Assassin’s Chronicle - ตอนที่ 50
AC 50: พร้อมที่จะออกเดินทาง
เมื่อเห็นเจ้านายของพวกเขาถูกโจมตี ผู้คุ้มกันก็พุ่งเข้าหานียะและล้อมรอบนางด้วยท่าทางดุร้าย คริสเตียนและพรรคพวกของเขาก้าวเข้าสู่สนามรบให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ยืนอยู่ข้างหลังนิยาและมองไปที่ศัตรูของพวกเขาอย่างเย็นชา พวกเขายังไม่ได้เริ่มการต่อสู้ แต่พวกเขากำลังส่งพลังเวทย์ออกไป ผู้คุ้มกันตกใจชั่ววินาที พวกเขาหยุดนิ่งในขณะที่ผู้สังเกตการณ์วิ่งหนีออกจากสนามรบ ผู้สังเกตการณ์ยังคงมองย้อนกลับไปขณะที่พวกเขาวิ่งไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น แม้แต่คนทั่วไปก็รู้ว่าพวกเขาสามารถตกอยู่ในภวังค์ได้อย่างง่ายดายและจำเป็นต้องรักษาระยะห่างจากการต่อสู้
ขุนนางลุกขึ้นจากพื้นอย่างเงอะงะ ก่อนที่เขาจะมีโอกาสเช็ดเลือดออกจากปากเขาก็ตะโกนว่า“ สู้ ๆ ! พวกเจ้าทุกคน! เจ้ายืนอยู่ที่นั่นเพื่ออะไร”
ผู้คุ้มกันมองหน้ากันและเดินตามไปหานิยา หากเป็นเช่นนั้นพวกเขาจะไม่เผชิญหน้ากับนักเวทย์ที่เปล่งประกายด้วยพลังเวทย์ พวกเขาอยู่ในขอบเขตของการสู้รบและต้องปฏิบัติตามคำสั่ง มิฉะนั้นพวกเขาจะตกงานและแม้แต่ครอบครัวของพวกเขาก็จะถูกลงโทษ
“ เดี๋ยวก่อน!” ชายวัยกลางคนที่แต่งตัวดีในชุดเกราะเดินเข้ามาและตะโกน
“ลุง!” ขุนนางดูมีความสุขมากเมื่อเห็นชายคนนั้นเดินเข้ามา
“ เจ้าหุบปากของเจ้าซะ!” ชายวัยกลางคนกล่าวอย่างเย็นชา เขามองนิยาสักพักแล้วก็กล่าวว่า“ ท่านหญิง ท่าดูเหมือนท่านมีการศึกษาดี ท่านไม่ควรอยู่ภายใต้การต่อสู้กับขุนนางข้างถนนไม่ใช่หรือ? นี่เป็นวิธีที่พ่อแม่ของท่านเลี้ยงดูท่านมาหรือเปล่า”
“ พทุย! ทำไมเจ้าไม่ถามว่าเขาทำอะไรก่อน? ไอ้คนนี้ลวนลามผู้หญิงในที่สาธารณะกลางวันแสกๆ เขาสมควรถูกทุบตี!” นิยาตำหนิ
“ บ้าเอ้ย! ข้าแค่กล่าวว่า ‘สวัสดี’ กับพวกเขา แต่มันไม่ใช่เรื่องของเจ้า ลุงพวกมันเป็นคนเลว จับกุมพวกเขา!” ขุนนางตะโกน เขาทำตัวไม่เหมือนขุนนาง ในความเป็นจริงเขาสามารถแสดงมารยาทของผู้สูงศักดิ์ได้ในบางโอกาสเท่านั้น เมื่อมันเกินขีด จำกัด ของเขา เขาก็แค่แสดงสีที่แท้จริงของเขา
“ ไม่ว่าท่านจะกล่าวอะไร การตีคนอื่นก็ไม่ถูกต้อง ท่านหญิง ข้าหวังว่าท่านจะขอโทษได้” ชายวัยกลางคนกล่าว
“ที่เจ้าต้องการ! ข้าจะทุบตีเขาถ้าได้เจอเขาอีก!” นิยาไม่แม้แต่จะสะดุ้ง
“แมร่งเอ้ย …” ขุนนางพุ่งไปข้างหน้าพร้อมที่จะต่อสู้กับ นิยา แต่เขาถูกชายวัยกลางคนดึงกลับไป
นิยาไม่สามารถระงับความโกรธของนางได้ เมื่อนางได้ยินเขาสบถ นางดึงดาบของนางออกมาด้านหลังเพื่อวางตำแหน่งสำหรับการต่อสู้ ถ้าเขากล้ากล่าวอีกครั้งนางจะสู้กับเขา
ชายวัยกลางคนคนนั้นถอนหายใจ “ไปกันเถอะ.”
