Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 718 ตามหาระบบล่มสลาย

ป่ายยูพูดจบพร้อมกับมองป่ายหวีเนอด้วยสายตาเศร้าป่ายหวีเนอที่ได้ยินก็มีสายตาเปลี่ยนไปทันที มันมีความกลัวผสมอยู่
”ตระกูลป่ายกักกันแม่ของฉันไม่ใช่เหรอไง?”ความผิดหวังในแววตาของป่ายหวีเนอไม่สามารถปิดได้มิด “แม่อยากเป็นแค่คนธรรมดา เวลาหลายปีที่พ่อและแม่ได้ใช้ชีวิตด้วยกันคือช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดของพวกท่าน แต่แล้วพวกคุณก็พาตัวแม่กลับไปและส่งคนมาฆ่าพ่อของฉัน นี้เหรอคือสิ่งที่ตระกูลที่กล่าวอ้างว่าสูงส่งที่สุดในโลกทำ?!”
”มันไม่ใช่อย่างนั้นพี่เองก็เสียใจ” ป่ายยูกลัวว่าป่ายหวีเนอจะไม่พอใจเขา เขารีบอธิบาย “พี่ไม่รู้ว่าท่านแม่มีเธอ ไม่อย่างนั้นพี่คงไม่ปล่อยให้เธอเร่ร่อนอยู่ข้างนอกมาตั้งนานขนาดนี้ ส่วนการตายของท่านแม่ พี่เสียใจด้วย”
”แน่นอนว่าใครก็ตามที่ถูกลูกชายตัวเองคุมขังคงไม่ฆ่าตัวตาย!”มีประกายแสงจ้าในนัยน์ตาของป่ายหวีเนอ “ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับแม่หลังจากท่านกลับมาที่ตระกูลป่าย แต่ตอนนี้ที่ฉันรู้ ป่ายยู คุณมันน่ารังเกลียด!”
ตาของป่ายยูแดงก่ำน้ำตาคลอ หายรุนแรง ตัวสั่นเทิ้ม ความโกรธพุ่งปะทุรุนแรง “ฉันไม่ได้!”
ป่ายหวีเนอที่ยืนเผชิญหน้าไม่แยแสปฏิกิริยาของป่ายยูเลยสักนิดเธอเพียงแค่เหลือบมองด้วยท่าทีเมินเฉยและเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ฉันเปิดโลงศพดูแล้ว คิดว่าจะเอาดอกไม้ทั้งหมดมากลบได้เหรอ เวลาไม่ได้ทำให้คุณเปลี่ยนไปเลย!”
”อะไรน่ะ?”ป่ายยูตะโกนลั่นและแหกปากใส่ “ใครอนุญาติให้เธอเปิด?!”
”ทำไม?กลัวว่าฉันจะรู้ความลับที่ปกปิดมาหลายปีเหรอ?” สายตาของป่ายหวีเนอเปลี่ยนไป จิตสังหารพวยพุ่งออกมาอย่างไม่คิดปิดบัง “ป่ายยู คุณมันสกปรกได้ถึงขนาดไหนกัน?”
เพี้ยะ!
ฝ่ามือของป่ายยูตบเข้าที่หน้าของป่ายหวีเนอตามมาด้วยความรุนแรงของพลังผันผวนมหาศาลที่ระเบิดทะลักออกมาจากร่างของป่ายยู เหล่าดอกไม้สวยงามเลอค่าทั้งหลายถูกทำลายภายใต้แรงกดมหาศาล
ส่วนป่ายหวีเนอเธอเพียงแค่ยิ้มให้กับมุมปากของตัวเองที่มีเลือดซึมออกมา รอยฝ่ามือแดงก่ำตราประทับอยู่ที่ซีกแก้มของเธอ แสดงให้เห็นถึงความรุนแรงที่ได้รับ
”ตอนนี้เธอต้องเป็นของฉัน!เธอต้องให้กำเนิดสายเลือดที่บริสุทธ์ที่สุดของตระกูลป่ายให้กับฉัน!” ป่ายยูตกอยู่ความโกรธอย่างที่สุด เขาหน้ามืดตามัว บีบเข้าที่คางของป่ายหวีเนอแน่น มืดอีกข่างก็พยายามฉีกทึ้งชุดบนตัวของป่ายหวีเนอ
และในตอนนั้นเอง——-
พ้ะ!
