Blood Warlock: Succubus Partner in the Apocalypse วอร์ล็อคแห่งเลือด - ตอนที่ 56

ตอนที่ 56: ความแตกต่างระหว่างอดีตและปัจจุบัน

“เอ๊ะ? ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ยินนาย” ช่างกวน ปิงเสว่ ขมวดคิ้วเล็กน้อยและเอนไปข้างหน้าเพื่อให้เข้าใกล้อีกเล็กน้อย

เธอไม่ได้แสร้งทําเป็นว่าเธอไม่ได้ยินอะไรเลย แต่ปัญหาคือเธอไม่ได้ยินจริงๆ เนื่องจากไปเซหมินพูดด้วยน้ําเสียงที่ต่ําเกินไป และเนื่องจากความเจ็บปวดที่เขารู้สึก และเพราะช่างกวน ปิงเสว่ เองก็ประสบกับความอ่อนล้าทางจิตใจ อันเป็นผลมาจากการสูญเสียมานาทั้งหมดของเธอในคราวเดียว มันจึงเกิดขึ้น

ไปเซหมินมองดูเธอครู่หนึ่งก่อนจะส่ายหัวและพูดอย่างใจเย็นว่า “ไม่มีอะไร”

ไม่จําเป็นที่เขาจะพูดอะไรต่อไป เธอคงรู้ดีอยู่แล้วว่าตัวเองฉลาดแค่ไหน

“นายเป็นไงบ้าง สบายดีไหม” ช่างกวน ปิงเสว่ ไม่ได้ถามเรื่องก่อนหน้านี้ต่อ แต่มองไปที่เลือดที่หยดจากมือของเขาและชี้ไปที่มัน

“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ไม่ใช่เรื่องใหญ่” ไปเซหมินโบกมือและจัดการกับมันราวกับว่ามันไม่มีอะไร

อันที่จริง ยกเว้นความเจ็บปวดที่เขารู้สึกได้จากหลอดเลือด ตราบใดที่เขาระวังและไม่บีบให้เลือดไหลเวียนสักวันหรือ 2 วัน เขาน่าจะสบายดี

”เข้าใจแล้ว” ช่างกวน ปิงเสว่ พยักหน้าและไม่ถามคําถามใด ๆ อีกเช่นกัน

“เฮ้ ทั้งสองคน!” เฉินเหอเดินขึ้นไปในขณะนั้นและมองดูทั้งสองคน “คุณสองคนสบายดีไหม”

ไปเซหมินมองมาที่เขาและเห็นว่าดวงตาของเขาจ้องไปที่ช่างกวน ปิงเสว่อย่างอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

คนๆนี้ชัดเจนเกินไป…

แม้ว่าเฉินเหอจะถามทั้งสองคน แต่เขาทําด้วยความสุภาพและความจริงที่ว่าพวกเขาทั้งหมดเป็นทีม แต่ไปเซหมิน เห็นว่าความกังวลที่แท้จริงของนักธนูผู้เชี่ยวชาญที่หล่อเหลาคือความงามที่เยือกเย็นที่แต่งกายด้วยชุดสีขาว

“นอกจากจะทําให้มานาของฉันหมด นอกนั่นก็ไม่มีปัญหาอะไรเลย” ช่างกวน ปิงเสว่ ส่ายหัวของเธอเบา ๆ และอดไม่ได้ที่จะมองไปที่เลือดสีแดงบนมือของ ไปเซหมิน อีกครั้งด้วยการขมวดคิ้ว

“ฉันก็สบายดีเหมือนกัน” ไปเซหมินตอบแบบเดียวกันและหันความสนใจไปจากพวกเขา เพื่อมองเหลียงเผิง “เฮ้ ไอ้หนุ่ม สบายดีไหม?”

