Black Peach Z เดิมพันรักสาวแฮกเกอร์ - ตอนที่ 2206-2207

ตอนที่ 2206
มั่วจิ่ว ลูก ยา
ป๋อจิ่วได้ยินเสียงนั่นก็อยากกอดชายหนุ่ม
แต่ช่วงนี้ก็จริง ๆ เลย คนบางคนชอบใช้กลยุทธ์แสร้งปล่อยเพื่อจับ
กับเธอ
เช่นในตอนนี้ พอพูดจบก็นั่งตัวตรง จัดแขนเสื้อ ทำท่าเหมือนอย่ามา
เข้าใกล้เขา
ทว่าออร่าสูงส่งห้ามเข้าใกล้แรงเหลือเกิน ทำให้ป๋ อจิ่วคันยุบยิบในใจ
หลุดยิ้มขึ้นมา
ยังไงคืนนี้เธอก็ต้องจับเขากดให้ได้
สถานที่ที่ทั้งสองพักอยู่ในเวลานี้เป็นลอฟต์อะพาร์ตเมนต์ [1] ของ
ฉินมั่ว เพราะไม่จำเป็นต้องแยกห้องกันอีก
การรักษาความเป็นส่วนตัวระหว่างสามีภรรยา เรื่องแบบนี้ไม่เหมาะ
ที่จะใช้กับฉินมั่ว
เขาเลี้ยงป๋ อเสียวจิ่วมาตั้งแต่เด็กจนชินแล้ว
ตอนนี้ก็ยิ่งหนักขึ้นไปอีก ยัยโง่ที่ชอบอ่อยคนคนนี้ย่อมเหมาะจะอยู่
ข้างตัวเขามากที่สุด
ป๋อจิ่วกำลังครุ่นคิดว่าจะวางยาชายหนุ่มอย่างเป็นธรรมชาติยังไง
กระทั่งไม่สนใจเจ้าหญิงที่เข้ามาก่อกวนเธอตามปกติ
หน้าใหญ่ ๆ ของมันมึนงงเล็กน้อย ก่อนจะยื่นกรงเล็บตะปบหาเรื่อง
ต่อ
ป๋ อจิ่วพลันยิ้มขึ้นมา หยิบเอาแก้วไวน์ออกมาสองใบ
จากนั้นก็เติมไวน์แดง เธอทำทุกอย่างด้วยกิริยาที่ดูเท่มาก
ถึงแม้ว่าการทำครัวจะไม่ได้เรื่อง แต่คนที่เข้าร้านกลางคืนบ่อย ๆ
อย่างเธอ ย่อมเป็นมืออาชีพในเรื่องเครื่องดื่มแอลกอฮอล์
ฉินมั่วย่อมเห็นอาการของเธอแล้ว แม้แววตาจะเรียบเรื่อย แต่ก้นบึ้ง
นัยน์ตากลับขรึมลึก ทว่าเขาไม่แสดงอะไรออกมา หันไปจัดการสเต็ก
เนื้อของตัวเองต่อ
ทางด้านป๋ อจิ่วยื่นมือโอบชายหนุ่มที่กำลังเตรียมอาหารค่ำจากด้านหลัง
อย่างเป็นธรรมชาติ “ฉันช่วยพี่หั่นผักได้นะ”
“ไม่ต้องทำหรอก” ฉินมั่วหันมอง “เธอไปหยิบหอมใหญ่จากตู้เย็น
มาแล้วกัน”
ป๋ อจิ่วมีเรื่องต้องทำ จึงหลุดสมาธิเล็กน้อย จะปล่อยให้เห็นวัตถุประสงค์
ชัดไม่ได้
เวลาที่ทั้งสองอยู่ในห้องครัวก็มักจะเป็นแบบนี้
ฉินมั่วเป็นคนทำกับข้าว ส่วนป๋ อจิ่วคอยเป็นลูกมืออยู่ใกล้ ๆ
จนหลังจากนั้นอีกนาน ก็มีหนูน้อยคนหนึ่งถามว่า “หม่ามี๊ หม่ามี๊ทำ
กับข้าวไม่เป็น แต่ทำไมถึงชอบอยู่ในครัวล่ะ เปลืองวัตถุดิบจะแย่”
ป๋ อจิ่วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ “อะไรที่เรียกว่าเปลืองวัตถุดิบ ลูกคงยัง
ไม่ได้เรียนคำว่าเสน่ห์น่าลิ้มลองล่ะสิ หม่ามี๊ยืนตรงนี้ก็เพราะจะชื่น
ชมความหล่อของแดดดี้ลูกไง”
ดังนั้นเมื่อเด็กน้อยไปค้นหาในพจนานุกรม ก็รู้สึกว่าหม่ามี๊ของตัวเอง
ต้องเข้าใจคำว่าเสน่ห์น่าลิ้มลองผิดแน่ ๆ
เล่นใช้คำนี้มาบรรยายแดดดี้ของเขา ช่างน่ากลัวเหลือเกิน
