Assassin’s Chronicle - ตอนที่ 1

AC 1: นักฆ่าผู้โชคร้าย

“ มันไม่ใช่ผู้จัดการ ไค หรือ? พระเจ้า มันสักพักแล้วใช่ไหม คุณเป็นอย่างไรบ้าง?” อันเฟย์ ถามยิ้มอย่างอบอุ่นและยื่นมือออกมาตรงหน้า

ไคกวงเหยา เริ่มขยับมือออกจากเข็มขัด ในความเป็นจริงเขาพบว่าตัวเองไม่ชอบผู้ชายคนนี้ที่ทักทายเขาในห้องน้ำ สำหรับคนที่มีประสบการณ์ในโลกธุรกิจสิ่งแรกที่ต้องทำคือสงบสติอารมณ์ไว้เป็นความลับต่อโลก ชายคนนี้ยิ้มอย่างเป็นมิตรและเสื้อผ้าของเขาถูกสร้างขึ้นอย่างประณีต เพื่อประโยชน์สูงสุดของ ไคกวงเหยา ที่จะไม่ทำให้ใครขุ่นเคืองโดยเฉพาะคนที่มีภูมิหลังไม่ชัดเจน ไคกวงเหยา เมื่อตระหนักถึงเรื่องนี้จึงยิ้มและจับมือชายคนนั้น“ ค่ำแล้ว! ให้อภัยฉัน ฉันเมานิดหน่อยรู้ไหม แต่คุณ … ?”

“ ผู้ชายที่มีอำนาจไม่เคยจำพวกเราได้เลย” ชายคนนั้นพูดพร้อมกะพริบตา “ ฉันได้ยินมาว่าธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ของ ผู้จัดการ กำลังเติบโตอย่างรวดเร็ว แน่นอนคุณจะลืมคนอย่างฉัน”

“ ไร้สาระ” ไคกวงเหยา กล่าวอย่างเชื่องช้า ก่อนที่เขาจะพูดจบมีบางอย่างทิ่มแทงฝ่ามือของเขา โดยสัญชาตญาณเขาดึงมือกลับ “เมื่อกี้คืออะไร?” เขาร้องจับมือที่แสบของเขา

“ฉัน? ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย” อันเฟย์เบิกตากว้าง

“ ไม่มีอะไรหรือ” ไคกวงเหยา พูดด้วยความโกรธและมองลงไปที่มือของเขา ไม่มีบาดแผลใด ๆ

“ โอ้ฉันเข้าใจแล้ว” อันเฟย์ พูดพร้อมกับโยนมือของเขาขึ้นไปในอากาศในช่วงเวลาที่รู้สึกตัวทันที เขาชี้ไปที่แหวนบนนิ้วของเขา “ มันต้องเป็นแหวนของฉัน” เขากล่าว “ คุณเห็นไหมว่ามันอึดอัดที่จะสวมใส่ แต่มันเป็นมรดกตกทอดของครอบครัวของพ่อของฉันที่จากไปเมื่อเร็ว ๆ นี้…”

“ เอาล่ะได้เลย” ไคกวงเหยา พูดอย่างไม่อดทน “ ถ้าคุณไม่มีอะไรจะพูดคุณช่วยออกไปไหม ฉันมีคนอื่นที่จะไปร่วมด้วย” ในตอนแรกเขาไม่ต้องการทำให้ใครขุ่นเคือง แต่ทันทีที่ความเจ็บปวดพุ่งขึ้นมือของเขา ไคกวงเหยา ก็รู้สึกระคายเคืองอย่างฉับพลันที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อน เขาไม่รู้ว่ามันมาจากไหนเพราะปกติแล้วการจับมือถือเป็นปัญหาน้อยที่สุด

“ ฉันเสียใจมาก” อันเฟย์ กล่าวพ่ายแพ้ “ฉันเสียใจมาก. ฉันจะหยุดรบกวนคุณผู้จัดการ ไค” เขาโค้งคำนับและออกจากห้องน้ำพร้อมกับใบหน้าที่ดูมีความสุข

