Assassin’s Chronicle - ตอนที่ 16
AC 16: สาวช่างกล่าว
บ้านของซาอูลเป็นเหมือนการผสมผสานระหว่างปราสาทและสวนบนที่ดินผืนใหญ่ ฝั่งตรงข้ามบ้านของเขาคือสหภาพนักเวทย์แห่งจักรวรรดิมาโฮ สหภาพนักเวทย์ อยู่ที่เชิงเขา เซนต์เบิร์นสวิค พระราชวังถูกสร้างขึ้นบนยอดเขา
ภูเขาเซนต์เบิร์นสวิค ได้รับการตั้งชื่อตามผู้นำที่เป็นมนุษย์ เบิร์นสวิค เบิร์นสวิคนำกองกำลัง 30,000 นายเพื่อต่อสู้กับเผ่าสัตว์เวทย์ พวกเขาต่อสู้อย่างหนักเกือบทั้งเดือน พวกเขาทั้งหมดเสียชีวิตในสนามรบ ไม่มีใครยอมจำนน; ไม่มีใครวิ่งหนี
อันเฟย์มองขึ้นไปที่ภูเขาเซนต์เบิร์นสวิค เขาเคยได้ยินโครงการสร้างพระราชวังบนยอดเขาเซนต์เบิร์นสวิค เริ่มต้นด้วยการก่อตั้งอาณาจักรมาโฮ พวกเขาขุดลึกเข้าไปในภูเขาจนภูเขาแทบจะเป็นโพรง พระราชวังมีห้องหลายพันห้องที่มีขนาดแตกต่างกัน มีพิพิธภัณฑ์ห้องสมุด – สิ่งอำนวยความสะดวกที่ใคร ๆ ก็คิดได้
ข่ายเวทมนตร์มากมายถูกตั้งขึ้นในพระราชวัง มีเวทย์มนตร์ทุกสามชั้นตลอดทางลงไปที่ด้านล่างของภูเขา นี่เป็นช่องทางหลบหนีสำหรับสมาชิกราชวงศ์เมื่อจอมเวทย์ของศัตรูปลดปล่อยอักษรรูนใหญ่ได้สำเร็จ แม้ว่าโอกาสที่จอมเวทย์จะสอดแนมในดินแดนของศัตรูและปล่อยรูนขนาดใหญ่ได้สำเร็จนั้นมีน้อย แต่ก็ไม่เป็นไปได้ มีใครบางคนเคยทำเช่นนั้นในอดีตดังนั้นอาณาจักรมาโฮจึงจำเป็นต้องเตรียมพร้อมสำหรับความเป็นไปได้ใด ๆ
“ ดังนั้น…ผู้คนในโลกนี้ดูเหมือนจะเคยประสบกับ ‘ระเบิดนิวเคลียร์’” อันเฟย์ คิดดัง ๆ
“ ท่านพ่อกลับมาแล้วหรือ? เขากลับมาแล้วจริงๆหรือ” เด็กผู้หญิงคนหนึ่งถามด้วยเสียงร้องเพลง
“ นิยา!” มีรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของซาอูล
หลังจากเสียงโห่ร้องเด็กผู้หญิงคนหนึ่งก็กระโดดออกไปก้าวข้ามและวิ่งเข้าไปในอ้อมแขนของซาอูล
อันเฟย์ จับตาดูหญิงสาวจากภูเขาเซนต์เบิร์นสวิค เขาสามารถเห็นเฉพาะส่วนสำคัญของคุณสมบัติของนาง นางมีผมสีบลอนด์แบบเดียวกับของซาอูล ในสายตาของ อันเฟย์ สาวผมบลอนด์มักจะมีผมหยิก แต่ผู้หญิงคนนี้มีผมเรียบเป็นมันวาว ดูเหมือนเสื้อคลุมไหมสีทองที่ด้านหลังของนาง
แม่บ้านชรายิ้มแย้มเดินมาหาพวกเขา เป็นเขาเองที่บอกนิยาเกี่ยวกับข่าวดีนี้ก่อนหน้านี้
“ นิยานี่คือลุงเออร์เนสต์ของเจ้า” ซาอูลแนะนำเออร์เนสต์ให้นางรู้จัก
“ สวัสดีท่านลุงเออร์เนสต์” นิยาทักทายเออร์เนสต์อย่างสุภาพ
“ นี่คือ อันเฟย์ ศิษย์ใหม่ของข้า เขาจะอยู่กับเรานับจากนี้”
“ สวัสดี” นิยาหันไปมองอันเฟย์
“ นิ…ท่านนิยาสบายดีไหม” อันเฟย์กล่าวตะกุกตะกัก“ นี่คือ…นี่คือของขวัญสำหรับท่าน ข้าหวังว่าท่านจะชอบมัน.” ในขณะนี้ อันเฟย์ ค้นพบว่า นิยา มีดวงตาสีฟ้าอ่อนที่สวยงามมากซึ่งสืบทอดมาจาก ซาอูล นางมีจมูกที่สูงเรียวและริมฝีปากบางและเซ็กซี่เล็กน้อย ซาอูลไม่ได้โกหกเรื่องความงามของนิยา นิยาเป็นสาวสวยอย่างไม่ต้องสงสัย
