Assassin’s Chronicle - ตอนที่ 23
AC 23: คู่แข่งที่น่าอับอาย
“ ข้าไม่เคยรู้เลยว่าเด็ก ๆ ก็มีพฤติกรรมเช่นนั้นได้เช่นกัน!” เออร์เนสต์ถอนหายใจเล็กน้อยและกล่าวว่า“ เพื่อความอยู่รอดผู้คนมักจะเพิ่มศักยภาพทั้งทางร่างกายและอารมณ์ให้สูงสุด เด็กในวัยของเจ้ามักจะไร้เดียงสา แต่เจ้าได้เรียนรู้ที่จะวางแผนต่อสู้ซึ่งกันและกัน “
เออร์เนสต์คิดเข้าข้างตัวเอง หลังจากที่เขารอดพ้นจากกับดักที่เจอร์โรฟิควางไว้เขาสามารถวิ่งได้กว่าหนึ่งพันไมล์พร้อมกับบาดแผลทั่วร่างกาย วันหนึ่งเขาอ่อนเพลียมากจนหลับไประหว่างทาง เมื่อเขาลืมตาขึ้นเขาพบว่าตัวเองยังคงเดินอยู่ แต่มีสภาพแวดล้อมที่แตกต่างไปจากที่เขาจำได้ล่าสุด เขาไม่สามารถรับรู้ได้ว่าเขาอยู่ที่ไหน ในที่สุดเขาก็มีโอกาสถามชาวนาแก่ ๆ และพบว่าเขานอนหลับไปกว่า 40 ไมล์อย่างน่าประหลาดใจ!
เขาประหลาดใจกับประสบการณ์นี้ทุกครั้งที่นึกถึงมัน
“ ความทุกข์ยากนำไปสู่ความเป็นผู้ใหญ่” อันเฟย์ ยิ้ม
“ ถ้าอย่างนั้น…เจ้าจัดการยังไงให้เป็นผู้รอดชีวิตคนสุดท้าย? ด้วยความโชคดี” เออร์เนสต์ถามช้าๆ
หลังจากหยุดไปนาน อันเฟย์ ก็ยิ้ม “ โชคไม่สมบูรณ์!”
“ ดูเหมือนว่าข้ากับซาอูลทั้งคู่ถูกหลอก” เออร์เนสต์ถอนหายใจ “ อย่างไรก็ตามข้าเชื่อใจ เจ้าต้องการทราบสาเหตุหรือไม่”
“ทำไม?”
“ เมื่อเจ้าพบว่าเจ้าถูกวางกับดักโดยใครบางคน เจ้าสามารถมอบคริสตัลเวทมนตร์ให้ข้าและให้ข้าจัดการส่วนที่เหลือ ด้วยวิธีนี้เจ้าสามารถเป็นเด็กที่ดีและไร้เดียงสาคนนี้ต่อไปได้ เจ้าน่าจะรู้จักข้าดีพอที่จะเชื่อว่ารู้ว่าเจ้าถูกใส่ร้าย ข้าจะทำทุกอย่างที่จำเป็นเพื่อปกป้องเจ้า” เออร์เนสต์ยิ้ม “ แต่เจ้าเปิดใจให้ข้าแทน เจ้าแสดงให้ข้าเห็นใบหน้าอื่น ๆ ของเจ้าเพื่อที่ข้าจะได้เข้าใจเจ้าดีขึ้น ข้าดีใจที่ได้รับความไว้วางใจจากเจ้า”
“ ลุงเออร์เนสต์สิ่งที่มีความสุขที่สุดที่เกิดขึ้นกับข้า ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาคือการได้พบกับอาจารย์และท่าน!” อันเฟย์ ฉายแสง
“ ถ้าเป็นในอดีตข้าคงเชื่อในสิ่งที่เจ้าเพิ่งกล่าว แต่ตอนนี้ข้าต้องตั้งคำถามว่าเจ้าประจบข้าหรือเปล่า” เออร์เนสต์หัวเราะเบา ๆ ส่ายหัว “ อันเฟย์เจ้าเรียนรู้ทักษะดาบของเจ้ามาจากใคร”
“ ลุงเออร์เนสต์ข้าซื่อสัตย์กับท่านเสมอ ข้าเรียนรู้พวกเขาจากสุภาพบุรุษชราแปลก ๆ ในหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งนั้น” อันเฟย์ ยิ้มค่อนข้างเบี้ยว
“ แล้วเจ้าลืมไปหรือเปล่าว่าบ้านเกิดของเจ้าอยู่ที่ไหน”
“ ข้าจำไม่ได้จริงๆ ถ้าทำได้ข้าจะพยายามทุกอย่างเพื่อกลับไปที่นั่น” อันเฟย์ ส่ายหัว“ แม่ของข้ายังอยู่ที่นั่น…ข้าคิดถึงนางจริงๆ เมื่อข้าอายุมากขึ้นข้ารู้สึกมากขึ้นเรื่อย ๆ ว่าการฝึกฝนทักษะดาบเหล่านี้มีประโยชน์มากและเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับข้าในการเรียนรู้ต่อไป”
“ ทักษะดาบที่แท้จริงของเจ้าจะต้องดีกว่าที่เจ้าแสดงให้ข้าเห็นเมื่อเช้าใช่มั้ย?”
