Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 1166 กำแพงมีไว้ทำไม

ตอนที่ 1166 กำแพงมีไว้ทำไม

　　ทะเลสาบส่องประกายท่ามกลางแสงอาทิตย์ชูฮันตัวเปียกโชกขณะพยายามตะกายขึ้นฝั่ง หวังไคเปียกชุ่ม ขนที่เคยฟู่ฟองตอนนี้แนบลู่ตามลำตัวจนดูไม่จืด

　　ชูฮันเดินฝ่าแรงดันน้ำขึ้นมาจนกระทั่งเท้าสัมผัสกับผืนหญ้าที่พื้นไม่ไกลจากตรงหน้ามันมีกำแพงปรากฏสู่สายตาชูฮันอีกครั้ง

　　กำแพงมันทั้งสูงและสง่างามมากไม่เหมือนกับอันที่เจอใต้น้ำก่อนหน้านี้

　　ชูฮันที่หยุดยืนต่อหน้ากำแพงดูตัวเล็กราวกับมดเขาเงยหน้าขึ้นสำรวจรายละเอียดทุกจุดของกำแพงอย่างเต็มที่

　　กำแพงนั้นสลักด้วยลวดลายและลายเส้นที่ซับซ้อนเต็มไปทั่วทั้งกำแพงนอกจากนี้มันยังมีตัวอักษรสิบหกที่เขาไม่รู้จักสลักอยู่

　　ชูฮันไม่คุ้นกับตัวอักษรพวกนี้เลยแต่เขารู้ว่าหมายคืออะไรเพราะมันคือสิ่งที่เกาช้าวฮุ่ยและป่ายหวีเนอเคยพูดกับเขาไว้—-

　　กฏของการเดินทางการสิ้นสุดของสหัสวรรษ หุบเขาหยินหยาง ดวงดาวและท้องทะเล!

　　หวังไคเดินเข้าไปใกล้ชูฮันเม้มปากอยู่สองสามครั้งก่อนจะพูดขึ้น  กำแพงนี้มีอะไรผิดปกติงั้นเหรอ? 

　　ชูฮันตอบด้วยเสียงที่กำลังสับสน เหมือนฉันเคยมาที่นี้แล้วกับป่ายหวีเนอ ที่นี้คือจุดสิ้นสุดของหุบเขาหยินหยาง 

　　 จุดสิ้นสุด? หวังไคชะงักและรีบกวาดสายตามองไปรอบๆ ทว่าน่าเสียดายที่นอกจากทะเลสาบและกำแพงตรงหน้าแล้ว มันก็ไม่พบอะไรอีกเลย ไม่มีแม้กระทั่งเส้นทางเดินอื่น

　　ดังนั้นมันจึงมีคำถามต่อมาในเมื่อที่นี้คือจุดจบแล้วไหนละคือทางออก?

　　อีกอย่างหุบเขาหยางก็อยู่ใต้ดินแทบจะถึงแกนโลก แต่ที่นี้มันกลับมีแสงสว่างจ้าของพระอาทิตย์ ดังนั้นแสดงว่าหุบเขาหยางไม่ได้อยู่แค่ใต้ดิน!

　　 ทำไมมันถึงบังเอิญได้ขนาดนั้นที่นายกับป่ายหวีเนอเคยมาโผล่ที่นี้?  หวังไคสงสัย

　　ชูฮันหน้าเคร่งเครียด แม้ฉันจะไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่เดาว่ามันต้องเกี่ยวกับนาย? 

　　 หรือว่าจะเป็นเพราะแบบนั้น? จู่ๆหวังไคก็ตาโต  ผู้ชายและผู้หญิงโสด แถงยังตัวเปียกโชกอยู่ด้วยกันลำพัง? มันคงจะสวีทไม่น้อย? 

　　ชูฮันเหลือบมองหวังไคอย่างระอา นั่นเมื่อปีที่ห้าของโลกาวินาศในชาติที่แล้ว ตอนนั้นฉันมีปัญหากับกลุ่มคนที่เจอระหว่างทางออกหุบเขาหยาง และไม่ใช่แค่นั้นเพราะนอกจากฝั่งฉันแล้ว ท่ามกลางการต่อสู้….หนึ่งในนั้นคือเหอเฟิง ระหว่างทางหลบหนีจากกลุ่มคนที่ต้องการให้ฉันตาย จู่ๆมันก็มีเส้นทางปรากฏขึ้นมาตรงหน้าฉันในตอนนั้น 

　　 แล้วนายก็เข้าไปในเส้นทางคนเดียว?  　　 แน่ละสิ!ยังไงก็ตาม ฉันเกือบจะถูกฆ่าตายแล้ว ในเมื่อตรงหน้ามีหน้าผาอยู่ฉันก็เลยตัดสินใจเสี่ยงกระโดดลงมาเจอกับทะเลสาบยังดีกว่า และผลสุดท้ายฉันก็ได้กลับมาเกิดใหม่ และในตอนนั้นเหอเฟิงค่อนข้างมีชื่อเสียงในจีน เขาเป็นผู้บัญชาการรบโด่งดังในยุคโลกาวินาศ 

　　หวังไคที่ฟังพูดขึ้นเสียงเย็น เดี๋ยวก่อนนะ แล้วตอนนั้นเกิดอะไรขึ้นกับป่ายหวีเนอ? 