“ขอบคุณ.” นิยาหยิบสร้อยข้อมือวิเศษจากอันเฟย์ สร้อยข้อมือหายไปในมือเนียนหลังจากเคลื่อนไหวไม่กี่ครั้ง นางต้องเก็บมันไว้ในแหวนมิติของนาง
อันเฟย์ เฝ้าดูใบหน้าของนาง เขารู้ว่ากำไลวิเศษนั้นเป็นของขวัญประเภทไหน นิยาไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจ แต่นางก็ไม่แสดงอาการตื่นเต้นใด ๆ ด้วยเหตุผลบางประการจึงเป็นเรื่องง่ายที่จะบอกได้ว่านิยาในฐานะลูกสาวของซาอูลต้องได้เห็นสิ่งดีๆมากมาย นางคงไม่ได้สนใจสร้อยข้อมือนั้นเลย อันเฟย์รู้สึกประหลาดใจกับการตอบสนองของนิยาต่อของขวัญที่เขามอบให้นาง ไม่เลว. นิยาเป็นผู้หญิงที่มีระดับ
“ นิยาทำไมเจ้าไม่พาแขกไปดู ข้าต้องไปดูพระราชาที่พระราชวัง ข้าจะกลับมาเร็ว ๆ นี้.”
“ ออกไปอีกแล้วหรือ” นิยาส่ายหัว“ ไม่….”
“ทำดี.” ซาอูลกล่าวอะไรบางอย่างที่ข้างหูของนางนัยน์ตาของนิยาเบิกกว้างด้วยความตื่นเต้นมองไปที่เออร์เนสต์โดยไม่กระพริบตา หลังจากที่เขาเบี่ยงเบนความสนใจนางสำเร็จแล้วซาอูลก็ยิ้มด้วยความพึงพอใจ เขาร่ายมนตร์ลอยตัวยกตัวขึ้นไปในอากาศและบินไปยังภูเขาเซนต์เบิร์นสวิค
อันเฟย์ เห็นดาบยาวที่ห้อยลงมาจากเอวของ นิยา ยากที่จะบอกได้ว่าใบมีดนั้นคมหรือไม่ แต่ด้ามจับได้รับการออกแบบในแบบสมัยเก่าโดยไม่มีการตกแต่งที่ดูเป็นผู้หญิง มีหลายวิธีในการบอกบุคลิกของใครบางคน เราสามารถมองตาพื้นที่อยู่อาศัยนิสัยหรือแม้แต่เครื่องประดับที่พวกเขาสวมใส่ ทุกคนสามารถให้ข้อมูลเกี่ยวกับบุคคลได้ นิยาดูเหมือนจะไม่ใช่ผู้หญิงเจ้าชู้ถ้านางชอบใส่ดาบแบบนี้ ถือ… ดาบยาว? นิยา เป็นนักดาบหรือ? ไม่น่าแปลกใจที่ซาอูลบ่นว่าไม่มีใครสามารถสืบทอดทักษะเวทมนตร์ของเขาได้! ลูกสาวของเขาเป็นนักดาบ!
อันเฟย์ หันไปทาง เออร์เนสต์ พร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่ในดวงตาของเขา ไม่ใช่เรื่องธรรมดาที่จะฉลาดอ่อนไหวและตอบสนองได้รวดเร็วเท่า อันเฟย์ เออเนสต์ไม่เข้าใจว่าทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงมองเขาแปลก ๆ เขาจัดการให้ใบหน้าของเขาตรงไม่มีการเปลี่ยนแปลงทางสีหน้า
“ ลุงเออร์เนสต์ ท่านต้องการพักผ่อนหรือเดินเล่นรอบ ๆ บ้านกับข้าไหม” นิยาถามอย่างเคารพ
“ อะไรก็ได้” เออร์เนสต์ตอบ
มันไปถึงนิยา แล้วหมายความว่าอะไร? นางต้องหันไปหา อันเฟย์“ สวัสดีอัน…”
“ อันเฟย์” อันเฟย์ ช่วยในกรณีที่นางลืมชื่อของเขา
“ อันเฟย์ เจ้าต้องการพักผ่อนหรือเดินเล่นรอบ ๆ บ้านกับข้าไหม”
“ ได้ทั้งมด”
“ เจ้า…” นิยา ไม่สามารถช่วยให้เขาดูสกปรกได้ นางไม่กล้าหยาบคายกับแขกของท่านพ่อ อย่างไรก็ตามมันเป็นเรื่องที่แตกต่างเมื่อ อันเฟย์ เป็นศิษย์ของท่านพ่อของนาง อันเฟย์ เป็นเด็กที่แทบจะไม่ต้องใช้เวทมนตร์เลย แม้แต่ศิษย์สองคนที่เป็นนักเวทย์ระดับเริ่มต้นก็ยังต้องทำตัวดีต่อหน้านาง! นางเป็นลูกสาวของจอมเวทย์ใครกล้าทำให้นางไม่มีความสุข?
