Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ - ตอนที่ 2794 อานุภาพแห่งนิรันดร์

ตอนที่ 2794 อานุภาพแห่งนิรันดร์

นอกแดนผนึกเรืองแสงมีกำลังพลของสามเผ่าเทพชั้นยอดกับตระกูลฉินประจำการอยู่

พูดให้ชัดเจนยิ่งขึ้นก็คือ นอกแดนผนึกเรืองแสงนั้นมีขั้นหลุดพ้นเฝ้าอยู่อย่างน้อยแปดคน!

คนเหล่านี้ล้วนเป็นคนที่หลินสวินได้รู้จากความทรงจำของฉินจิงเลวี่ย ไม่มีทางผิดพลาด

นี่ก็เป็นสาเหตุที่หลินสวินตัดสินใจไปเมืองเทพศุภโชค ไม่ได้ไปแดนผนึกเรืองแสง

เพราะอันตรายเกินไป

ต่อให้ในมือหลินสวินมีไพ่ตายอยู่อีก แต่ตอนนี้ต่อให้บุ่มบ่ามมุ่งหน้าไปก็ไม่กล้ารับรองว่าจะช่วยบิดามารดาออกมาจากแดนผนึกเรืองแสงได้อย่างราบรื่น

ว่ากันถึงที่สุดแล้วเป็นเพราะหลินสวินไม่อาจแน่ใจ ว่าจะกำราบเฒ่าดึกดำบรรพ์ขั้นหลุดพ้นแปดคนด้วยพลังรูปจำลองเจตจำนงของไท่เสวียนได้หรือไม่

แม้ว่าไท่เสวียนจะเป็นระดับนิรันดร์ แต่ที่หลินสวินใช้ก็แค่รูปจำลองเจตจำนงที่ไท่เสวียนมอบให้ในป้ายคำสั่งเท่านั้น

แต่เฒ่าดึกดำบรรพ์ขั้นหลุดพ้นเหล่านั้นเป็นพวกที่มีชีวิตอยู่มาไม่รู้นานเท่าไรทั้งสิ้น

แน่นอนว่าปัญหาสำคัญที่สุดอยู่ที่หลินสวิน…. ไม่ล่วงรู้ถึงพลังที่ระดับนิรันดร์ครอบครองเลยจริงๆ

ดังนั้นถึงได้กังวลใจ ไม่อาจไม่วิเคราะห์สถานการณ์อย่างเยือกเย็น เลือกใช้วิธีที่เหมาะสมที่สุดคือการไปเมืองเทพศุภโชค!

ขอเพียงไปถึงเมืองเทพศุภโชค หลินสวินก็ไม่ต้องกลัวศัตรูหน้าไหนอีก!

เพราะพลังผนึกที่ปกคลุมในเมืองนี้กดข่มผู้ฝึกปราณทั้งหมด แข็งแกร่งแค่ไหนก็ใช้ได้แค่มรรควิถีของระดับจักรพรรดิ

และในระดับจักรพรรดิ หลินสวินจะไปกลัวใครได้อย่างไร

มิหนำซ้ำในเมืองเทพศุภโชคยังสามารถติดต่อกับผู้ฝึกปราณ ‘ซากสถานนรกภูมิ’ และหาเส้นทางไปยังซากสถานนรกภูมิได้

ถึงตอนนั้นก็จะไปซากสถานนรกภูมิก่อน

ไท่เสวียนเคยกล่าวไว้ว่าขอเพียงเขาถือป้ายคำสั่งนี้ไปยังซากสถานนรกภูมิ ก็จะมีคนสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของป้ายคำสั่งและให้ความช่วยเหลือทันที

ขณะที่ครุ่นคิดหลินสวินก็เดินออกมาจากโรงเตี๊ยม เงาร่างไหววูบ เคลื่อนตัวขึ้นไปยังฟ้าไกลแล้ว

…..