“ แปลก” ไคกวงเหยา กล่าวขณะที่เขาหันกลับมาและปลดเข็มขัดออก

ทันทีที่เขาออกไปนอกประตู อันเฟย์ ก็เปลี่ยนท่าทางที่ไม่พอใจของเขาเพื่อดูเป็นความเฉยเมย พื้นสีหยกเปล่งประกายอ่อน ๆ ที่ใต้เท้าของเขาทอด้วยแสงสีทองของโคมไฟติดผนัง รอบ ๆ อันเฟย์มีเสียงหัวเราะเบา ๆ ของผู้ชายและเสียงจีบสาวเบา ๆ ของผู้หญิงดังเข้ามาในโถงทางเดินยาว ประตูทุกบานถูกสร้างขึ้นจากไม้กฤษณาที่สวยงามทำให้ห้องโถงมีกลิ่นหอมอ่อนโยน อย่างไรก็ตามสิ่งเหล่านี้ไม่สามารถกวนใจ อันเฟย์ ได้ในตอนนี้ สำหรับผู้สังเกตการณ์เขาเดินค่อนข้างช้า ในความเป็นจริงความเร็วของเขาเร็วกว่าผู้ชายทั่วไปเกือบสองเท่าและเขาก็ไม่ได้ลดความเร็วลงจนกว่าจะถึงบันได

ขณะที่เขาโค้งมุมเขาก็เห็นประตูลิฟต์ปิดลง เขาถอนหายใจในช่วงเวลาแห่งความพ่ายแพ้ วันนี้ดูเหมือนจะไม่มีอะไรเป็นไปด้วยดี เขาเช่ารถเชฟโรเลตเพื่อเดินทางไปที่โรงแรม จิงตู แต่เบรคพังกลางคันและต้องใช้เวลานานกว่าที่เขาจะสามารถกำจัดเจ้าหน้าที่ตำรวจในบริเวณใกล้เคียงได้อย่างสบายใจ หลังจากนั้นเขาก็พบรถโตโยต้า แต่มีรถเพียงไม่กี่นาทีก่อนจะพุ่งเข้าชนรถคันอื่น ชายหนุ่มที่ขับรถคันอื่นไม่ยอมปล่อยให้ทิ้งเขาไว้คนเดียวเว้นแต่ อันเฟย์ จะยอมขับรถไปส่งโรงพยาบาล อันเฟย์ ต้องใช้เงินสามพันดอลลาร์ในการกำจัดเขา อันเฟย์ เป็นคนขับที่มีทักษะพอสมควรและไม่เคยประสบอุบัติเหตุ สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้สามารถอธิบายได้ว่าแปลก

เมื่อเขามาถึงโรงแรม จิงตู เขาก็เตรียมพร้อมที่จะทำงาน แต่ลิฟต์พังเพียงสิบนาทีต่อมา เขายังคงสงบและไม่ดูร้อนรนจนเกินไปแสดงท่าทางไปที่กล้องวิดีโอเพื่อรีบให้ทีมรักษาความปลอดภัยมา

เขาได้รับการช่วยเหลือหลังจากผ่านไปสิบนาที อันเฟย์เป็นผู้ติดตามที่เข้มงวดมาโดยตลอดและเขาคิดว่ามันเป็นเรื่องทั้งหมด แต่แน่นอนว่าเขาจะทำภารกิจของเขาในคืนนี้ไม่สำเร็จ โชคดีที่เขาพบโอกาสที่จะทำสิ่งที่ตั้งใจจะทำในนาทีสุดท้ายให้เสร็จ แน่นอนว่าโชคเป็นสิ่งที่ไม่น่าเชื่อถือ อันเฟย์ยิ้มอย่างขมขื่นขณะที่เขามองไปที่ตัวเลขที่กระพริบอยู่เหนือหัวของเขา

ลิฟต์ข้างๆเขาเสียและอีกสองตัวอยู่ห่างออกไปประมาณร้อยเมตร เขาควรเดินไหม เขาประมาณอย่างรวดเร็วว่าเหลือเวลาอีกเท่าไหร่ สามนาทีน่าจะเพียงพอ หมายเลขยี่สิบสว่างวาบอยู่เหนือเขา อันเฟย์ดึงแท่งหมากฝรั่งออกมาและเริ่มเดินไปที่ปลายอีกด้านของห้องโถง