“ ดีขึ้นหน่อย แต่ไม่รู้จะสู้ด้วยพลังรบได้อย่างไร”
“ข้ารู้ว่า. ไม่มีทางที่เจ้าจะซ่อนพลังการต่อสู้ของเจ้าจากข้าได้ ถ้าเจ้ามี” เออร์เนสต์ยิ้ม “ ถ้าเจ้าต้องการเรียนรู้ข้าสามารถสอนเจ้าได้ แต่จำไว้ว่าแม้ว่าจะมีคนจำนวนไม่น้อยที่ฝึกฝนทั้งเวทมนตร์และดาบ แต่ก็ไม่มีใครสามารถทะลวงผ่านและเชี่ยวชาญทั้งสองในเวลาเดียวกัน หนึ่งมีเวลาและพลังงานที่ จำกัด และยากเกินไปที่จะมุ่งเน้นไปที่ทักษะทั้งสอง แม้แต่อัจฉริยะที่ฝึกฝนทั้งคู่ก็กลายเป็นนักสู้ธรรมดา ๆ ”
“ ข้าอยากจะลองดู!” อันเฟย์ ยืนยัน
“ ชายหนุ่มเจ้าค่อนข้างมั่นใจใช่มั้ย?” เออร์เนสต์หัวเราะ แต่แล้วเขาก็เปลี่ยนหัวข้อ “ อันเฟย์เกี่ยวกับอัญมณีเวทมนตร์ เจ้าวางแผนที่จะเก็บมันไว้จากซาอูลหรือไม่?”
“ ข้าต้องหาเวลาที่เหมาะสม”
“ดีละถ้าอย่างนั้น.”
“ ลุงเออร์เนสต์ข้าต้องกลับไปแล้ว พวกเขาจะพบข้าในไม่ช้า ปัญหากำลังจะตามมา”
“ แน่นอน. ข้าจะยึดตามแผน” เออร์เนสต์พยักหน้า
อันเฟย์ถอนหายใจอย่างโล่งอก เขาพนันกับความไว้วางใจของเออร์เนสต์ อันเฟย์ คำนึงถึงปัจจัยหลายประการ ประการแรกเมื่อเขาขัดจังหวะซาอูล เขาสังเกตว่าวิธีที่ซาอูลมองเขาเปลี่ยนไป อันเฟย์ไม่เสียใจกับสิ่งที่เขากล่าวเพราะเขาต้องการตอบแทนซาอูลสำหรับทุกสิ่งที่ซาอูลทำเพื่อเขา แต่ถ้าซาอูลเริ่มสงสัยเขาสิ่งต่างๆอาจควบคุมไม่ได้ ดังนั้นอันเฟย์จึงต้องเปิดเผยตัวเองกับเออร์เนสต์ล่วงหน้าเพื่อขอความช่วยเหลือจากเออร์เนสต์
ประการที่สองเพื่อประโยชน์ของ อันเฟย์ เขาต้องการคนที่เข้าใจเขาด้วย เขาไม่สามารถฝึกฝนได้โดยปราศจากความช่วยเหลือ อันเฟย์ต้องการสถานที่ที่ปลอดภัยและเงียบสงบสำหรับการฝึกซึ่งเขาไม่สามารถรักษาความปลอดภัยในบ้านของซาอูลได้ ไม่มีสถานที่เช่นนี้ในสถาบันเวทมนตร์เช่นกัน เห็นได้ชัดว่าเขาไม่สามารถทิ้งซาอูลไปได้เลย ดังนั้นเออร์เนสต์จึงเป็นผู้สมัครที่ดีที่สุดที่สามารถพาอันเฟย์ออกไปจากบ้านของซาอูลได้อย่างอิสระไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม
แน่นอนว่าอันเฟย์จะไม่สารภาพทุกอย่างกับเออร์เนสต์ไม่ว่าเขาจะเชื่อถือได้แค่ไหนก็ตาม อันเฟย์ ตระหนักดีถึงสิ่งที่เขาทำได้และกล่าวไม่ได้และสิ่งที่เขาควรและไม่ควรทำ เขารู้ว่าเขาสามารถแบ่งปันความลับของเขาได้ แต่นั่นแหละ!