ทันใดนั้นมันก็มีสายฟ้าระเบิดออกจากร่างของป่ายหวีเนอแสงไฟฟ้าแรงสูงช็อตเข้าที่มือของป่ายยูทันที และในเวลาเดียวกันสร้อยที่มีจี้แก้วสีฟ้าและม่วงก็ปล่อยไฟฟ้าช็อตออกมา
”อ๊ากกกก…”เสียงกรีดร้องดังออกมาจากปากของป่ายยู มือของเขาไหม้ไปแล้วเรียบร้อย แถมมันยังมีกลิ่นควันไหม้ลอยในอากาศอีก
ป่ายยูพลันถอยหนีทันที”ดูเหมือนว่าคุณจะลืมไป ความเข้มข้นของเลือดของท่านแม่นั้นสูงที่สุดในตระกูลป่าย สูงกว่าคุณ ในฐานะที่คุณเป็นลูกชาย เธอจะไม่มีวันทำร้ายคุณด้วยพลังของเธอ แต่ฉันไม่เหมือนกัน สร้อยเส้นนี้เป็นตัวแทนของแม่ที่คอยปกป้องฉัน ฉันไม่เคยรู้ที่มาของแม่ ฉันไม่ได้เปิดความสามารถตรงๆ ฉันไม่เคยรู้อะไรเลย และเกินกว่าที่ความคาดหมายตระกูลป่ายดั้งเดิมนั้นมีความสามารถของสายฟ้าและฟ้าผ่าอยู่สินะ”
”อื้อออ!อั่ก!” ป่ายยูพยายามอดทนต่อความเจ็บปวด เขามองที่ฝ่ามือตัวเอง และจ้องไปที่ป่ายหวีเนออย่างไม่พอใจและโกรธ จนในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหวและเดินจากไป..ไอรีนโนเวล
ป่ายหวีเนอที่ถูกทิ้งให้เหลืออยู่คนเดียวท่ามกลางสวนดอกไม้ในห้องรับแดดก็รู้สึกโล่งใจในที่สุดมองไปที่สร้อยคอที่มันปกป้องเธอเมื่อครู่ ความเศร้าปรากฏในนัยน์ตาของป่ายหวีเนอยิ่งเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ เธอถูกตระกูลป่ายกักตัวไว้ที่นี้และหมดหนทางที่จะติดต่อกับชูฮันอย่างสิ้นเชิง และแน่นอนท่ามกลางสถานการณ์เช่นนี้ป่ายยูจะต้องไม่ยอมปล่อยชูฮันไปแน่ๆ
ป่ายยูที่เดินออกไปท่ามกลางอารมณ์โกรธสีหน้าเดือดดาลสุดๆ นี้คือสีหน้าที่ไม่เคยมีใครเห็นมาก่อน แม้แต่ในตระกูลป่ายหรือคนสนิท ป่ายยูจะฝึกฝนตัวเองให้นิ่งและอดทนอยู่เสมอ แต่วันนี้คำพูดของป่ายหวีเนอได้ปล่อยอสูรร้ายอกมา อสูรร้ายที่ซ่อนตัวอยู่ข้างในของป่ายยูมาเป็นเวลานาน
ใช่!เขาต้องการเปลี่ยนสถานะ!
ตระกูลป่ายหรือตระกูลเกา หรือตระกูลลึกลับอื่นๆ ตระกูลลึกลับไหนล่ะจะไม่มีประวัติสกปรกคาวๆซ่อนไว้?
เพื่อที่รักษาความมั่นคงและเลือดบริสุทธิ์เอาไว้เพื่อที่จะรอให้ถึงวันที่ตระกูลลึกลับพ้นคำสาป ตระกูลลึกลับนั้นรอคอยเวลานี้กันมาหลายพันปี!
พวกมนุษย์หน้าโง่พวกนั้นพวกชนชั่นต่ำ พวกมันจะเอาเข้าใจความอดทนและการเสียสละของตระกูลตลอดหลายพันปีที่ผ่านมาได้ยังไง?
ไม่มีใครเข้าใจยกเว้นแค่สมาชิกหลักของตระกูลที่รู้เรื่องราว ไม่มีใครรู้เหตุผลของการกระทำทั้งหมดของตระกูลลึกลับ ทุกอย่างที่พวกเขาทำไปก็เพื่อสืบสายเลือดให้คงอยู่ เพื่อลบล้างคำสาป และเพื่อ…
ตามหาระบบล่มสลาย!
