Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ - ตอนที่ 2971 ศิษย์อาจารย์เจอกัน

ตอนที่ 2971 ศิษย์อาจารย์เจอกัน

เมืองจรดฟ้าเด่นตระหง่านและยิ่งใหญ่สง่างาม ส่องประกายเยียบเย็นเหมือนหล่อจากทองเทพ ท่ามกลางความรางเลือนยังมีแสงสีแดงเข้มชั้นหนึ่งปรากฏเหมือนแต้มแสงโลหิต

เล่าลือว่านี่คือเลือดจักรพรรดิที่ผู้แข็งแกร่งทุกยุคสมัยซึ่งสิ้นชีพไปหลั่งไว้ยามกรำศึกนับแต่โบราณ ถึงขั้นมีเลือดของระดับอมตะด้วย

แน่นอนว่าแห้งเกรอะกรังนานแล้ว แก่นพลังสลายสิ้น ไม่อย่างนั้นเมืองแห่งนี้คงมีไอสังหารแผ่ซ่าน ไม่อาจเข้าใกล้ได้แน่นอน

หอประตูเมืองมหึมาสูงถึงหลายพันจั้ง กว้างใหญ่ไพศาล แผ่ความกดดันทำให้ผู้คนหวั่นหวาด

ประตูทางเข้าซึ่งหลอมจากทรายเทพธารดารากับวัตถุอมตะ ทำให้ผู้คนรู้สึกสั่นสะท้าน

นี่ก็คือเมืองจรดฟ้า!

สถานที่ซึ่งผู้ฝึกปราณนับไม่ถ้วนของโลกพันจักรวาลใฝ่ฝันอยากมาถึงนับแต่โบราณจวบจนบัดนี้ ขอแค่มาถึงที่นี่ก็มีโอกาสทะยานขึ้นไปสู่โลกยอดนิรันดร์!

สิ่งปลูกสร้างในเมืองจรดฟ้าล้วนเก่าแก่หาใดเปรียบ บรรยากาศครัดเคร่ง ท้องถนนตัดสลับกัน คึกคักรุ่งเรือง ทุกหนแห่งคือภาพจอแจอย่างผู้คนสัญจรคลาคล่ำ ม้าเกวียนสวนกันขวักไขว่

พวกหลินสวินล้วนเก็บกลิ่นอายทั้งตัวก้าวเดินอยู่ภายในนั้น

ระหว่างเดินเล่นในสมองหลินสวินปรากฏภาพมากมาย

ปีนั้นเขาเคยเจออาจารย์อาคงเจวี๋ยที่สูญสิ้นปัญญาราวกับเสียสติในเมืองนี้

เคยเข้าร่วมภารกิจใน ‘โบราณสถานทวยเทพ’ ที่อยู่ห่างจากเมืองนี้ไป ผูกพยาบาทกับผู้แข็งแกร่งของสี่ตระกูลตงหวง

เคยข้ามด่านเคราะห์ชั้นเลิศใต้ต้นหงเหมิงหมื่นมรรค แจ้งมรรคระดับมกุฎบรรพจารย์จักรพรรดิ สังหารคนจากน่านฟ้าที่แปดอย่างพวกฉีหลิงอวิ๋น จงหลีเซียว ชือพั่วจวินในคราเดียว

นอกโบราณสถานทวยเทพนี้เองที่เขาเจอเคราะห์สังหาร ด้วยมีศิษย์พี่สี่หลิงเสวียนจื่อกับอาจารย์อาคงเจวี๋ยคุ้มครองจึงโชคดีพ้นเคราะห์มาได้…

เวลานี้เรื่องในอดีตมากมายเหมือนแจ่มชัดขึ้นมา ทำให้ในใจหลินสวินทอดถอนใจไม่หยุด

เขามาถึงตรงจุดที่ ‘ศิลาศึกข้ามแดน’ ตั้งอยู่โดยไม่รู้ตัว

ศิลาศึกข้ามแดนสัมผัสพลังต่อสู้และผลงานการต่อสู้ในแดนใหญ่พันศึกของระดับจักรพรรดิได้ ปีนั้นหลินสวินก็เคยก้าวสู่อันดับหนึ่งของกระดานเร้นลับในคราเดียว ไม่มีใครเหนือกว่า!