หลังจากนั้นไม่นานประตูก็เปิดออกและซาอูลก็พา ศิษย์บางคนเข้ามาในห้องของอันเฟย์ “ เป็นอะไรไปครับอาจารย์” อันเฟย์ลุกขึ้นนั่งขยี้ตาที่ง่วงนอน
“ เอาง่ายๆ” ซาอูลยิ้มให้อันเฟย์เบา ๆ และหันไปทางศิษย์ร่างบางที่ดูเหมือนจะตื่นเต้นมาก “ มาริส เจ้าแน่ใจหรือว่าคือห้องนี้” ซาอูลถาม
“ ใช่ข้าแน่ใจ! ข้าสังเกตเห็น อันเฟย์ แอบเข้าไปในห้องนั้น ตอนที่ข้ากำลังเดินลงไปชั้นล่าง ข้าไม่คิดมากจนไปถึงห้องทดลอง แต่แล้วเมลินดาก็บอกข้าว่า คริสตัลช่องว่างมังกร หายไป อันเฟย์เป็นผู้ต้องสงสัย!” มาริสมีอารมณ์มากขึ้นเรื่อย ๆ “ อาจารย์ทำไมไม่มีอะไรเลวร้ายเกิดขึ้นก่อนที่ อันเฟย์ จะมาที่นี่? เพียงไม่กี่วันหลังจากที่ อันเฟย์ มาที่นี่และเกิดอาชญากรรมนี้ขึ้น?”
“ แน่ใจหรือว่าเป็นเขา”
“ ใช่ข้าแน่ใจจริงๆ!”
“ ตกลงพวกเจ้าค้นหาห้องนี้อย่างระมัดระวัง” ซาอูลสั่งอย่างเย็นชา แต่เมื่อเขามองไปที่อันเฟย์จู่ๆซาอูลก็ดูอ่อนโยน เขาขยิบตาให้อันเฟย์
“ สิ่งนี้ไม่ถูกต้อง ซาอูลน่าจะโกรธข้า แต่ตอนนี้เขาขยิบตาให้ข้า? ทำไม? ต้องมีบางอย่างเกิดขึ้น” อันเฟย์คิด
มาริสได้รับคำสั่งจากซาอูลและตรงไปที่อันเฟย์เพื่อเริ่มการสอบสวนของเขา เขาฮัมเพลงไปที่อันเฟย์ ก้มลงมองใต้เตียงแล้วก็เปิดผ้านวมของอันเฟย์ออก อันเฟย์กลอกตา“ ช่างงี่เง่า! เจ้าต้องเป็นใบ้แค่ไหน? การวางกับดักเป็นศิลปะไม่ใช่ใครก็เก่งได้ เจ้าทำตัวให้เป็นจริงมากขึ้นได้อย่างไร? มานี่คืออะไร? ตรงไปที่เตียงของข้า? ทำไมข้าถึงเสียเวลาและพลังงานไปกับคนโง่คนนี้? แม้ว่าข้าจะไม่ได้ทำอะไรเลยและปล่อยให้พวกเขาจัดการหาคริสตัลที่นี่ แต่ข้าก็ยังสามารถเกลี้ยกล่อมซาอูลได้ว่าข้าบริสุทธิ์!”
