Almighty Coach – โค้ชอหังการ - ตอนที่ 228

ตอนที่ 228 การแข่งกีฬาชาติกำลังมา

วันต่อมา ผลของการแข่งขันฮาฟมาราธอนก็แพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว ข่าวกระจายไปยันทีมชาติ ทุกคนรู้หมดเลยว่าหลิวเป่ากังนั้นแพ้อย่างไม่น่าเชื่อ และแพ้ให้กับใครไม่แพ้ แพ้ให้กับหลีใต้ในการแข่งมาราธอน

สำหรับโค้ชทีมชาตินั้นส่วนมากจะรู้จักกันในวงในเป็นอย่างดี แน่นอนว่าพวกเขารู้ว่าความสามารถของหลิวเป่ากังนั้นขนาดนั้น

ในด้านของความสามารถ หลิวเป่ากังนั้นไม่ได้อ่อนเลยในทีมชาติ แถมยังเป็นระดับกลางถึงระดับบนของทีมชาติด้วย ไม่ใช่แค่ฝึกว่ามาราธอนเก่งอย่างเดียว เขายังฝึกให้นักกีฬาวิ่งระยะไกลได้อีกด้วย

ถ้าหลิวเป่ากังแพ้ให้กับโค้ชมาราธอนหรือโค้ชวิ่งระยะไกลคนอื่นๆ มันก็คงไม่น่าแปลกใจนักเพราะยังไงม้าที่ดีที่สุดก็ยังมีแพ้ มันเป็นเรื่องปรกติของโค้ชระดับสูงที่จะแพ้ในแมทช์แบบนี้

แต่หลิวเป่ากังดันไปแพ้ให้กับหลีใต้ นั้นทำให้หลายๆคนสงสัยว่าทำไมหลีไต้ถึงเป็นโค้ชวิ่งเร็วการวิ่งเร็วกับวิ่งมาราธอนนั้นเป็นกีฬาที่ได้รับความนิยมเหมือนกันก็จริง แต่ทั้ง2อย่างนี้แทบจะไม่มีอะไรเหมือนกันเลย เหมือนกันแค่ใช้ทำวิ่งเหมือนกันแค่นั้นเอง

แต่ถึงอย่างนั้น แชมป์ก็คือแชมป์

คนนอกอาจจะมองว่าที่หลีไต้ชนะนั้นเป็นเพราะโชคช่วยล้วนๆ เพราะยังไงซะคนถ้าไม่รู้จริงก็อาจจะคิดว่าแค่ฟลุคได้แชมป์เป็นเรื่องที่ปรกติเป็นกันได้

แต่ในสายตาของโค้ชทีมชาติ ถึงแม้ว่าหลีใต้จะมีดวงในการชนะ แต่ดวงที่ว่านั้นมันมีผลแค่นิดเดียวเท่านั้น ความเป็นจริงที่ว่าหลีใต้เป็นโค้ชที่แกร่งนั้นมันมากกว่าดวงเยอะ

อะไรอีกละ อะไรทำให้หลีใต้ชนะการก็คือการแข่งขันแบบทีม นั้นทำให้ต้องนับจำนวน คะแนนถึง 5 คนรวมกัน ดวงอาจจะมีส่วนมากในการแข่งแบบเดี่ยว แต่การแข่งที่นับคน5คนในการชนะนั้น มันต้องใช้อย่างอื่นด้วยนอกจากดวง ดังนั้น ทุกคนเลยรู้แล้วว่าหลีใต้ต้องมีความรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับการฝฝึกมาราธอนแน่ๆ หลายๆคนยังเชื่อว่าหลีใต้นั้น มีประสบการณ์ที่แน่นมากในการนำทีมมาราธอน ไม่งั้นคงจะไม่สามารถนำทีมชนะหลิวเป่ากังได้แบบนี้หรอก

หลีใต้เคาะประตูห้องแล้วเดินเข้ามาหาซูหลี่

พอเห็นว่าหลีไต้เข้ามา ซูหลีก็พูดทันที “หลีใต้ นายนี้มันเก่งจริงๆ! นานชนะการแข่งฮาฟมาราธอนเมื่อวานแถมยังชนะหลิวเป่ากังคนนั้นด้วย! ความสามารถของหลิวเป่ากังในการแข่วงมาราธอนเนี่ย ไม่ธรรรมดาเลยนะในบรรดาโค้ชทีมชาติ ฉันไม่เคยคิดเลยว่านายจะเอาชนะเขามาได้!”

