Bringing Culture to a Different World - ตอนที่ 146

ตอนที่ 146 จดหมาย

หลังจากรอบปฐมทัศน์สิ้นสุดลง ในที่สุดแกลโลลี่ก็มีอิสระได้กลับไปที่ห้องส่วนตัวของนาง

แม้ว่าห่านดําจะยังรักษาความสง่างามของนางต่อหน้าแขก แต่นางกลับไม่สามารถระงับความตื่นเต้นของนางได้ในขณะที่นางกลับมาที่ห้อง

นางซุกหน้าลงหมอนเพื่อกลั่นยิ้ม

รอบปฐมทัศน์สําหรับ ลีออง เพชฌฆาตมหากาฬ” ประสบความสําเร็จอย่างมาก เมื่อผู้ชมทั้งหมดยืนขึ้นปรบมือ เมื่อพวกเขาเริ่มส่งเสียงเชียร์นาง แกลโลลี่รู้ว่าการตัดสินใจของนางที่จะตัดผมรวมถึงงานที่ยากลําบากและเหน็ดเหนื่อยในการถ่ายทําบนถนนกระรอกล้วนคุ้มค่า

สุดท้ายนี้ผู้คนจะไม่เพียงแต่พูดถึงความสวยของเบลล์เมื่อพูดถึงภาพยนตร์อีกต่อไป เด็กสาวที่ชื่อมาทิลด้าจะยังคงอยู่ในใจพวกเขา

แม้ว่าคณะละครได้แสดงไปทั่วโลกมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว แต่นี่เป็นครั้งแรกที่แกลโลลี่ไม่สามารถนอนหลับได้อย่างสนิทเพราะความปิติและตื่นเต้น

แม้ว่านางจะได้รับการยกย่องว่าเป็นดอกไม้แห่งฟารัคซี่มาหลายปี แต่นางก็ยังเป็นเพียงเด็กสาวตัวเล็ก ๆ ที่อายุยังไม่ถึงสิบห้าปี

แต่ความตื่นเต้นของแกลโลลี่คงไม่นานนักเพราะมีคนผลักประตู

แกลโลลี่ลุกขึ้นจากหมอนทันทีแล้วนั่งตัวตรงบนเตียง

นางได้เปลี่ยนตัวเองจากเด็กสาวที่ตื่นเต้นอย่างมากจากการได้รับคะแนนเต็มมาเป็นดอกไม้แห่งฟารัคซี่ที่สง่างามและนิ่งสงบ

ในคฤหาสน์นี้คนเดียวที่มีคุณสมบัติที่จะเข้าห้องของนางโดยไม่เคาะประตูคือเจ้าของคฤหาสน์

“แกลโลลี่ ลูกควรจะนอนได้แล้ว พรุ่งนี้คงจะยุ่งมาก”

มาดามโครเดอร์เพียงผลักประตูของแกลโลลี่เปิด และเข้าไปในห้องของนาง เพราะนางเห็นว่าคนในห้องยังไม่นอน

เนื่องจากรอบปฐมทัศน์แกลโลลี่จึงอยู่ดึกกว่าเวลานอนปกติของนางมาก ถ้านางยังคงยุ่งอยู่ในห้องไม่ยอมนอน นางคงไม่มีแรงเผชิญหน้ากับคนอื่นในวันพรุ่งนี้

“เข้าใจแล้วค่ะท่านแม่”

แม้ว่าแกลโลลี่จะบ่นในใจ แต่นางก็ยังตอบแม่ในลักษณะที่เหมาะสม

เมื่อมาดามโครเดอร์ปิดประตูห้องของนาง แกลโลลี่ล้มตัวลงนอนบนเตียงราวกับว่านางหมดเรี่ยวแรง นางจ้องมองไปที่เพดานเบื้องบน

ความสัมพันธ์ของนางกับแม่ไม่อาจเรียกได้ว่าแย่ ถึงกระนั้นก็ไม่สามารถพูดได้ว่าดีเช่นกันเนื่องจากแกลโลลี่จะแสดงทั่วฟารัคซี่ตลอดทั้งปี นางจึงแทบไม่มีเวลาอยู่ตามลําพังกับแม่ของนาง

ดังนั้นแทนที่จะบอกว่าความสัมพันธ์ระหว่างมาดามโครเดอร์กับดอกไม้แห่งฟารัคซี่เป็นความสัมพันธ์ระหว่างแม่และลูกสาว การอธิบายพวกนางในฐานะนักแสดงและผู้จัดการน่าจะเหมาะสมกว่า

