Black Tech Internet Cafe System - ตอนที่ 464 : ว่างเปล่า

ตอนที่ 464 : ว่างเปล่า

เซียนกระบี่พิชิตมารสามและเดอะแมททริกซ์กลายเป็นหัวข้อที่พูดถึงเยอะที่สุดในหมู่ลูกค้า

เพื่อเป็นการเรียนรู้และทําความเข้าใจว่าเอไอหรือปัญญาประดิษฐ์คืออะไร ผู้ฝึกฝนและนักรบของหยวนหยางจึงกลับมานั่งที่นั่งของพวกเขาหลังจากดูหนังจบ พวกเขาส่วนใหญ่รู้สึกยังไม่พอใจนัก

พวกเขาเริ่มมองหาบางสิ่งบางอย่างที่มีเนื้อหาคล้ายคลึงกันโดนไม่รู้ตัว

เล่ยเกอถาม  ใครพอจะรู้มั้ยว่านอกจากหนังเรื่องนี้แล้วมีเรื่องไหนที่คล้ายๆกันอีกบ้าง 

เวลาส่วนหนึ่งของหลี่หลันเหลียวที่ทํางานเป็นพนักงานของที่ร้าน เธอค่อนข้างคุ้นเคยกับหนังและเกมที่นี่  เท่าที่ข้าพอจะรู้เรสซิเด้นอีวิล 

 พี่หวัง พวกเราดูเรสซิเด้น วิลกันมั้ย?  ถังหยูเอ่ยชวน

ขณะที่หลายคนเองก็กําลังวางแผนที่จะดูเดอะแมททริกซ์ซ้ําอีกครั้ง และบางคนก็กําลังหาหนังที่มีเค้าโครงเรื่องคล้ายกันเพื่อศึกษาเพิ่มเติม

ณ คาเฟที่จิวหัวลูกค้าหลายคนพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ที่เมืองครึ่งเองก็เช่นกันพวกเขาเริ่มมีแนวคิดที่แตกออกไปจากเดิม และให้ความสนใจกับเรื่องของไซไฟมากขึ้นตั้งแต่ได้ดูเดอะแมททริกซ์

 มีใครอยากดูเรสซิเด้น วิลด้วยกันมั้ย?  ถังหยูเลียนเสียงของเจ้าของฟางฉี  มาเลย! หนังเรสซิเด้นอีวิลหนึ่งกําลังจะเริ่มแล้ว 

 ข้าดูด้วย! 

 ข้าด้วย 

 ข้าอีกคน! 

หวังซีถามด้วยความงุนงง  น้องถังเจ้าไม่เล่นเซียนกระบี่พิชิตมารสามแล้วหรอ? 

 ไม่ใช่ว่าข้าไม่เล่น  ถังหยูกล่าว  ข้ายังรอคนสอนอยู่ ข้าสามารถได้รับความคืบหน้าอย่างมากในเกมเมื่อทําตามคําแนะนําของเธอ น่าเสียดายที่คู่มือคําแนะนํานั้นหยุด ซึ่งข้ากําลังรอให้เธอทําการปรับปรุงอยู่ 

 เธอเป็นผู้ฝึกฝนจากดินแทนทะเลร้างหรือเปล่า?  ซูเฉิงเฟิงถาม

 ใช่แล้ว   ถังหยูกล่าว  ว่ากันว่าร้านหลักอยู่ที่นั่น 

 นายน้อยถัง  ซูเช็งเฟงเหลือบมองไปรอบๆ ก่อนที่จะเบาเสียงลง  ท่านเคยได้ยินนิทายเกี่ยวกับดินแดนทะเลร้างบ้างหรือเปล่า? 

 นิทานอะไร?  ถังหยูส่ายหัว  ข้าไม่เคยได้ยินอะไรเกี่ยวกับดินแดนที่นั่นมาก่อนจนกระทั่งเข้ามาที่นี่ ว่ากันว่าที่นั่นห่างไกลไปหลายพันกิโลนอกจากนี้ยังมีแก่นแท้จากจิตวิญญาณที่หายาก แยกออกไปจากสิ่งที่เราพบด้วย เอ่อ ซึ่งมันยากมากที่จะเดินทางไปยังที่นั่น 

 ดินแดนทะเลร้าง?  เลยเกอถามด้วยความสงสัย  มันเป็นชื่อสถานที่ที่มีจิตสาระอยู่จริงๆใช่มั้ย? 

ถังหยูเอ่ย  ครอบครัวซูมีชื่อเสียงด้านการอ่านอักขระในม้วนหนังสือและเอกสารโบราณมาก เจ้ามีข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับที่นั่นมั้ย? 

ชูเช็งเฟงกล่าวว่า  ข้าเคยอ่านเรื่องราวผ่านเศษกระดาษ ข้าไม่รู้ว่าบันทึกนั้นของจริงหรือไม่ 

 ใครจะรู้  ไม่มีใครเคยให้ความสนใจจนกระทั่งพวกเขาเข้ามาในร้านจึงได้ยินเรื่องราวเล่าขานปากต่อปาก

ตอนนี้ยังหยูเองเริ่มมีความสนใจในสิ่งอื่นๆ เขาถูกกระตุ้นจากการพูดคุยแลกเะปลี่ยนความคิด โดยคําแนะนําจากคนห่างไกล

ซูเช็งเฟงเสริมว่า  ในบันทึกได้บอกไว้ว่าสถานที่นั่นปั้นเหมือนคุกขนาดใหญ่เป็นที่สํานักนักโทษ 

