Black Peach Z เดิมพันรักสาวแฮกเกอร์ - ตอนที่ 2188-2189

ตอนที่ 2188
ภายในเวลาไม่นาน
ไอดีที่ถูกทิ้งไปแล้วส่วนหนึ่งวิ่งกระจายเต็มหน้าจอ
“ฉันอยู่ที่เจียงเฉิง รอให้เธอกลับมา”
“ฉันอยู่อานเฉิง รอให้เธอมา”
“ฉันอยู่ที่เปียนเฉิง รอให้เธอกลับมา”
“ฉันอยู่…”
เวลาสั้น ๆ แค่หนึ่งนาทีก็มีคอมเมนต์โผล่มาต่อกันเป็นพันประโยค
สามารถมองเห็นความเร็วของคอมเมนต์ที่ปรากฏได้ด้วยตาเปล่า
มีคนบอกว่านี่ต่างหากคือแฟนคลับแบล็กพีชตัวจริง
พวกคนที่วิ่งเต้นหาคนที่เหมือนกับเธอไปทั่วทุกที่ ชอบเพียงรูปลักษณ์
และความเท่ของเธอ
ดังนั้นเมื่อเห็นคนคนหนึ่งที่มีลักษณะคล้ายกันหน่อย ก็จะคิดว่าเป็น
คนในดวงใจของตัวเอง
นี่เป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ เพราะการทำให้ตัวเองมีความสุขนั้น
สำคัญที่สุด จะไปสนใจทำไมว่าคนที่ชอบเป็นใคร
ทว่าแฟนคลับแบล็กพีชตัวจริงจะปรากฏตัวในเวลาแบบนี้เท่านั้น
พวกเขามีทั้งนักเรียน คนวัยทำงาน บางคนเป็นผู้ชายที่เพิ่งจะก้าวเข้า
สู่สังคม
ทุกคนพลันหยุดนิ่ง
อารมณ์ที่ไม่เคยจางหายเอ่อล้นจากนัยน์ตา
คนกลุ่มนั้นใช้การแข่งขันนัดต่อนัดมาบอกทุกคนว่าอะไรคือการใช้
ชีวิตแบบแหวกกระแส อะไรคือความแข็งแกร่งขึ้นเมื่อเจอเรื่องยาก
เมื่อเติบโตขึ้น เราจะเข้าใจว่าโลกนี้ไม่เคยมีอะไรง่าย
ทว่าเราต้องเชื่อว่ามนุษย์เราเป็นเหมือนหิ่งห้อยบนพื้นโลก ยังไม่
มอดไหม้ก็ลุกขึ้นมาได้อีกครั้ง เก็บดวงดาวทั้งหมดมา
หากเหนื่อยแล้วจริง ๆ ก็ลองถามว่าความฝันในใจของเราจะกลับมา
อีกครั้งเพราะคนกลุ่มนี้ได้หรือไม่…
พอข่าวนี้ถูกเผยแพร่ออกไป แบล็กพีช T ที่เพิ่งโดนหักหน้ามายังไม่
ค่อยเชื่อ
แต่นี่ไม่ส่งผลกระทบกับการจะเกาะกระแสของแบล็กพีช Z ต่อไป
แบล็กพีช T คิดจะเกาะติดแบล็กพีช Z ไปตลอด
แต่ใช่ว่าคนทุกคนจะชอบเปลือกนอกเหมือนคนพวกนี้
แบล็กพีช T ยังไม่เข้าใจ แฟนคลับที่แท้จริงของแบล็กพีช Z ไม่สนใจ
เธอเลย ดังนั้นคราวนี้จึงไม่เกิดผลแต่อย่างใด
คนพวกนั้นรออย่างเดียว
จริงเหรอ? คนกลุ่มนั้นจะกลับมาแล้ว
เป็นเรื่องจริงเหรอ?