แน่นอนว่านี่เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นภายหลัง
ตอนนี้เด็กน้อยยังไม่ถือกำเนิดออกมา
ที่นี่มีแค่แมวตัวเดียว ไม่อาจส่งผลอะไรต่อแผนการชั่วร้ายของเธอ
รอจนสเต็กเข้าเตาอบ กลิ่นหอมลอยออกมา เธอเห็นว่าได้โอกาส
แล้ว จึงยื่นแก้วไวน์ใบหนึ่งให้เขา
ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ The Fifth Avenue พวกเขาก็เป็นแบบนี้ จะดื่ม
ไวน์สักหน่อยก่อนกินสเต็ก
ยามสายัณห์เวลาว่าง การได้ทำอาหารทำให้คนผ่อนคลายยิ่งกว่า
ป๋ อจิ่วจึงยื่นแก้วให้เขาในเวลานี้
ฉินมั่วย่อมไม่ปฏิเสธ เขย่าแก้วเครื่องดื่มเบา ๆ คล้ายยิ้มนิดหนึ่งก่อน
จะจิบหนึ่งอึก
ป๋อจิ่วเห็นเขาดื่มแล้ว มุมปากก็ยกยิ้มน้อย ๆ
ว่าแล้วเชียว ถ้าคิดจะหลอกล่อเขา ต้องลงมือระหว่างกิจวัตรประจำวัน
แบบนี้
ทว่าฉินมั่วกลับเหมือนไม่แยแส “ดูไฟหน่อย ฉันจะไปเอาบล็อกโคลี่”
ป๋อจิ่วจะสนเหรอว่าเขาไปไหน ตอบเพียงว่า “ได้”
เวลานี้ขอแค่รออีกสักครึ่งชั่วโมง
หลังจากนั้นยาจะออกฤทธ์ิ เขาจะเริ่มไม่มีแรงต่อต้าน ถึงเวลานั้นเธอ
ย่อมจะทำอะไรได้ตามใจชอบ
ต้องบอกเลยว่าพวกคนผิวดำนี่ บางครั้งก็ช่วยเธอได้เหมือนกันนะเนี่ย
ตอนที่ 2207
มั่วจิ่ว หวานทุกวัน
บนชั้นสอง ฉินมั่วยืนอยู่ข้างเตียง มองดูเม็ดยาในฝ่ามือที่แบออก หาง
ตาเลิกขึ้น ก่อนจะส่งเข้าปากตัวเอง เรียวปากคล้ายแย้มยิ้มขึ้นมา
ป๋ อจิ่วไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น เพราะอย่างไรคนเก่งประจำห้องครัวก็ต้อง
คอยดูไฟไว้โดยไม่ละสายตาแน่
เมื่อฉินมั่วกลับมาอีกที เธอยังถามว่า “ไหม้ไหม”
“ไม่” เวลาทำสเต็กเนื้อทีไร ฉินมั่วมักจะทำด้วยความชำนาญ กระทั่ง
ตอนหมักเนื้อก็ยังดูเท่ สเต็กเนื้อที่ปรุงเสร็จก็หอมมาก
แม้ว่าป๋อจิ่วจะมีแผนร้ายอื่นอีก แต่ไม่ส่งผลอะไรกับความอยากกิน
สเต็กของเธอ
เมื่อสเต็กเสร็จ ฉินมั่วก็หั่นแล้วป้อนให้เธอผู้ซึ่งเป็นสัตว์กินเนื้อแทบ
จะทันที
ป๋ อจิ่วกินข้าวเร็วมาแต่ไหนแต่ไร ก่อนหน้านี้ได้ฉินมั่วคอยดูแล ก็ยัง
ได้สัมผัสความหล่อของเขาแล้วค่อย ๆ กิน
วันนี้กลับแอบแวบมองเวลาบ้างเป็นบางครั้ง กิริยาท่าทางรวดเร็วมาก
ฉินมั่วถือมีดกับส้อมด้วยท่าทางเหมือนเดิม ได้มาตรฐานจนน่าไป
ถ่ายเป็นภาพโฆษณา มีแว่นตาบนดั้งจมูก
เขาไม่ค่อยใส่แว่นตา นอกจากมันจะเข้ากันกับเสื้อผ้า
พอกินได้เกือบครึ่งหนึ่งแล้ว เขาก็วางมีดและส้อม ก่อนจะยกมือนวด
หัวคิ้วตัวเอง
ป๋ อจิ่วเท้าคางด้วยมือข้างหนึ่ง ดูเอื่อยเฉื่อยมาก เมื่อเห็นเขาทำเช่นนั้น
สองตาก็เป็นประกายอย่างห้ามไม่อยู่ “เป็นอะไร ไม่สบายเหรอ?”