สามสิบวินาทีต่อมา อันเฟย์ พบว่าตัวเองยืนอยู่หน้าลิฟต์ หลังจากนั้นอีกสามสิบห้าวินาทีประตูก็เลื่อนเปิดออก อันเฟย์ปิดบังความวิตกกังวลขณะก้าวเข้าไปในลิฟต์ ในนั้นมีหญิงสาวเพียงสองคน พวกเขาเหลือบมองไปที่เขาและกลับไปที่เสียงกระซิบของพวกเขา

ห้าสิบวินาทีต่อมาเขาอยู่ในห้องน้ำชั้นแปด เขามองไปรอบ ๆ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา จากนั้นเขาก็กระโดดขึ้นไปข้างบนมือซ้ายของเขาจับท่อและมือขวาของเขาติดหมากฝรั่งเข้ากับกล้องวงจรปิด การมีกล้องในห้องน้ำมักจะทำให้ลูกค้าไม่สงบ แต่ฝ่ายบริหารของโรงแรมก็ทำเช่นนั้น แน่นอนว่าเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาพวกเขาถูกซ่อนไว้และอยู่ในห้องน้ำของผู้ชายเท่านั้น แต่ก็ยังคงเป็นการเคลื่อนไหวแบบสมัครเล่น เขาใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาทีในการพบพวกเขาในครั้งแรกที่เขามาที่โรงแรม

เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก ขอบคุณพระเจ้าที่เขาอยู่คนเดียวที่นี่ ถ้ามีคนอื่นอยู่ในห้องน้ำเขาจะต้องเดือดร้อนแน่ ๆ ห้องเฝ้าระวังของโรงแรมอยู่บนชั้นที่สามสิบและทีมรักษาความปลอดภัยอยู่ที่ชั้นสิบเจ็ดและยี่สิบเอ็ด หากทีมเฝ้าระวังทำงานได้ดีพวกเขาก็จะพบว่ากล้องทำงานผิดปกติอยู่ที่ชั้นแปดแล้ว ถึงกระนั้นทีมรักษาความปลอดภัยที่ใกล้ที่สุดก็อยู่ในชั้นสิบเจ็ดและต้องใช้เวลาสักครู่กว่าจะมาถึง หนึ่งนาทีเป็นเวลาที่มากเกินพอ

อันเฟย์คว้าประตูห้องน้ำบานหนึ่งแล้วกระโดดขึ้นไปที่ราว เขาเตรียมเสื้อผ้าสำหรับการพักผ่อนเรียบร้อยแล้วและซ่อนไว้ในห้องน้ำนั้น เขาปิดประตูไว้เพื่อป้องกันไม่ให้ใครมายุ่งกับแผนของเขาเนื่องจากคนปกติคนใดคนหนึ่งจะเดินไปที่ห้องถัดไป พวกเขาจะไม่ติดต่อกับระบบรักษาความปลอดภัยหากประตูห้องน้ำไม่ยอมเปิด

แม้ว่าทุกวันนี้มีคนแปลก ๆ เพิ่มขึ้นและจะทำให้ อันเฟย์ ประสบปัญหาอย่างมาก หากเขาจะข้ามเส้นทางด้วยกัน ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าปลอดภัยร้อยเปอร์เซ็นต์ดังนั้น อันเฟย์ จึงเตรียมพร้อมสำหรับทุกสถานการณ์ที่เขาสามารถจินตนาการได้ ด้วยการเตรียมการอย่างกว้างขวางเขาสามารถเอาชนะใครก็ได้

อันเฟย์เดินออกมาจากห้องน้ำดูเหมือนผู้ชายอีกคน ผมของเขาสั้นลงสูทสีดำกลายเป็นเสื้อยืดและกางเกงยีนส์และรองเท้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นรองเท้าผ้าใบ ในเวลาเดียวกัน ไคกวงเหยา ผู้ซึ่งกำลังเจ้าชู้กับผู้คุ้มกันทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาและกุมหัวใจของเขาไว้

อันเฟย์ ดูผ่อนคลายมากเมื่อเขาก้าวออกจากโรงแรม เขาไม่รำคาญการเรียกรถแท็กซี่แทนที่จะเดินไปทางทิศใต้ตามถนน

อันเฟย์ เป็นมือสังหาร เขาเป็นคนแปลก แต่ก็เป็นคนหนึ่งเพราะเขาไม่มีวันยอมรับว่าเขาเป็นนักฆ่า เขาเชื่อว่านักฆ่าเป็นเครื่องจักรกลไร้อารมณ์และมึนงง – เชื่อฟังคำสั่งของเจ้านายของพวกเขาทุกคำสั่งหรือละทิ้งชีวิตเพื่อบรรลุเป้าหมาย อย่างไรก็ตามเขาสูงส่งอิสระและสง่างามและจะไม่มีวันตกอยู่ในอันตราย ก่อนที่เขาจะเปิดเผยความตั้งใจของเขา เขาจะเป็นแขกที่น่านับถือและไม่มีใครรู้จุดประสงค์ของเขา ต่อไปจะไม่มีใครเปิดเผยตัวตนได้ งานบางอย่างที่เขาต้องทำบางอย่างเขาไม่เคยทำบางอย่างเขาจะเสียใจที่ได้ทำโดยไม่สนใจชื่อเสียงของเขา เขาคิดว่าโลกนี้มืดพอและเขาไม่ต้องการทำร้ายคนเหล่านั้นด้วยพรสวรรค์และประกายไฟ แม้ว่าเขาจะมีความเชี่ยวชาญเป็นพิเศษและมักจะปิดบังผลงานของเขาว่าเป็นความตายตามธรรมชาติ

คนขายเคบับโผล่หัวออกมาจากตรอกสบตากับอันเฟย์แล้วพยักหน้า คนเหล่านี้ไม่ได้มีชีวิตที่ง่าย ในเมืองขนาดนี้พวกเขาอาศัยอยู่ในบ้านที่ยากจนที่สุดก่อนที่ดวงอาทิตย์จะขึ้นและกลับมาเป็นเวลานานหลังจากดวงอาทิตย์ตก พวกเขาสามารถหารายได้เพียงพอที่จะเลี้ยงตัวเองเท่านั้น ไม่กี่สิบปีที่ผ่านมาแม้แต่คนเร่ขายของข้างถนนก็สามารถมีรายได้มากกว่านักฟิสิกส์นิวเคลียร์ หลังจากหลายปีของการแทรกแซงของรัฐบาลชีวิตของพ่อค้าเร่เหล่านี้ก็จมลงต่ำกว่าค่าเฉลี่ย แน่นอนพวกเขาสามารถต่อสู้เพื่อยกระดับมาตรฐานการดำรงชีวิตได้ แต่มีคนจำนวนมากที่ไม่ต้องการให้พวกเขาทำเช่นนั้น ทันทีที่รถตำรวจปรากฏตัว พ่อค้าเร่ก็กระจัดกระจายไปด้วยความหวาดกลัวว่าจะถูกยึดทรัพย์และเฆี่ยนตี ไม่ใช่เรื่องใหม่อะไรที่ตำรวจของเมืองจะทุบตีผู้คนจนตาย

ภายใต้การสอนของชายผู้มีฝีมือเพียงไม่กี่คน มวลชนทั่วไปมีความเชี่ยวชาญในทักษะการรบแบบกองโจร เมื่อศัตรูปรากฏตัวขึ้นและกลับมาเมื่อพวกเขาจากไปเมื่อวิ่งออกไปชายคนหนึ่งสามารถหาเลี้ยงชีพได้

อันเฟย์ เป็นคนง่ายๆ เขายิ้มให้คนขายเคบับ “ ว่างไหม?” เขาถาม. “ ฉันอยากได้เนื้อแกะสิบเหรียญ”