ฟ้าดารากว้างใหญ่ไพศาลไร้ขอบเขต

แหล่งสถานศุภโชคก็เหมือนจักรวาลแห่งหนึ่ง มีซากสถานยุคสมัยมากกว่าร้อยแต่งแต้มอยู่ในนั้น ใหญ่โตจนมิอาจจินตนาการ

ที่นี่ไม่เหมือนกับแหล่งน้ำศักดิ์สิทธิ์ และแตกต่างจากแหล่งสถานคุนหลุนโดยสิ้นเชิง

ตามการคาดเดาของหลินสวิน ด้วยมรรควิถีของตนในตอนนี้ ถ้าต้องการไปเมืองเทพศุภโชคจากเมืองฉินก็ต้องเดินทางสิบวัน

มิหนำซ้ำบนเส้นทางนี้ยังไม่ได้ราบรื่น เต็มไปด้วยอันตรายน่าเหลือเชื่อมากมาย มักมีภัยพิบัติอย่างกระแสห้วงอากาศ พายุกาลเวลาอุบัติขึ้น

ยังดีที่หลินสวินได้เส้นทางไปยังเมืองเทพศุภโชคมาจากความทรงจำของฉินจิงเลวี่ย ยามเคลื่อนไหวจึงไม่ได้กังวลอะไร

ทว่าหลังผ่านไปเพียงครึ่งวัน

หลินสวินที่กำลังทะยานไปในฟ้าดาราพลันหยุดก้าวเท้า เรียกเตากระบี่ไร้ก้นบึ้งออกมาทันที

ปึง!!!

พลังฝ่ามือน่าครั่นคร้ามสายหนึ่งปรากฏขึ้นกลางอากาศและตบลงมาอย่างแรง กระแทกเตากระบี่ไร้ก้นบึ้งจนสะเทือนก้อง ส่วนเงาร่างของหลินสวินก็กระเด็นถอยหลังออกไปทันที

พรวด!

เขากระอักเลือด กลิ่นอายทั้งร่างยังปั่นป่วนไประลอกหนึ่ง

พอเงยมองไปก็พบว่าที่ฟ้าดาราไกลลิบมีเงาร่างที่เพลิงเทพสีทองอบอวลทั้งตัว กลิ่นอายเดือดดาลร่างหนึ่งทะลายอากาศมาเยือน

เป็นฉินเวิ่นจางนั่นเอง!

ทว่าบัดนี้เขาสีหน้าเย็นชา แววตามีไอสังหารน่าสะพรึงถาโถม ประหนึ่งเทพร้ายดึกดำบรรพ์อาละวาด ความโชติช่วงของอานุภาพที่แผ่ออกมาทำให้ฟ้าดาราแห่งนี้สะท้านปั่นป่วน

“หนีสิ ทำไมไม่หนีแล้วล่ะ”

ฉินเวิ่นจางเสียงเหี้ยมเกรียม เผยความแค้น

การที่ถูกหลินสวินฉวยโอกาสหนีมาจากแดนเทพต้าฉิน ถูกเขามองว่าเป็นความอัปยศครั้งใหญ่ ใกล้จะคลุ้มคลั่งแล้ว

และก่อนหน้านี้เขาเชื่อคำของฉินไหวหลิน ไล่ตามไปทางแดนผนึกเรืองแสงอย่างโง่เขลา กระทั่งครึ่งทางถึงรู้สึกว่าไม่ชอบมาพากลและย้อนกลับมาทันที

ครั้นค้นหาในเมืองฉินรองหนึ่งก็ยังไม่พบร่องรอยของหลินสวิน ฉินเวิ่นจางจึงตัดสินได้ทันทีว่าเป็นไปได้สูงยิ่งว่าหลินสวินจะหนีไปเมืองเทพศุภโชค!

เพราะเมืองเทพศุภโชคเป็นสถานที่ที่ ‘เพิกเฉยเทพ’ มีแต่ที่นั่นหลินสวินถึงไม่กลัวการไล่ตามของกำลังพลเผ่าเทพต้าฉิน

หลังจากตัดสินได้เช่นนี้ ฉินเวิ่นจางก็ไล่ตามมาทันที เคลื่อนตัวอย่างบ้าคลั่งมาหลายชั่วยาม ในที่สุดก็ทำให้เขาพบกับหลินสวิน

“ทำไมต้องรีบรนหาที่ตายเช่นนี้”

หลินสวินถอนใจยาวเฮือกหนึ่งอย่างอดไม่อยู่

“เจ้าตัวจ้อย ไม่มีรูปจำลองเจตจำนงนั่นคุ้มครอง เจ้ายังกล้าปากดีอีกหรือ!”

ระหว่างที่ฉินเวิ่นจางพูดก็ยื่นมือมาคว้าหลินสวิน

ตูม!

