญ่ พวกเขาทุกคนมีความแข็งแกร่งอย่างน้อยขั้น 2 ซึ่งทั้งหน่วยนั้น, มีจํานวนทั้งสิ้น 3,000 คน พวกเขาผ่านการฝึกฝนที่หนักหนาสาหัสและมีประสบการณ์ต่อสู้มากมาย พวกเขาคือดาบที่คมที่สุดในดินแดนของบาลิส

แอนลิสลูบไล้ใบหน้าของบัลล่า, แล้วพูดอย่างอ่อนโยน “เอาเถอะค่ะ, สงบสติอารมณ์หน่อย เอาความโกรธไปลงกับโจรพวกนั้นมันไม่คุ้มหรอกนะคะ ในหัวใจของข้า, ท่านจอนเป็นนักรบที่แข็งแกร่งที่สุด เป็นคู่ชีวิตของข้า, และที่พึ่งเพียงหนึ่งเดียวของข้า”

บัลล่ารู้สึกมีความสุข เขารู้สึกเหมือนกับว่าหัวใจของเขากําลังละลายและเขาก็กอดภรรยาของเขาแน่น อย่างไรก็ตาม, เขาก็สาบานอยู่ในใจ ไอพวกเศษขยะลากู, รอก่อน เถอะ ข้าจะกวาดล้างพวกแก้ให้หมดไปจากดาวดวงนี้

ป่าสัตว์ใหญ่

พื้นเต็มไปด้วยเลือด มีศพอยู่กว่า 300 ศพ สองร้อยหรือมากกว่านั้นเป็นของฮอบบิทกับเอลฟ์, ในขณะที่อีกประมาณ 100 ศพเป็นนักรบจากหมู่บ้านใบไม้ผลิ

ที่ปลายสุดของสนามรบแห่งนี้, มีกลุ่มคนกําลังค้นศพอยู่ซึ่งส่วนใหญ่นั้นเป็นฮอบบิท, ในขณะที่ส่วนน้อยเป็นเอลฟ์

พวกเขาถอดชุดเกราะกับอาวุธที่พวกเขาหาได้ออกทั้งหมด, โดยเฉพาะในตอนที่ค้นศพนักรบจากหมู่บ้านใบไม้ผลิ แม้กระทั่งกางเกงในของพวกเขาก็ไม่เหลือ

ในบรรดาฮอบบิทพวกนี้, มีคนนึงที่สวมชุดเกราะหนังสีดําสนิทอยู่ ที่หลังของเขามีดาบสั้นโปร่งแสงสีน้ำเงินที่ดูเหมือนคริสตัล ฮอบบิทคนอื่นๆนั้นมีรอยสักดวงตาสีเลือดอยู่ที่ หน้าผากของพวกเขา อย่างไรก็ตาม, ของเขานั้น, มันดูเหมือนกับว่าดวงตาสีแดงเลือดนี้สร้างมาจากเครื่องรางเวทมนตร์ มันดูเกือบจะเหมือนของจริงเลย

นี่คือหัวหน้าทหารรับจ้างตาแดง, นัยน์ตาโลหิตมัด เขายืนอยู่ที่มุมเงียบๆ, กําลังสังเกตุสิ่งที่เหลืออยู่ในสนามรบ

ในการลอบโจมตีนี้, พวกเขาได้แลกเปลี่ยนชาวลาก 200 ชีวิตเพื่อชาวอาราก 100 ชีวิต นี่คือผลการต่อสู้ที่ไม่มีอะไรน่าภูมิใจเลย

หลังจากนั้นสักพัก, ฮอบบิทวัยกลางคนคนหนึ่งก็เดินมาข้างๆเขา เขากําลังใช้กางเกงในของนักรบมนุษย์คนหนึ่งเป็นผ้าเช็ดหน้าเช็ดเลือดที่หน้าของเขาออก หลังจากเดินมาถึง, เขาก็พูด “หลังจากนี้, บัลล่าจะมาล้างแค้นแน่นอนครับ พวกเราจะต้องกลับเข้าไปในป่าสัตว์ใหญ่เพื่อซ่อนตัวสักพักนึ่ง”

“ข้ารู้ แล้วข้าก็รู้ด้วยว่าพรุ่งนี้, มันจะไปหาบาลพ่อของมัน , เพื่อขอกําลังเสริม ถ้าข้าคิดไม่ผิด, ตอนนี้มันต้องกําลังเตรียมตัวไปเมืองอินทรีย์ดําอยู่แน่ๆ แล้วมันจะใช้เวลาเดิ นทางประมานสามวัน” มู้ดพูด,เขามั่นใจในการคาดการณ์ของเขา

ฮอบบิทวัยกลางคนตกตะลึงไปพักนึง, แต่เขาก็เข้าใจเจตนาของมู้ดอย่างรวดเร็ว “นี่ท่านคิดจะลอบสังหารเขาระหว่างทางหรอครับ?”