มาริสตรวจสอบทั้งห้องโดยไม่มีโชคและอดไม่ได้ที่จะหันกลับไปที่อันเฟย์ จากนั้นเขาก็แสร้งทำเป็นว่าจะเดินต่อไปยังจุดอื่น ๆ ในห้อง ศิษย์คนอื่น ๆ ก็เข้าร่วมการค้นหาด้วย อย่างไรก็ตามพวกเขาให้ความเคารพมากกว่าเมื่อเทียบกับมาริส พวกเขาหลีกเลี่ยงที่จะทิ้งสิ่งใด ๆ และนำทุกอย่างกลับมาเป็นของเดิมเมื่อตรวจสอบแล้ว ในทางกลับกันมาริสกำลังทำเรื่องยุ่งเหยิง สิ่งที่น่าขันกว่านั้นคือเขากลับมาที่เตียงและค้นใต้ผ้านวมสามครั้ง อันเฟย์รู้สึกรำคาญมากจึงลุกจากเตียงและดูทั้งหมดนี้ขณะนั่งอยู่ที่โต๊ะกลม
ซาอูลเหลือบมองมาริสหลายครั้ง ทุกครั้งที่เขามองมาริสสีหน้าของเขาก็เย็นชาขึ้น
“ หาไม่เจอหรือ” ซาอูลถามอย่างเย็นชา
มาริสก้าวไปข้างหน้าคว้าคอเสื้อของอันเฟย์และตะโกนใส่เขา “ เจ้าเป็นคนเลว! เจ้าซ่อนคริสตัลเวทมนตร์ไว้ที่ไหน?”
“ ดูมารยาทของเจ้า!” อันเฟย์จับมือมาริสแล้วดันลง “ ข้าไม่เคยเห็นคริสตัลเวทมนตร์แบบนั้นมาก่อน” อันเฟย์เถียงขณะที่มาริสล้มลงไปข้างหลังด้วยความเจ็บปวด
“ ต้องเป็นเจ้าคนนั้น…”
“ มาริสเนื่องจากเจ้าผิด เจ้าต้องขอโทษอันเฟย์!” ซาอูลสั่ง
มาริสลังเลและดิ้นรน ในที่สุดเขาก็ก้มศีรษะลงและกล่าวว่า“ ขอโทษ”
“ เมลินดา เจ้าไม่ได้บอกว่า อันเฟย์ ไปที่ห้องทดลองมาก่อนหรือ?”
“ ใช่ ใช่ ใช่”
คำกล่าวของซาอูลทำให้ เมลินดา ประหม่าเช่นเดียวกับอันเฟย์ ดูเหมือนว่าซาอูลกำลังสนทนากับเขาด้วย
“ มีใครไปห้องทดลองนอกจากอันเฟย์”
“ ไม่มีใครอื่นเลยอาจารย์”
“ ใครจะรู้ว่าสถานการณ์แปลก ๆ แบบนี้อาจเกิดขึ้นได้ในบ้านของข้า!” จู่ๆซาอูลก็เริ่มยิ้ม “ สำหรับข้าแล้วดูเหมือนว่าจำเป็นต้องค้นหาทุกซอกทุกมุมของบ้านหลังนี้!”
ทุกคนรวมทั้ง อันเฟย์ ต่างเงียบ
“ อันเฟย์ได้โปรดไปพักผ่อนก่อนเถอะ” ซาอูลกล่าวอย่างเกรงใจขณะที่เขาออกจากห้องของอันเฟย์ ศิษย์คนอื่น ๆ ตามซาอูลออกไป มาริสจ้องมองอันเฟย์อย่างดุร้ายชั่ววินาที แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะจากไปเช่นกัน
พักผ่อน? อันเฟย์ จะกลับไปพักผ่อนได้อย่างไรโดยไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่? เขาคว้าเสื้อคลุมวิเศษของเขาและก้าวออกจากห้องของเขา