มือใหญ่สีทองอร่ามมือหนึ่งพาดห้วงอากาศ แสงมรรคสีทองที่ปล่อยออกมาเผาผลาญดวงดาราที่อยู่ใกล้ๆ ไปทั้งหมด

นี่เป็นพลังของขั้นหลุดพ้น ไม่ใช่สิ่งที่หลินสวินจะสามารถต้านทานได้ในตอนนี้

ต่อให้ใช้อภินิหารหยุดเวลา ดาบกาลเวลา หรือประตูเนรเทศ… ก็ยังไม่อาจเปลี่ยนผลลัพธ์ที่ถูกกำราบ

หลินสวินย่อมรู้เรื่องนี้ดี

ดังนั้นเขาจึงเอาป้ายคำสั่งที่ไท่เสวียนมอบให้ออกมาทันที

พึ่บ!

สิ่งที่ปรากฏเป็นอย่างแรกคือปราณกระบี่เรียบง่ายสายหนึ่ง พริบวาบในฟ้าดาราเบาๆ

มือใหญ่สีทองเจิดจ้านั้นพลันถูกตัดออกเหมือนกระดาษเปื่อย มลายหายไปในห้วงอากาศ

จากนั้นเงาร่างสูงใหญ่นั้นของไท่เสวียนปรากฏขึ้นกลางอากาศ แต่งกายชุดผ้าป่านทั้งตัว ผมยาวปลิวสยาย รูปลักษณ์สง่างามละโลกีย์

แสงมงคลไพศาลไหลเวียนอยู่เบื้องหลังเขา ท่ามกลางความเลือนราง กระบี่มรรคเล่มหนึ่งลอยอยู่กลางแสงมรรคไพศาล เดี๋ยวเลือนเดี๋ยวชัด เผยลักษณ์ประหลาดสะท้านโลก น่าครั่นคร้ามไร้สิ้นสุด

“ผู้อาวุโส ข้าไม่มีทางเลือก รบกวนท่านออกหน้าแล้ว”

หลินสวินปาดคราบเลือดที่มุมปาก เสียงจนใจอยู่บ้าง

“บนมหามรรคใครไม่มีช่วงเวลาอับจนหนทางบ้าง จากที่ข้าดู ยามเจ้าแจ้งมรรคขั้นหลุดพ้น คนเช่นนี้ก็จะอ่อนแอเหมือนไก่กระเบื้องสุนัขดินเผา”

เสียงของไท่เสวียนกระจ่างกังวาน ยืนอยู่เช่นนั้นก็เปรียบดั่งนายเหนือหัวสูงสุดผู้หนึ่ง!

ไกลออกไปฉินเวิ่นจางที่ไอสังหารถาโถม อานุภาพน่าครั่นคร้ามพลันนัยน์ตาเบิกกว้าง ร้องเสียงหลงว่า “ทะ… เทพยุทธ์!?”

เขาในตอนนี้สีหน้าปนเปหลายความรู้สึกยิ่ง คล้ายยากจะเชื่อ ทั้งยังเจือความหวาดหวั่นที่ไม่อาจปกปิด ทั้งตัวเหมือนถูกสายฟ้าฟาด

แต่ถึงอย่างไรฉินเวิ่นจางก็เป็นคนที่เทียบได้กับขั้นหลุดพ้น จึงได้สติกลับมารวดเร็ว ยามรับรู้ได้ว่าไม่เข้าทีก็หมุนตัวจะจากไปทันที

ตูม!

กลิ่นอายบนร่างเขาน่าสะพรึง เหมือนทุ่มสุดชีวิต มรรควิถีทั้งตัวถูกโคจรอย่างบ้าคลั่ง ชั่วพริบตาก็หายลับไปไร้ร่องรอย

ในฐานะเป็นระดับจอมยุทธ์ด่านสาม ไม่มีใครล่วงรู้ถึงความน่ากลัวของระดับเทพยุทธ์ได้ดีกว่าเขา เพราะในหมู่บรรพชนเผ่าเทพต้าฉินของเขาก็เคยมีระดับเทพยุทธ์ปรากฏตัวเช่นกัน!

แม้เป็นรูปจำลองเจตจำนง ก็ยังสามารถสังหารระดับจอมยุทธ์ได้อย่างง่ายดาย!

กลับพบว่ารูปจำลองเจตจำนงของไท่เสวียนคว้าไปในห้วงอากาศเบาๆ

ทันใดนั้นหลินสวินก็เห็นภาพอัศจรรย์

ฉินเวิ่นจางที่ก่อนหน้านี้หนีไปไร้ร่องรอยแล้วถึงกับถูกลากกลับมาทั้งอย่างนั้น ร่างเขาเหมือนถูกหัตถ์สวรรค์จับไว้ ไม่ว่าจะดิ้นรนอย่างไรก็ไร้ประโยชน์

“มะ… ไม่…!!”