ชายคนนั้นมองไปรอบ ๆ เพื่อให้แน่ใจว่าชายฝั่งนั้นชัดเจนแล้วเขาก็ยิ้ม “ แน่นอนครับ” เขากล่าว “ ทันที”

อันเฟย์มองไปที่โรงแรม หลังจากนั้นไม่นานรถพยาบาลก็ขับผ่านมาหยุดอย่างแรงที่หน้าโรงแรม เจ้าหน้าที่ฉุกเฉินสองสามคนรีบออกไปพร้อมกับถือเปลหามและชุดอุปกรณ์ฉุกเฉิน

อันเฟย์ ถอนหายใจ เขามีนิสัยชอบเอ้อระเหยใกล้ที่เกิดเหตุทุกครั้งที่เขาทำงานเสร็จดังนั้นหากมีอะไรผิดพลาดเขาก็สามารถกำหนดแผนเพื่อจัดการกับปัญหาได้ สำหรับตอนนี้การตายไม่ได้ดึงดูดความสงสัย ไคกวงเหยา มีความสัมพันธ์นอกสมรสกับผู้หญิงสองคน แต่ละคนกับลูกของเขามักจะอยู่ใกล้ลำคอของกันและกัน ตอนนี้เขาตายไปแล้วผู้หญิงทั้งสองจะเปลี่ยนความสนใจทั้งหมดไปที่มรดกของเขา ไม่มีใครสนใจว่าเขาจะตายตามธรรมชาติหรือผิดธรรมชาติ เขาแทบจะไม่สงบอยู่ใต้ดิน น่าสงสาร!

ตำรวจไม่ควรมีปัญหาเช่นกัน เจ้าหน้าที่ที่มีคดีที่ไม่เปิดเผยมากกว่ามีแนวโน้มที่จะถูกไล่ออก ไม่มีใครอยากเป็นผู้รับผิดชอบคดีที่เย็นชาและไม่มีใครต้องการสอบสวนคดีเช่นนี้ หากผู้หญิงสองคนนั้นมุ่งความสนใจไปที่มรดกของเขาแน่นอนว่าคดีนี้จะถูกยกเลิก

“ เฮ้ต้องการเครื่องเทศอะไรไหม” คนขายเคบับถาม

“ ไม่มากเกินไป” อันเฟย์พูดพลางถูมือของเขาเข้าด้วยกันทำให้มีก้อนสีขาวหลุดออกมาในมือของเขา ปลายนิ้วของเขาทาด้วยไขที่สั่งทำพิเศษซึ่งปกปิดรอยนิ้วมือของเขา มันแห้งเมื่อใช้ แม้ว่าเขาจะจับมือกับใครสักคน แต่ก็ไม่เหลือสิ่งตกค้าง ช่องโหว่เดียวคือเสื้อผ้าของเขา แต่เขาได้พ่นสารเคมี สุนัขของตำรวจจะได้รับผลกระทบอย่างหนักหากสูดดมเข้าไปมากเกินไป นอกจากนี้หากสงสัยว่าการเสียชีวิตเป็นการเล่นที่ไม่ซื่อ เสื้อผ้าของเขาก็จะไม่กลายเป็นหลักฐาน หากตำรวจไม่เข้าไปยุ่งเสื้อผ้าของเขาก็จะถูกทิ้งไว้ที่โรงแรมที่หายไปและถูกพบเพื่อรอเจ้าของที่ไม่มีวันกลับมา

“ เอาล่ะ” คนขายของพูดพร้อมกับยื่นเคบ็อบให้เขา

อันเฟย์ รับมันขอบคุณชายคนนั้นและยืนอยู่ที่นั่นกินมันเล็กน้อย เขาจำเป็นต้องรอสักหน่อยเพื่อดูว่าคำตัดสินของแพทย์จะเป็นอย่างไร หากเป็นที่น่าสงสัยตำรวจจะมาที่นี่ในเวลาไม่นาน หาก ไคกวงเหยา ถูกตัดสินว่าเสียชีวิตจากภาวะหัวใจหยุดเต้นครอบครัวของเขาจะได้รับการติดต่อเพื่อดูแลผลที่ตามมา ตอนนี้ยังไม่ทราบความจริงเกี่ยวกับการตายของชายคนนี้ แต่ อันเฟย์ ระมัดระวังและหวังว่าจะได้รับการยืนยัน