“ ท่านอันเฟย์เดินไปรอบ ๆ กับท่านนิยาและทำความคุ้นเคยกับบ้านได้” แม่บ้านชราลุกขึ้นยืนทันทีเพื่อทำความสงบ
“ แน่นอน” อันเฟย์ ตอบตกลงอย่างรวดเร็ว
“ฮะ!” นิยาฮัมเพลงเบา ๆ จนไม่มีใครได้ยิน ใบหน้าของนิยามีรอยยิ้มที่น่ารักและสดใสเมื่อนางหันไปหาเออร์เนสต์ “ ลุงเออร์เนสต์โปรดเข้าร่วมกับเรา”
“ฮะ.” เออร์เนสต์กล่าวอย่างเรียบเฉย
อันที่จริงก็คิดตื้น ๆ ว่านี่คือเออร์เนสต์ เขามักจะดูเท่เมื่ออยู่ต่อหน้าคนแปลกหน้า แต่ก็เปิดใจและกล่าวคุยกับคนที่เขารู้จักดีมากขึ้น อันเฟย์ เคยเห็น เออร์เนสต์ และ ซาอูล มีปากเสียงกันอย่างเผ็ดร้อน อันเฟย์ ยังมีประสบการณ์ในการเป็นผู้พิพากษาของพวกเขา
“ ลุงเออร์เนสต์ทางนี้” นิยาพาพวกเขาไปดูรอบ ๆ บ้านอย่างตื่นเต้น
กลุ่มสี่คนถูกแบ่งออกเป็นสองกลุ่ม เออร์เนสต์เดินตามหลังนิยาในขณะที่อันเฟย์เดินช้าโดยตั้งใจที่จะเดินไปกับแม่บ้านชรา อันเฟย์ ถามเขาหลายคำถามโดยแสร้งทำเป็นว่าเขาไม่ได้ตั้งใจทำ
อันเฟย์ กำลังให้ความสนใจกับสิ่งที่ เออร์เนสต์ และ นิยา กำลังกล่าวในขณะที่เขากำลังคุยกับแม่บ้านคนเก่า หลังจากฟังสักพักเขาก็ชะลอการเดินและตั้งใจรักษาระยะห่างระหว่างพวกเขา
บางทีมันอาจจะไม่ได้ชื่นชมเออร์เนสต์ แต่กระนั้น – นิยาเป็นคนกล่าวมากเกินไป
“ ลุงเออร์เนสต์ดาบของท่านมีชื่อไหม”
“ ไม่”
“ ข้าขอดูได้ไหม”
“ ไม่”
“ ลุงเออร์เนสต์ท่านพ่อของข้าบอกว่าท่านเป็นนักดาบที่เก่งที่สุด ท่านยังมีศักยภาพที่จะเป็นนักดาบนักบุญ ข้าเฝ้ามองหาท่านมาตั้งแต่ข้ายังเล็ก ๆ ท่าน…สอนทักษะดาบให้ข้าหน่อยไหม” ความเท่ของเออเนสต์ไม่ได้หยุดนิยา แต่นางขอความช่วยเหลือ
“ เจ้า…เจ้าเคยได้ยินข่าวลือของข้าไหม”
“ใช่.”
“ แล้วเจ้ายังต้องการเรียนรู้จากข้าอีกหรือ”
“ ท่านหมายถึง…สิ่งเหล่านั้นหรือ? ฮ่าฮ่าลุงเออร์เนสต์ ท่านพ่อของข้าบอกข้าว่าสิ่งที่เห็นด้วยตาเปล่าไม่ได้เป็นความจริงเสมอไปสิ่งที่ได้ยินไม่ควรเชื่อถือเสมอไป ข้าเชื่อใจท่านพ่อ ท่านเป็นเพื่อนของเขา ข้าก็เชื่อใจท่านเช่นกัน ข้าเพิ่งมีเรื่องทะเลาะกับเพื่อนเมื่อไม่กี่วันก่อน ข้าบอกพวกเขาว่าท่านจะไม่มีส่วนร่วมในการสมรู้ร่วมคิดใด ๆ ถ้าท่านกล้าที่จะไปที่อาณาจักรอลิเซนเพื่อต่อสู้กับเจอร์โรฟิค ต้องเป็นเพราะเจอร์โรฟิคกลัวท่านและตั้งเป้าหมายไว้ เขาเป็นคนขี้ขลาด!”