ฉินเวิ่นจางตกใจจนวิญญาณแทบหลุดออกจากร่าง ร้องเสียงแหบแห้ง

ถ้ารู้แต่แรกว่าหลินสวินมีไพ่ตายเช่นนี้ เขาย่อมล้มเลิกการไล่ฆ่าหลินสวินไปนานแล้ว

แต่เห็นได้ชัดว่ามาเสียใจตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว

และยามนี้หลินสวินก็ตกตะลึงอยู่เช่นนั้น

ในที่สุดเขาก็ได้รู้ว่าก่อนหน้านี้ตนคิดผิดถนัดแล้ว ประเมินความแข็งแกร่งของระดับนิรันดร์ต่ำเกินไป ยังนึกว่าเพียงรูปจำลองเจตจำนงสายหนึ่งเท่านั้น ต่อให้แข็งแกร่งแค่ไหนก็เกรงว่าจะไม่อาจกำราบขั้นหลุดพ้นแปดคนได้

แต่ตอนนี้ดูท่าจะไม่ได้เป็นเช่นนี้สักนิด!

เพียงยื่นมือคว้า ขั้นหลุดพ้นอย่างฉินเวิ่นจางก็ถูกจับกลับมาเหมือนแมลงวัน นี่ต้องเป็นพลังที่น่ากลัวขนาดไหน

“จะไว้ชีวิตเขาสักครั้งไหม”

ไท่เสวียนเอ่ยเสียงเรียบ

หลินสวินส่ายหัว ตอนนี้ในใจเขามีความคิดอุกอาจอย่างหนึ่ง!

ปัง!

ร่างฉินเวิ่นจางระเบิดกระจุย พลังจิตยังถูกบดขยี้แหลกลาญ ฝนเลือดสาดกระเซ็นระเหยไปในชั่วพริบตา ตายอย่างไม่เหลือร่องรอยสักนิด

ถูกลบหายไปโดยสิ้นเชิงแล้ว!

ในใจหลินสวินสะท้านสะเทือน สูดหายใจหนาวเยือก

ระดับนิรันดร์!

ถึงกับแข็งแกร่งจนน่าเหลือเชื่อถึงเพียงนี้เชียวหรือ

ในโลกยอดนิรันดร์ ลือกันว่ามีเพียงเผ่าเทพนิรันดร์ในน่านฟ้าที่เก้าจึงจะมียอดคนที่สามารถบรรลุระดับนิรันดร์ได้

และในลัทธิแรกกำเนิด ไท่เสวียนเป็นระดับนิรันดร์เพียงคนเดียวในบรรดาคนใหญ่คนโตที่หลินสวินได้พบ

อาจเป็นเพราะไม่รู้เรื่องของระดับนี้นัก จึงทำให้หลินสวินไม่รู้สักนิดว่าพลังที่ระดับนี้ครอบครองน่ากลัวถึงขั้นไหน

แต่ตอนนี้เขารู้แล้ว

รูปจำลองเจตจำนงร่างหนึ่ง ยังไม่ใช่ร่างต้นของไท่เสวียนด้วยซ้ำ กลับสามารถสังหารคนที่เทียบได้กับขั้นหลุดพ้นราวกับเชือดไก่ นี่ล้มล้างความรู้ความเข้าใจของหลินสวินโดยสิ้นเชิง

ไท่เสวียนคล้ายสังเกตเห็นความสะท้านสะเทือนในใจหลินสวิน จึงเอ่ยปากอธิบายว่า

“เขามีปราณเพียงขั้นหลุดพ้นขั้นกลาง อีกทั้งยังบาดเจ็บสาหัส ถึงได้อ่อนแอเช่นนี้ หากเปลี่ยนเป็นขั้นหลุดพ้นสัมบูรณ์เช่นเสวียนเฟยหลิง ยามสังหารย่อมต้องเปลืองแรงสักหน่อย”

ไม่อธิบายยังพอว่า หลังอธิบายหลินสวินยิ่งรู้สึกว่าสมองใช้การไม่ได้แล้ว

ไม่ใช่ฆ่าไม่ได้ แต่เป็นต้องเปลืองแรงสักหน่อย…

อีกทั้งนี่ยังเป็นเพียงอานุภาพของรูปจำลองเจตจำนงสายหนึ่ง!