 ที่สําหรับนักโทษ?  หวังทําหน้างงเมื่อได้ยินบทสนทนา

 คัมภีร์โบราณกล่าวว่าเมื่อหลายปีก่อนความแข็งแกร่งของเกราะป้องกันลดลง ปรมาจารนซีจ่าวได้เดินทางไปที่นั่นเพื่อนํากลุ่มผู้ฝึกฝนจากอาณาจักรทะเลกลับมา … 

 จริงหรอ?  ถังหยูถาม  ทําไมเราไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน 

 ข้าก็ไม่รู้ แต่หลังจากที่ปรมาจารย์ชีจ่าวเสียชีวิตก็ไม่มีใครได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับพวกเขาอีก 

ขณะเดียวกันทางด้านทะเลเหนือของสํานักสวรรค์

ยามดึกคลื่นกระทบชายหาย .. ผู้คนในเมืองเล็กๆต่างหลับไหล

ดินแดนรกร้างถูกเรียกว่าดินแดนแห่งท้องทะเล เนื่องจากสถานที่ส่วนใหญ่ถูกปกคลุมไปด้วยทะเลและมหาสมุทร

มองทอดยาวออกไปยังน้ําทะเลอันมืดมิดแม้แต่แสงจันทร์เองยังถูกกลืนกิน ดูคล้ายว่าใจกลางของมหาสมุทรจะมีผีดุร้ายคอยเฝ้าดูแลที่นั่นอยู่

บนหอสังเกตการณ์นอกเมือง ทหานยามตื่นขึ้นจากการหลับไหลและทอดสายตามองไปยังดินแดนอันแสนไกล ไม่มีใครรู้ว่าสายตาของเขากําลังจับจ้องอะไรอยู่

 หาว..!  ฟางฉีหาวอย่างหนักหน่วงกลางดึก เขาเริ่มง่วงเป็นเวลาเดียวกับที่ลูกค้า กําลังทยอยออกจากร้าน

 น้องถัง  หวังซีทําท่าอยากรู้อยากเห็น  ทําไมวันนี้เจ้ามาช้า? 

 พี่หวัง ท่านมาสายเองหรือเปล่า  ถังหยูหัวเราะ

 ข้าอ่านนิยายเดโบสองในร้านทั้งวัน นี่ข้ายืมม้วนกระดาษนี้มาจากน้องเสี่ยวหยูเพื่อกลับไปอ่านต่อที่บ้าน ปีศาจในนิทานนี้ทําให้คาดคิดไม่ถึง ข้าแนะนําให้เจ้าลองอ่านนะ  หวังชีพูดพลางเดินถือม้วนหนังสือ

 ฉันเกรงว่ายังไม่มีเวลาน่ะสิช่วงนี้  ถังหยูทําหน้าบู้  วันนี้ข้าซื้อรูปแบบโครงสร้างพื้นฐานของปืนมา ข้าจะไม่นอนจนกว่าจะเข้าใจ 

 ฮ่าๆๆๆ  หวังซีหัวเราะ  ข้ารู้ว่าตระกูลถังนั้นเก่งเรื่องเครื่องจักรและกลไก เจ้า .. สนใจมั้นใช่มั้ย 

 ข้ารู้สึกสนใจและทั่งกับมันมากหลังจากที่ได้ดูเดอะแมททริกซ์  ยังหยูกล่าวพร้อมหัวเราะ  ตอนนี้หลังจากดูเรสซิเด้น วิลไปแล้ว ข้าพบว่าอาวุธเหล่านี้ค่อนข้างละเอียดและประณีต

 พวกเขาเรียกมันว่าอะไร  

 ศิลปะ ใช่! มันคือศิลปะ 

 ผู้บังคับบัญชาชงวันนี้ท่านอารมณ์ไม่ดีหรือ?  ผู้อาวุโสยูที่อยู่ในชุดคลุมสีเทาขาวถาม พร้อมหัวเราะคิกคักอย่างทุกวัน

 ข้าคิดว่ามีเพียงไม่กี่แห่งที่จะมีลัทธิเต๋ระดับสูงอาศัยอยู่ อย่างไรก็ถามหลังสร้างแรงบัลดาลใจให้แก่ข้ามาก  ซงวูกล่าว

ผู้อาวุโสยถามด้วยความสงสัย  มันเป็นเรื่องดีหรือไม่ดี? 

 น่าเสียดายที่ข้าเพิ่งรู้จักและได้เข้าร่วมกลุ่มพูดคุย แต่เวลาคอมพิวเตอร์ของข้าหมดลง … 

เขากระทืบเท้าด้วยความไม่พอใจ  ทําไมข้าถึงคุยกับคนอื่นอย่างอิสระไม่ได้ ทําไมต้องมีข้อจํากัดมากมาย

 ว่ากันว่าเจ้าหญิงน้อยเจียงมีหยกสื่อสารซึ่งสามารถลงชื่อเข้าคิวคิวและพูดคุยได้ตลอดเวลา  ซงวูบ่น  ทําไมหยกสื่อสารของเราทําไม่ได้บ้างมันอ่อนแอกว่าดินแดนทะเลร้าง! 

 ซิเอ๋อ ปิดร้าน! 

 รับทราบเจ้านาย! 

ฟางฉีสัมผัสได้ถึงดวงตาคู่หนึ่งที่กําลังจับจ้องมาในร้าน จากส่วนมีดลึกภายนอก เขาไม่แน่ใจว่ามันเป็นภาพลวงตาแค่คิดไปเองหรือเปล่า

เขาเงยหน้าและมองออกไป ว่างเปล่า