　　 สถานการณ์ของป่ายหวีเนอมันค่อนข้างจะแปลกอยู่หน่อย… ชูฮันนิ่วหน้า  ตอนที่ฉันตกลงมาจากหน้าผาและตะกายขึ้นฝั่งได้ เธอก็อยู่ที่นี้อยู่แล้ว ไม่มีใครรู้ว่าเธอเข้ามาในหุบเขาหยินยางด้วยวิธีไหนและมายังไง เช่นเดียวกับตัวเธอเองที่ไม่รู้เหมือนกัน? 

　　ภายในใจชูฮันอดไม่ได้ที่จะคิดถึงแง่มุมอื่นกฏข้อบังคับของการห้ามเข้าต่างๆเป็นคำสาปอย่างเห็นได้ชัด การสั่งห้ามเข้าสถานที่ศักดิ์สิทธิ์คือการลงโทษ ซึ่งมีความเป็นไปได้ว่าภายในหุบเขาหยินหยางอาจจะมีหนทางในการทำลายคำสาปในระบบล่มสลายอยู่ ส่วนความหมายของคำว่าดวงดาวและท้องทะเล ความหมายของประโยคนี้ยังคงเป็นคำถามอยู่

　　ในเมื่อประโยคนี้มีความสำคัญต่อทุกตระกูลลึกลับแถมยังสลักไว้ที่สุดทางของหุบเขาหยินหยาง และทางออกของสุสานเผ่าพันธุ์มนุษย์ปลาซึ่งเป็นหนึ่งในตระกูลลึกลับเหมือนกัน มันอาจจะนำไปสู่…

　　ชูฮันเดาว่าเมื่อชาติที่แล้วที่เขาได้เจอกับป่ายหวีเนอในตอนนั้นป่ายหวีเนออกมาจากสุสานของตระกูลป่ายและเดินทางมาถึงที่นี้ใช่มั้ย?

　　ถ้าใช่ก็หมายความว่าเป็นไปได้ว่าทั้งแปดสุสานถูกสร้างให้ทางออกมาบรรจบกันที่เดียว ก็คือจุดนี้ กำแพงขนาดใหญ่ยักษ์

　　แต่ก็ยังมีคำถามและข้อสงสัยอีกมากที่ยังไม่ได้รับการแก้ไขสิ่งที่ชูฮันอยากจะรู้มากที่สุดตอนนี้ยังต้องใช้เวลาอีกสักพักกว่าจะได้คำตอบ เขาอยากรู้ว่าเหตุผลข้างต้นทั้งหมดนั้นเขาเข้าใจถูกต้องหรือไม่ แล้วอะไรคือความสำคัญของการสร้างกำแพงขึ้นที่นี้?

　　เพื่อที่จะรู้ว่าถ้าอยากออกไปจากที่นี้มันมีหนทางเดียวงั้นเหรอ…

　　ได้เห็นชูฮันเดินเข้าไปประชิดกำแพงยักษ์หวังไคก็ขยับตามไปด้วย แต่แล้ววินาทีต่อมา พฤติกรรมของชูฮันก็ทำให้หวังไคนิ่งค้างไปทั้งตัว

　　กริชถูกหยิบออกมาจากประตูมิติชูฮันนิ่วหน้าและกำกริชในมือแต่ละข้างแน่น

　　 นาย…นี่มันอะไร? หวังไคตะลึงงัน

　　 ปีนกำแพง! ชูฮันพูดความจริง

　　ขณะพูดชูฮันก็ลงมือทันทีหลังจากเตรียมตัวเรียบร้อยชูฮันก็เริ่มปีนกำแพงโดยใช้กริชปักลงกำแพงเพื่อทำการยึด

　　หวังไคกลัวตัวเองจะตกลงไปมันรีบคว้าชายกางเกงชูฮันและไต่ขึ้นมาซ่อนตัวในกระเป๋า  ทำไมเราต้องปีน? มันไม่ดูปัญญาอ่อนหน่อยเหรอ? 

　　 ถ้าไม่อยากนั้นเราจะทำยังไง?การไต่ขึ้นไปข้างบนคือทางออกที่ถูกต้องแล้ว ไม่งั้นถ้าไม่ปีนแล้วเราออกไปได้ยังไง?  แม้ว่าชูฮันจะไม่เข้าใจว่าตระกูลลึกลับต้องสร้างที่นี่ขึ้น แต่จากประสบการณ์ที่เขาเคยติดอยู่กับป่ายหวีเนอที่แน่ๆอยู่หลายวัน การจะออกไปจากที่แห่งนี้มีแค่กปีนขึ้นไปเท่านั้น

　　นั่นก็เพราะว่าสถานที่แห่งนี้ถูกปิดกั้นจากหุบเขาหยางชูฮันเกรงว่ามันอาจจะอยู่ลึกลงไปต่ำกว่าทางเข้าสุสานของหุบเขาหยางซะอีก คนทั่วไปคงไม่มีทางรู้และเจอที่แห่งนี้ได้

　　ความสูงของกำแพงนั้นน่าทึ่งมากแม้ชูฮันจะเป็นวิวัฒนาการระยะ 6 สูงสุดแต่เขายังต้องใช้เวลาหลายวันเต็มๆกว่าจะปีนขึ้นถึงด้านบน โดยที่พลังหมดไม่มีเหลือ มีเพียงแค่พยุงสติไว้จนถึงช่วงสุดท้าย!