และในเวลาเดียวกัน
ที่ใจกลางเจียงเฉิง ภายในตึกสูงระฟ้า แต่ละคนทยอยกันเดินเข้าไป
เมื่อเสียงพรึ่บดังขึ้น ประตูฐานฝึกก็เปิ ดออก แสงสว่างลอดเข้ามา
เหราหรงนั่งยังอยู่ที่หน้าคอมพิวเตอร์ มีหูฟังคาดทับผมสีดำ พักมือ
ไว้ด้านข้าง
ส่วนฉินมั่วคลุมเสื้อทีมสีดำ ยืนหันหลังอยู่ตรงกลาง ชื่อประเทศที่อยู่
ด้านหลังเขาโลดแล่นร้อนแรง เหมือนจะสามารถได้ยินเสียงเต้นของ
หัวใจ
เมื่อได้ยินเสียงประตูเปิดดังขึ้น เขาหันกลับไปมอง
ในสายตามองเห็นป๋อจิ่ว เซียวจิ่ง หลินเฟิง อวิ๋นหู่ ลั่วลั่ว เฟิงซ่าง โค
โค่ หลินเฉินทาว อินอู๋เย่า จ้าวซานพั่ง
คนเหล่านี้ยังเหมือนในความทรงจำ ช่วงเวลาวัยรุ่น พลังชีวิตเต็ม
เปี่ยม
พวกเขาสวมชุดทีมแบบเดียวกัน มีตราสัญลักษณ์ของประเทศอยู่ที่
แขนเสื้อ
ทั้งหมดยืนเรียงหน้ากระดานอยู่หน้าประตู แขนเสื้อสะบัด ต่างยิ้ม
เหมือนไม่ได้ยิ้มออกมา
“มากันแล้ว” ฉินมั่วออกปาก น้ำเสียงเรียบเรื่อยราวกับทักทายเพื่อน
เก่า “งั้นก็เริ่มกันเลยเถอะ”
ประโยคสั้น ๆ นี้เหมือนจะทำให้บางอย่างสะเทือนได้
อำนาจบารมีที่มาด้วยกันยิ่งทำให้ผู้ช่วยที่อยู่ด้านหลังตะลึงงันอยู่กับ
ที่ แต่ก็ไม่ได้แสดงปฏิกิริยาอะไร
เพราะเบื้องบนบอกมาแล้วว่าให้เขาดูแลความเป็นอยู่ของนักกีฬา
อีสปอร์ตเหล่านี้
ทว่าภาพตรงหน้าเท่เกินไปแล้ว เท่จนผู้ช่วยอดไม่ไหวยกมือถือมา
ถ่ายรูป
ได้ยินเสียงแชะ ถ่ายภาพได้สำเร็จ
ฉินมั่วยืนอยู่ด้านหน้าสุด แววตาของทุกคนที่อยู่ด้านหลังต่างเป็น
ประกาย
ภาพนี้ถูกโพสต์ลงในเวยป๋ อทางการ
มีคำอธิบายประกอบว่า ‘ทีมชาติจีนตั้งขึ้นอย่างเป็นทางการ!’
ตอนที่ 2189
ในหัวใจของหลาย ๆ คน นี่แหละคือกลุ่มท่านเทพอย่างแท้จริง
รวบรวมนักกีฬาอีสปอร์ตที่เก่งที่สุดของทั้งจีนมาตั้งเป็นทีมชาติ
เพียงแค่เห็นรูปถ่ายและชื่อ ก็ทำให้อยากรู้กันถ้วนหน้าว่าพวกเขาจะ
เล่นให้เข้ากันได้อย่างไร เมื่อเหลืออีกเดือนก็จะได้เวลาแข่งชิงแชมป์
โลกแล้ว?
แน่นอนว่าแต่ละคนหล่อเท่มาก
จ้าวซานพั่งมั่นใจว่าตัวเองเท่ที่สุด
ทว่า!
“ฉินเจ้าแผนการ นายเข้าใจผิดหรือเปล่า ให้ฉันตื่นแปดโมงครึ่งเนี่ย
นะ?”
จ้าวซานพั่งมองดูตารางเวลาตรงหน้าแล้วเกิดความรู้สึกอยากมุดเข้า
ผ้าห่มตลอด
ส่วนฉินมั่วเอ่ยเสียงเรียบ “เราพิจารณาด้านสุขภาพร่างกายของทุก
คนเป็นหลัก ต่อไปต้องตื่นเวลานี้เท่านั้น”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ นายต้องล้อเล่นแน่เลย” จ้าวซานพั่งหันไปมองคนข้าง ๆ
“ลองถามพวกนี้ดูสิว่ามีกี่คนที่ตื่นไหว”
ป๋ อจิ่วยกมือขึ้นอย่างเกียจคร้าน ยิ้มร้ายกาจให้เล็กน้อย “ฉัน…ตื่นไม่
ไหว”
จ้าวซานพั่งบอก “เห็นไหม!”
ฉินมั่วกวาดสายตามอง
ป๋อจิ่วจึงเอ่ยด้วยสีหน้าขึงขัง “แต่มาคิดดูอีกที ถ้ามีคนมาปลุกฉันทุก
วันก็อาจตื่นไหว เพราะสิ่งที่เรียกให้ฉันตื่นไม่ใช่ความฝัน แต่เป็น
ความหล่อ”
จ้าวซานพั่งมุมปากกระตุก ไม่น่าหวังอะไรกับเจ้าแบล็กเลย!