หน้าศิลาศึกข้ามแดนมีเงาร่างมากมายรวมตัวกัน

แต่ละคนกลิ่นอายแข็งแกร่ง เผยอานุภาพผิดธรรมดา บ้างสง่างามไร้เทียมทาน บ้างอหังการทะยานฟ้า บ้างเหมือนเซียนเยือนโลกโลกีย์ บ้างราวกับนายเหนือหัวสัญจรกลางโลก…

ตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบัน ขอเพียงเป็นผู้เข้าสู่แดนใหญ่พันศึกย่อมมีพลังปราณระดับจักรพรรดิขึ้นไปทั้งสิ้น

ส่วนผู้เดินทางและท่องผจญจากด่านนภาอมตะที่หนึ่งมาถึงด่านนภาอมตะที่สี่สิบเก้าได้ในที่สุด ก็เป็นบุคคลแห่งยุคชั้นยอดในระดับจักรพรรดิ เป็นผู้ร้ายกาจยากจะหาในหมื่นคน!

บริเวณใกล้เคียงศิลาศึกข้ามแดนนี้ล้วนเป็นบุคคลแห่งยุคเช่นนี้โดยไม่ต้องสงสัย

“ย้อนนึกถึงปีนั้น ผู้อาวุโสหลินสวินก็เคยทดสอบอันดับที่นี่ ตอนนั้นเขายังไม่แจ้งมรรคระดับมกุฎบรรพจารย์จักรพรรดิ แต่ตอนนี้ได้ยินว่าเขาเป็นยักษ์ใหญ่ระดับอมตะซึ่งเจิดจรัสที่สุดของโลกยอดนิรันดร์แล้ว!”

มีคนทอดถอนใจ

หลินสวิน!

ผู้โดดเด่นในระดับจักรพรรดิที่อยู่ใกล้ต่างนัยน์ตาหดรัดอย่างอดไม่ได้ สีหน้าแตกต่างกันออกไป

“ใต้หล้ามักปรากฏอัจฉริยะ ยุคสมัยของหลินสวินต้องผันผ่าน ภายหน้าใต้หล้าย่อมถูกลิขิตให้เป็นยุคของพวกเราแน่!”

มีคนดวงตาวาวโรจน์ เปี่ยมความทะเยอทะยาน

“ไม่ผิด พวกเราผ่านการทดสอบเป็นตายและการเข่นฆ่าสังหารนับไม่ถ้วนจนมาถึงเมืองจรดฟ้านี้ วันหน้าต้องฉายแววเจิดจรัสอัศจรรย์ สร้างตำนานของพวกเราในโลกยอดนิรันดร์ได้แน่!”

“ใช่ ลูกผู้ชายต้องอย่างนี้!”

เสียงมากมายดังขึ้นทันที ล้วนมั่นใจเต็มเปี่ยม เหิมหาญใจกล้า

พวกหลินสวิน เสวียนจิ่วอิ้นสบตากันวูบหนึ่ง ล้วนเผยรอยยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้

ด้วยฐานะของพวกเขาในปัจจุบัน แน่นอนว่าไม่มีทางสนใจเรื่องพวกนี้ กลับเป็นว่ารู้สึกสนใจยิ่งนัก เพราะตอนนั้นพวกเขาก็เป็นเช่นนี้

คลื่นลูกใหม่แซงคลื่นลูกเก่า คนรุ่นใหม่เหนือกว่าคนรุ่นเก่า

แต่จากมุมมองของเสวียนจิ่วอิ้นกับจินเทียนเสวียนเยวี่ย คนรุ่นใหม่รุ่นแล้วรุ่นเล่าต่อจากนี้ คิดจะทำลายทุกสถิติที่หลินสวินสร้างไว้ตอนนั้น… คงแทบไม่มีหวังเท่าไร

“คุยโวโอ้อวดไม่กระดาก”

ทันใดนั้นเสียงเย็นชาหนึ่งดังขึ้น ทำให้ระดับจักรพรรดิซึ่งฮึกเหิมในที่นั้นอดมุ่นคิ้วไม่ได้ หันมองไปพร้อมกัน

ก็เห็นชายหนุ่มชุดป่านพาดกระบี่คนหนึ่งเดินมา “ขอถามทุกท่านในที่นี้ จนปัจจุบันผู้แจ้งมรรคระดับมกุฎจักรพรรดิโดยใช้เวลาไม่เกินห้าร้อยปีมีกี่คน”

