Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 1177 ใครมันกล้าจี้เฮลิคอปเตอร์ฉัน?

ตอนที่ 1177 ใครมันกล้าจี้เฮลิคอปเตอร์ฉัน?

　　หลังจากอ่านผลของแผนกวิจัยชูฮันก็เดินออกไปและมุ่งหน้าไปยังแผนกเทคโนโลยีที่ซึ่งเหอซางอยู่ เวลานี้นอกเหนือจากการเตรียมการก่อนสงครามแล้ว สถาบันวิจัยของเขี้ยวหมาป่าที่แม่เขาดูแลก็กำลังดำเนินอย่างเต็มที่ ส่วนหัวหน้าแผนกวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีอย่างเหอซางก็กำลังดำเนินการอยู่เหมือนกัน ชูฮันเชื่อว่าทุกอย่างที่เกี่ยวข้องในการเสริมความแข็งแกร่งและความสามารถของเขี้ยวหมาป่าจะเสร็จสมบูรณ์ได้ในเวลาครึ่งปี

　　โดยธรรมชาติของเหอซางแล้วเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะหยุดพัก เหอซางคอยสร้างสถาปัตกรรมขนาดใหญ่ขึ้นมาเรื่อยๆ แต่มันตรงกันข้ามกับรูปแบบของแผนวิจัย ชูฮันเดินเข้ามาในห้องทดลองของเหอซาง ทว่าเขาไม่มีทางให้เดินเลย ชิ้นส่วนวัสดุของทุกอย่างกระจายอย่างเละเทะไปทั่วทุกจุด ที่มุมห้องก็มีของกองใหญ่โตลักษณะแปลกๆ　　อย่างไรก็ตามชูฮันไม่เข้าใจเลย เขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร ดังนั้นจึงได้แต่ยืนนิ่งอยู่ที่ทางเข้าและตะโกนเข้าไป  เฮ้! มีใครอยู่มั้ย~! 

　　 $%^!! 

　　หลังจากนั้นมันก็มีเสียงดังก้องแก้งบางอย่างดังมาจากมุมห้องชูฮันมองไม่ชัดว่าเป็นอะไรเพราะแสงในห้องที่หริบหรี่ แต่แสงสะท้อนจากหัวล้านมันเงานั้นชัดเจนมาก

　　ชูฮันมองไปยังจุดที่มีแสงสะท้อนวาวทันที นายคือกวงโถวหรือเสี่ยติงหรือเหอซาง? ฉันกำลังตามหาเหอซางอยู่! 

　　 กึก!แก๊ก! 

　　คนคนนั้นขยับตัวจนมีเสียงกอกแกกไปมา

　　ใช่เวลาไม่นานกว่าคนหัวล้านจะเดินออกมาจากด้านในและเมื่อเดินเข้ามาใกล้ชูฮันเรื่อยๆ ภาพที่ชูฮันเห็นก็คือผู้ชายคนหัวล้านที่หน้าตาดำเปื้อนเป็นคราบจนมองไม่ออกว่าเป็นใครกันแน่　　 เหอซาง? ชูฮันลองหยั่งเชิงถาม

　　 โอ้ใช่ ใช่!  ชายหัวล้านตอบรับรัวๆ ดูเหมือนเขาจะอยู่ในสภาวะที่ไม่ครบถ้วนเท่าไหร่ สายตาดูสับสนอย่างมาก

　　ชูฮันเงียบไปครู่หนึ่งในใจพลันคิดว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับคนในแผนกเทคโนโลยีกัน?

　　 มีอะไรคืบหน้าบ้างในการทดลองล่าสุด? ชูฮันไม่รู้จะถามคำถามยังไงดี เพราะตัวเขาเองที่ปล่อยอิสระให้เหอซางทำทุกอย่าง พัฒนาอะไรได้อย่างอิสระเสรี ในฐานะที่เป็นหัวหน้าแผนกวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี ดังนั้นชูฮันเลยไม่รู้ว่าขณะนี้กลุ่มคนของเขากำลังพัฒนาอะไรอยู่ 

　　ชูฮันมองไปที่พื้นและพื้นดินที่ทำให้เขานั่ง?

　　เหอซางประหลาดจนเงียบนิ่งไปพักหนึ่งทันใดนั้นก็ราวกับฟ้าผ่าจู่ๆเหอซางก็จ้องชูฮันและแหกปากลั่นออกมา  ผมเช็ดหน้าก่อน! ไอดอล เจอไอดอลแล้ว! ไอดอล เชิญนั่ง ไอดอลกลับมาแล้ว ไอดลอกลับมานานแล้วรึยัง?!  　　ชูฮันกวาดสายตามองไปรอบๆอย่างมึนงง…จะให้เขานั่งไหน?