“ทำไม? ลุง! ทำไมเราถึงจากไป”
“ ไป” ชายวัยกลางคนตะโกน
เห็นได้ชัดว่าชายวัยกลางคนเป็นชายที่มีตำแหน่งสูง มีเกียรติและได้รับความเคารพจากผู้อื่น หลังจากที่เขาตะโกนขุนนางก็ไม่กล้ากล่าวอะไรอีกและผู้คุ้มกันก็รีบวางอาวุธออกไปเช่นกัน
ชายวัยกลางคนมองไปที่นิยาและลากขุนนางออกไปโดยไม่กล่าวอะไร
เป็นเรื่องน่าอับอายที่ถูกชนบนถนนต่อหน้าพลเรือน ขุนนางต้องกลืนความภาคภูมิใจของเขา แต่มันง่ายที่จะบอกว่าเขาโกรธแค่ไหน เขาเดินจากไป แต่ยังคงมองกลับไปที่นิยาราวกับว่าเขาอยากจะกินนางเป็นชีวิตจิตใจ
นิยามีความภาคภูมิใจในตัวเองมากจนไม่คิดว่าขุนนางสำคัญเป็นใคร ในเมืองศักดิ์สิทธิ์นางได้พบเห็นผู้คนทุกประเภท ไม่เคยมีใครทำให้นางตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าอึดอัดใจมาก่อน นิยาเคยชินกับคนอื่นที่คล้อยตามนาง แม้ในระหว่างการหลบหนีนางก็คาดหวังให้คนอื่นปฏิบัติต่อนางในแบบเดียวกัน
นิยาเดินไปหาพี่สาวทั้งสองแล้วยิ้ม “ สาว ๆ เจ้าควรกลับบ้านได้แล้ว ครั้งต่อไปเมื่อเจ้าออกมาเจ้าควรมีเพื่อนร่วมทางบ้าง อย่าเดินไปรอบ ๆ ตัวเอง”
พี่สาวยิ้มให้นิยาอย่างขมขื่น น้องสาวกล่าวอย่างสุภาพว่า“ ขอบคุณพี่สาว เจ้าเป็นคนน่ารักมาก.”
“ ฮ่าฮ่าเจ้ามีลิ้นที่หวาน” นิยาดูมีความสุขมาก
“ ขอบคุณ” พี่สาวกล่าวขอบคุณนิยาอย่างรวดเร็วและลากน้องสาวของนางออกไปวิ่งไปนอกสนามรบ
“ พี่สาวบ้านของข้าอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ มาเยี่ยมเรา!” น้องสาวมองไปรอบ ๆ และตะโกนออกมาดัง ๆ
พี่สาวเอามือปิดปากพี่สาวแล้วดุนางเงียบ ๆ น้องสาวไม่อยากฟังพี่สาวและกล่าวเสียงดังว่า“ ข้าอยากเป็นนักดาบเหมือนพี่สาวคนนั้น”
“หยุดนะ! อย่าแม้แต่จะคิด!” พี่สาววิ่งออกไปท่ามกลางฝูงชนกับพี่สาว
ในฐานะผู้สังเกตการณ์ประจำในฝูงชน อันเฟย์ เฝ้าดูสิ่งทั้งหมดโดยไม่หยุดชะงัก อย่างไรก็ตาม อันเฟย์ เห็นสิ่งที่คนอื่นไม่เห็น ท่าทางประหม่าและมีความสุขของชายวัยกลางคนไม่รอดพ้นสายตาของอันเฟย์
“ ซานเต้ ไปบอก ริสกะ ให้ดูเด็กผู้หญิงสองคนนั้นอย่างระมัดระวัง เร็วเข้า!”
“ ครับ” ซานเต้ตอบ เขาเดินกลับไปที่ถนนใหญ่
“ เราควรไปเดี๋ยวนี้” อันเฟย์ กล่าวอย่างเรียบเฉย “ ซูบิน เจ้าคุ้นเคยกับเมืองลาแกนใช่ไหม”
“ใช่.”