ทุกคนมองหน้ากันไปมา ไม่เข้าใจว่านี่หมายความว่าอะไรอยู่บ้าง

“เช่นนั้นข้าขอถามอีกประโยค จนปัจจุบันผู้แจ้งมรรคระดับมกุฎจักรพรรดิ โดยใช้เวลาไม่เกินสองร้อยปีเล่ามีกี่คน”

ชายหนุ่มชุดป่านพาดกระบี่กวาดมองทุกคนในที่นั้น

บรรยากาศเงียบสงัดยิ่งกว่าเดิมในชั่วขณะเดียว ทุกคนตระหนักได้รางๆ แล้วว่าชายหนุ่มชุดป่านพาดกระบี่จะพูดอะไร

“ทำไมไม่มีใครพูดเล่า”

ชายหนุ่มชุดป่านพาดกระบี่กล่าว “ช่างเถิด ข้าบอกพวกเจ้าก็ได้ ตอนนั้นยามผู้อาวุโสหลินสวินแจ้งมรรคระดับมกุฎจักรพรรดิ เขาใช้เวลาฝึกปราณไม่เกินร้อยปี ฝึกปราณมาถึงตอนนี้เพิ่งผ่านไปไม่ถึงสี่ร้อยปี หากกล่าวถึงอายุ ตอนนี้เขาถึงขั้นอายุมากสู้คนส่วนใหญ่ในหมู่พวกเจ้าไม่ได้ แต่ปัจจุบันเขาเป็นยักษ์ใหญ่อมตะที่ชื่อเสียงสะเทือนโลกยอดนิรันดร์แล้ว!”

“รู้ไหมว่ายักษ์ใหญ่อมตะคืออะไร บุคคลที่มีพลังปราณทะลวงขั้นหลุดพ้น!”

“รู้ไหมว่าชื่อเสียงสะเทือนใต้หล้าคืออะไร ทั้งเก้าน่านฟ้าใหญ่ล้วนรู้จักชื่อของเขา!”

เมื่อเอ่ยคำพูดนี้ออกมา ในลานเงียบสนิทไร้สุ้มเสียง

ทุกคนอึ้งงันใจกระเพื่อมไหว ไม่ถึงร้อยปีก็แจ้งมรรคระดับมกุฎจักรพรรดิ?

ไม่ถึงสี่ร้อยปีก็แจ้งมรรคขั้นหลุดพ้นแล้ว?

ชื่อเสียงสะเทือนเก้าน่านฟ้าใหญ่?

ทุกประโยคราวกับภูเขาใหญ่ลูกหนึ่ง กดทับใจเหล่าบุคคลแห่งยุคในที่นั้นเต็มแรง ทำเอาพวกเขาบางคนหน้าเจื่อน บ้างตกตะลึงเหม่อลอย

ทั้งมีคนเผยสีหน้าไม่พอใจ กล่าวอย่างเย็นชา “เจ้าเป็นใคร ทำไมถึงรู้ตื้นลึกหนาบางของหลินสวิน อาศัยคำพูดนี้ของเจ้า ใครจะรู้ว่าจริงหรือเท็จ”

ชายหนุ่มชุดป่านพาดกระบี่กล่าว “เชื่อหรือไม่เชื่อล้วนขึ้นอยู่กับพวกเจ้า”

พูดจบเขาก็หันหลังจากไป

“ดูเหมือนว่าเจ้าหมอนี่จะรู้จักเจ้าดีทีเดียว”

เสวียนจิ่วอิ้นที่เห็นทุกอย่างนี้ในสายตาอดแปลกใจไม่ได้

“ศิษย์ของข้า ถ้าไม่รู้จักอาจารย์อย่างข้าจะไม่ได้ความแย่หรือ”

หลินสวินพูดพลางไล่ตามไป

ก่อนหน้านี้พวกเขาล้วนเก็บกลิ่นอาย คนในที่นั้นไม่มีใครสังเกตเห็น แต่ตอนนี้เมื่อหลินสวินตามไป ชายหนุ่มชุดป่านพาดกระบี่รู้ตัวทันที กล่าวโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง “ทำไม ไม่พอใจเลยคิดลงมือหรือ เมืองจรดฟ้านี้มีพลังระเบียบปกคลุม พวกเรามิสู้ไปนอกเมืองเพื่อประลองกันหน่อยเป็นอย่างไร”