ในขณะนั้นตำรวจและรถบรรทุกขนาดเล็กขับมาทางที่อันเฟย์ยืนอยู่ โดยสัญชาตญาณ อันเฟย์ ก้าวถอยหลังไปสองสามก้าวพยายามหาที่หลบภายในตรอก

“นั่นคือเขา! จับเขา!” ชายร่างอ้วนร้องออกมาพร้อมกับยื่นศีรษะที่พันด้วยผ้าพันแผลออกจากรถ

อันเฟย์ จำสัญลักษณ์บนรถได้ มันเป็นรถของตำรวจเมืองและมันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขา

คนเร่ขายของดูเหมือนสัตว์ที่ถูกผีเข้า เขาคว้ารถเข็นของเขาแล้วพุ่งเข้าไปในซอยตรงไปยัง อันเฟย์ ในช่วงเวลาแห่งความตื่นตระหนกพ่อค้าเร่ผลักอันเฟย์ไปข้างๆ“ หลีกไป!” เขาร้อง.

อันเฟย์ ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี ถ้าชายคนนั้นมาหาเขาพร้อมกับมีดเขาคงรู้วิธีจัดการกับมันอย่างแน่นอน เขาไม่ต้องการทำร้ายเขาและถอยเพียงก้าวเดียว

คนขายของลื่นไถลและมือของเขาดันไปชนกับอันเฟย์ทำให้เกิดปฏิกิริยาต่างๆที่จะเกิดขึ้นในภาพยนตร์เท่านั้น

บางทีอาจเป็นเพราะคนขายของต้องการประหยัดเงิน แต่พ่อค้าเร่ไม่ได้ใช้ไม้เสียบแบบใช้แล้วทิ้ง เขาใช้ด้ามจักรยานที่แหลมขึ้นเพื่อเจาะชิ้นเนื้อได้สะดวกยิ่งขึ้น อันเฟย์ กำลังรับประทานอาหารในขณะที่พ่อค้าเร่พุ่งเข้าหาเขาและเนื่องจากคนเร่ขายไม่มีเจตนาที่จะโจมตี อันเฟย์ จึงไม่ตื่นตระหนก ในช่วงเวลาแห่งความสับสนคำพูดก็ดันเข้าไปในลำคอของเขา อันเฟย์ฮึดฮัดด้วยความเจ็บปวดและน้ำตาคลอเบ้า ไม่ใช่จากความเจ็บปวด แต่เกิดจากปฏิกิริยาสะท้อนตามธรรมชาติ บาดแผลที่ปากและลำคอมักทำให้น้ำตาไหล

พ่อค้าเร่แข็งตัวและร้องด้วยความตื่นตระหนก หลังจากเห็นคนเจ็บเขาก็รู้สึกหวาดกลัวอย่างมาก เขาทิ้งรถเข็นและพุ่งเข้าไปในซอย

โชคร้ายที่รถตำรวจหยุด แต่รถบรรทุกไม่ได้ มันชนเข้ากับรถเข็นซึ่งถูกส่งไปยังใบหน้าของ อันเฟย์ เขาถือไม้พยายามเอาออกจากลำคอ ดวงตาของเขาพร่ามัวไปด้วยน้ำตาจากนั้นก็มืดสนิท

เมื่อรถเข็นพลิกลงบนพื้น อันเฟย์ ก็ทรุดตัวลงเช่นกัน ก้านไม้เสียบเข้าไปลึกจนหลุดออกมาใต้ไรผมที่ด้านหลังศีรษะ สำหรับผู้ชายปกติบาดแผลเช่นนี้อาจถึงแก่ชีวิตได้

วันรุ่งขึ้นพาดหัวข่าวในหนังสือพิมพ์ว่าตำรวจเมืองฆ่าคนตายอีกแล้ว…ทำไมพวกเขาถึงใช้“ อีก” อีกครั้ง…?