“ดวงล้วนๆเลยครับ!” หลี่ได้ยิ้ม

“เอาเถอะ นายไม่จำเป็นต้องถ่อมตัวต่อหน้าฉันหรอก ถ้านายไม่รู้เรื่องมาราธอนเลย นายคงจะเอาชนะหลิวเป่ายังไม่ได้แน่ๆ! แต่โชคดีนะที่นายเป็นลูกศิษย์ฉัน ทีมวิ่งระยะไกลคงไม่มีใครกล้าแตะต้องนายแน่” ซูหลี่พูดด้วยรอยยิ้ม

“มันเป็นแค่กีฬาเอง พวกเขาจะดักตีหัวผมเหรอครับ?”หลีใต้ถามด้วยความตกใจ

“เข้าใจผิดแล้วหน่า ถึงฉันจะเป็นคนใจร้อนแต่ฉันไม่เคยหวดกับใครตอนที่ฉันแพ้นะ ยิ่งพวกทีมวิ่งระยะไกลทำตัวอืดอาดยืดยาดขนาดนั้นแล้ว พวกเขาจะไม่ต่อยอะไรกับใครได้ คงได้เป็นกระสอบทรายแหงๆ” ซูหลี่พูด “ที่พวกเขาจะทำส่วนมากจะเป็นการล่าหัวมากกว่า ถ้านายเป็นคนอื่นละก็ นายคงโดนทีมวิ่งระยะไกลลากตัวเข้าทีมนานแล้ว! โชคดีที่นายทำงานให้ฉัน พวกนั้นเลยไม่กล้ามายุ่ง ถึงแม้พวกเขาจะลืมเขย่ายากล้าหาญมาด้วยก็เถอะ”

หลี่ได้ยิ้มแล้วเปลี่ยนเรื่อง “แล้วโค้ชเรียกหาผมวันนี้ทำไมเหรอครับ?”

“กลับไปที่หอนายแล้วเก็บของซะ นายจะกลับไปที่ทีมเขต เดี๋ยวนี้เลย” ซูหลี่พูดอย่างไม่ลังเล

“อ้าวโค้ช เมื่อกี้คุณยังบอกว่าผมทำงานให้คุณอยู่เลย แล้วจู่ๆมาไล่ผมออกเฉยเลยเหรอครับผมแค่ชนะการแข่งฮาฟมาราธอนที่มีแต่พวกมือสมัครเล่นเอง มันจำเป็นที่จะต้องไล่ผมออกเลยเหรอ”หลีใต้พูดแบบกึ่งเล่นกึ่งจริง

“ไม่ใช่ว่าอยากไล่ออก แต่ฉันเดาว่าเดี๋ยวทีมเขตนายอาจจะต้องการตัวนายเร็วๆนี้” ซูหลี่พูดแล้วโยนเอกสารไปบนโต๊ะ “เอานี้ไปอ่านก่อนซิ”

หลีไต้หยิบเอกสารขึ้นมาอ่าน เขารู้ทันทีเมื่ออ่านหัวข้อเรื่อง

“ตารางการแข่งกรีฑารอบคัดเลือกในการแข่งกีฬาชาติที่พึ่งออกมานี้ มันจะเริ่มเดือนหน้าแล้ว เหรอเร็วมาก” หลีใต้พูด

ซูหลี่พยักหน้า “สิ่งที่จำเป็นมากสำหรับทีมเขตทั้งหลายคือตำแหน่งในการแข่งกีฬาชาติ ตามปรกติแล้ว ทีมเขตจะเรียกตัวนักกีฬาและโค้ชของทีมนั้นๆกลับ นักกีฬาและโค้ชหลายๆคนก็จะกลับไปที่เขตที่ตัวเองเคยอยู่ นี้คือกฎที่ไม่ได้เขียนไว้ นายพึ่งถูกย้ายมาอยู่ที่ทีมชาติชั่วคราว และที่ทีมฮั่นเบก็มีโค้ชวิ่งเร็วเก่งๆน้อย ถึงแม้ว่านายจะทำงานให้ทีมชาติ แต่นายก็ยังเป็นโค้ชของทีมเขตฮั่นเบอยู่ ฉันคิดว่าอีกไม่นาน ทีมเขตจะเรียกตัวนายกลับแน่นอน” ซูหลี่พูด

เขามองไปที่หลีใต้แล้วพูดต่อ “ฉันพึ่งได้รับเอกสารมาเหมือนกัน ทางทีมชาติมักจะได้เอกสารข่าวต่างๆเร็วกว่าทีมเขต ฉันคิดว่าทีมเขตชั่นเบอาจจะได้เอกสารรูปแบบเดียวกันนี้ประมาณตอน เที่ยงนี้ฉันอยากให้นายรู้ล่วงหน้าว่าให้ไปเก็บของแล้วเตรียมตัวกลับไว้ก่อนได้เลย”