น้ำเสียงราบเรียบ แต่กลับเปี่ยมความหยิ่งผยองมั่นใจ ดฮณ๊ฯดฯฌซ,

เสียงหัวเราะหนึ่งดังขึ้น “เอ๋ ไม่เจอกันหลายปีเจ้ากล้าท้าทายข้าแล้ว”

ชายหนุ่มชุดป่านพาดกระบี่ร่างสะท้านหันหลังขวับ เมื่อเห็นรูปลักษณ์ของผู้เอ่ยปากอย่างชัดเจน บนสีหน้าราบเรียบนิ่งสงบก่อนหน้านี้ฉายแววอึ้งงันโดยไม่อาจระงับ ดวงตาเบิกกว้างเล็กน้อย

ครู่ใหญ่เขาจึงเหมือนได้สติกลับมา กล่าวเสียงหลง “อาจารย์ ทำไมท่านถึงอยู่ที่นี่”

หลินสวินยิ้มละไมกล่าว “พูดแล้วก็บังเอิญ เมื่อครู่ข้าเพิ่งมาถึงเมืองนี้ แต่กลับไม่คิดว่าจะเจอเจ้าหนูอย่างเจ้า”

ชายหนุ่มชุดป่านพาดกระบี่ตรงหน้านี้ก็คือซูไป๋!

ไม่เจอกันหลายปี ซูไป๋ก้าวสู่ระดับมกุฎจักรพรรดิแล้ว ทั้งมีพลังปราณด่านแปด อยู่ห่างจากระดับมกุฎบรรพจารย์จักรพรรดิไม่ไกล

นี่ทำให้หลินสวินอดประหลาดใจไม่ได้

ปีนั้นเขาเคยกลับไปดินแดนรกร้างโบราณ ช่วยซูไป๋ซึ่งกรำศึกอาบเลือดในกำแพงเมืองด่านจักรพรรดิกลับมาด้วยตัวเอง ตอนนั้นซูไป๋มีมรรควิถีแค่ระดับกึ่งจักรพรรดิ

ปัจจุบันเพิ่งผ่านไปร้อยกว่าปีเท่านั้น ซูไป๋กลับกลายเป็นระดับมกุฎจักรพรรดิด่านแปดแล้ว พัฒนาการนี้มากจริงๆ

แน่นอนว่าหากเทียบกับถังเจียงที่ฝึกปราณในลัทธิแรกกำเนิดตลอดแล้วก็ด้อยกว่าอยู่บ้าง

ถึงอย่างไรคนหนึ่งก็ถูก ‘เลี้ยงแบบปล่อย’ ในทางเดินโบราณฟ้าดารา ส่วนอีกคนได้รับการอบรมบ่มเพาะอย่างใส่ใจจากเหล่าสัตว์ประหลาดเฒ่าในลัทธิแรกกำเนิดตั้งแต่เด็ก

แต่บุคลิกและสภาวะจิตที่ผ่านการเคี่ยวกรำเข่นฆ่านองเลือดนับไม่ถ้วนบนตัวซูไป๋ กลับเป็นสิ่งที่ถังเจียงไม่อาจเทียบอยู่โข

เวลานี้ซย่าจื้อ เสวียนจิ่วอิ้น จินเทียนเสวียนเยวี่ยล้วนเดินมาแล้ว

“นี่ก็คือศิษย์ชื่อซูไป๋ที่เจ้ากล่าวถึงหรือ” เสวียนจิ่วอิ้นมองซูไป๋ตั้งแต่หัวจรดเท้า อดจุ๊ปากอย่างประหลาดใจไม่ได้

“ไม่ผิด”

หลินสวินพูดพลางแนะนำซูไป๋กับทุกคน

จนถึงตอนนี้ซูไป๋ยังรู้สึกเหมือนกำลังฝัน

หลายปีนี้เขาก้าวผ่านฟ้าดารา บุกสังหารจากด่านนภาอมตะที่หนึ่งมาจนถึงเมืองจรดฟ้านี้ ระหว่างทางไม่ว่าเดินไปที่ไหนล้วนได้ยินเสียงวิพากษ์วิจารณ์ถึงอาจารย์

ในใจมุ่งหวังอยู่บ่อยครั้งว่าภาพเหตุการณ์ยามพบอาจารย์ที่โลกยอดนิรันดร์นั้นจะเป็นอย่างไร

แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะเจออาจารย์ในเมืองจรดฟ้านี้!