　　 นี่นายคิดอะไรอยู่?ทำไมถึงเละเทะแบบนี้?  ชูฮันยืนอยู่ที่เดิมและถามโพล่งออกไปทันีท

　　เหอซางก็สบตากับชูฮันและอธิบาย ไอดอล จำหินที่หลูฮงเชิงได้กลับมาตอนเข้าไปทำการประเมิณเสาหินพิเศษระยะ 2 ได้มั้ย? 

　　ชูฮันพยักหน้าเล็กน้อยหลังจากนึกย้อน จำได้ ดูเหมือนมันจะเป็นแร่อะไรสักอย่าง 

　　 เพราะมันคือแร่! เหอซางแทบทนรอที่จะเล่าสิ่งที่เขาค้นพบให้ชูฮันฟัง  มันคือโลหะชนิดใหม่ที่ไม่เคยมีการค้นพบมาก่อน มันทนทานมาก ทนต่ออุณหภูมิได้สูงสุดที่ในชีวิตผมเคยเจอมา ที่แปลกกว่านั้นคือมันกลับยืดหยุ่นอย่างมาก มันดูเหมือนจะสามารถปลดปล่อยความแข็งแกร่งออกมาได้ในระดับหนึ่ง สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเมื่อมันหลอมกับโลหะตัวที่สอง มันจะกลายเป็นวัสดุที่ยอดเยี่ยมชนิดหนึ่งที่จะช่วยให้เราสร้างอาวุธได้ ปัญหาก็คือโลหะทั้งสองจะต้องถูกนำออกมาจากเสาหินประเมิณพิเศษระยะ 2 

　　ชูฮันรู้เรื่องนี้พวกแค่นิดเดียวเท่านั้นฉันรู้แค่ว่ามันเป็นหินชนิดหนึ่งแต่ไม่รู้คุณสมบัติเฉพาะของหินพวกนี้ มันเป็นครั้งแรกที่ได้รู้ว่าหินพวกนี้จริงๆแล้วคือโลหะ!

　　 นายต้องการหินพวกนั้น? ชูฮันถาม

　　 ไม่ใช่แค่ต้องการ! เหอซางแสดงท่าทางตื่นเต้น  แต่ผมต้องการมันเยอะมาก! ผมพัฒนาอาวุธขึ้นมาใหมาซึ่งมันสามารถแทนที่อาวุธปืนของทีมยิงปืนตอนนี้ได้ ไม่ว่าจะเป็นทั้งระยะในการยิง ความรุนแรง มันไม่เหมือนกับอาวุธปืนอื่นๆ สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือเจ้าโลหะพิเศษที่ยืดหยุ่นได้ตัวนี้ มันสามารถหดตัวได้! 

　　ด้วยเหตุนี้ชูฮันรีบถามต่อทันทีด้วยความอยากรู้  แล้วด้วยโลหะที่เรามีตอนนี้ สามารถผลิตอาวุธปืนได้เท่าไหร่?! 

　　 มากที่สุดก็สามชิ้นต่อวัน!ดังนั้นผมจึงต้องการโลหะเพิ่มอย่างเร่งด่วนที่สุด  เหอซางพูด  หลูฮงเชิงตกลงที่จะช่วยผมในการสายการผลิต ผมแค่รอได้โลหะใหม่มาเพิ่มก็จะสามารถสร้างอาวุธออกมาเป็นชุดๆได้! 

　　 โอเค!เรื่องของโลหะพิเศษฉันจะจัดการเอง!  ชูฮันเอ่ยขึ้น  แล้วเรื่องการพัฒนาขาเทียมเทคโนโลยี? 