เหลียงเผิงที่ยืนนิ่งราวกับตัวแข็ง ดูเหมือนจะตื่นขึ้นเมื่อได้ยินคําพูดของไปเซหมิน เขามองไปที่ทุกคนก่อนที่จะมองไปที่ช่างกวน ปิงเสว่ด้วยรูปลักษณ์ที่ซับซ้อน

ในท้ายที่สุด ชายถือค้อนก็ถอนหายใจและจากไปโดยไม่พูดอะไร

เห็นได้ชัดว่าการต่อสู้ครั้งก่อนสร้างความประหลาดใจให้กับเขามาก ยิ่งกว่านั้น เมื่อพิจารณาว่าเขาใกล้ตายแค่ไหนและเขาทําอะไรไม่ถูกต่อหน้าซอมบี้ที่พัฒนาแล้ว

สถานที่นั้นยังคงเงียบราวกับว่าทั้งสามคนกําลังหมกมุ่นอยู่กับความคิดของตนเอง ในที่สุด หลังจากที่ดูเหมือนเคอะเขินชั่วนิรันดร์ เฉินเหอมองไปที่ไปเซหมิน ซึ่งยืนอยู่ที่นั่นราวกับกําลังไตร่ตรองอะไรบางอย่างและถามว่า “ไปเซหมิน ด้วงยักษ์ก่อนหน้านี้…นายเอาชนะมันได้เพียงลําพังจริงหรือ? ?”

“ใช่…แม้ว่ามันจะยากกว่าในตอนนั้น ด้วงตัวนั้นแข็งแกร่งกว่า ส่วนตัวฉันในตอนนั้นก็อ่อนแอกว่า” ไปเซหมินตอบเบา ๆ โดยไม่สนใจเขามากเกินไป เขาพิงกําแพงและเริ่มอ่านข้อความที่มีตัวอักษรสีเขียวในแนวสายตา ซึ่งไม่มีใครเห็นนอกจากเขา

เมื่อได้ยินคําพูดธรรมดาๆ ของเขา โดยรู้ว่าด้วงช้างยักษ์นั้นน่ากลัวยิ่งกว่าซอมบี้ที่ถูกตัดคอตายบนพื้น และเมื่อนึกถึงสภาพที่น่าสงสารของไปเซหมิน เมื่อ 3 วันก่อน เฉินเหออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ ขณะที่ดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยความขมขึ้น และความอิจฉาริษยา

เฉินเหอได้รับการยกย่องมาโดยตลอดตั้งแต่เขายังเด็กว่าเป็นพรสวรรค์ที่โดดเด่น ไม่สําคัญหรอกว่าจะเป็นเกรด กีฬา ทัศนคติ บุคลิกภาพ รูปลักษณ์ สถานะ โดยพื้นฐานแล้วเฉินเหอมีครบทุกอย่าง

ก่อนที่บันทึกวิญญาณจะมาถึงโลก เฉินเหอไม่รู้ด้วยซ้ําว่ามีคนชื่อไปเซหมินในโลกนี้ แต่นี่เป็นเรื่องธรรมชาติด้วย ท้ายที่สุดแล้ว คนที่ชื่อไปเซหมินก็ไม่มีอะไรพิเศษ

นักศึกษาชั้นปีที่ 3 ที่แทบไม่ได้เกรดที่จําเป็นในการเข้ามหาวิทยาลัยแห่งนี้ จากครอบครัวชนชั้นกลาง พนักงานอู่ซ่อมรถที่ทําหน้าที่เป็นตีเหล็กด้วย และรูปร่างหน้าตาก็ธรรมดา

ไปเซหมินก็ไม่มีใครอยู่ใกล้เขา ในขณะที่เฉินเหอถูกห้อมล้อมไปด้วยผู้คนมากมายราวกับดวงดาวที่รายล้อมดวงจันทร์อยู่เสมอ

ความแตกต่างระหว่างทั้งสองนั้นสุดขั้ว เท่ากับระยะห่างระหว่างสวรรค์และโลก

แต่แล้วตอนนี้ล่ะ? หลังจากที่บันทึกวิญญาณมายังโลกนี้ เฉินเหอตระหนักว่านอกจากรูปลักษณ์และภูมิหลังของเขาแล้ว เขายังไม่รู้ว่ามันยังคงมีอยู่หรือไม่ ไปเซหมินก็เหนือกว่าอย่างท่วมท้น