เหนือความคาดหมายเกินไป ทั้งน่ายินดีอย่างมาก!

“ไปเถอะ หาสถานที่คุยกันดีๆ”

ในใจหลินสวินมีเรื่องมากมายอยากถามซูไป๋เช่นกัน

“อาจารย์โปรดรอสักครู่”

สีหน้าซูไป๋ดูอึดอัดอยู่บ้างเล็กน้อย “ยังต้องรออีกคน”

“ใครหรือ”

หลินสวินเลิกคิ้ว

ตอนนี้เองเสียงไพเราะหนึ่งดังขึ้นแต่ไกล “ท่านพี่ ที่แท้ท่านก็อยู่ที่นี่”

พร้อมกับเสียงนั้น หญิงสาวชุดฟ้าร่างสูงโปร่ง ผิวขาวกระจ่าง ท่าทางงดงามคนหนึ่งก้าวเดินมา

หลินสวินจำได้ทันที ผู้หญิงคนนี้คือกู้ซี!

ปีนั้นยามอยู่ดินแดนรกร้างโบราณ กู้ซีเดินทางอย่างยากลำบากจนมาถึงตระกูลหลินเพื่อขอความช่วยเหลือจากหลินสวินภายใต้อาการบาดเจ็บสาหัส จึงทำให้หลินสวินไปถึงกำแพงเมืองด่านจักรพรรดิทันเวลา ช่วยซูไป๋ซึ่งตกอยู่ในสภาพโดดเดี่ยวไร้ที่พึ่งกลับมาได้

“ที่แท้พวกเจ้าก็เป็นคู่บำเพ็ญกันแล้ว” หลินสวินยิ้มพลางเอ่ยปาก

ยามนี้กู้ซีเห็นหน้าตาของหลินสวินชัดเจนเช่นกัน นางอดกล่าวอย่างตกใจไม่ได้ “ผู้อาวุโส ทำไม… ทำไมถึงเป็นท่านเล่า”

ซูไป๋รีบอธิบายเป็นพัลวัน แต่ดูเหมือนกู้ซียังประหลาดใจยิ่ง เห็นชัดว่าการเจอหลินสวินที่นี่เป็นเรื่องคาดไม่ถึงสำหรับนาง

“ไปเถอะ ข้าจำได้ว่าในเมืองจรดฟ้านี้มีหออุดมทรัพย์อยู่ ‘จอกล่องธารไหล’ เหล้ากลั่นที่หอนั้นจำหน่ายเรียกได้ว่าเป็นเลิศ ข้าจะพาพวกเจ้าไปลองชิม”

หลินสวินยิ้มกล่าว ปีนั้นอาจารย์อาคงเจวี๋ยที่จิตใจไม่สมประกอบก็ปรากฏตัวนอกหออุดมทรัพย์ โวยวายว่าอยากดื่มจอกล่องธารไหล

หออุดมทรัพย์ ในห้องหรูหราแห่งหนึ่ง

จอกล่องธารไหลไหแล้วไหเล่าถูกยกมา ยังมีอาหารเลิศรสหลายหลากอีก

พวกหลินสวินต่างนั่งอยู่ในนั้น ร่ำสุราเจรจาพาที เบิกบานปรองดอง

แต่เพียงครู่หนึ่งห้องที่ปิดสนิทมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

ปึงๆๆ!

เสียงเคาะประตูดุดันหนักหน่วงนัก เสียงเยียบเย็นหนึ่งดังมาจากด้านนอก “ซูไป๋ ข้ารู้ว่าเจ้าอยู่ที่นี่ ถ้ากล้าเจ้าก็ออกมาเจอข้า!”

พวกหลินสวินสบตากันวูบหนึ่ง ล้วนหันสายตาไปทางซูไป๋

ซูไป๋ขมวดคิ้ว “อาจารย์ พวกท่านโปรดรอที่นี่สักครู่ เดี๋ยวข้ามา”

เขาพูดพลางหยัดร่างขึ้น

กู้ซีลุกขึ้นตาม “ข้าไปกับเจ้า”

“เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น อาซี เจ้าอยู่คุยกับอาจารย์ ข้าจัดการเอง”

ซูไป๋ว่าพลางผลักประตูออกไป

………………