Ancient Strengthening Technique เทพอสูร บรรพกาล - บทที่ 1745 - ดอกมุทราศักดิ์สิทธิ์ ถ้ำมหาสมุทรเสียงสวรรค์

AST
บทที่1745 – ดอกมุทราศักดิ์สิทธิ์ ถ้ำมหาสมุทรเสียงสวรรค์
ไฟความแค้นที่เปลี่ยนแปลงชิงสุ่ยทำให้กลุ่มอสูรแดนสมุทรที่เหลือประหลาดใจเป็นอย่างมาก ขวัญกำลังใจของพวกเขากำลังลดต่ำลงจนถึงขีดสุด
มันเหมือนกับว่าเหยียนสือหยุนนำพาพรรคพวกของเขาตกสู่หุบเขามืดมิดเขากำลังเข้าไปสู่โลกแห่งความว่างเปล่า ชีวิตของเขาใกล้จะถึงขีดสุด มันเป็นจุดที่ปัญญาของเขาก็ไม่อาจแก้ไขได้แล้ว
เขาเข้าปะทะกับชิงสุ่ยอีกครั้งแต่ความแข็งแกร่งและความห้าวหาญของชิงสุ่ยยังคงเพิ่มขึ้น เหมือนกับคำกล่าวที่กล่าวเอาไว้ก่อนหน้า รถที่เปรียบเสมือนตัวคนไม่ได้เปลี่ยนแปลง แต่ถนนและจำนวนกระแสรถต่างหากที่ที่เปลี่ยนไป ฉะนั้นรถจึงสามารถทำความเร็วได้เพิ่มขึ้น ไม่ต่างอะไรจากคนที่สามารถเพิ่มพลังให้สูงขึ้นได้
การกลายพันธุ์ของรูปภาพหยิน-หยางในทะเลแห่งปัญญาส่งผลกระทบทั่วทั้งร่างกาย ชิงสุ่ยเหมือนมองเห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ โลกทั้งใบกระจ่างสว่างไสวมากขึ้น แม้แต่กลุ่มอสูรมหาสมุทรในสายตาของเขาก็ดูเล็กลงเหมือนแมลงวัน
ยิ่งเวลาผ่านไปร่างกายของชิงสุ่ยก็ดูเบาลง การเคลื่อนไหวทุกกระบวนท่าของเขาสมบูรณ์แบบและลงตัวอย่างไร้ขีดสุด
สะท้อนมังกรผงาด!!
ชิงสุ่ยหายวับเข้าไปในเงามืดจากนั้นร่างเงาก็พลันสลายหายไป จนไม่มีใครรับรู้ได้ถึงชีพจรชีวิตหรือลมปราณจิตในตัวชิงสุ่ย
ตูมมมมม!!
ทันทีที่ร่างเงาของชิงสุ่ยปรากฏหัวใจของเหล่าอสูรแดนสมุทรก็ตกลงสู่ตาตุ่มอีกครั้ง พวกเขาเหมือนถูกพลังบางอย่างกดขี่ขาทั้งสองข้างจนไม่อาจหยัดยืนอยู่บนพื้น
ท้องฟ้าที่เคยสว่างไสวแปรเปลี่ยนกลายเป็นท้องฟ้าที่มืดมิด
ชิงสุ่ยต้องการปลดปล่อยความโกรธแค้นในจิตใจทุกครั้งที่เขามองหันกลับไปหานายหญิงแห่งพระราชวังสุริยา หัวใจของเขาก็ยิ่งเจ็บปวด เงาของเขาก็ยิ่งเคลื่อนไหวเร็วขึ้น
ตูมมมม!!