นี่คือสิ่งที่เขารู้อยู่แล้วแต่กลับเพิกเฉยหรือไม่ต้องการยอมรับโดยไม่รู้ตัว อย่างไรก็ตาม หลังจากการต่อสู้กับเฉียวหลง และหลังจากการต่อสู้ครั้งสุดท้ายกับซอมบี้ที่พัฒนาแล้ว ในที่สุด เฉินเหอ ก็ยอมรับความเป็นจริง

โลกนี้เปลี่ยนไปแล้วจริงๆ และอดีตก็เป็นเพียงอดีต

ช่างกวน ปิงเสว่ มองไปที่เพื่อนในวัยเด็กของเธอที่ดูขมขื่นและเศร้า แต่ในขณะเดียวกันก็โล่งใจขึ้นไม่แน่ใจว่าเขากําลังคิดอะไรอยู่ในท้ายที่สุด เธอเพิ่งพูดสิ่งแรกที่เข้ามาในความคิดของเธอว่า “เฉินเหอ นั่นเป็นช็อตที่ดี”

เขามองดูเธอเป็นเวลาหลายวินาที ชื่นชมทุก ๆ นิ้วบนใบหน้าของเธอราวกับจะเผาทุกรายละเอียดในความทรงจําของเขา ในที่สุดเขาก็ยิ้มและพยักหน้า “ขอบคุณครับ”

ช่างกวน ปิงเสว่มองไปเซหมินและขมวดคิ้ว เมื่อเธอเห็นว่าเขายังคงเพิกเฉยต่อสภาพแวดล้อมโดยรอบโดยสิ้นเชิง…อันที่จริงดูเหมือนว่าเขาจะลืมเกี่ยวกับการมีอยู่ของทั้งสองคน

คนๆนีบ้าไปแล้วเหรอ? ช่างกวน ปิงเสว่ อดไม่ได้ที่จะปล่อยให้ความคิดนั้นแวบเข้ามาในหัวของเธอก่อนจะสลัดมันออกไป

ในท้ายที่สุด เธอมองไปที่ลูกกลมข้างศพซอมบี้ก่อนจะหันมามองเขาอีกครั้ง “ไปเซหมิน นาย โอเคจริงๆ เหรอ?”

“เอ่อ?” ไปเซหมินกระพริบตาและมองทั้งสองคนอย่างว่างเปล่า

โดยธรรมชาติแล้วเขาไม่ได้บ้า เป็นเพียงว่าเขากําลังคุยกับลิลิธเล็กน้อยเกี่ยวกับสิ่งที่ต้องทําต่อไป และแอบตื่นเต้นมากจนเขาลืมไปว่าซ่างกวน ปิงเสว่ และเฉินเหอมีอยู่จริง อันที่จริงเขาลืมเรื่องที่สําคัญมากไปเสียด้วยซ้ํา!

ช่างกวน ปิงเสว่ มองมาที่เขาครู่หนึ่ง และใบหน้าที่สับสนของเขา เธออดไม่ได้ที่จะส่ายหัวในท้ายที่สุด เธอชี้ไปที่พื้นและพูดด้วยน้ําเสียงไม่แยแส “เราจะทําอย่างไรกับสิ่งเหล่านี้?

ไปเซหมินมองไปที่จุดที่ช่างกวน ปิงเสว่ชี้ให้เห็น และเห็นลูกแก้วเรืองแสงที่วางอยู่บนพื้นเกือบจะรู้สึกเหมือนตะโกนออกมาดังๆ

ลูกแก้วสีแดงเทียบเท่าสมบัติระดับธรรมดา, ลูกแก้วสีส้มเทียบเท่ากับสมบัติระดับหายาก และ ลูกแก้วสีเหลือง เทียบเท่าสมบัติระดับเวทย์

ลูกแก้วกลมทั้ง 3 ที่บรรจุสมบัติ!