มู้ดพยักหน้า “หีหี, แต่ก็แน่นอนว่า ถึงยังไง, พวกเราก็ต้องหนี ถ้าพวกเราฆ่าบัลล่าได้, ชื่อเสียงของพวกเราก็จะพุ่งติดจรวด จากนั้นก็จะมีชาวลากูมาเข้าร่วมกับพวกเรา ากขึ้น”

ฮอบบิทวัยกลางคนคิดอยู่พักนึงแล้วพยักหน้า “มันค่อนข้างเสี่ยงนะครับ แต่ถ้าพวกเราจะฆ่ามัน, พวกเราก็ต้องวางแผนให้ดีก่อน”

มู้ดหัวเราะแล้วมองรองหัวหน้าที่เขาไว้ใจที่สุด “เดเร็ค, เจ้ามีความคิดอะไรดีๆไหม?”

เดเร็คหัวเราะ ซึ่งเขาชักดาบออกมาแล้วพูด “มีอยู่แล้วครับ ข้าได้ยินมาว่าบัลล่ารักภรรยาจนโงหัวไม่ขึ้น อารมณ์ของบัลล่ารุนแรงมากๆ, และเอลฟ์ก็เกลียดมันเข้ากระดูก ข้าแนะนําว่าพวกเราควรหาทหารพลีชีพเพื่อฆ่าภรรยาของบัลล่าแล้วทําให้มันเดือดจนถึงขีดสุดด้วยวิธีนี้, ไม่ว่ามันจะไปขอกําลังเสริมที่เมืองอินทรีย์ดําหรือมาต่อสู้กับพวกเราตรงๆ, พวกเราก็จะยังสามารถเอาชนะมันได้อย่างง่ายดาย

มู้ดถูกใจแผนนี้มากแล้วหัวเราะ “แผนการนี้ยอดเยี่ยมจริงๆ 555! ข้าชอบมันนะ! มาทําให้พวกอารากได้ลิ้มรสชาติของการสูญเสียคนรักกันเถอะ!”

“หึหึหึ…ปีนั้น, ลูกสาวของข้าอายุแค่เก้าขวบเท่านั้น แค่เก้าขวบเองนะ!” เดเร็คกัดฟันพูดด้วยความเกลียดชัง

ผู้ดเองก็ถอนหายใจออกมาอย่างช้าๆ เขาไม่ได้พูดอะไร แต่ตบไหล่ของเดเร็คเบาๆ ภายในหัวของเขา, มีเอลฟ์หญิงคนนึงปรากฏขึ้น เธอมีชื่อว่าลิลลี่และเป็นลูกพี่ลูกน้องของเขา

ตอนยังเด็ก, ลากูนได้ล้อเลียนเขาว่าเป็นฮอบบิท มีแค่ลิลลี่เท่านั้นที่ยังอยู่เคียงข้างเขาทุกครั้งที่เขาถูกลังแก, เธอก็ จะเป็นคนทวงความยุติธรรมให้กับเขา

ดังนั้น, ลูกพี่ลูกน้องคนนี้จึงกลายเป็นฮีโร่ในหัวใจของเขา, จนกระทั่งวันนึง, มีนักรบจากหมู่บ้านใบไม้ผลิบุกรุกเข้ามา แล้วลักพาตัวเอลฟ์ผู้หญิงไป ซึ่งในบรรดาผู้หญิงเหล่านั้นก็มีพี่สาวของเขารวมอยู่ด้วย พวกเขาบอกว่าเธอไปดื่มกับพวกเขาแค่นิดหน่อย

แต่ในคืนนั้น, เขาได้ยินเสียงพี่สาวของเขา, กรี๊ดร้องขอความช่วยเหลืออย่างสิ้นหวัง

และในคืนที่สอง, ทั้งหมดที่เขาเห็นก็คือศพพี่สาวที่อาบไปด้วยเลือด ตั้งแต่นั้นมา, มู้ดก็สาบานว่าเขาจะทําให้พวกอารากจากหมู่บ้านใบไม้ผลิต้องชดใช้ให้กับความสูญเสียนี้!

ด้วยการกําหมัด, ผู้ดมองขึ้นไปบนท้องฟ้าข้างบนนั้น, มั เหมือนกับว่ามีเด็กหญิงอ่อนโยนคนนึงกําลังยิ้มให้เขาอยู่

“พี่ครับ, ข้าจะล้างแค้นให้พี่เอง!”

ในขณะนั้นเอง, ก็มีหน่วยสอดแนมคนนึงวิ่งออกมาจากต้นไม้ หลังจากที่มองรอบๆอย่างระมัดระวัง, เขาก็วิ่งมาหามู้ด

“หัวหน้าครับ, ข้าเจอร่องรอยของไอฆาตกรแล้ว!”

“หึม, มันเป็นใคร? แล้วตอนนี้มันอยู่ที่ไหน?” มู้ดถาม

“มันชื่อว่าลิงค์ครับ, มันเป็นนักเวทย์ขั้นที่ 1 ตอนนี้มัน กําลังซ่อนตัวอยู่ในหมู่บ้านใบไม้ผลิและเป็นลูกศิษย์ของนักเวทย์ร็อกแมนครับ”

“โฮ่ว, อย่างงั้นรึ? เดเร็ค, เกณฑ์พี่น้องของเราบางส่วนลักลอบเข้าไปในเมืองซะแล้วหาโอกาสกําจัดพวกมันเพื่อแก้แค้นให้กับพี่น้องของเรา!”

“555, งานง่ายๆครับ” เดเร็คหัวเราะ