Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ - ตอนที่ 2696 ฆ่าคนสังหารจิต

ตอนที่ 2696 ฆ่าคนสังหารจิต

ปราณกระบี่สีขาวหิมะปกคลุมทั่วภูผาธารา

กลิ่นอายของกระบี่เล่มนี้ทำให้คนใจสะท้าน

หากเป็นเวลาอื่นล้วนสามารถสร้างแรงกดดันยิ่งยวดให้แก่คนระดับเดียวกันได้

ด้วยเหตุนี้จะเห็นว่าแม้อวิ๋นมู่เจอจะยืนกรานต่อสู้กับหลินสวินตัวต่อตัว แต่ยามลงมือจริงๆ กลับไม่ได้เลินเล่อแม้เพียงเสี้ยว

อันที่จริงในฐานะคนระดับมกุฎบรรพจารย์จักรพรรดิ ทั้งยังสามารถเข้าร่วมการทดสอบของหอบรรพจารย์ลัทธิแรกกำเนิดได้ ย่อมไม่มีใครเป็นพวกโง่เง่า

ใครไม่รู้ถึงผลงานการต่อสู้อันเจิดจรัสเป็นที่ประจักษ์ของหลินสวินในช่วงหลายปีมานี้บ้าง

แล้วใครจะกล้ามองเขาเหมือนคนทั่วไปอีกเล่า

ดังนั้นทันทีที่อวิ๋นมู่เจอลงมือจึงทุ่มหมดฝีมือดุจอสนีบาตร หมายจะใช้มรรคกระบี่ที่แข็งแกร่งที่สุดโค่นหลินสวินลงในทันทีเหมือนอย่างที่เขาพูด!

ตูม!

ฟ้าดินดังสนั่นอึงอล ปราณกระบี่พวยพุ่งราวสมุทร ภูผาธาราบริเวณนั้นล้วนพังถล่ม

เพียงแต่กระบี่ที่ตระการตาจนทำให้มกุฎบรรพจารย์จักรพรรดิคนอื่นๆ ร้องชมนี้กลับพังพินาศเป็นเสี่ยงๆ เบื้องหน้าหลินสวิน

ตั้งแต่ต้นจนจบหลินสวินยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่ขยับ ทำเพียงดีดนิ้วคราหนึ่ง

และจากนั้นปราณกระบี่สีขาวหิมะที่แผ่คลุมทั่วเวิ้งฟ้าก็ถล่มกระจายดุจสายฝน

ภาพนี้ทำให้ทุกคนในที่นั้นนัยน์ตาหดรัด แววดีใจและรอยยิ้มบนใบหน้าแข็งค้าง ไม่ทันไรก็ทำให้พวกเขาตระหนักได้ว่าสถานการณ์ไม่เข้าทีอยู่บ้าง

“แค่นี้ก็กล้าคุยโวว่าจะทำให้ข้าลิ้มรสความพ่ายแพ้หรือ”

หลินสวินยิ้มหยัน

ไกลออกไปอวิ๋นมู่เจอสีหน้าเยือกเย็นแน่วแน่ ไม่สะทกสะท้าน

เขาสูดหายใจลึกเฮือกหนึ่ง อานุภาพทั่วร่างแกร่งกล้าขึ้นเรื่อยๆ ทั้งตัวประดุจกระบี่เทพสะท้านยุคเล่มหนึ่ง เหยียบย่างกลางอากาศ ทุกครั้งที่ก้าวเท้าก็จะฟันกระบี่ออกไปคราหนึ่ง

ปราณกระบี่แต่ละสายล้วนแข็งแกร่งยิ่งกว่าปราณกระบี่ก่อนหน้าช่วงใหญ่

เมื่อฟันออกไปเก้ากระบี่

ปราณกระบี่พร่างพราวเก้าสายตัดสลับกลายเป็นลักษณะของเก้าวัง ดุจดั่งกรงขังแห่งกระบี่ ปิดฟ้าบังตะวัน

กรงกระบี่เก้าวัง!