ไม่ว่าใช้คำใดๆ ก็ไม่อาจบรรบายความรู้สึกในใจหลินสวินได้ เขาพลันพบว่าต่อหน้าผู้ยิ่งใหญ่ระดับนิรันดร์ ระดับปราณเช่นตนล้วนไม่ควรค่าให้มองดู…

“นี่คือฟ้าดาราศุภโชค ปีนั้นข้าก็เคยข้ามผ่านในฟ้าดาราไร้ขอบเขตไร้สิ้นสุดนี้ คิดไม่ถึงว่าครั้งนี้กลับเป็นการมาเยือนอีกครั้งด้วยพลังของรูปจำลองเจตจำนง

ไท่เสวียนไพล่มือไว้ด้านหลัง มองไปทั่วทิศพลางทอดถอนใจ “ก็ไม่รู้ว่าพวกสหายเก่าเมื่อปีนั้น ตอนนี้จะยังอยู่หรือไม่…”

พลันนั้นเขาเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ เอ่ยว่า “หาพ่อแม่ของเจ้าเจอหรือยัง”

หลินสวินพยักหน้ากล่าว “พวกเขาถูกขังอยู่ที่แดนผนึกเรืองแสงขอรับ”

เขาเล่าข้อมูลที่ได้รู้มาให้แก่ไท่เสวียนทันที

“ขั้นหลุดพ้นแปดคน…”

ไท่เสวียนเงียบไปครู่หนึ่งค่อยกล่าว “ขอแค่ไม่มีระดับนิรันดร์เหมือนข้าลงมือ น่าจะสามารถช่วยเจ้าพาพ่อแม่ออกมาได้”

หลินสวินฮึกเหิมทันที ประสายมือกล่าวคารวะ “ขอผู้อาวุโสช่วยข้าด้วย”

“ในเมื่อข้าให้รูปจำลองเจตจำนงกับเจ้า ย่อมต้องช่วยเจ้าอยู่แล้ว”

ไท่เสวียนยิ้มน้อยๆ จากนั้นสีหน้าเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียด กล่าวว่า “สามเผ่าเทพชั้นยอดที่เจ้าพูดถึงก่อนหน้านี้ข้าเองก็รู้จัก รากฐานพลังล้วนหนาแน่น สามารถจัดอยู่ในสิบอันดับแรกในหมู่เผ่าเทพร้อยกว่ายุคสมัย”

“ในตระกูลของพวกเขาล้วนมีระดับนิรันดร์ที่ยังมีชีวิตอยู่ควบคุมดูแล ทันทีที่ถูกพวกเขาสังเกตเห็น ด้วยพลังรูปจำลองเจตจำนงของข้าบางทีอาจสกัดขวางได้เล็กน้อย แต่ก็ไม่อาจยืนหยัดได้นาน”

“ดังนั้นเจ้าควรคิดทางหนีทีไล่หลังจากช่วยพ่อแม่ของเจ้าออกมาแล้วให้ดี”

เขากล่าวพลางมองไปยังหลินสวิน

หลินสวินเงียบไปครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า “ผู้อาวุโสคิดว่าเมืองเทพศุภโชคเป็นอย่างไร”

“นั่นเป็นสถานที่ดีและแปลกประหลาดยิ่งแห่งหนึ่งอย่างแท้จริง”

แววตาไท่เสวียนแปลกไป เอ่ยว่า “แต่การหลบในเมืองนั้น ทันทีที่ถูกศัตรูจากภายนอกล้อมเป็นชั้นๆ เจ้าคิดหนีก็ไม่ง่ายแล้ว”

ทันใดนั้นเขาเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ เอ่ยอย่างคล้ายขบคิด “ว่าไปแล้วการเลือกทางถอยที่เมืองนั้น นี่กลับไม่ใช่ว่าจะไม่มีโอกาสพลิกวิกฤติ…”

“พลิกวิกฤติหรือ”

หลินสวินอึ้งไป

ไท่เสวียนยิ้มน้อยๆ กล่าวว่า “ตอนนี้พูดเรื่องพวกนี้ยังเร็วไป ข้าพาเจ้ามุ่งหน้าไปแดนผนึกเรืองแสงก่อน”

ว่าพลางเขาก็สะบัดแขนเสื้อคราหนึ่ง

เงาร่างของเขาและหลินสวินหายไปในห้วงอากาศโดยพลัน

………………………