“ ชายวัยกลางคนคนนั้นคือใคร”
“ข้าไม่รู้.”
อันเฟย์ ยิ้ม “ ก่อนที่ข้าจะมาเป็นลูกศิษย์ของอาจารย์ ข้าเป็นเพียงพลเรือนและไม่เคยเกี่ยวข้องอะไรกับขุนนางเหล่านี้เลย เจ้าหาแผนที่เมืองลาแกนได้ไหม”
“ ใช่…มีแผนที่ขาย” ซูบินพยักหน้า “ เพื่อช่วยเหลือพ่อค้าได้ดีขึ้นสหภาพการค้าจึงขายแผนที่ อย่างไรก็ตามแผนที่ของพวกเขาระบุตำแหน่งของตลาดและศูนย์กลางการค้าที่แตกต่างกันเท่านั้น เรียบง่าย ไม่มีสิ่งอื่นใดบนแผนที่ “
“ ดีกว่าไม่มีอะไรเลย ซูบิน เจ้าไปหาแผนที่และเดินไปรอบ ๆ ประตูเมืองทุกแห่ง รอข้าที่โรงแรมเมื่อเจ้าทำเสร็จ”
“ แน่นอนว่าเจ้าต้องการให้ข้าไปตอนนี้หรือไม่”
“ใช่.” อันเฟย์ พยักหน้า
ซูบินจากไปอย่างรวดเร็ว อันเฟย์มองไปที่คริสเตียนซึ่งรักษาระยะห่างของเขา “ ซานเต้ไปกันเถอะ เรามีของมากมายให้ซื้อ”
อันเฟย์ซื้อของมากมายระหว่างทาง โชคดีที่พวกเขามีเหรียญทองมากมาย แหวนมิติของ ซานเต้ ไม่สามารถเก็บของได้อีกแล้วดังนั้นพวกเขาจึงต้องห่อส่วนที่เหลือด้วยผ้าผืนใหญ่เพื่อให้ ซานเต้ สะพายไหล่ได้เหมือนกระเป๋า เฟลเลอร์และบลาวีก็ไปช่วยด้วยไม่เช่นนั้นซานเต้จะแบกรับมากเกินไป ด้วยเหตุผลบางประการอันเฟย์ปฏิเสธความช่วยเหลือจากคริสเตียน เมื่อ บลาวี เดินผ่าน อันเฟย์ ขอให้เขาเตือน คริสเตียน ว่าใครก็ตามในกลุ่มที่สองจะไม่ได้รับอนุญาตให้สนทนากับคนอื่น
มันมืดลงแล้วเมื่อ อันเฟย์ พอใจในการจับจ่ายของเขาในที่สุด อันเฟย์กลับไปที่โรงแรม เมื่อเขาเพิ่งก้าวขึ้นไปบนชั้นสองเขาก็เห็นซูบินมองออกไปด้วยความเป็นห่วง
อันเฟย์ถอนหายใจสั้น ๆ เขารู้ว่าเขาเดาถูกเมื่อเห็นซูบินกังวลมาก
“ เฟลเลอร์ส่งของให้ข้าหน่อย” อันเฟย์หยิบกระเป๋าจากไหล่ของเฟลเลอร์ อันเฟย์ กล่าวอย่างเงียบ ๆ “ ไปบอก คริสเตียน และ ริสกะ ให้มาที่ห้องของข้าอย่างเงียบ ๆ อย่าให้ใครเห็น”
“ได้” เฟลเลอร์ขยิบตา
“ อันเฟย์ดูเหมือนมีบางอย่างผิดปกติ ประตูเมืองสองแห่งถูกปิดก่อนหน้านี้และจุดตรวจก็เข้มงวดเช่นกัน ข้าตั้งใจเดินไปรอบ ๆ แม่น้ำและข้าก็พบยามทุกที่รอบ ๆ เรือเฟอร์รี่! เราควรออกไปทันที!” ซูบินกล่าวอย่างเป็นห่วงเมื่ออันเฟย์เดินเข้ามาในห้อง
“ เจ้าซื้อแผนที่หรือเปล่า” อันเฟย์ ถาม
“ ที่นี่” ซูบินหยิบแผนที่ออกมาและกล่าวทันทีว่า“ อันเฟย์เจ้ารู้ไหมว่าข้ากำลังกล่าวถึงอะไร? ตอนนี้เราไม่สามารถออกไปได้ ถ้าเราสามารถออกไปได้เราควรจะออกไปในบ่ายวันนี้” อันเฟย์เปิดแผนที่ขณะที่เขาสนทนา
