Bringing Culture to a Different World - ตอนที่ 24

หมู่บ้านมอคคานาลีเล็ก ๆที่ตั้งอยู่ริมภูเขาต้อนรับเช้าวันใหม่

ความเสียใจและความเศร้าโศกที่เกิดขึ้นจากการจู่โจมของโจร และการมาของปีศาจได้ถูกลบออกไปจากใจชาวบ้าน พวกเขาพากันเฉลิมฉลองการกลับมาอย่างปลอดภัยของคนที่รักด้วยเพลงและการเต้นรำ

มีสาวสวยมาที่หมู่บ้านหนึ่งคน เมื่อนางปรากฏตัวบนท้องถนนครั้งแรก นางกลายเป็นจุดสนใจของทุกคนในทันที

“ เป็นหมู่บ้านที่เงียบสงบมาก…”

อินอร์ค่อยๆเดินออกจากบ้าน และร้องเพลงที่โจชัวมอบให้เขา เขาฝึกซ้อมตลอดทั้งคืนและก็มีพรสวรรค์ในการร้องเพลง ซัคคิวบัสทุกคนมีพรสวรรค์ในการร้องเพลงเพราะเสียงของพวกเขาไพเราะจนถึงจุดที่สามารถหลอกล่อผู้ชายทุกคนที่ฟังเพลงของพวกเขาได้

เสียงดนตรีดังขึ้นกลางอากาศ ไม่มีใครรู้ว่าเพลงนี้มาจากไหน

ความสามารถของเขาในฐานะซัคคิวบัสแสดงได้อย่างยอดเยี่ยมที่สุดในขณะนี้ ขณะที่เสียงของเขากระตุ้นให้ชาวบ้านทำตามที่พวกเขาพูด

“ …เต็มไปด้วยผู้คน ตื่นมาเพื่อบอกว่า…”อินอร์เดินผ่านทางเข้าตลาดในหมู่บ้านซึ่งนางได้เห็นหอนาฬิกาแห่งเดียวในหมู่บ้าน

ระฆังของหอนาฬิกาดังขึ้น ปลุกชาวบ้านให้ตื่นขึ้นมาในยามเช้า

“อรุณสวัสดิ์” ชาวบ้านเปิดประตูและหน้าต่างทักทายกัน

อินอร์เดินไปรอบ ๆ หมู่บ้าน บทสนทนาของชาวบ้านกลายเป็นเพลงที่มีเสียงดนตรี ฉากนี้ดูเหนือจริง แม้อินอร์จะรู้ว่าเป็นเพราะพวกเขาได้รับอิทธิพลจากเสน่ห์ของเขา

ชาวบ้านทักทายอินอร์อย่างอบอุ่น และแม้ว่าพวกเขาจะเรียกเขาว่าเบลล์แต่อินอร์ก็ยังมีความสุขมาก

นอกเหนือจากความสุขแล้วเขายังกังวลอีกด้วย เขารู้สึกได้ว่าท้องฟ้าเบื้องบนถูกยึดครองโดยพลังที่น่ากลัว พลังนั้นต่างจากกลิ่นอายของปีศาจ มันให้กลิ่นอายแห่งความตายและความเสื่อมโทรม

ไม่มีชาวบ้านคนไหนสามารถสัมผัสได้แม้ว่ามันจะอยู่ข้างๆพวกเขาก็ตาม

อินอร์สามารถตรวจพบพวกมันได้ แต่ก็เพียงแผ่วเบา

อย่างไรก็ตาม อินอร์ยังคงรับบทเป็นเบลล์ ตามคำสั่งของโจชัว

อินอร์ยกชายกระโปรงขึ้น ขณะที่เขาข้ามลำห้วยเล็ก ๆ ไปยังสถานที่แห่งเดียวในหมู่บ้านที่เรียกว่าห้องสมุด มันเป็นสถานที่ที่โจชัวระบุไว้ในบท

เมื่ออินอร์เดินเข้ามา เขาก็ชะงักเล็กน้อย

“ หนอนหนังสือคนเดียวในเมืองมาแล้ว” บรรณารักษ์หยุดทำความสะอาด ลงบันไดมาทักทายเบลล์

“ บอกข้า ตอนนี้เจ้าเดินทางไปถึงที่ไหนแล้ว?

“ สองเมืองในอิชทาร์ ดินแดนแห่งความเยือกเย็น มีสถานที่ใหม่ ๆ ให้ข้าไปอีกไหม?”

อินอร์จำได้ว่าบรรณารักษ์คือโจชัว ด้วยรูปลักษณ์ของเขาที่เปลี่ยนไปเป็นบรรณารักษ์ปลอม อินอร์สงบลงอย่างรวดเร็วและพูดตามบท

“ นั่นคือสิ่งที่ข้ากลัว บางทีเจ้าอาจจะอ่านหนังสือเล่มโปรดซ้ำอีกครั้งก็ได้”

“ ขอบคุณ หนังสือของเจ้าทำให้สถานที่เล็ก ๆ แห่งนี้ใหญ่ขึ้น” ทันทีที่อินอร์พูดจบ เขาก็ถอนหายใจโล่งอกเล็กน้อย

“ คัท”

ทันทีหลังจากนั้น บรรณารักษ์ก็ถอดแหวนที่นิ้ว เปลี่ยนกลับเป็นโจชัว ในขณะเดียวกันแบนชีที่ถือกล้องก็ปรากฏตัวขึ้น ทำให้ซัคคิวบัสหนุ่มเครียด

“ ฝ่าบาท…มีส่วนไหนที่ไม่ดีหรือไม่?”