“ …” เออร์เนสต์เงียบ
“ ลุงเออร์เนสต์ข้าดูดาบของท่านได้ไหม” สาวช่างกล่าวเปลี่ยนหัวข้อไปมา
“ ไม่มีอะไรพิเศษเกี่ยวกับเรื่องนี้” น้ำเสียงของเออร์เนสต์ดูไม่เย็นชาเหมือนเมื่อก่อน
“ ขอข้าดูหน่อย” หญิงสาวช่างกล่าวสะอื้นไม่ยอมปล่อยคำขอของนางไป
“ …” เออร์เนสต์หยิบดาบออกมาอย่างไม่เต็มใจ
“ ลุงเออร์เนสต์ดาบของท่านธรรมดาเกินไป ไม่ตรงกับชื่อของท่าน!” เด็กสาวช่างกล่าวเบิกตากว้างแทบไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น
“ มันเป็นแค่ดาบ” เออร์เนสต์กล่าว มีสิ่งที่อธิบายไม่ได้ อย่างน้อยก็ไม่สามารถอธิบายให้เด็กผู้หญิงคนนี้เข้าใจได้ว่าเขาจะไม่มีวันสร้างความก้าวหน้าและกลายเป็นนักดาบระดับปรมาจารย์ได้หากเขาพึ่งพาสิ่งต่างๆเช่นดาบ
“ ลุงเออร์เนสต์นี่คือดาบของข้า!” สาวช่างกล่าวดึงดาบยาวของนางออกมา ดาบส่งเสียงในอากาศเหมือนกระดิ่งลม แสงที่สะท้อนบนดาบนั้นเหมือนกับน้ำใส ใบมีดส่งพลังเวทย์ที่แข็งแกร่งออกมา มันคือดาบวิเศษ!
“ ดาบสวย!”
“ ลุงเออร์เนสต์รับไป!” หญิงสาวช่างกล่าวเป็นคนใจกว้าง
“ฮะ? ไม่เป็นไรขอบคุณ. ข้าไม่ต้องการมัน.”
“ เอาเถอะลุงเออร์เนสต์ ข้าอยากจะมอบให้ท่านจริงๆ”
“ ข้า…ไม่ต้องการมันจริงๆ”
“ ลุงเออร์เนสต์ท่านพ่อของข้าขอให้ข้าปฏิบัติกับท่านเหมือนลุงแท้ๆของข้า นี่คือบ้านของท่าน รับไปซะ!” สาวช่างกล่าวมักจะดื้อรั้นกับเรื่องนี้มาก
“ แต่…ข้าไม่ต้องการมันจริงๆ”
“ ลุงเออร์เนสต์รับไปไม่อย่างนั้นข้าจะเสียใจ”
“ ข้าจริงๆ…”
“ข้าจะร้องไห้!” สาวช่างกล่าวกัดริมฝีปากบน
“ ข้า…” เออร์เนสต์ปวดหัว ถ้าเป็นคนอื่นทำแบบนี้กับเขาเขาคงจะเดินจากไป อย่างไรก็ตามเด็กผู้หญิงคนนี้เป็นลูกสาวที่มีค่าของเพื่อนเก่าของเขาและนางก็เป็นเพียงเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่ไร้เดียงสาที่มีความคิดโง่ ๆ นางเชื่อใจเขาและยังทะเลาะกับเพื่อนของนางเพื่อเขา เออร์เนสต์ไม่อยากให้นางเสียใจ แต่…เขาไม่ต้องการดาบวิเศษจริงๆ !!
“ เอาล่ะ ข้าจะรับมัน” เออร์เนสต์หยิบดาบวิเศษ
“ ฮ่าฮ่า” สาวช่างกล่าวหยุดร้องไห้และยิ้ม “ ลุงเออร์เนสต์ท่านช่วยสอนทักษะดาบให้ข้าได้ไหม” ดาบเล่มนี้เป็นของขวัญที่ขอให้เออร์เนสต์เป็นอาจารย์ของนาง
อ่า…มันไม่มากเกินไปที่จะขอความช่วยเหลือในเวลาที่กะพริบตา? นางควรเกรงใจอีกนิดไม่ใช่หรือ?
“ตกลง.” เออร์เนสต์พยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ
“ ลุงเออร์เนสต์”
“ ลุงเออร์เนสต์…”