มรรคกระบี่ที่แข็งแกร่งที่สุดซึ่งสร้างขึ้นจากความอุตสาหะตลอดชีวิตของอวิ๋นมู่เจอ

ตูม!

พริบตานั้นปราณกระบี่สะเทือนเก้าชั้นฟ้า กรงกระบี่ร่วงลงมาดั่งทัณฑ์สวรรค์มาเยือนโลก หมายจะกักขังศัตรูไว้ในกรง รอโทษประหารชีวิต

การโจมตีนี้ดึงดูดความสนใจและสายตาไม่รู้เท่าไร

แม้แต่ระดับอมตะยังอดพยักหน้าเงียบๆ ไม่ได้

แต่เมื่อเผชิญหน้ากับการโจมตีนี้ หลินสวินยังคงไม่ขยับ ทำเพียงยื่นมือออกมาคว้า

มือใหญ่ปิดฟ้าขนาดมหึมาข้างหนึ่งควบหลอมขึ้นกลางอากาศ ห้านิ้วดุจเสาค้ำฟ้า ฝ่ามือราวหุบเหวไร้ขอบเขต ยามปิดครอบลงมา กรงกระบี่เก้าวังพลันเกิดเสียงดังสนั่นรุนแรง

ต่อมามือใหญ่ข้างนั้นของหลินสวินบดขยี้กรงกระบี่เก้าวังทั้งอย่างนั้นภายใต้สายตาอึ้งค้างของทุกคน!

“นี่…”

มกุฎบรรพจารย์จักรพรรดิของสี่ตระกูลตงหวงที่อยู่ในบริเวณใกล้เคียงเหล่านั้นแต่ละคนล้วนเบิกตาโพลง

นั่นเป็นถึงหนึ่งในกระบวนท่าไม้ตายที่อวิ๋นมู่เจอภูมิใจที่สุด โดดเด่นเป็นเอกลักษณ์ในหมู่คนรุ่นเดียวกัน ทั่วทั้งน่านฟ้าที่เจ็ดได้ยินชื่อเป็นต้องถอยหลบ

แต่ตอนนี้กลับถูกบดขยี้ลงเช่นนี้!!

ภาพสะเทือนจิตใจคนนั่นทำให้ทุกคนที่โลกภายนอกล้วนอดสูดหายใจสะท้านไม่ได้

แม้จะรู้แต่แรกว่าหลินสวินเย้ยฟ้ายิ่ง แต่ไม่นึกว่าภายใต้การโจมตีรุนแรงเช่นนี้ ยังสามารถสลายไปได้อย่างง่ายดาย น่าเหลือเชื่อชัดๆ

“ก็ยังอ่อนแอเกินไป” หลินสวินส่ายหน้า

ไม่ได้ถากถาง ไม่ได้เหยียดแคลน เสมือนทอดถอนใจไปตามประสา แต่ความหมายในคำพูดกลับทำให้อวิ๋นมู่เจอที่วางตัวเยือกเย็นมาโดยตลอดหน้าเปลี่ยนสีน้อยๆ ภายในใจบังเกิดความเดือดดาล

เจ้าคนที่ก่อนหน้านี้ไม่ถูกเขาเห็นอยู่ในสายตาสักนิดคนนี้ ตอนนี้กลับลบหลู่ตนถึงเพียงนี้!

ทว่าถึงอย่างไรอวิ๋นมู่เจอก็หาใช่คนทั่วไป เขาไม่ได้ถูกเพลิงโทสะครอบงำจนหน้ามืด หากแต่สูดหายใจลึกแล้วลงมืออีกครั้ง

ตูม!

สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า กฎเกณฑ์ระดับบรรพจารย์รูปกระบี่สีขาวหิมะเป็นสายๆ พุ่งออกมาจากผิวหนังของเขา เบียดเสียดแน่นขนัด ตัดสลับเวียนวน ดุจดั่งกระแสปราณกระบี่ขาวหิมะกำลังแล่นตะบึงไป

และบนแท่นวิญญาณเหนือศีรษะเขาก็ปรากฏเงาร่างเจตจำนงที่ใหญ่มโหฬาร สว่างเจิดจ้าแสบตาร่างหนึ่งขึ้น เจตกระบี่ที่แผ่คลุ้งออกมาจากทั่วร่างทำให้ฟ้าดินแถบนี้สั่นสะเทือน ต้นไม้ใบหญ้ากลายเป็นเถ้าถ่าน สรรพสิ่งพังทลาย

นี่คือเจตจำนงมหามรรคในตัวของเขา!

และเวลานี้หลังจากเจตจำนงมหามรรคนี้ปรากฏขึ้น ก็หลอมรวมเข้าสู่กระบี่มรรคในมือเขาทั้งหมด

“ฟัน!”

ในเสียงตะโกนเย็นชาเต็มไปด้วยแววเหยียดหยัน อวิ๋นมู่เจอฟันกระบี่นี้ที่อัดหลอมมรรควิถีในตัวเขาทั้งหมดออกไป

ฟ้าดินสั่นสะเทือนรุนแรงทันที คล้ายกับแบกรับอานุภาพของกระบี่เล่มนี้ไม่ไหว

มกุฎบรรพจารย์จักรพรรดิคนอื่นๆ แถวนั้นล้วนถอยหลบตามจิตใต้สำนึก

ทุกคนในโลกภายนอกก็รู้สึกอัศจรรย์ใจอย่างเลี่ยงไม่ได้เช่นกัน

กระบี่นี้น่าสะพรึงเหนือธรรมดาจริงๆ!

ก็เป็นเวลานี้ที่หลินสวินเริ่มขยับแล้ว ไม่หลบไม่ถอย แต่พุ่งเข้าใส่ตรงๆ

รอบตัวเขาปรากฏหุบเหวใหญ่ผลุบโผล่ คลุมเครือยากหยั่งถึง ดุจดั่งถ้ำมืดมิดโคจรเงียบๆ กลางฟ้าดารา กลืนกินวัตถุและแสงเงาทุกอย่างบนโลก

ตูมโครม!

ปราณกระบี่ไร้ทัดเทียมฟันลงไป กระแทกกับหุบเหวใหญ่รอบตัวหลินสวิน บังเกิดเสียงระเบิดดังสนั่น ทำเอาหนังศีรษะชาวาบ

ภายใต้สายตาสะท้านสะเทือนที่จับจ้องอยู่ของทุกคน เงาร่างของหลินสวินอานุภาพดุจผ่าลำไผ่ บดขยี้กระบี่ที่พุ่งเข้าใส่ทั้งอย่างนั้น ละอองแสงท่วมฟ้าพุ่งกระฉูด

เพียงชั่วพริบตา

ตัวเขาก็มาอยู่ตรงหน้าอวิ๋นมู่เจอแล้ว

อวิ๋นมู่เจอหน้าถอดสียกใหญ่ นัยน์ตาหดรัด จิตมรรคที่หนักแน่นดุจเหล็กกล้าเรื่อยมาก็สั่นคลอนรุนแรงในชั่วขณะนี้เช่นเดียวกัน

เขาไม่นึกว่ากระบี่ที่รวมมรรควิถีทั้งชีวิต ผนึกเจตจำนงทั้งตัว จะถึงกับถูกหลินสวินบดขยี้อย่างง่ายดายด้วยวิธีเช่นนี้

และจิตมรรคของเขาก็เสมือนถูกกดทับไปพร้อมกัน!

อารมณ์เดือดดาล ท้อแท้ ไม่อยากเชื่อที่อธิบายไม่ถูกพุ่งทะลักไปทั่วร่างราวธารพลิกสมุทรคว่ำ ทำให้เขาสติหลุดโดยสิ้นเชิง ยากจะวางตัวเยือกเย็นเช่นก่อนหน้านี้ได้อีก

นี่…

เป็นไปได้อย่างไร!?