　　 อย่าพูดเลย! เหอซางตื่นเต้นอีกครั้ง  โลหะชิ้นที่สามในการประเมินเสาหินพิเศษระยะ 2 นั้นมีความคล้ายคลึงกับกระดูกของมนุษย์มาก ดูเหมือนว่าเป็นไปไม่ได้เลยที่จะสร้างขาเทียมอย่างที่ไอดอลพูด ผมพบว่านี้ก็สามารถนำไปใส่ในชุดเกราะของผมได้ด้วย แต่ผมมักรู้สึกว่ามีบางอย่างหายไปเสมอ ดังนั้นผมจะขอศึกษาอีกครั้ง 

　　 แล้วเรื่องการวิจัยเกี่ยวกับเฉินช่วเย่ละ? ชูฮันยังถามต่อด้วยความอยากรู้

　　 ดำเนินการไปได้ครึ่งทางแล้วผมได้ปรับแต่งทุกอย่างให้เหมาะสมกับเขาโดยเฉพาะ ไม่ต้องงใช้อุปกรณ์มาตรฐานอะไรในการเพิ่มประสิทธิภาพของตัวปืนและลดการหดตัวให้น้อยที่สุด!  เหอซางมั่นใจ  ติดที่ปัญหาตรงวัสดุ ถ้ามีวัสดุเมื่อไหร่ผมสามารถทดลองผลิตของจริงมาทดสอบได้ทันที! 

　　 เอาล่ะ!ถ้าอย่างนั้นมาผลิตอาวุธหนักก่อน ระหว่างรอให้ฉันหาตัววัสดุมาได้ ระหว่างนี้ก็ค่อยๆพัฒนาไปอย่างช้าๆ!  ชูฮันทิ้งประโยคสุดท้ายไว้จากนั้นก็รีบจากไปทันที

　　ชูฮันมุ่งหน้าไปยังกลุ่มสมาชิกของกองทัพเขี้ยวหมาป่ารุ่นใหม่ที่กำลังการฝึกอยู่ด้วยความเร็วแสงเขาจะพากลุ่มมนุษย์สายพันธุ์ใหม่ระยะ 2 ไปเข้าทดสอบกับเสาหินพิเศษเพื่อนำหินชนิดพิเศษนี้ออกมาให้ได้มากที่สุด!

　　——————

　　ขณะเดียวกันในบ่ายวันเดียวกันหลังจากที่ชูฮันเดินทางกลับมาที่ค่ายเขี้ยวหมาป่าก็มีเฮลิคอปเตอร์กระแทกลงที่ลานจอดเฮลิคอปเตอร์ของค่ายเทียนหยาง หลังจากนั้นนักบินที่กลัวจนขี้หดตดหายก็วิ่งถลาออกมา　　 เกิดอะไรขึ้น?! ตอนนั้นเองพลเอกจินหยางที่บังเอิญเดินผ่านมาพอดีก็มองไปที่สถานการณ์และก็โกรธขึ้นมาทันที  นี้มันเฮลิคอปเตอร์ที่เราให้ส่งวัสดุไปค่ายซือฉวนที่หายตัวไปใช่มั้ย? มันกลับมาได้ยังไง? แล้วก่อนหน้านี้หายไปไหน? นักบินอยู่ไหน ตอบมาว่าหายไปไหนมา?! 

　　ตั้งแต่การประชุมที่ซางจิงค่ายเทียนหยางและค่ายซือฉวนสนิทกันดี ทั้งสองค่ายมีการแลกเปลี่ยนสินและวัสดุแบบพึ่งพากัน แต่ตอนนี้เฮลิคอปเตอร์ที่ควรจะไปส่งสิ้นค้ากลับหายตัวไป

　　 ท่านพลเอก!เฮลิคอปเตอร์น้ำมันหมดครับ! ไม่เหลือแม้แต่หยดเดียว เหมือนกับนักบินคงพยายามบังคับลงจอดด้วยตัวเองโดยไม่ใช่ระบบอะไรเลย 

　　เมื่อได้ยินเช่นนั้นพลเอกจินหยางก็รู้ได้ว่าเขากำลังเข้าใจผิดไป รีบคว้ามือนักบินขึ้นมาพูด  เพื่อนยาก ทำงานหนักมาก! มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?  　　หลังจากที่นักบินสามารถยืนยันความปลอดภัยของตัวเองได้ หลังจากที่ผมส่งสินวัสดุสินค้าเสร็จเรียบร้อย เฮลิคอปเตอร์ก็ถูกจี้โดยไม่รู้ตัว ผมถูกบังคับให้พาบินไปส่งสถานที่แห่งหนึ่ง! 

　　 อะไรนะ?! จินหยางโกรธไม่น้อย  ใครมันกล้าถึงขั้นจี้เฮลิคอปเตอร์ค่ายฉัน! 

　　 ครับ นักยินหน้าตาบิดเบี้ยวบู้บี้  คือพลเอกชูฮัน เขาบังคับให้ผมบินไปส่งเขาที่เขี้ยวหมาป่าโดยไม่ให้เงินผมเลย