“ ทำไมเราถึงจากไปไม่ได้” อันเฟย์ถามด้วยความตกใจ
“ ถ้าข้าเดาถูกก็มีเพียงกลุ่มที่สองเท่านั้นที่ได้รับความสนใจ คริสเตียนมีเพียงสี่คนในกลุ่มของเขา ซึ่งดูน่ารังเกียจสำหรับศัตรูของเรา หากเราออกจากเมืองโดยไม่มีผู้คนมาบังเรา เราจะถูกระบุได้ง่าย พวกเขาจะสามารถรู้ได้อย่างแน่นอนว่าเรามาจากไหน ก่อนที่เราจะเข้าเมืองข้าเห็นพื้นที่ใกล้ ๆ เมืองลาแกนเป็นที่ราบ ถ้าผู้คุมส่งทหารม้าออกมา เราจะต้องเดือดร้อนแน่ ไม่อันตรายไปกว่านี้แล้ว”
“ ไม่จริง ซูบินเชื่อข้าเถอะ ข้าจะไม่เสี่ยงชีวิตใครเพื่อสิ่งนี้” อันเฟย์ คิดสักครู่แล้วยิ้ม “ มีอีกเหตุผลหนึ่งที่จะอยู่ต่อไปและนั่นก็คือให้ทุกคนได้เห็นโลกแห่งความเป็นจริง!”
“ ตกลง…ข้าจะทำตามคำสั่งของเจ้า” ซูบินลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า
อันเฟย์ มองลงไปที่แผนที่ หลังจากนั้นไม่นาน คริสเตียน และ ริสกะ ทั้งคู่ก็เดินเข้าไปในห้องของ อันเฟย์ ริสกะ พาคน ๆ หนึ่งมากับเขาด้วย บุคคลนั้นได้ถูกสอบปากคำโดย อันเฟย์ เมื่อสองวันก่อน แต่ อันเฟย์ ได้ข้องแวะกับเขาในทุกย่างก้าว พวกเขารออันเฟย์โดยไม่ขัดจังหวะเขา
“ ทุกคนอยู่ที่นี่” อันเฟย์ เงยหน้าขึ้นนวดระหว่างคิ้วของเขา “ ข้าจะออกไปข้างนอกกับคริสเตียนและซูบินในอีกสักครู่ เรามีบางอย่างที่ต้องทำดังนั้น บลาวี และ ริสกะ จึงอยู่และดูแลสถานที่แห่งนี้ เจ้าต้องระวังจริงๆ หากมีอะไรเกิดขึ้นเจ้าต้องวิ่งไปที่สถานที่แห่งนี้เพื่อพบเรา” อันเฟย์ ชี้ไปที่แผนที่
บลาวี และ ริสกะ มองดูแผนที่อย่างใกล้ชิดและไม่ตอบสนอง
“ อันเฟย์เราจะไปไหน” คริสเตียนถาม
“ เจ้าจะรู้เมื่อไปถึงที่นั่น” อันเฟย์กล่าวอย่างเรียบเฉย “ คนที่อยู่ที่นี่ควรพักผ่อนให้มากที่สุดเพราะเราต้องอยู่บนท้องถนนทั้งคืน”
“ตกลง.” คริสเตียนยักไหล่
“ ริสกะ, ซานเต้ และ ซานก้า อยู่ ส่วนที่เหลือไปเตรียมตัวให้พร้อม เรากำลังจะออกเดินทางเร็ว ๆ นี้”
“ ข้าต้องอยู่ต่อหรือ” ซานก้า ถามอย่างเป็นห่วง เขาคิดว่าเขาทำให้ อันเฟย์ ขุ่นเคืองและไม่มีโอกาสในกองทหารนี้ อันที่จริงเขาจะดีใจมากกว่านี้ถ้าอันเฟย์ไม่สร้างความเดือดร้อนให้เขา โดยไม่คาดคิด อันเฟย์ ขอให้เขาอยู่ต่อ มันดำเนินไปโดยไม่ได้บอกว่าทุกคนที่เข้าพักจะมีโอกาสกล่าวสนทนาประเด็นสำคัญ
“ใช่.” อันเฟย์ ยิ้ม