เหยียนสือหยุนรู้สึกปวดหัวใจขณะมองดูกลิ่นอายของร่างที่อยู่เบื้องหน้า มันให้ความรู้สึกเหมือนภูเขากำลังหล่นทับจากฟ้า
………………
เหยียนสือหยุนเต็มไปด้วยความอึดอัดใจเขาไม่อาจสลัดแรงกดดันมหาศาลที่เกิดขึ้นได้ ภาพเงาของชิงสุ่ยยังคงขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ในขณะเดียวกันร่างกายของเขาก็ถูกบีบอัดให้เล็กลง
เหยียนสือหยุนมองดูชิงสุ่ยได้รับรู้ถึงอะไรบางอย่างทันใดนั้นฝ่าเท้าของชิงสุ่ยก็ย่ำตรงมาที่ตัวเขา
7ย่างก้าวทำลายพระราชวังก้าว 9เทวา
ทันทีที่ฝ่าเท้ากระแทกพื้นร่างกายของเหยียนสือหยุนถูกอัดปลิวประเด็นไปด้านหลัง พร้อมกับเลือดสดๆกระเซ็นสาด กลุ่มอสูรแดนสมุทรพลันสลายดับสูญไปในพริบตา
ทักษะที่เขาใช้ผสมผสานกับรูปภาพหยินหยางที่วิพัฒนาการเป็นทักษะที่ใช้ในการสังหารคนหมู่มาก ถ้าหากเป็นแต่ก่อน ศัตรูของเขาที่ครบจำนวนก็คงจะรับมือมันได้อย่างง่ายดาย แต่เมื่อจำนวนศัตรูลดลงและพลังของเขาเพิ่มขึ้น พวกมันก็กลายเป็นเพียงฝุ่นผงทันที
ทันทีที่การต่อสู้จบลงชิงสุ่ยรีบมุ่งหน้ากลับไปหานายหญิงแห่งพระราชวังสุริยาอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของเธอกำลังซีดเซียวแต่ก็ยังคงไว้ซึ่งความงดงาม เขาเอื้อมมือออกไปจับมือของเธอแทนที่มือสองมูหยุนชิงเก้อ
อาการบาดเจ็บของนายหญิงแห่งพระราชวังสุริยาเริ่มคงที่แล้วชิงสุ่ยพยายามที่จะตรวจสอบสภาพอาการของเธอ ดูเหมือนว่ากลีบของดอกบัวพุทธองค์ทองคำสามารถยื้อสภาพร่างกายของเธอไว้ได้เพียง 1 เดือนเท่านั้น
”ชิงสุ่ยอย่าเสียใจไปเลย อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ต่อให้ข้ามีชีวิตอยู่ได้เพียงแค่ไม่กี่วัน ข้าก็ดีใจเสมอที่เห็นเจ้าปลอดภัย”หลัว ชิงเฉิงนอนพักในอ้อมแขนของชิงสุ่ยด้วยสีหน้าที่มีความสุข
มูหยุนชิงเก้อที่อยู่ด้านข้างเดียวคงเศร้าโศกเสียใจอย่างหนักเธอไม่หลงเหลือความอยากที่จะค้นหาขุมทรัพย์อีกต่อไปแล้ว แม้ว่าห้องขุมทรัพย์จะปรากฏอยู่ตรงหน้าก็ตาม
”ชิงเก้อพี่ชาย พวกเจ้าทั้งสองคน ลองเข้าไปดูในห้องสมบัติเถิด ถ้าหากข้างในยังคงเป็นค่ายกลพระราชวังเก้าเทวา ก็ต้องออกมาเรียกข้า แต่ถ้าไม่ใช่ จงเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ให้ได้มากที่สุด บางทีมันอาจจะมียาเม็ดสวรรค์อยู่ภายในก็เป็นได้”ชิงสุ่ยกล่าวโดยไร้ซึ่งอารมณ์
สุ่ยหยุนเฟิงพยักหน้าส่วยมูหยุนชิงเก้อลังเลชั่วครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะเดินตรงไปที่ทางเข้าห้องขุมทรัพย์
…………………..
ชิงสุ่ยหยุดกระบวนการตรวจสอบร่างกายหลัวชิงเฉิงเพราะตอนนี้เธอกำลังอ่อนแรงอย่างมาก ก่อนหน้านี้พลังปราณภายในร่างกายของเธอรั่วไหลออกไปเร็วเกินกว่าที่เขาจะหยุดยั้งได้ทัน แต่โชคดีที่เขามีกลีบของดอกบัวพุทธองค์ทองคำ แต่ตอนนี้เขาเหลือเพียงแค่ 10 ชิ้น ฉะนั้นเวลาชีวิตที่เธอจะสามารถอยู่ต่อบนโลกนี้ได้ก็มีเพียงแค่ 10 เดือน
10เดือนมันช่างสั้นเกินไป!!
”ชิงเฉิงข้ามีบางอย่างที่ไม่เคยบอกเจ้ามาก่อน”ชิงสุ่ยอุ้มเธอขึ้นมาอยู่ในท่านั่ง
”อย่าบอกกับข้าไหว้เจ้าชอบข้าและต้องการให้ข้าไปเป็นผู้หญิงของเจ้า หรืออะไรทำนองนั้น หากเป็นเรื่องอื่น เขาจะเชื่อในสิ่งที่จะพูดทันที”นายหญิงแห่งพระราชวังสุริยายิ้มยังมีความสุขขณะมองดูใบหน้าชิงสุ่ย
รอยยิ้มอันขมขื่นเลือนลางปรากฏบนใบหน้าชิงสุ่ยหญิงสาวผู้นี้ช่างฉลาดหลักแหลม เธอไม่อยากเห็นภาพอันน่าสมเพชของตัวเอง จึงทำได้ดีที่สุดคือการพยายามไม่พูดถึงมัน
”ถ้าหากข้ารักษาเจ้าได้เจ้าให้สัญญาอะไรบางอย่างกับข้าได้หรือไม่?”ชิงสุ่ยคิดขณะกล่าว
”สัญญาอะไรหรือ?”หลัวชิงเฉิงยิ้มเมื่อเธอมองดูชิงสุ่ย
”ถ้าหากข้ารักษาเจ้าได้เจ้าจะมาเป็นภรรยาของข้าได้หรือไม่?”ชิงสุ่ยกล่าวถามด้วยสีหน้าจริงจัง
หลัวชิงเฉิงยังคงไว้ซึ่งใบหน้ายิ้มแย้ม “ชิงสุ่ย ข้าเป็นคนที่น่าสมเพชขนาดนั้นเลยเหรอ? เจ้าคิดว่าจะไม่มีใครต้องการข้าแล้วอย่างนั้นรึ?”