————-
ในขณะเดียวกันเหย่จือโปก็รีบหนีออกมาด้วยเฮลิคอปเตอร์ แม้เขาจะออกคำสั่งให้นักบินรีบบังคับเครื่องให้บินมาด้วยความเร็วสูงสุด แต่ถึงอย่างไรมือที่ขาดไปแล้วของเขาก็ไม่มีทางกลับมาเชื่อมต่อได้อย่างสมบูรณ์แบบเหมือนเดิม เขาได้สูญเสียสมรรถภาพในการใช้งานไปแล้ว
เหย่จือโปเหงื่อตแกพลั่กจนหน้าซีดก้มมองที่ข้อมือตัวเอง มันมีความเกลียดรุนแรงอัดแน่นอยู่ในใจท่ามกลางความสิ้นหวัง
มือของเขาไม่มีแล้ว!
”ท่านเหย่”จ่าวฮ่าวฮาวที่เงียบมานานพูดขึ้น “เรามาถึงแล้วครับ”
เหย่จือโปตัวสั่นเขาหลับตาลง และทันทีที่ประตูห้องโดยสารเปิดออก เหย่จือโปก็ลงมาด้วยอาการคลั่ง หลังจากส่งเสียงแหกปากกับตัวเอง เขาก็ฟาดมือเข้าใส่จ่าวฮ่าวฮาว
”กู!อ๊ากกกก มึงตัดมือกู! กูจะเอาคืน! รอให้ถึงวันของกูเถอะ!” เหย่จือโปแหกปากอย่างบ้าคลั่ง เตะต่อยอัดใส่จ่าวฮ่าวฮาวผู้น่าสงสารไม่หยุด หลังจากโดนรองเท้าหนังกระแทกใส่หน้าอย่างรุนแรงอยู่หลายครั้ง ใบหน้าของจ่าวฮ่าวฮาวตอนนี้จึงเต็มไปด้วยบาดแผลและเลือด
คนที่อยู่รอบๆไม่มีใครกล้าจะเปิดปากพูดอะไรทั้งนั้น
ในที่สุดหลังจากเหย่จือโปได้ระบายความโกรธออกมาหมดจนเหนื่อยหมดแรงเขาหอบหายใจและยอมปล่อยจ่าวฮ่าวฮาวที่แทบจะสลบ หน้าตาช้ำเลือดช้ำหนองจนแทบจะมองไม่เห็นเค้าหน้าเดิม
น้ำตาแห่งความเศร้าโศกไหลย้อยออกมาจากตาของเหย่จือโป…ความล้มเหลวต่อหน้าที่ของตัวเองแลกมากับมือที่หายไปและถ้าชูฮันยังไม่ตาย ถ้างั้นเขาก็คงเหลือเวลาอีกไม่มากที่จะมีชีวิตอยู่!
ช่วงเวลาที่เหย่จือโปกำลังอ่อนแอหนึ่งในลูกน้องของเขาที่ยืนรอมานานก็สบโอกาสที่จะพูดออกมา “ท่านเหย่ ค่ายตวนที่ท่านเคยไปพบคราวที่แล้ว คนจากค่ายตวนติดต่อมาว่าเขามีความลับสำคัญที่อาจส่งผลกระทบโดยตรงต่อการลอบสังหารชูฮันครับ”
ความคิดฟุ้นซ่านในหัวเหย่จือโปพลันสลายไปอย่างรวดเร็วตาเบิกกว้าง เอ่ยถามอย่างรวดเร็วจนลิ้นแทบจะพันกัน “ความลับอะไร? สามารถทำให้ฆ่าชูฮันได้!”
ลูกน้องคนนั้นกลืนน้ำลายอึกท่าทางลังเลหากก็พยักหน้า “ครับ แต่พวกเขาตกลงว่าจะร่วมมือแต่การขายความลับเท่านั้นครับ แล้วราคาที่พวกเขาเรียกก็สูงมาก”
”ซื้อซื้อมาเดี๋ยวนี้! มันต้องการเท่าไหร่!” เหย่จือโปตะโกนลั่นราวกับกำลังจะบ้า