อินอร์ถือหนังสือไว้ในมือ ขณะที่เขามองไปที่โจชัวอย่างระมัดระวัง

กลิ่นเหม็นจากความตายที่เกิดจากแบนชีไม่ใช่เรื่องตลก เสียงคร่ำครวญของพวกนางอาจทำให้เกิดความเสียหายได้มากกว่าเสน่ห์และความยั่วยวนของอินอร์

“ ไม่ ข้าพอใจกับผลงานของเจ้ามาก อินอร์รับนี่ไป”

โจชัวหยิบจี้ออกมาและส่งให้อินอร์ อินอร์มองไปที่จี้อย่างสงสัย สังเกตเห็นเวทมนตร์ไหลอยู่ภายใน

“ จี้นี้จะช่วยเสริมพลังวิญญาณเจ้า ซ่อนมันไว้ใต้เสื้อผ้าเจ้าซะ”

จี้เป็นหนึ่งในของชิ้นเล็ก ๆ ที่ไม่มีนัยสำคัญในของสะสมของดยุคแห่งกระดูก โจชัวตั้งใจจะนำมันมาทำให้แน่ใจว่าเสน่ห์ของอินอร์จะทำให้คนทั้งหมู่บ้านหลงไหล

อินอร์สวมจี้อย่างเชื่อฟัง และใช้คอเสื้อปิดมัน ด้วยความช่วยเหลือของจี้ เขาพบว่าจิตวิญญาณของเขาชัดเจนขึ้นมากและแม้กระทั่งความแข็งแกร่งทางจิตใจของเขาก็เพิ่มขึ้นอย่างมาก

“ ฝ่าบาท…นี่เป็นของมีค่า…”

เมื่ออินอร์สวมมันเขาก็รู้ว่าของมีค่าแค่ไหน การได้รับวัตถุวิเศษที่สามารถเพิ่มความแข็งแกร่งทางจิตใจได้อย่างมากโดยไม่มีผลกระทบใด ๆ เช่นนี้…มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะซื้อ ต่อให้เขาจะขายตัวก็ตาม…

“มันไม่ใช่ อินอร์ เจ้าต้องรู้ว่าเสน่ห์ของเจ้าไม่ได้มีไว้เพื่อดึงดูดชาวบ้านในที่แห่งนี้เท่านั้น ทั้งประเทศนี้และทั้งโลกจะต้องหลงเสน่ห์ของเจ้า! อย่าดูถูกตัวเอง” โจชัวกล่าว

คำชมของโจชัวทำให้อินอร์ทั้งพอใจ และรู้สึกไม่สบายใจในเวลาเดียวกัน

“ ตอนนี้เจ้าแค่ต้องแสดงภาพยนตร์เรื่องนี้ต่อไปก็เท่านั้น”

ด้วยกำลังใจของโจชัว ในที่สุดอินอร์ก็สงบลงเล็กน้อย ในที่สุดโจชัวก็ตบไหล่เขา ขณะที่ส่งซัคคิวบัสกลับเข้าไปในเลนส์กล้องอีกครั้ง

“ กล้องหนึ่ง เตรียมพร้อม นางเอกออกจากห้องสมุดไปแล้ว กล้อง3 มุมกว้าง อยู่ไหน? กล้อง 2 ตามนางไปแบบใกล้ชิด”

โจชัวเดินออกจากห้องสมุดในขณะที่เขาเริ่มประสานตำแหน่งของแบนชี

เขานำแบนชีสิบสองตัวจากอาณาจักรของดยุคแห่งกระดูกมา และหนึ่งในนั้นมีเจตจำนงของนางเอง ในขณะที่อีก 11 แบนชีอยู่ภายใต้คำสั่งของโจชัว ตัวกล้องเป็นเพียงสื่อกลาง และตราบใดที่กล้องอยู่ตรงกลาง ฟังก์ชันการบันทึกของผลึกออริจินัมจะเปิดใช้งานโดยอัตโนมัติ

จนกระทั่งการถ่ายทำจริง โจชัวตระหนักว่าการมีแบนชีเป็นผู้ควบคุมกล้องนั้นสะดวกมากเพียงใด พวกนางทำได้ทุกอย่างจริงๆ และถ้ากล้องมีขนาดเล็กพอ โจชัวก็สามารถถ่ายภาพทั้งหมดที่เขาต้องการได้

ประสบการณ์ของโจชัวในฐานะผู้กำกับเป็นเพียงภาพยนตร์สั้นหลาย ๆ ตัวที่เขาเคยทำในช่วงเรียนมหาวิทยาลัยเท่านั้น โจชัวคิดว่าเขามีพรสวรรค์ในการเป็นผู้กำกับ แต่สิ่งเดียวที่เขาพึ่งพาได้ในตอนนี้คือความทรงจำ

ด้วยความช่วยเหลือของแบนชี โจชัวสามารถถ่ายทำทุกช็อตและทุกมุมของฉากแรกได้สำเร็จเหมือนกับภาพยนตร์ต้นฉบับ

ด้วยแบนชีกว่าสิบสองที่มีกลิ่นอายความตายอยู่รอบตัวเบลล์ คนที่ไม่รู้คงคิดว่าเบลล์เป็นหมอผี…

แม้ว่าอารมณ์ที่อบอุ่นและมีชีวิตชีวาของสาวสวยคนนี้จะไม่ได้ดูเหมือนหมอผีเลยก็ตาม

ตอนนี้จี้ที่โจชัวมอบให้เขาประสบความสำเร็จในการสร้างเสน่ห์ของอินอร์ ทั้งหมู่บ้านจึงเริ่มทำนู่นนี่ตลอดทั้งวันรอบตัวเบลล์ ภายใต้มนตร์เสน่ห์ของอินอร์