“ตอนนี้เจ้าบอกข้าทีว่าอะไรที่เรียกว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้า” นัยน์ตาหลินสวินลุ่มลึกเย็นเยียบ เสียงเฉยเมยสายนั้นดุจดั่งมีดกรีดทะลวงขั้วหัวใจของอวิ๋นมู่เจออย่างแรง

“ตาย!”

หน้าผากเขาเส้นเลือดปูดโปน ออกกระบี่ด้วยความโกรธ

แต่สิ่งที่เร็วยิ่งกว่าการเคลื่อนไหวของเขาคือมือของหลินสวินที่กำกระบี่มรรคของเขาตรงๆ แล้วหันด้ามกระบี่ให้ปลายกระบี่ตบเข้าใส่ใบหน้าหล่อเหลาไร้ทัดเทียมของอวิ๋นมู่เจออย่างแรง

เพียะ!

นี่น่ากลัวยิ่งกว่าการตบด้วยมือ ตวัดใส่กระดูกใบหน้าอวิ๋นมู่เจอจนยุบ เลือดสดพุ่งกระฉูด ฟันหักร่วง ผมเผ้ากระเซิง

ไม่รอให้ร่างของเขาถูกซัดกระเด็นออกไป หลินสวินก็กำคอของเขาแน่นราวหิ้วลูกไก่แล้วยิ้มกล่าว

“ก่อนหน้านี้นานแล้วที่ข้าเฝ้ารอจะได้พบกับเจ้าอีก เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าผ่านไปนานหลายปี เจ้ากลับยังคงดักดานไม่ไปไหนเช่นนี้”

ไกลออกไปมกุฎบรรพจารย์จักรพรรดิของสี่ตระกูลตงหวงพวกนั้นแต่ละคนหน้าเปลี่ยนสีไปมา ตกใจสลับกังขา ภายในใจผุดไอหยาวสะท้าน

อวิ๋นมู่เจอถึงกับถูกโจมตีพ่ายแพ้เช่นนี้!

และสองกระบวนท่าก่อนหน้า หลินสวินไม่ขยับเขยื้อนสักนิดก็ปัดป้องได้ทั้งหมด

ส่วนกระบวนท่าที่สามนี้ หลินสวินโจมตีกลับตรงๆ ไม่เพียงบดขยี้การโจมตีที่แข็งแกร่งที่สุดของอวิ๋นมู่เจอ ยังจับเป็นเจ้าตัวได้ด้วย!

นี่ทำให้มกุฎบรรพจารย์จักรพรรดิของสี่ตระกูลตงหวงพวกนั้นล้วนตกใจ

ไม่อาจเชื่อ

ส่วนที่โลกภายนอก ทุกคนกลับเห็นเป็นเรื่องปกตินานแล้ว เพียงแต่เมื่อเห็นหลินสวินใช้วิธีนี้จับตัวอวิ๋นมู่เจอ กลับยังทำให้ในใจพวกเขาไม่อาจสงบนิ่งได้

โดยเฉพาะผู้อาวุโสตระกูลอวิ๋นที่โกรธจนหาที่ระบายไม่ได้ ใบหน้าชราไม่น่าดูถึงขีดสุด

“นี่ก็คือสิ่งที่เรียกว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้า”

จวินหวนเอ่ยปากเนิบนาบ

ประโยคเดียวทำให้หัวใจของทุกคนในที่นี้ล้วนไหวกระเพื่อมระลอกหนึ่ง นี่จะโทษใครได้

มกุฎบรรพจารย์จักรพรรดิมากมายขนาดนั้น แต่กลับจะสู้ตัวต่อตัวกับหลินสวินให้ได้ นี่ไม่ใช่ว่าหาเรื่องใส่ตัวหรือ

เวลานี้อวิ๋นมู่เจอดิ้นรนบ้าคลั่ง แววตาเย็นเยียบ เผยแววความแค้นกรีดกระดูก เอ่ยว่า “ที่นี่คือสมรภูมิหมื่นยอด ต่อให้เจ้าชนะก็ทำได้เพียงทำให้ข้าถูกคัดออกเท่านั้น!”