“เปล่า” ฉินมั่วกวาดตามองเธอ “แค่ล้านิดหน่อย”
ล้าน่ะถูกต้องแล้ว
ป๋ อจิ่วยิ้ม “กินเสร็จแล้วจะพักหน่อยไหม?”
“อื้ม” ฉินมั่วหลุบตาลง ยัยคนนี้คิดว่าเขาติดกับแล้ว ดีใจขนาดนี้เลย
เหรอ?
ป๋ อจิ่วมองดูนาฬิกา คำนวณเวลาว่าตอนนี้ยาคงเริ่มออกฤทธ์ิแล้ว
แน่นอน
ในเวลาราวหนึ่งทุ่มยี่สิบนาที เธอก็เคาะ ๆ บนโต๊ะ
ฉินมั่วปลดกระดุมเสื้อเชิ้ต
“ร้อนเหรอ?” ป๋ อจิ่วยักคิ้ว
ฉินมั่วตอบสั้น ๆ ว่า “อืม” นิ้วเรียวยาวปลดกระดุมอีก เขาทำอย่าง
เชื่องช้า ดูสูงส่งต้องห้ามเอามาก ๆ เมื่อแอ่งชีพจรโผล่ออกมาให้เห็น
ป๋ อจิ่วดีใจจะแย่อยู่แล้ว ทว่าไม่แสดงออกมาทางสีหน้า ยังทำท่าทาง
เอ้อระเหยอยู่ “ฉันไปปรับอุณหภูมิให้นะ”
“ไม่ต้อง” ฉินมั่วเหมือนอยากลุกขึ้นยืน ทว่าเมื่อลุกขึ้นมากลับโซเซ
ต้องนั่งลงบนเก้าอี้ใหม่ คิ้วขมวดแน่นราวกับสงสัยว่าทำไมตัวเองถึง
เป็นเช่นนี้
ป๋อจิ่วก้มตัวลงเล็กน้อย เป็นกังวลอยู่บ้างจริง ๆ “ทรมานมากเลย
เหรอ?”
“เปล่าหรอก” น้ำเสียงของชายหนุ่มยังเหมือนเดิม “แค่มือไม้ไม่ค่อย
มีแรง เมื่อกี้ไวน์ที่เธอเอามาให้มีปัญหาหรือเปล่า?”
ป๋ อจิ่วรู้ว่าการจะวางกับดักชายหนุ่มไม่ได้ง่ายอย่างนั้น แต่ยังไงฤทธ์ิ
ยาก็แสดงผลแล้ว เธอจึงยอมรับหน้าตาเฉย “แค่วางยาพี่น่ะ”
ฉินมั่วมองใบหน้ายิ้มอ่อน ๆ นั่น มองไม่เห็นความรู้สึกผิดสักนิด
แถมยังมองเขาอย่างเจ้าเล่ห์อีกด้วย
อีกทั้งเมื่อเห็นว่าเขาไม่มีแรงแล้ว ยังเชยคางเขาขึ้นมาก่อนจะก้มลง
จูบ มุมปากหยักยิ้ม “พี่มั่ว ฉันพยุงพี่ไปที่เตียงเป็นไง?”
“เธอลืมหรือเปล่าว่าตั้งแต่เด็กคุณตาพ่อบ้านก็บอกให้เธอทำตัว
เรียบร้อย มิสซิสฉิน” ฉินมั่วพูดอย่างไม่ใส่ใจนัก
ป๋อจิ่วนั่งบนโต๊ะอาหาร ก้มลงจูบนิ้วเขาด้วยท่าทางอย่างสุภาพชนผู้
งดงาม เหมือนเป็นเจ้าชายก็ว่าได้ “ฉันเรียบร้อยจะตาย ไม่ได้บังคับพี่
สักหน่อย”
ฉินมั่วมองท่าทางของเธอ เห็นต้นคอขาวนวลเหมือนหิมะเมื่อเธอก้ม
ตัว
จุดที่เขาเคยจูบมาก่อน รู้ว่าหากงับนิด ๆ ก็จะได้รับความรู้สึกหวาน
ประแล่ม ๆ และยิ่งรู้ว่าเมื่อเรียวปากเขาแนบลงไปที่จุดนั้น เธอจะสั่น
สะท้านไปทั้งตัว
…………………………………….
[1] ลอฟต์อะพาร์ตเมนต์ คืออะพาร์ตเมนต์ที่ห้องหนึ่งมีสองชั้น