“เข้าใจแล้วครับ ขอบคุณครับโค้ช!” หลี่ได้พูด

ซูหลี่พูดต่อ “ทีมกรีฑาเขตฮั่นเบนั้นเก่งในเรื่องการวิ่งระยะกลางกับทุ่มน้ำหนัก ความสามารถในด้านการวิ่งเร็วยังอยู่ระดับกลางๆอยู่ ฉันเกรงว่าครั้งนี้พวกเขาอาจจะไม่ได้เหรียญอะไร เพราะงั้นฉันจะไม่คาดหวังแล้วตั้งเป้าหมายอะไรให้นาย ขอแค่ตอนที่นายกลับไปที่ทีมเขตแล้ว นายไม่ไปแพ้ย่อยยับแล้วทำฉันขายหน้าก็พอ”

ซูหลี่เป็นโค้ชระดับสูงมากของทีมชาติเป็นรองแค่หัวหน้าโค้ช และปรกติจะนำการฝึกและมักจะเข้าใจสถานการณ์ของทีมเขตต่างๆดี นั้นหมายความว่าเข้ารู้ว่าทีมกรีฑาของแต่ละเขตเป็นยังไง

หลีใต้ได้มาอยู่ที่ทีมชาตินานแล้ว ตอนนี้เขารู้เกี่ยวกับทีมเขตของตัวเองมากขึ้นแล้ว เขารู้ว่าไม่เคยมีนักกีฬาวิ่งตัวท็อปคนไหนมากจากบ้านเกิดของเขาเลย

และซุหลี่ก็พูดถูก 5โมงเย็นวันนั้น เขาได้รับสายจากหัวหน้าโค้ชกรีฑาจากทีมเขตชั่นเบ ชูเหว่ยตง เขาบอกให้กลับมาที่ทีมเขตให้เร็วที่สุดเพื่อมาเตรียมตัวกับการแข่งกีฬาชาติ

หลีไต้ซื้อตั๋วกลับบ้านเกิดของเขา เมืองโหยวฮาวก่อนเพื่อที่จะอยู่กับครอบครัววันนึง ก่อนที่จะไปที่เมืองหลวงของเขต เมืองฉงเฉิง

ทีมกรีฑาเขตฮั่นเบนั้นยังไม่คุ้นเคยกับหลีใต้ เพราะว่าเขาเองก็ยังไม่เคยอยู่แล้วทำงานด้วยกันเลย

เมื่อเขายังอยู่ในทีมเยาวชนะ แล้วเขาก็สมัครเข้าโครงการฝึกของทีมชาติ และหลังจากนั้น เขาก็อยู่กับซูหลี่ในทีมชาติเพื่อศึกษาดูงาน เขาแทบจะไม่กลับมาที่ทีมกรีฑาเขตชั่นเบเลย

ทีมกรีฑาเขตฮั่นเบก็ไม่เคยของให้หลีใต้กลับมาเช่นกัน หลีใต้นั้นเป็นคนโปรดของซูหลี่ และชูเหว่ยตงก็ไม่อยากขัดใจซูหลี่ เอาจริงๆ เขาหวังว่าหลีใต้จะได้ไปอยู่ในทีมชาติเลยด้วยซ้ำ

ชูเหว่ยตงรู้ว่าทีมเขตนั้นมันเหมือนวัดเล็กๆที่ต้องมารับพระใหญ่อย่างหลีใต้ มันขึ้นอยู่กับเวลาว่าหลีใต้จะไปอยู่กับทีมชาติเมื่อไรเท่านั้นเอง ในสายตาของชูเหว่ยตง มันเป็นเหมือนการผูกสัมพันธ์กับทีมชาติด้วย การที่หลีใต้ถูกรับเลือกให้เข้าทีมชาตินั้น ทีมกรีฑาเขตฮั่นเบนั้นมีแต่ได้กับได้ล้วนๆ

ดังนั้น ถ้าไม่ได้มีโอกาสพิเศษอะไร ชูเหว่ยตงก็จะไม่เรียกหลีใต้กลับมา แต่นี้มันเป็นการแข่งกีฬาชาติ มันเป็นโอกาสพิเศษโคตรๆเลย เขาจึงจำเป็นที่จะต้องเรียกหลีไต้กลับมา