“ยังไม่รู้สถานการณ์ของตัวเองอีกหรือ เจ้าในตอนนี้ไม่มีคุณสมบัติพอให้ข้าต้องคัดออกหรอก” หลินสวินถอนใจเบาๆ

อวิ๋นมู่เจออึ้งไป ประโยคนี้ทิ่มแทงใจทุกคำชัดๆ!

ไม่มีคุณสมบัติทำให้ต้องคัดออก…

สำหรับอวิ๋นมู่เจอที่ทะนงตัวเสมอมา นี่เปรียบดั่งค้อนหนักทุบใส่สภาวะจิตอย่างจัง ก่อให้เกิดความรู้สึกอัปยศอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

ไม่มีคุณสมบัติให้ต้องคัดออก…

อวิ๋นมู่เจอรู้สึกเพียงเบื้องหน้าดำมืด ถึงขั้นโกรธจนกระอักเลือด!

“เจ้าคนสมควรตายนี่ ถึงกับหมายจะทำลายจิตมรรคของมู่เจอเชียวรึ!”

โลกภายนอก ผู้อาวุโสตระกูลอวิ๋นคำรามเดือดดาล ไอสังหารพุ่งกระฉูด โทสะปะทุถึงขีดสุด

ในใจคนอื่นๆ ก็เย็นวาบระลอกหนึ่งเช่นกัน

ฆ่าคนสังหารจิต!

ก็เป็นเวลานี้ที่ทุกคนสังเกตเห็นว่ามีเงาร่างอรชรสายหนึ่งเดินมาจากบริเวณไกลๆ ของสนามรบ สวมกระโปรงยาวสีเขียวทั้งชุด งามดุจเซียน

เมื่อเห็นนางปรากฏตัว หลินสวินที่เตรียมจะบดขยี้อวิ๋นมู่เจอต่ออดอึ้งไปไม่ได้ เหตุใดจึงเป็นนาง

หญิงสาวงามเลิศล้ำเจ้าของเงาร่างอรชร แผ่กลิ่นอายงดงามมีชีวิตชีวาทั่วร่างคนนั้น ถึงกับเป็นตู๋กูโยวหรัน!

“พี่หลิน พอจะ… เห็นแก่หน้าข้าแล้วปล่อยเขาไปสักครั้งได้หรือไม่”

สีหน้าท่าทางของตู๋กูโยวหรันเต็มไปด้วยแววลังเลและพะว้าพะวง

ในที่นั้นเงียบกริบ

สายตาของทุกคนล้วนจับจ้องไปที่ตัวหลินสวินและตู๋กูโยวหรัน

ใครก็คาดไม่ถึงว่าเวลานี้ ขณะที่มกุฎบรรพจารย์จักรพรรดิของสี่ตระกูลตงหวงพวกนั้นยังไม่ทันยื่นมือเข้าช่วยเหลืออวิ๋นมู่เจอ ตู๋กูโยวหรันกลับโผล่มาขอร้องหลินสวิน!

นี่อยู่เหนือความคาดหมายของทุกคน

ขนาดจวินหวนยังอึ้งไป ลอบกล่าวว่ารูปโฉมของแม่นางน้อยคนนี้งามยิ่งยวด หรือว่าจะมีลับลมคมในกับศิษย์น้องเล็ก

หลังจากนั้นจวินหวนก็เผยสีหน้าประหลาดอีกครั้ง ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ คำขอร้องของแม่นางน้อยผู้นี้เกรงว่าจะยิ่งทำร้ายอวิ๋นมู่เจอคนนั้น…

ดังคาด พรอบตาถัดก็เห็นอวิ๋นมู่เจอดวงตาแทบถลน ร้องคำรามราวกับบ้าคลั่ง “โยวหรัน ใครให้เจ้าไปขอร้องเขา?! เพราะอะไรเจ้าถึงทำเช่นนี้ เพราะอะไร?!”