”ไม่ใช่ว่าไม่มีใครต้องการเจ้าแต่พวกเขาไม่เหมาะสมกับเจ้าต่างหาก”
”เจ้าคนโง่พี่สาวคนนี้เข้าใจดี เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดหรอก ทุกอย่างที่ข้าทำข้าตั้งใจทำด้วยตัวเอง ข้ามีความสุขอย่างยิ่งที่ได้ช่วยเหลือเจ้า เจ้าอย่ารู้สึกผิดอีกเลย”หลัว ชิงเฉิงเงยหน้ามองดูท้องฟ้าที่แสนห่างไกล
”เจ้าไม่คิดว่าข้าจะรู้สึกผิดไปตลอดบ้างเลยหรือไง?ไม่มีผู้ชายคนไหนหรอกที่ไม่หลงรักเจ้า เหตุผลที่ข้าไม่ได้พยายามใส่ใจเจ้าเท่าที่ควร ก็เพราะว่าข้ามีหญิงสาวจำนวนมากที่ข้าต้องคอยดูแล แต่ถ้าเขาต้องการเจ้า อยากรับผิดชอบในชีวิตของเจ้า ลึกๆของข้า ข้าก็อยากได้เจ้ามาเป็นส่วนหนึ่งของข้า แต่ข้าก็กลัวว่าเจ้าจะเสียใจ”ชิงสุ่ยกล่าวด้วยสีหน้าขมขื่น ไอรีนโนเวล
”จริงหรือ?ที่เจ้าชอบข้า?”หลัว ชิงเฉิงมองดูชิงสุ่ยด้วยใบหน้าที่มีความสุข
”ผู้ชายทุกคนย่อมต้องหลงรักหญิงสาวที่ทรงเสน่ห์แม้ว่ามนุษย์จะไม่ใช่สัตว์ป่าที่หวังจะร่วมรักกันอย่างเดียว แต่มนุษย์ก็คือสิ่งมีชีวิตที่ถูกสร้างขึ้นให้มีอารมณ์”
”หยาบคาย”เมื่อหลัวชิงเฉิงได้ยินคำพูดของชิงสุ่ย ใบหน้าของเธอแปรเปลี่ยนเป็นสีแดง แต่ก็เป็นสีแดงซีดเนื่องจากความอ่อนแอของร่างกาย
”เจ้าตกลงกับคำขอของข้าหรือไม่?”
”แล้วทำไมเจ้าถึงมาพูดตอนนี้?เป็นเพราะข้าน่าสงสารสินะ?”หลัว ชิงเฉิงยิ้ม
”เจ้าเป็นดั่งนางฟ้าที่ลงมาสถิตอยู่ในโลกมนุษย์เจ้าต่างหากละที่ควรสงสารข้า”ชิงสุ่ยลดศีรษะขณะพูด
”เจ้าเองก็เป็นคนฉลาดเจ้าก็น่าจะรู้ว่าในสภาพปัจจุบันของข้า ข้าคงไม่มีหวังที่จะฟื้นตัวแล้ว ชิงสุ่ยตอนนี้ข้ามีความสุขและข้าก็พอใจแล้ว”หลัว ชิงเฉิงยื่นมือออกมาแตะที่ใบหน้าชิงสุ่ย
”ข้าขาดตัวยาอีกแค่ตัวเดียวหากข้าได้มันมา ข้าจะสามารถรักษาได้”
”ยาอะไรหรือ?”หลัวชิงเฉิงรู้สึกได้ว่าสิ่งที่ชิงสุ่ยพูดไม่ใช่เรื่องโกหก
”ดอกมุทราศักดิ์สิทธิ์!!”ชิงสุ่ยกล่าวตอบ
”ตำนานเล่าว่ามันแปลกๆอยู่ในถ้ำมหาสมุทรเสียงสวรรค์ แต่ยังไม่มีผู้ใดเคยพบเจอมัน ชิงสุ่ย ลืมมันไปเถิด”หลัว ชิงเฉิงคิดและกล่าวอย่างรวดเร็ว เธอรู้ดีว่าสถานที่แห่งนั้นอันตรายมาก มันอยู่ในส่วนลึกของทะเลแดนเหนือที่เต็มไปด้วยอันตราย