แกลโลไม่กล้าแสดงความประมาทต่อหน้าแม่ แม้ว่ามาทิลด้าใน ลีออง เพชฌฆาตมหากาฬจะเป็นสาวตัวเล็ก ๆ ที่ดื้อรั้น และมาดามโครเดอร์ก็ยอมให้แกลโลลี่แสดงเป็นลูกสาวของสามัญชนชั้นต่ําคนนั้น แต่แกลโลลี่ต้องรักษาพฤติกรรมที่เหมาะสมของนางในฐานะดอกไม้แห่งฟารัคซี่เมื่อนางไม่ได้เล่นเป็นตัวละคร นางต้องมีท่าทีสง่างามและมารยาทละเมียดละไม

ในอดีตแกลโลลี่จะเชื่อฟังมาดามโครเดอร์อย่างแน่นอน นางจะกลับไปนอนในทันทีเพื่อเตรียมตัวให้พร้อมสําหรับวันพรุ่งนี้

แต่บางทีนางอาจหลงทางโดยปีศาจคนนั้น หรือบางทีอาจเป็นเพราะอิทธิพลจากมาทิลด้าตัวละครที่นางเล่น

ประมาณสิบนาทีหลังจากที่มาดามโครเดอร์จากไป แกลโลลี่ก็ลุกขึ้นจากเตียง

“เฟลย์ได้ยินข้าไหม?”

แกลโลลี่ถามผู้คุ้มกันเอลฟ์ของนางซึ่งเป็นเพื่อนคนเดียวที่นางมี

“มีคนทุบกระจกแตก มันอยู่ชั้นล่าง คุณหนู ผู้คุ้มกันพวกนั้นจะจัดการเอง!”

น่าเสียดายที่แกลโลล์ไม่ฟังคําพูดของเงา นางเปิดประตูห้องอย่างระมัดระวังและเหลือบมองไปยังโถงทางเดินทั้งสองข้าง

มันดึกมากแล้ว นางมองไม่เห็นร่องรอยของผู้คน แกลโลลี่ตัดสินใจเดินตามโถงทางเดินและเดินไปที่ห้องชั้นล่าง

แกลโลดี้ไม่ค่อยคุ้นเคยกับแผนผังของคฤหาสน์ แม้ว่านางจะอาศัยอยู่ที่นี่มาเป็นเวลาสอง เดือนครึ่งแล้ว แต่นางก็ไม่เคยเดินไปรอบ ๆ คฤหาสน์

“เฟลย์ เปิดล็อคสิ”

แกลโลลี่พยายามหมุนลูกบิดที่ประตู แต่พบว่าประตูถูกล็อคอย่างแน่นหนา ด้วยเหตุนี้นางจึงทําได้เพียงมอบหมายให้ผู้คุ้มกันเอลฟ์ของนางเปิดประตูเท่านั้น

แม้ว่าเฟลย์จะรู้ว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้อง แต่ก็เป็นคําสั่งจากเจ้านายของนาง ดังนั้นนางจึงลงเอยด้วยใช้การลอบเร้นของนาง และปรากฏตัวข้างแกลโลลี่

หลังจากที่รูนล่องหนของนางหายไป แสงสีเขียวจางๆ ก็ถูกปล่อยออกมาจากรูนบน แขนของเฟลย์รูนพืชปรากฏบนมือของนาง มันยื่นออกมาจากมือของนางและเข้าไปในรูกุญแจ

ในฐานะที่เป็นคนที่เชี่ยวชาญด้านการลอบเร้น เราต้องเรียนรู้วิธีปลดล็อคโดยธรรมชาติเฟลย์เอาหูยาวแนบกับประตูเพื่อฟังเสียง หลังจากนั้นพืชก็ปลดล็อคประตูได้สําเร็จ

“คุณหนู ให้ข้าเข้าไปข้างในก่อน”

แกลโลลี่เพิกเฉยต่อคําพูดของเฟลย์อีกครั้ง ห่านดําผลักประตูให้เปิดออก ทันทีที่นางเดินเข้าไปในห้องนกฮูกในห้องก็หันมามองนางทันที

“นี่คือห้องเก็บจดหมายเหรอ?”