“ต่อให้ข้าตายก็ไม่มีวันซึ้งใจ!!”

ว่าจบเขาก็กระอักเลือดออกมาอีกคำ ในหัวปรากฏดาวสีทอง ทั้งตัวล้วนรู้สึกเหมือนจะพังทลาย

เขาแพ้แล้ว แต่กลับถูกสตรีที่เขาใส่ใจมากที่สุดในชีวิตเห็นสภาพยามพ่ายแพ้ เดิมนี่ก็อัปยศมากพอแล้ว

และเมื่อสตรีที่เขาใส่ใจมากที่สุดไปขอร้องบุรุษคนนี้ที่ต่อสู้ชนะเขา แรงโจมตีเช่นนั้นเปรียบเหมือนการเหยียบย่ำหัวใจของเขาจนแหลกลาญ

ตู๋กูโยวหรันสีหน้าเปลี่ยนไปน้อยๆ นางไม่นึกเลยว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น

หลินสวินถอนใจเบาๆ กล่าวว่า “แม่นางโยวหรัน เจ้ารู้หรือไม่ว่ายามอยู่ที่ด่านนภาอมตะด่านที่เก้า ญาติผู้พี่คนนี้ของเจ้าเคยคิดจะยืมมือผู้อาวุโสไป๋เจี้ยนเฉินกำจัดข้า”

ตู๋กูโยวหรันอึ้งค้าง “นี่เป็นไปได้อย่างไร”

หลินสวินกล่าว “เจ้าไม่รู้ก็พอเข้าใจได้ หากไม่เพราะผู้อาวุโสไป๋เจี้ยนเฉินเอ่ยเตือน แม้แต่ข้าก็ยังไม่รู้ว่าญาติผู้พี่คนนี้ของเจ้าจะร้ายกาจต่ำช้าถึงเพียงนี้”

ตู๋กูโยวหรันเบิกตากว้าง มองดูอวิ๋นมู่เจอที่หายใจรวยริน ผมเผ้ายุ่งเหยิงแล้วเอ่ยอย่างเดือดดาล “ท่านพี่ เป็นเช่นนี้จริงหรือ”

สติครองตัวของอวิ๋นมู่เจอล้วนกระเจิดกระเจิง สภาวะจิตเสียการควบคุม เมื่อได้ยินก็กล่าวเสียงแหบพร่า “เศษเดนคีรีดวงกมลอย่างเขาไม่สมควรตายอย่างนั้นหรือ ข้าฆ่าเขา เท่ากับทำหน้าที่แทนสวรรค์!”

ตู๋กูโยวหรันขบกลีบปาก นัยน์ตาวูบไหวไปมาระลอกหนึ่ง คล้ายกับผิดหวัง ปวดใจ และโมโหเดือดดาล

ครู่ใหญ่นางสูดหายใจลึกคราหนึ่งแล้วเอ่ยว่า “คำพูดก่อนหน้านี้คิดเสียว่าข้าไม่เคยพูด”

กล่าวจบตู๋กูโยวหรันก็หมุนตัวออกไป

ความห่อเหี่ยวและหดหู่อย่างไม่เคยเป็นมาก่อนทะลักสู่กลางใจ

จู่ๆ นางก็รู้สึกว่าตนโง่เกินไปหรือไม่ ญาติผู้พี่ที่ตนเชื่อใจมากที่สุดตั้งเล็กจนโต เหตุใดจึงทำเรื่องไร้ยางอายเช่นนี้ลับหลังตน…

ที่น่าขันคือตนยังลุกออกมาขอร้องหลินสวินแทนเขาอย่างโง่งม

ใครจะรู้บ้างว่าตอนที่ตนรวบรวมความกล้าไปขอร้อง ภายในใจตนทรมานเพียงใด

——