เรื่องแบบนี้ยังกล้าพูดออกจากปากอีก!
“แต่เรื่องอีสปอร์ตไม่ได้วัดกันที่การตื่นเช้า” อินอู๋เย่าก็แสดงความเห็น
ว่าเรื่องนี้ต้องมีการเจรจา
ส่วนโคโค่อ้าปากหาวแสดงความคิดของตัวเอง
ฉินมั่วช้อนตาขึ้นมอง “สายสุดได้แค่เก้าโมงเช้า ฉันต้องเห็นทุกคน
อาบน้ำเสร็จแล้วกำลังกินข้าวเช้าอยู่ที่ห้องนั่งเล่น”
“ช่วงนี้ฉันลดความอ้วน ไม่กินข้าวเช้า น่าจะสายได้สักนิดนะ” จ้าว
ซานพั่งสู้เพื่อจะได้นอนนานอีกสักหน่อย
ฉินมั่วนั่งนิ่งไม่สนสิ่งใด “ได้ยินว่านายโคตรไม่ชอบกินมะระใช่ไหม
เทพอ้วน”
“ใคร ๆ ก็ไม่ชอบกินทั้งนั้นแหละ” จ้าวซานพั่งกะพริบตา “ทำไม?
ฉินเจ้าแผนการ นายคิดจะเปลี่ยนอาหารของพวกเราเหรอ?”
เวลานี้หลินเฟิงและอวิ๋นหู่เงียบสงบเป็นพิเศษ
อืม ไม่พูด เอาแต่มองดูอ้วนหล่ออันดับหนึ่งของโลกกระโดดลง
หลุมพรางเองอย่างเงียบงัน
อันที่จริงตอนแรกหลินเฟิงก็อยากพูด เขาอยากพูดเรื่องการออกกำลัง
กาย การจะให้เขาต้องวิดพื้นสี่สิบครั้งก่อนนอนนี่ เรื่องนี้เอาจริงดิ?
และในระหว่างที่เขากำลังจะเอ่ย อวิ๋นหู่ก็รั้งข้อมือเขาไว้ก่อนจะยัก
คิ้ว สื่อให้เขาลองสังเกตดูก่อน ลองพิจารณานิดหนึ่งแล้วค่อยเสนอ
ความเห็นกับหัวหน้า
ก็ได้เห็นจ้าวซานพั่งพูดขึ้นอย่างไม่กลัวตาย กระทั่งเรื่องที่ตัวเองไม่
ชอบกินมะระก็ยังยอมรับ
จ้าวซานพั่งไม่รู้หรือว่าอย่าหลุดจุดอ่อนตัวเองออกมาต่อหน้าหัวหน้า
เพราะเขาจะเอามาใช้แน่นอน หลังจากนั้น…
หลินเฟิงยังไม่ได้คิดตก ฉินมั่วก็เอ่ยอีกด้วยเสียงเนิบช้า “ไม่อยากตื่น
เช้าก็ได้ ตั้งแต่วันพรุ่งนี้ไปฉันจะให้ Bey เตรียมน้ำมะระให้ทุกคน
คนละสามแก้ว ถ้าเก้าโมงยังไม่มีคนตื่นก็กินมันซะ”
สามแก้ว…น้ำมะระ?
จ้าวซานพั่งถึงกับหน้าถอดสี
ล้อเล่นน่า!
“เราจะเก็บตัวฝึกซ้อม เริ่มตั้งแต่เก้าโมงครึ่งจนถึงเที่ยง ตอนพัก
กลางวันถ้าไม่อยากวิ่งก็ได้ แต่ต้องกินน้ำมะระสามแก้วเหมือนกัน
แล้วยังมีวิดพื้นสี่สิบครั้งตอนค่ำ…” ฉินมั่วพูดมาถึงตรงนี้ก็กวาดตา
มองคนฝั่งตรงข้าม “ในฐานะที่ไปแข่งเป็นตัวแทนประเทศ เราต้อง
รักษาภาพลักษณ์ให้ดีหน่อย พวกนายว่าไง?”
พวกเขาอยากบอกว่านี่มันรังโจรชัด ๆ !
จ้าวซานพั่งกับหลินเฟิงสบตากัน ไม่รู้ว่าถอนตัวตอนนี้จะทันไหม!