เฟลย์หยิบผลึกออริจินั่มบนโต๊ะตรงกลางห้องขึ้นมา มันเป็นผลึกออริจินั่มที่จารี กด้วยเวทย์ส่องแสงเฟลย์ใส่พลังเวทย์มนตร์ของนางลงในผลึกออริจินั่มทันใดนั้นผลึกก็สว่า งขึ้นทั่วทั้งห้อง

กองจดหมายรวมตัวกันอยู่ในห้อง สิ่งมีชีวิตบางชนิดพุ่งทะลุหน้าต่างกระจก ด้วยเหตุนี้จดหมายจึงกระจัดกระจายอยู่บนพื้น

แกลโลลี่หยิบจดหมายขึ้นมาและชําเลืองมองชื่อ นางพบว่าเป็นจดหมายที่ส่งมาถึงนางจริงๆ

แต่นางไม่รู้จักกับผู้ส่ง นั่นไม่ใช่จดหมายจากเพื่อนของนาง นอกจากนี้ไม่ว่าจะเป็นในฟารัคซี่หรือนอร์แลนด์ แกลโลลี่ไม่มีผู้คนที่นางคิดว่าเป็น “เพื่อน” มากนัก

ห่านดําที่แสนจะภาคภูมิใจในตัวเองมักไม่เข้าสังคมและไม่ใช่ใครจะสามารถเข้าถึงได้ นั่นเป็นวิธีที่คนส่วนใหญ่ในคณะละครห่านดําทําต่อนาง แกลโลลี่ก็เคยชินกับมันแล้วเช่นกัน

สําหรับผู้ชมของนาง มาดามโครเดอร์จะอนุญาตให้พวกเขาได้พบกับดอกไม้แห่งฟารัคซี่ระหว่างการแสดงเท่านั้น นอกเหนือจากนั้น เว้นแต่พวกเขาจะเป็นชนชั้นสูงที่สูงศักดิ์และได้รับเชิญให้เข้าร่วมในงานต่างๆ เช่น การฉายภาพยนตร์รอบปฐมทัศน์ในวันนี้ พวกเขาจะไม่สามารถพบกับดอกไม้แห่งฟารัคซี่ได้ แม้ว่าพวกเขาจะใช้ทองคําจํานวนมากเพื่อพยายามจะได้พบนาง

นั่นคือคุณค่าของดอกไม้แห่งฟารัคซี่

แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่แกลโลลี่ต้องการ น่าเสียดายที่นางไม่เชื่อฟังแม่ไม่ได้

แกลโลลี่เปิดซองจดหมาย และพบว่าเป็นจดหมายที่คนไม่รู้จักเขียนถึงนาง

เนื้อหาของจดหมายนั้นง่ายมาก ผู้เขียนแสดงความชื่นชมและประหลาดใจกับการแสดงของนาง การเขียนดูเหมือนจะเป็นของเด็กผู้หญิง ด้วยเหตุนี้แกลโลลี่จึงไม่สามารถระบุได้ว่าผู้เขียนรู้สึกอย่างไรเมื่อเขียนจดหมาย

หลังจากอ่านจดหมายแล้วแกลโลลี่ก็รู้สึกอยากจะตอบกลับจดหมาย เป็นครั้งแรกที่นางได้รับจดหมายจากแฟนๆ

แต่

“ทั้งหมดนี้ส่งถึงคุณหนู อันนี้ด้วย”

ผู้คุ้มกันเอลฟ์ของแกลโลลี่พบจดหมายอีกหลายฉบับที่ผู้ชมส่งถึงแกลโลลี่

บางที่สถานที่นี้อาจมีจดหมายจากแฟนๆ ทั้งหมดที่แกลโลลี่ได้รับในช่วงสองเดือนครึ่งของนางในนอร์แลนด์ แต่เพราะมาดามโครเดอร์ แกลโลลี่จึงไม่ได้อ่าน

การโต้ตอบกับสามัญชนระดับล่างเหล่านี้เป็นสิ่งที่มาดามโครเดอร์รู้สึกว่าไม่จําเป็นต้องมีปฏิสัมพันธ์ด้วย

“แม่ไม่ควรเก็บจดหมายเหล่านี้ไว้ที่นี่ ”

แกลโลลี่เปิดจดหมายอีกฉบับและอ่านเนื้อหาในนั้น จดหมายส่วนใหญ่เหล่านี้เขียนขึ้นด้วยความชื่นชมของผู้ชมที่มีต่อคณะละครห่านดํา

“แต่คุณหนู คุณหนูไม่สามารถตอบจดหมายทั้งหมดได้…” เพลย์กล่าว

แกลโลลี่เสียใจ

ความจริงก็คือ… แกลโลลื่อยากมีปฏิสัมพันธ์กับผู้ชมที่ชื่นชมนาง แต่ด้วยจดหมายเหล่านี้หากนางต้องตอบทุกฉบับ นางคงไม่มีเวลานอนตลอดทั้งสัปดาห์

จู่ๆพื้นดินที่นางยืนอยู่ก็สั่นสะเทือนเล็กน้อย และมีเสียงดังมาจากชั้นล่าง